จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

ตอนเช้า

 

“แน่ใจนะ? ว่าไม่ต้องให้ฉันขึ้นไปส่ง” บอสถาม หลังจากที่เขาขับรถมาจอดอยู่ที่คอนโดของคุณโทโมะ ถึงเวลา

 

แล้วซินะที่ฉันต้องกลับไปอยู่กับเขาตามเดิม อ่อ! ไม่ต้องถามถึงฟางนะ ยัยนั้นยังนอนหลับอยู่ที่บริษัท ปลุกเท่าไร

 

ก็ไม่ตื่น บอสเลยต้องมาส่งฉันคนเดียวนะสิ

 

“ค่ะ บอสรีบกลับไปทำงานเถอะค่ะ” ฉันพูดไปถึงแม้ว่าจะไม่อยากขึ้นไปหาเขา ถึงแม้ว่าอยากจะให้บอสขึ้นไปส่ง

 

อย่างน้อยถ้าคุณโทโมะเกิดคลั่ง คว้ามีดมาฆ่าปาดคอฉันหมกศพในห้องน้ำจะได้มีคนช่วย แอบกลัวคุณโทโมะ

 

เหมือนกันนะไม่รู้ฉันจะโดนอะไรบ้าง TOT

 

        ฉันเอาคีการ์ดสำรองที่คุณโทโมะให้ไว้ เอามาเสียบตรงประตูแล้วค่อยๆย่องเข้าไปในห้องอย่างเบาที่สุด

 

“สนุกมั้ย? ชอบให้คนอื่นเป็นห่วงนะ” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจนฉันต้องรีบหันไปหาต้นเสียงว่าอยู่ตรงไหน เขายื่น

 

กอดอกพิงกำแพงอยู่ทางด้านหลังฉัน

 

“...”  ฉันหลีกเลี่ยงโดยการที่ไม่คุยกับเขา ฉันจะเดินเข้าห้องอย่างเดียวเท่านั้น

 

“โทรไปก็ไม่รับ อย่าให้ฉันเป็นบ้าตายรึไง!!” เขาเดินเข้ามากระชากแขนฉันอย่างแรง ร่างฉันเซถลาเข้าไปหาเขา

 

“ปล่อยนะ! ฮึก..คุณไม่สนใจฉันอยู่แล้วนิ แล้วจะมายุ่งอะไรกับฉันอีก!!” ฉันรีบสะบัดมือเขาออก แต่เขากลับยิ่ง

 

ออกแรงจับข้อมือฉันแรงขึ้น

 

“ที่ฉันยุ่งก็เพราะเธอท้องลูกของฉันอยู่ไง!! เมื่อคืนไม่ยอมกลับบ้าน ไปเสวยสุขกับผู้ชายคนไหนอีกล่ะ!!” เขาจับ

 

ไหล่ทั้งสองข้างของเธอแล้วเขย่าตัวอย่างเอาเรื่อง

 

 

เพี๊ยะ~

 

        คุณโทโมะหน้าหันไปตามแรงตบ

 

“ดูถูกฉันมากเกินไปแล้ว ถึงฉันจะเป็นลูกจ้างของคุณ แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉะ..อื้อ~” เสียงของเธอหายไป

 

เพราะเขาดึงตัวเธอเข้ามาแล้วประกบปากอย่างแรง เขาบดขยี้ริมฝีปากของเธอด้วยความโกธร เมื่อเขาเห็นว่าเธอนิ่ง

 

ไป เขาจึงยอมถอนจูบออกมา

 

“ฮึก..คนใจร้าย” เธอด่าถอเขาทั้งน้ำตาก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที แต่รู้อยู่แล้วว่าเขามีกุญแจห้องนอน เธอ

 

เลยวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อกประตูห้องน้ำทันที

 

 

ปังๆ!

 

“แก้วเปิดประตูออกมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ! เปิดเดี๋ยวนี้!! ฉันสั่งให้เปิด!!”

 

“ฉันไม่เปิดให้คนใจร้ายอย่างคุณ!!”

 

“อยากจะขังตัวเองอยู่ในนั้นก็ตามใจ อย่าออกมาให้ฉันเห็นหน้าแล้วกัน!!” เขาพูดแล้วเดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียง

 

ปล่อยให้เธอขังตัวเองไปอย่างนั้นแหละ เขาไม่ได้เดือดร้อนสักหน่อย..ไม่เลยสักนิด

 

“ฮึก..ฮืออออ” เสียงแก้วร้องไห้เล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำ แค่ได้ยินเสียงร้องไห้เขาก็รู้ได้ว่าเธอร้องไห้หนักเอา

 

การอยู่ แต่เขาก็ไม่สนใจ

 

        ตลอดเวลาที่เขานอนอยู่บนเตียง (วันนี้ไม่ได้ไปทำงาน) เขาได้ยินเสียงแก้วร้องไห้อยู่ตลอดเวลา ถึงแม้จะ

 

เป็นห่วงแต่ก็แสดงออกมาไม่ได้จริงๆ เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะอยู่ในนั้นได้นานแค่ไหน ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอ

 

จะอยู่ในนั้นถึง 3 ชั่วโมงแล้วก็ตาม ร้องไห้ยังไม่หยุด ถึงจะอยู่ในนั้นทั้งวัน เขาก็ไม่แคร์

 

“อือ..เผลอหลับไปตอนไหนว่ะเนี่ย” เขาตื่นขึ้นมาในตอนเย็นๆ หลังจากที่เผลอหลับไปหลายชั่วโมงเพราะความ

 

เพลีย จะไม่ให้เพลียได้ยังไง เมื่อคืนเขารอเธอทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้ตอน

 

 

        เขาตื่นขึ้นมาแต่กลับไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของแก้วอีกแล้ว แล้วเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าเสียงเงียบไปตอนไหน ไม่รู้

 

ด้วยว่าตอนนี้เธอยังอยู่ในนั้นหรือแอบหนีไปแล้วตอนที่เขาหลับไป หรืออาจจะเป็นอะไรรึเปล่าเขาก็ไม่อาจรู้ได้

 

        เขารีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่ประตูห้องน้ำทันที

 

 

แกร๊ก~

 

        เขาลองบิดลูกบิดประตูก็รู้ว่ามันยังล็อกอยู่

 

“แก้ว แก้ว!”

 

“...” แต่เสียงที่ได้รับกลับมากลายเป็นความเงียบ เขาเริ่มเป็นห่วงแล้ว

 

“เป็นอะไรรึเปล่า แก้ว ปัง!” เขายังคงเรียกเธอต่อไป

 

“ไม่..ต้องมา..ยุ่ง พรึ่บ~” เสียงตอบกลับมากลับเป็นเสียงที่เบามาก ถ้าไม่ตั้งใจฟังก็คงจะไม่ได้ยิน แต่เขาก็กลับ

 

ได้ยืนเสียงเหมือนมีคนล้ม เสียงผิวหนังกระแทกกับพื้น

 

 

ปัง!~

 

        เขาออกแรงถีบประตูอย่างแรงจนลูกบิดพัง พอเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปได้กลับเห็นแก้วตอนราบอยู่กับพื้น

 

ห้องน้ำ เขารีบอุ้มเธอมาไว้บนเตียงทันที

 

 

ติ๊ด ติ๊ด~

 

“มีไรว่ะไอ้ป๊อป”

 

(ก็ลืมโทรมาบอกมึงนะ เมื่อคืนแก้วตอนค้างที่บริษัทกูนะ)

 

“เออ! มีไรอีกมั้ยว่ะ!”

 

(มี แล้วเมื่อคืนแก้วไข้ขึ้น ไม่ยอมกินยา ไม่ยอมให้ฟางเช็ดตัวให้ ไม่รู้ว่าตอนนี้แก้วเป็นไงบ้าง)

 

“แล้วมึงมาบอกกูทำแมวอะไรตอนนี้ว่ะ!!”

 

(กูลืมบ้างไม่ได้รึไงว่ะ ดูแลเขาด้วยแล้วกัน เมื่อคืนยัยนั้นร้องไห้ทั้งคืนเลย)

 

“ร้องไห้? ร้องเรื่องอะไร??”

 

(ก็ที่มึงไปส่งบูมไง เขาคงน้อยใจที่มึงไม่สนใจเขามั้ง)

 

“เออๆ ขอบใจที่บอก แค่นี้นะ” เขาพูดแล้วตัดสายถึงทันที

 

        ไอ้ป๊อปนี่ก็อีกคน แก้วกลับมาตั้งแต่เช้า แต่มันพึ่งโทรมาบอกตอนเย็น แล้วเขาก็ว่าแก้วไปมากขนาดนั้นแล้ว

 

ด้วย แต่ก็ยังดีที่มันโทรมาบอกทำให้เขาเข้าใจว่าเมื่อวานเธอไม่ได้ไปนอนค้างกับใคร เพียงแต่ไปนอนค้างที่บริษัท

 

แล้วก็รู้สาเหตุแล้วด้วยว่าทำไมเธอถึงไม่ตอนค้างที่บริษัท ไม่ยอมกลับมาที่คอนโด ที่แท้ก็น้อยใจที่เรา

 

ไม่สนใจนั้นเอง

 

“อือ..” เสียงครางออกมาเบาๆทำให้ผมหันไปบอกร่างที่ตื่นขึ้นมา

 

“จะไปไหน?” ผลรีบคว้ามือเธอไว้เพราะเห็นว่าเธอกำลังจะลุก

 

“ฉันจะขังตัวเองไว้ในห้องน้ำต่อ คุณไม่อยากเห็นหน้าฉันนิ”

 

“เลิกประชดฉันแบบนี้ได้แล้ว!! ฉันไม่ชอบ”

 

“แต่ฉันจะทำ” เธอพูดแล้วลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่เธอจะมุ่งหน้าตรงไปที่ห้องน้ำ

 

“ถ้าเธอยังไม่เลิกทำแบบนี้! เธอต้องโดนฉันทำโทษแน่!!” ผมเผลอตวาดแล้วมือข้อมือเธอไว้แน่นก่อนจะเหวี่ยง

 

เธอลงบนเตียงทันที

 

“ไอ้ป๊อปบอกว่าเธอไม่สบาย หายดีรึยัง?” ผมขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วเอามือไปอังหน้าผากเธอ

 

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เธอปัดมือผมออก

 

“ดี!! ฉันจะได้ทำอะไรเธอได้โดยที่ตัวเองไม่รู้สึกผิด!!” เขาพูดแล้วจับแขนทั้งสองข้างของเธอก้างออกแล้วโน้มตัว

 

ไปซุกไซร้ที่ซอกคอของเธอทันที

 

“อย่านะ!! ปล่อย ฮือออ” แก้วดิ้นไปมาก่อนจะร้องไห้ออกมาแล้วหยุดการกระทำทั้งสิ้น ไม่ดิ้นไม่ร่วมมือ ร้องไห้

 

อย่างเดียว

 

“ตัวร้อนจริงๆนิ จะให้ฉันหยุดหรือทำต่อดีล่ะ” เขาผละหน้าตัวเองออกจากคอขาวๆของเธอเพราะรู้ว่าเธอไม่สบาย

 

จริงๆ คอร้อนเป็นไฟ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเธอถึงฤทธิ์มาก ไม่แสดงอาการว่าเธอไม่สบายเลยสักนิด

 

“อยากจะทำอะไรก็เชิญ” เธอพูดอย่างท้าทาย แต่น้ำตากลับเต็มหน้า

 

“ได้ ฉันจัดให้” เขาพูดแล้วก้มลงไปไซร้คอเนียนขาวของแก้วต่อ

 

“ฮึก..” แก้วไม่ได้ตอบแต่อย่างใดเพียงแต่ร้องไห้ไปเรื่อยๆ จนหมดสติไปเพราะพิษไข้

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะค่ะ

เพราะเราอัพช้าไง เลยไม่มีใครอยากอ่าน ขอโทษถ้าทำตัวงี่เง่า

เม้น+โหวตหน่อยค่า ^^

15:03  TOEY

15 มีนาคา 2556