จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

“ไอ้บ้าเอ๊ย นึกจะทำอะไรก็ทำรึไงกัน!” ฉันเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วก็บ่นอยู่คนเดียว จะเปลี่ยนชุดโดยไม่บอกก็ไม่

 

เท่าไรหรอกนะ แต่ทำไมต้องเอาชุดสีหวานๆ สีสว่างๆให้ฉันด้วยอ่ะ tot

 

        ฉันถอดชุดของยัยฟางที่เป็นเดรสออกก่อนจะใส่ชุดที่คุณโทโมะยัดใส่มือมาให้ พอเปลี่ยนเสร็จแล้วก็ต้อง

 

ผูกเชือกที่อยู่ข้างหลัง  ผูกไม่ได้อ่ะ TOT ต้องแอ่นหลังเพื่อให้สามารถผูกเชือกได้ แต่แอ่นจนปวดหลังแล้วก็ยัง

 

ผูกไม่ได้ ทำไงดี? พยายามไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ผูกได้เองแหละ

 

-----------------------------------

 

ด้านโทโมะ

 

        10 นาทีผ่านไป~

 

        15 นาทีผ่านไป~

       

        20 นาทีผ่านไป~

 

        25 นาทีผ่านไป~

 

        โทโมะยืนรออยู่หน้าห้องน้ำหญิงเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาไม่ต่ำกว่าสิบรอบ แต่คนที่

 

รออยู่กลับยังไม่ได้ออกมาจากห้องน้ำสักที แต่เขาก็ยังกลั้นใจรอต่อไป เพราะคิดว่าคงไม่มีอะไร แต่เวลามันก็ผ่าน

 

มานานมากสำหรับการเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แค่ 10 นาที ก็น่าจะเปลี่ยนเสร็จแล้ว แต่นี่ยังไม่ออกมา เขาก็เริ่มเป็น

 

ห่วง

 

“ทำอะไรอยู่? เป็นอะไรรึเปล่านะ?” เขาบ่นอยู่กับตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินบุกเข้าไปในห้องน้ำหญิงด้วยความรวด

 

เร็วเพราะเป็นห่วงแก้วมาก อาจจะลื่นล้มหรืออะไรแบบนี้ก็ได้

 

-------------------------------

 

ด้านแก้ว

 

“กรี๊ดดดดดดด ไอ้โรคจิต! อ๊ายยยยย” เสียงหวีดร้องดังขึ้นภายในห้องน้ำ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ คงไม่มีอะไรหรอก

 

มั้ง ฉันยังคงพยายามผูกสายด้านหลังอยู่เหมือนเคย

 

“แก้ว! ปัง~ อยู่ห้องนี่รึเปล่า เปิดหน่อย!!” เสียงใครหว่า? คุ้นๆ หรือว่าเสียงคุณโทโมะ!! เปิดก่อนก็ได้

 

 

แอ๊ด~

 

“คุณเข้ามาทำอะไรในนี่เนี่ย นี่มันห้องน้ำหญิงนะ คนอื่นคงแตกตื่นหมดแน่ถ้ารู้ว่ามีผู้ชายเข้ามาในห้องน้ำหญิง

 

แบบนี้”

 

“เขาวิ่งออกไปกันหมดแล้ว เหลือแต่เธอคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไร นี่ถ้ามีคนโรคจิตเข้ามาในห้องน้ำหญิงจริงๆ เธอคง

 

จะรอให้มันมาปล้ำสินะ ถึงไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย” มาเป็นชุดเลย TOT

 

“ฉันแค่ผูกสายด้านหลังไม่ได้ก็เลยยังไม่ออกไปอ่า” ฉันพูแล้วก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าจะสบตาคุณโทโมะ

 

เดี๋ยวโดนว่า tot

 

“ฉันว่าเราออกจากห้องน้ำกันเถอะ ปานนี้ผู้หญิงพวกนั้นคงไปแจ้ง รปภ. หมดแล้วมั้ง ฉันยังไม่อยากเป็นคนโรคจิต”

 

คุณโทโมะผูกแล้วจูงมือฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ

 

“ถ้าไม่อยากเป็นคนโรคจิตแล้วเข้าไปในห้องน้ำหญิงทำไมล่ะ ชิ!” ฉันบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวระหว่างที่เดินออกมา

 

จากห้องน้ำ

 

“ก็เพราะฉันเป็นห่วงเธอไงถึงเข้าไปดูอ่ะ นึกว่าเป็นอะไรไปซะอีก ทีหลังอ่ะถ้าผูกเชือกไม่ได้ก็ออกมาหาฉัน เดี๋ยว

 

ฉันผูกให้ก็ได้ นี่ถ้าเธอยังผูกสายด้านหลังไม่ได้เธอก็จะไม่ออกจากห้องน้ำเลยรึไง จะอยู่ผูกถึงเช้าเลยมั้ยล่ะ ทำ

 

อะไรไม่รู้จักคิดแก้ไข”

 

“ทำไมต้องว่าฉันด้วย TOT” รอบที่สองแล้วนะสำหรับวันนี้ที่เขาพูดใส่ฉัน

 

“หันหลังมา ฉันจะผูกเชือกให้” เขาพูดแล้วจับฉันหันหลัง แล้วก็ผูกสายด้านหลังให้

 

-------------------------------

 

“วันนี้ฉันมีประชุมอ่ะ กลับไปส่งเธอฉันจะเข้าประชุมไม่ทัน เธอไปนั่งเล่นที่บริษัทฉันก่อนแล้วกัน” เขาพูดแล้วขับรถ

 

ต่อไป

 

“อืมๆ” จะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันแย้งอะไรไม่ได้อยู่แล้วนิ -3-

 

        ไม่นานรถก็จอดสนิทอยู่ที่บริษัทของคุณโทโมะ ครั้งแรกที่ม้เหยียบบริษัทของคุณโทโมะเลยนะเนี่ย ใหญ่

 

กว่าที่คิดไว้ตั้งเยอะ คุณโทโมะพาฉันขึ้นลิฟต์มาที่ห้องของผู้บริหาร

 

“บูมเดี๋ยวเตรียมเอกสารเข้าประชุมให้พี่ด้วยนะ” คุณโทโมะเปิดประตูเข้ามาก็สั่งเลขาทันที

 

“..!!” บูม! ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

 

“เธอก็นั่งเล่นรอไปนะ เดี๋ยวประชุมเสร็จจะรีบกลับมา”

 

“นี่คือแก้วภรรยาของพี่โมะที่พูดให้บูมฟังรึเปล่าค่ะ?” คนที่ชื่อบูมถาม พี่โมะ พี่โมะ~ ได้ยินแล้วหมั่นไส้ บู้~

 

“คนนี้แหละ” เขาพูดแล้วก็นั่งเซ็นต์เอกสาร รอเวลาที่จะถึงเวลาประชุม

 

“ท้องกี่เดือนแล้วค่ะเนี่ย? น่ารักน่าเอ็นดูจัง” บูมพูดแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

 

“5 เดือนค่ะ” ฉันตอบแล้วส่งยิ้มกลับไปไม่แพ้กัน

 

        เมื่อรู้ว่าไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้นแล้ว ฉันเลยเดินหาที่นั่งภายในห้อง จริงๆแล้วก็อยากจะนอนมากกว่า ไม่

 

ใช่เพราะเกรงใจคุณโทโมะหรอกนะถึงไม่นอน แต่มันไม่มีโซฟาหรือเก้าอี้สองตัวติดกันเลย ไม่มีอะไรที่มันสามารถ

 

จนอนได้ เพราะในห้องของผู้บริหารมีแค่โต๊ะทำงานของตัวเอง โต๊ะทำงานของเลขา(ซึ่งยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้อง

 

เข้ามาอยู่ในห้องของผู้บริหาร) แล้วก็มีเก้าอี้สองตัววางอยู่โดนถูกคั่นกลางด้วยโต๊ะเตี้ยๆหนึ่งตัว ทั้งห้องมีแค่นี้จริงๆ

 

ห้องก็ออกจะกว้างขวางแต่ก็ไม่ได้นำเฟอร์นิเจอร์มาแต่งเพิ่ม สงสัยเว้นไว้เตะบอล

 

“พี่โมะค่ะได้เวลาประชุมแล้วค่ะ” บูมพูดแล้วถือแฟ้มขึ้นมาแนบอก

 

“เธออยู่ในนี้แล้วก็อย่าซนล่ะ มีไอแพดอยู่บนโต๊ะฉัน เอามาเล่นก็ได้นะ” เขาพูดแล้วไปในขณะที่ตัวเองก็ใส่สูทไป

 

ด้วย พอเขาใส่สูทแล้วดูดีชะมัด >< พอเขาใส่สูทเสร็จเขาก็เดินออกไปจากห้องโดยมีบูมเดินตามหลังไป

 

“ฉันไม่ได้อยากจะเล่นไอแพดซะหน่อย ฉันอยากนอน” ฉันบ่นอยู่คนเดียวแล้วเดินรอบห้องเลย ไม่รู้ว่าจะทำอะไร

 

แล้วก็ไม่รู้จะนอนตรงไหนด้วย เดินสำรวจห้องผู้บริหารหน่อยแล้วกัน

 

        ฉันเดินมาที่โต๊ะของคุณโทโมะเพื่อสำรวจ โต๊ะรกจริงๆเลย แฟ้มอะไรก็ไม่รู้วางอยู่เต็มโต๊ะ โต๊ะนี่ไม่มีที่ว่าง

 

ให้ซบหน้าเลยแหละ กระดาษก็เต็มโต๊ะ เอ๊ะ! บนโต๊ะมีกรอบรูปของเขาด้วย

 

“ขอดูหน่อยแล้วกันนะ ^^” ว่าแล้วฉันก็หยิบกรอบรูปอันนั้นขึ้นมาดู เป็นรูปของเขาน่าจะตอนวัยรุ่นหน่อย เขายืน

 

อยู่ตรงกลางแล้วถูกประกบข้างด้วยผู้หญิงและผู้ชาย ถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นคุณพ่อกับคุณแม่ของเขาแน่ๆ หน้าตา

 

คล้ายๆกันมากเลย แล้วตอนนี้เขาก็ดูเท่และหล่อมากอ่ะ แต่ตอนนี้หล่อกว่า ><

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วจ้า 555555 ขอโทษเพราะเรามาอัพช้ามากกกกกกกกกกก

เราจะบอกอะไรให้ เรานั่งพิมนิยายเป็นวันๆ แต่อัพนิยายที ที่พิมมาหลายๆวัน อัพได้แค่ 2-3 ตอนเท่านั้นเอง

ช่วงนี้เราไม่ค่อยอยู่บ้านด้วย ไปนู้นไปนั้น

เราอยากแนะนำศิริราชนะ ศิริราชเปิดพิพิธภัณฑ์ใหม่ สวยงามหลายๆอ่ะ ใครสนใจไปดูได้นะค่ะ ^^

และแล้วก็ถึงเวลาจากกัน ไปแล้วนะ จุ๊บๆ

15:32  TOEY

23 มีนาคม 2556