วงเวียนแห่งรัก

8.9

เขียนโดย toey

วันที่ 22 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555 เวลา 18.51 น.

  76 chapter
  3776 วิจารณ์
  160.76K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 21.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

60) บุกรุก..แก้วใจ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“พิมทำให้สองคนนั้นทะเลาะกันแล้วนะค่ะพ่อ ต่อไปพ่อจะทำอะไรก็ทำ” พิมเดินเข้ามาพูดกับพ่อของตัวเอง

 

“ทำดีมากลูก” พ่อของพิมหรือพัฒน์เอ่ยชม

 

 

ติ๊ด ติ๊ด~

 

“คุณกวินมีอะไรหรอครับ?” พัฒน์กรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์

 

(เมื่อไรคุณจะเอาไร่ของไอ้โมะมาให้ผมซะที) กวิน เจ้าของไร่องุ่นคู่แข่งโทโมะ  พูดขึ้นมา

 

“คุณก็รอหน่อยสิ ไอ้โมะนั้นมันฉลาดจะตาย กว่าจะเข้าไปถึงโฉนดมันยากจะตาย”

 

(แต่นี้มันนานมากแล้วนะ ผมยังไม่เห็นหน้าตาโฉนดของที่ดินไอ้โมะมันซะที)

 

“ทางผมก็กำลังจัดการให้อยู่ไง”

 

(ถ้าวิธีของคุณมันช้าขนาดนี้ ผมจะใช้วิธีของผมแล้วกัน!!) กวินพูดแล้วตัดสายทิ้งทันที

 

-------------------------

 

ทางด้านกวิน

 

“ว่าไง แกรู้อะไรมาบ้าง?” กวินเอ่ยถามลูกน้องที่เดินเข้ามาหลังจากที่ใช้ให้ไปสืบเรื่องของไร่ไทยานนท์

 

“นายหัวกับนายหญิงไร่นั้นกำลังทะเลาะกันครับ” ลูกน้องรายงาน

 

“ไอ้โมะนั้นมี ’เมีย’ แล้วหรอว่ะ? กูอยากจะเห็นจริงๆว่า ‘เมีย’ มันจะสวยแค่ไหน” กวินพูดแล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

 

 

 

“ไปจับคนที่ชื่อแก้วมาให้กู” กวินโทรสั่งลูกน้องตัวเอง

 

(ได้ครับนาย)

 

--------------------

 

ด้านของแก้ว

 

“สีทอง” ฉันเดินมานั่งอยู่ที่คอกม้าที่มีเจ้าสีทองอยู่ ตรงนี้อากาศดีจัง ลมพัดเย็นสบายเลย

 

“ฉันแปรงขนให้แกดีกว่า ช่วงนี้นายแกคงยุ่งจนไม่มีเวลามาแปรงขนให้” ฉันพูดกับม้าก่อนจะหยิบแปรงขึ้นมาพร้อม

 

แปรงขนไปด้วย

 

เจ้าสีทองคงมีความสุขสิท่า

 

 

“องอาจ องอาจโว้ยยย!!” โทโมะตะโกนเรียกองอาจลั่นบ้านหลังจากที่ตัวเองไม่รู้ว่าแก้วไปอยู่ไหน เดินหารอบ

 

บ้านแล้วก็ยังไม่เจอ

 

“มีอะไรครับนายหัว?” องอาจรีบวิ่งมาหาโทโมะที่กำลังอารมณ์เสีย

 

“แก้วไปไหน นายรู้มั้ย?” โทโมะพยายามข่มอารมณ์

 

“ผมไม่ทราบครับ” องอาจพูด

 

“ไปหาแก้วให้ฉันหน่อยสิ ถ้าเจอก็เอาอาหารให้เขาทานด้วย” โทโมะยื่นปิ่นโตขนาดกลางให้องอาจพร้อมนมที่

 

บรรจุอยู่ในขวด

 

“ครับ” องอาจรับคำแล้วเดินออกไป

 

      

             องอาจเดินหาแก้วจนทั่วก็พบว่าแก้วอยู่ที่คอกม้าของสีทอง องอาจเห็นแก้วกำลังแปรงขนให้สีทอง

 

เหมือนที่โทโมะเคยแปรงให้ แต่แววตาของแก้ว  องอาจกลับรับรู้ได้ว่าเธอกำลังทุกข์ซึ่งมันตรงข้ามกับรอยยิ้มแก้ว

 

ที่กำลังแสร้งว่าตัวเองมีความสุข

 

“นายหญิงครับ ผมเอาอาหารมาให้ครับ” องอาจเดินเข้ามาหาฉันจากนั้นก็ยื่นปิ่นโตและนมมาให้ฉัน

 

“นายหัวเข้าครัวทำเองเลยนะครับ” องอาจพูด พอได้ยินชื่อของคนๆนั้น มันทำให้ฉันฉันหมองลงไปทันที ทั้งๆที่

 

เมื่อกี้กำลังจะหายเศร้าแล้วเชียว

 

“เอากลับไปคืนเขาเถอะ ฉันไม่อยากทาน” ฉันไม่รับของที่องอาจยื่นมาให้ แถมยังให้องอาจเอากลับไปคืนเขาคน

 

นั้นด้วยซ้ำ

 

“นายหญิงทานหน่อยนะครับ นายหญิงยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้าแล้วนะครับ เมื่อคืนที่งานก็ทานไปนิดเดียวเอง”

 

องอาจพูด

 

“ฉันบอกให้เอากลับไป ฉันจะนั่งอยู่ที่นี่แล้วนายก็ไม่ต้องมาอีก” ฉันกดเสียงต่ำเมื่อรู้ว่าองอาจจะไม่ทำตามที่ฉันพูด

 

“ครับ” องอาจก้มหัวแล้วเดินออกไป

 

-----------------

      

           ลูกน้องของกวินแอบเข้ามาในไร่ของโทโมะทางท้ายไร่ที่ติดกับป่า เพราะไม่ค่อยจะมีคนไปเฝ้าเท่าไหร่

 

นั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่ลูกน้องของกวินจะเข้ามาได้ง่าย

 

“ค่ะพี่โมะ เกลอยู่ท้ายไร่ค่ะ กำลังเดินเล่นอยู่เลย” เกลคุยโทรศัพท์กับโทโมะ

 

(กลับมาทานข้าวกับพี่ด้วยนะ พี่เหงาว่ะ) โทโมะพูด

 

“เหงาอะไรกัน ทะเลาะกับนัง..เอ่อ..แก้วอีกล่ะซิ” เกลพูด ถึงตอนนี้เธอจะยังไม่ชอบแก้วมากนัก แต่ตอนนี้แก้วทำ

 

ให้เธอรู้แล้วว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับป๊อปปี๊ ความเกลียดที่มีมาก็เริ่มน้อยลงไป

 

(นิดหน่อยนะ ตอนนี้ไม่ยอมคุยกับพี่เลย)

 

“ฮ่าๆ ง้อให้สำเร็จนะค่ะพี่ชะ...อ๊ายยย!!”

 

(เกลเป็นอะไร!! เกิดอะไรขึ้น!! ต๊ด~ ตุ๊ด~) สายถูกตัดไปทันที

 

------------------------

 

“เฮ้ย! ไปท้ายไร่!!” โทโมะตะโกนสั่งลูกน้องเกือบ 5 คน ก่อนที่ตัวเองจะรีบเดินออกไป

 

“นายหัวมีอะไรหรอครับ?” องอาจเดินเข้ามาหาโทโมะแต่ก็เห็นว่าโทโมะกำลังจะพาลูกน้องไปไหนสักที

 

“ฉันจะไปดูท้ายไร่ มันต้องมีอะไรแน่ๆ” โทโมะพูด

 

“ผมว่าเรารีบไปกันเถอะครับ” องอาจพูดแล้วก้าวขาจะเดินออกไป

 

“มีอะไรรึเปล่า?” โทโมะถามองอาจเพราะเห็นสีหน้าขององอาจที่ดูจะเป็นกังวลไม่น้อย

 

“นายหญิงอยู่ที่คอกม้าของสีทอง” องอาจพูด

 

“แก้ว..” โทโมะเรียกชื่อของคนที่เป็นที่รัก ก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที แต่โทโมะก้าวออกไปไม่พ้นหน้าบ้าน ลูกน้อง

 

ของโทโมะก็วิ่งมาพร้อมเศษกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีลายมือหยึกหยักเขียนอยู่

 

 

ขอยืมเมียมึงไปแก้เหงาก่อนแล้วนะเว้ย

หายเหงาแล้วจะเอามาคืน

 

      

         โทโมะขยำกระดาษแผ่นนั้นด้วยความโกรธแค้น ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ท้ายไร่ทันที เขารู้ว่าใครเป็นคนเขียน

 

กระดาษใบนี้มา มีอยู่แค่คนเดียว นั้นก็คือกวิน เขารู้ที่กวินทำเพราะอะไร มันต้องการแค่โฉนดของไร่ผืนนี้เท่านั้น

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้ว เม้น+โหวตหน่อย มีใครรออยู่มั้ยเนี่ย? ตอนนี้กำลังสอบ ยังไม่ว่างเลยอ่ะ

วันนี้โดดมาอัพให้ ช่วยเม้น+โหวตหน่อยค่ะ ช่วงนี้ไม่มีใครเม้นเลย ไม่ได้อัพนาน

จะบอกว่าเตรียมทำใจกันนะค่ะเพราะไรเตอร์อาจจะเลิกแต่งแล้วเพราะไม่ว่างจริงๆอ่า

18:30  TOEY

23 กุมภาพันธ์ 2556

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา