secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

เรื่อง secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ปล่อยมือแก้วก่อนได้มั้ย" ฉันบอกแล้วพยายามสบัดมือออก

 

 

 

 

 

"ไม่ปล่อย...เราคงต้องเคลียกันยาวเลยล่ะ" โทโมะบอกแล้วลากฉันเข้าไปในรถพร้อมกับปล่อยมือฉันแล้วอ้อมไปฝั่งคนขับ

 

 

 

 

 

"ไม่...แก้วไม่มีอะไรจะพูดแล้ว" ฉันบอกแล้วนั่งกอดอก

 

 

 

 

 

"แต่โมะอยากฟังเพราะฉะนั้นแก้วต้องพูด" ทุกคนโทโมะบ้าไปแล้ววววววววว0.0 คนไม่พูดก็จะให้พูดเอ๊ะ!อย่างไง

 

 

 

 

 

"เอ๊ะ!ก็แก้วบอกว่าไม่มีอะไรจะพูดไงโมะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง" ฉันชักจะอารมณ์เสียแล้วนะ

 

 

 

 

 

"แก้วนั่นแหละที่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง...โมะแค่ถามว่าแก้วรักใครทำไมแก้วถึงไม่ตอบโมะ" นั่นไงเริ่มกลับมาประเด็นเดิมอีกแล้ว

 

 

 

 

 

"งั้นแก้วถามโมะบ้างว่าโมะรักใคร..." ฉันย้อนกลับไปบ้างแล้ว

 

 

 

 

 

"ก็!!..." โทโมะเงียบไปแล้วหันไปสตาร์ดรถแล้วขับไปอย่างเงียบๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

 

"หึ!เห็นมะโมะยังตอบแก้วไม่ได้เลย" ฉันแสระยิ้มอย่างผู้ชนะ

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะแก้ว" โทโมะกดเสียงต่ำเพื่อขู่ฉัน

 

 

 

 

 

"โมะก็ไม่ต้องมากดเสียงใส่แก้วเลยนะ...แล้วก็ถ้ายังไม่เลิกพูดเรื่องอีกแก้วจะเลิกกับโมะ" เมื่อเห็นว่าฉันเอาจริงโทโมะเลยได้แต่บ่นเบาๆ

 

 

 

 

 

"สักวันนึงโมะต้องรู้ให้ได้" โทโมะบ่นเบาๆ

 

 

 

 

 

"หึๆงั้นก็จงรอต่อไปแล้วกัน" แก้วนั่งอมยิ้มอย่างสบายใจเฉิบ^O^

 

 

 

 

 

"หิวรึยังนี่ก็เที่ยงแล้วนะ" โทโมะพยายามชวนฉันเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบเกินไป

 

 

 

 

 

"ก็นิดหน่อยนะแต่แก้วอยากกลับไปนอนต่อมากกว่า" แน่สิฉันลากโทโมะมาตั้งแต่เช้านิช่วยไม่ได้นะ

 

 

 

 

 

"เหอะ!แล้วใครใช้ให้มมาตั้งแต่เช้าล่ะ" โทโมะหันมายิ้มให้ฉัน

 

 

 

 

 

 

"เงียบไปเลยจะไหนก็เชิญ...แก้วจะนอน" ฉันบอกง่ายๆก่อนจะปรับเบาะให้เข้าที่เข้าทางเตรียมตัวนอน

 

 

 

 

 

"หึๆเด็กหนอเด็ก" ฉันได้ยินโทโมะบ่นเบาๆนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   ฉันหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ตอนแรกว่าจะแค่พักสายตานิดๆหน่อยสักประมาณ10นาทีแล้วค่อยลืมตา แต่ฉันดันเผลอหลับไปจริงๆซะนี่ช่วยไม่ได้ก็คนมันง่วงนี่หน่าจะให้ทำไงล่ะT^T พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองยังอยู่บนรถเหมือนเดิมอ้าวนี่มันไกลไปไหนมั้ยอ่ะฉันว่าฉันหลับมาเป็นชั่วโมงแล้วนะทำไมมันยังไม่ถึงซะทีล่ะ ว่าแล้วฉันก็รีบก้มดูนาฬิกาปรากฏว่าเป็นเวลาบ่าย2แล้ว 2ชั่วโมง!แค่ขับรถไปร้านอาหารหรือกลับทำไมมันนานล่ะ ไม่ได้การล่ะฉันต้องรีบถามโทโมะให้รู้เรื่องด่วนจี๋!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โทโมะ!นี่เราจะไปไหนกันห๊ะ!" ฉันรีบโวยวายเนื่องจากกลัวว่าโทโมะจะพาฉันไปฆ่าทิ้ง

 

 

 

 

 

"อ้าวแก้วตื่นแล้วหรอ^^" แต่โทโมะกลับส่งมาแต่รอยยิ้มเฉยๆT^T

 

 

 

 

 

"นี่แก้วถามว่าเราจะไปไหนกัน" ฉันรีบลุกออกมามองวิวข้างนอกทันทีว่าที่นี่คือที่ไหน...ทะเล!!

 

 

 

 

 

"พามาทานข้าว" โทโมะตอบสั้นแล้วเลี้ยวเข้าไปยังร้านอาหารตรงข้ามกับทะเลที่นึง

 

 

 

 

 

"แค่ทานข้าวทำไมต้องมาไกลถึงทะเลด้วยล่ะ" ฉันล่ะไม่เข้าใจโทโมะเลยกะอีแค่อาหารทำไมต้องเหาะมาถึงที่นี่ไม่เห็นจะคุ้มกันเลย

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวก็รู้เองล่ะ" โทโมะบอกแค่นั้นแล้วก็อ้อมมาเปิดประตูรถให้ฉัน

 

 

 

 

 

"ความลับเยอะจังเลยนะยะ" ฉันบ่นใส่หน้าโทโมะแล้วเดินกระแทกไหล่เขเาไปในร้านเลยทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  เมื่อขาของฉันก้าวเข้ามาในร้านฉันก็ตัองตะลึงทันทีเนื่องจากว่ามันสวยงามมากๆเลย ร้านนี่ตกแต่งแนวสบายๆเน้นสีฟ้าและสีเขียวเพื่อให้ดูเข้ากันกับ้ำทะเลฝั่งตรงข้าม และใช้สีแดง ส้มเพื่อตัดให้เกิดความโดเด่นเป็นรูปสัตว์น้ำต่างๆ ส่วนโต๊ะแล้วเก้าอี้จะเป็นสีครีมเสมือนหาดทรายบริสุทธิ์ และร้านนี้ใช้กระจกใสในการแต่งเพื่อให้เห็นทะเลที่อยู่อีกฝั่งนึง ดูแล้วมีนสวยมากๆเลยล่ะ โทโมะที่เดินเข้ามาทีหลังฉันก็เดินมาเบียดฉันพร้อมฉวยโอกาศจับมือฉันไปโต๊ะด้านในสุดแล้วยัดให้ฉันนั่งลงกับเก้าอี้ตัวในที่สุดเห็นวิวนอกชัดเจนที่สุดในร้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ใช่คุณวิศว...ที่โทร.มาจองไว้รึเปล่าครับ" พนักงานต้อนรับเดินมาถามพวกเราแต่ฉันไม่สนใจเอาแต่นั่งมองทะเลที่อยู่ฝั่งโน่นเห็นแล้วอยากลงไปเล่นจังเลย><"

 

 

 

 

 

"ใช่แล้วครับ...ผมขอเมนูด้วยครับ" ว่าแล้วบริกรสาวก็เดินมายื่นเมนูให้โทโมะถึงฉันจะไม่สังเกตุแต่ฉันก็รู้นะยะว่าหล่อนคิดอะไรกับโทโมะอยู๋-*-!!

 

 

 

 

 

"แก้วอยากทานอะไรครับ" โทโมะถามฉันเอาแต่นั่งมองทะเลจนแทบกินมันแทนข้าวแล้วเนี๊ย

 

 

 

 

 

"เอ่อโทโมะสั่งให้แก้วด้วยสิอะไรก็ได้^^" ฉันหันมาส่งยิ้มหวานให้โทโมะเล่นเอายัยบริกรสาวนั่นละเป้าหมายจากโทโมะไปทันทีเมื่อหล่อนพอจะเอาออกว่าฉันเป็นอะไรโทโมะ

 

 

 

 

 

"งั้นผมสั่ง...." ดีให้มันรู้ซะบ้างว่าของใครเป็นของใคร5555+

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ฉันไม่ฟังรายการอาหารที่โทโมะสั่งเลยแม้แต่น้อยเนื่องมาจากฉันเอาแต่นั่งหัวเราะเยาะยัยบริกรสาวนั่น555+คิดจะมาแย่งของของฉันเหรอยะฝันไปเหอะฉันไม่ให้หล่อนหรอกย่ะ!

 

 

 

    

 

    

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------วันนี้พอมีเวลาว่างเลยเข้ามาอัพนิยายฝากเม้นกันเยอะหน่อยนะคะ