The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

9.2

เขียนโดย OUM_PF

วันที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2555 เวลา 11.28 น.

  40 ตอน
  1082 วิจารณ์
  122.48K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

14) คำว่ารัก...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

ตอนที่14 คำว่ารัก...  

 

 

ถ้าแกยังดึงดันไม่ยอมแต่งงานกับหนูฟาง ฉันจะตัดแกออกจากกองมรดก!!”

 

 

“พ่อครับ!!ผู้หญิงใจง่ายอย่างนั้น ป๊อปไม่คว้ามาเป็นเมียหรอก!!!”เขาตวาดขึ้นอย่างเหลืออด

 

 

จะอะไรนักหนา...บอกว่าไม่แต่งก็คือไม่แต่ง นี่มันชีวิตของเขานะ

 

 

“แกแน่ใจหรอ ว่าผู้หญิงอย่างฟางจะยอมแก ถ้าแกไม่ได้ทำอะไรสารเลวน่ะ ห๊ะ!!!ฉันไม่เคยสอนให้แกเป็น

 

คนอย่างนี้ แกยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า ไอ้หน้าตัวเมีย!!!”คำพูดร้ายกาจของบิดา ทำเอาเขาเลือดขึ้นหน้า

 

 

ไม่มีผู้ชายคนไหนหรอกที่ชอบ!!!

 

 

“ได้!!!อยากให้แต่งนักใช่มั้ย ก็ได้...ผมจะแต่ง แต่ถ้าวันไหนยัยนั่นมาของเลิกกับผมละก็ พ่อไม่สิทธิ์มาว่า

 

ผมนะ เพราะผมถือว่าผมได้รับผิดชอบแล้ว”เขาจะทรมานเธอให้ถึงที่สุด เขาจะทำให้เธออับอายขายขี้หน้า

 

ชนิดที่ว่า แม้วินาทีของสุดท้ายก็ไม่มีวันลืม

 

 

“ฉันอยากอุ้มหลาน”เขาหันไปมองบิดาตาโต นี่มันจะมากไปแล้วนะ!!!

 

 

“ไม่ ผู้หญิงใจง่ายอย่างนั้นผมไม่เอามาทำพันธุ์หรอก”

 

 

“ถ้าแกอยากให้บริษัทที่แกบอกว่ารักนักรักหนาล้มละลายก็ตามใจ แกอย่าลืมนะบริษัทเล็กๆที่กำลังเติบโต

 

จะกลายเป็นบริษัทใหญ่ในเร็วนี้ต้องพังลงเพราะตัวแกเอง และฉันสัญญาว่าฉันจะทำให้มันล่มจมให้ได้”

 

บิดาพูดก่อนจะเดินจากไป ทิ้งชายหนุ่มที่ทึ้งหัวตัวเองอย่างหัวเสีย

 

 

เขาไม่ยอมแน่!!...หากบริษัทที่เขาสร้างมากับมือต้องพังลง

 

 

ยังไงก็ได้...พอเธอมีลูกให้เขา เขาก็จะเฉดหัวเธอทิ้ง และลูกเขาจะเลี้ยงเอง...

 

 

เขาหมายมาดในใจ ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องนอนของหญิงสาวที่อยู่ใกล้ๆกันกับห้องของเขา

 

 

มือหนาเคาะประตูเรียกสาวหน้าหวานที่อยู่ในห้อง ก่อนประตูไม้บานใหญ่จะเปิดออก แต่ก่อนที่มันจะปิดลง

 

เขาก็รีบแทรกตัวเข้าไปในห้อง พร้อมกับลงกลอนอย่างแน่นหนา และคราวนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอหลุดไปไหน

 

ได้อีกแน่ เมื่อกลางวันนี้เธอคงวิ่งไปทันได้ปลดล็อกประตูก่อนที่เขาจะดึงเธอกลับมาที่เตียง ถึงทำให้ทุกคน

 

เข้ามาได้

 

 

“จะหนีไปไหนล่ะ”เขาพูดพร้อมกับสาวเท้าเข้าไปหาเหยื่อสาวที่ถอยตัวไปจนติดหัวเตียง

 

 

“ออกไปนะ ออกไป!!!”เธอตวาดเสียงดังอย่างจิตตก

 

 

“แหม ไม่ต้องรีบไปนอนรอที่เตียงหรอก อยากมากหรอ ค้างละสิ”เขาพูดพร้อมกับคร่อมร่างเล็กที่ดิ้นอย่าง

 

เป็นตายเอาไว้

 

 

“หยุดพูดพล่อยๆซะที ออกไปนะคนเลว!!!”คำพูดของร่างเล็ก ทำขาเดือดดาล

 

 

“ฉันเลวมารึไงห๊ะ!!!”

 

 

“ใช่เลว เลวที่สุด อื้อ”เขากระแทกริมฝีปากเข้าหากลีบปากสีสดของร่างเล็กเพื่อหยุดคำพูดร้ายการนั่น รส

 

เค็มปร่าและกลิ่นคาวของเลือดที่ผสมกับความหวานอย่างลงตัว ปลุกอารมณ์ดิบในตัวเขาได้เป็นอย่างดี

 

 

ชายหนุ่มถอนจูบออก ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ

 

 

“ก็ไอ้เลวนี้แหละ ที่มันเป็นผัวเธอ อีกสองอาทิตย์แต่งงานกัน แวะมาบอกแค่นี้แหละ”เขาพูดก่อนจะลุกจาก

 

เตียง กลัวเหลือเกินว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เผลอทำร้ายร่างบอบบางให้เจ็บตัวอีก

 

 

“เดี๋ยว!!คุณพูดว่าอะไรนะ”

 

 

“แต่งงานโว้ย!! อีกสองอาทิตย์”เขาพูดก่อนจะเดินตึงตังและกำลังจะเดินออกไป แต่ร่างเล็กที่ถลาเข้ากอด

 

เขาไว้หยุดเขาไว้ ใจหนึ่งอยากจะกอดเธอไว้ แต่อีกใจกลับบอกว่าให้สลัดเธอทิ้งไป แล้วเขาก็เลือกที่จะทำ

 

ตามใจที่สอง มือหนากระชากร่างเล็กออกจากตัวอย่างไม่ไยดี แต่มิวายเธอก็กอดขาของเขาไว้อยู่ดี

 

 

“คุณช่วยกรุณาบอกฉันได้มั้ยคะ ว่าเพราะอะไรถึงยอมแต่งงานกับฉัน”

 

 

“หึ ไม่ใช่เพราะรักละกัน ฉันต้องแต่งงานเพราะบริษัทของฉัน อ้อ แล้วก็ช่วยเป็นแม่พันธุ์ให้ฉันหน่อยละกัน

 

คุณพ่ออยากอุ้มหลาน แล้วยิ่งเธอมีลูกให้ฉันเร็วเท่าไหร่ ฉันก็จะปล่อยเธอไปเร็วเท่านั้น อย่าทำให้ฉันถูกตัด

 

ออกจากกองมรดกละกันนะ”เธอลุกพรวดขึ้นมา

 

 

เพี๊ยะ!!!

 

 

ฝ่ามือบางตวัดเข้าใบหน้าคมอย่างแรง

 

 

“สารเลว!!!!!ฉันเกลียดคุณ”เขากระชากร่างเล็กเข้าหาตัวอย่างแรง

 

 

“ฉันก็เกลียดเธอ!!!”เขาเหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียง ก่อนถลกกระโปรงตัวสวยขึ้น แล้วกระชากแพนตี้ตัวสวย

 

จนมันขาดติดมือ

 

 

“ปล่อยนะ!จะทำอะไรฉันอีก ฮึก ปล่อย...ปล่อยสิ”เธอร้องไห้ฟูมฟาย มือเล็กผลักตันเขาออกจากร่างกาย

 

บอบบางของเธอ เขารีบปลดเข็มขัดแล้วนำมันไปพันธนาการข้อมือเล็กไว้กับหัวเตียง เธอมองเขาด้วย

 

สายตาตื่นตระหนก ดวงตาคู่สวยสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว…

 

 

“ฉันใจดีกับเธอมามากแล้ว รู้อะไรไหม...ไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉัน...และเธอเป็นคนแรก”

 

 

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันขอโทษ ฮึก...คุณจะทำอะไรฉันก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ”เธอเว้าวอนเขา

 

อย่างน่าสงสาร...แต่ไฟแห่งทิฐิที่สุมหัวใจเขา ณ ตอนนี้ก็ไม่ได้ดับลงแต่อย่างใด

 

 

“ก็ฉันสงสาร...เห็นว่าเมื่อเช้ามันค้าง”นิ้วเรียวสวยกดลงไปในกายสาว และขยับเข้า-ออก อย่างรุนแรง

 

 

“เจ็บๆ โอ้ย ฮือ หยุดนะ”เสียงของเธอคงดังไม่ถึงหัวใจของเขา เขาถึงไม่หยุดการกระทำที่แสนโหดร้ายนั่นลง

 

ซะที เธอรู้สึกเหมือนร่างกายแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อเขาเพิ่มจำนวนนิ้วเรียวเข้ามาอีก เธอมองสภาพตัวเอง

 

อย่างสมเพชสุดกู่ ตอนนี้เธอกำลังถูกรังแก...แต่ก็ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย

 

 

“ถ้าคุณไม่หยุด ก็ช่วยอ่อนโยนกับฉันหน่อยเถอะค่ะ ฉันขอร้อง...ฉันเป็นคน...มีหัวใจ”เธอบอกเขาด้วย

 

น้ำเสียงสั่นเครือ มองชายหนุ่มที่เธอรักผ่านม่านน้ำตาที่ปดบังจนมองไม่เห็นอะไรเลย

 

 

เธอคงรักเขามากเกินไป...กี่ครั้งกี่หนแล้วที่เขาทำร้ายเธออย่างนี้

 

 

ริมฝีปากอุ่นๆกดลงบนหน้าผากมนของเธออย่างอ่อนโยน

 

 

“ฉันขอโทษ”เขาพูด และปลดเข็มขัดที่พันธนาการเธอไว้ เธอปล่อยน้ำตาแห่งความอดสูให้ไหลรินลงมา

 

อย่างไม่อายใคร เธอไม่เคยรู้สึกอ่อนแอเท่านี้มาก่อนเลย

 

 

“ขอบคุณนะคะ ที่ยังเห็นว่าฉันเป็นคน เรื่องแต่งงานฉันรู้ว่าคงขัดคุณไม่ได้ หากต่อจากนี้ไปฉันต้องใช้ชีวิต

 

อยู่ร่วมกับคุณ เห็นใจฉันหน่อยนะคะ เห็นใจฉัน... ขอแค่นี้ได้รึเปล่าคะ”

 

 

“ฟางฉัน...”

 

 

“ฉันรักคุณนะคะ”ชายหนุ่มหลุบตาลงอย่างอับอาย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา...เขาทำร้ายอะไรเธอไปบ้าง

 

นะ เธอที่พร่ำบอกว่ารักเขา...แต่มันกลับดังไม่ถึงหัวใจของเขาเลย และในวันนี้เขาได้รู้แล้วว่าเธอต้องผ่าน

 

เรื่องราวเลวร้ายอะไรมาบ้าง  เขาได้ทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฟาง ทั้งคำพูดและการกระทำ หากในวันนี้

 

เธอจะทนไม่ไหว...ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ผู้หญิงอย่างฟางไม่เคยต้องเรียกร้องความเห็นใจจากใคร...

 

 

และเธอไม่เคยต้องรอคอยอะไร...หากสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่เธอต้องการ...

 

 

เธอไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น...แต่ในวันนี้เขาได้เห็นเต็มสองตา...

 

 

เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะมีอิทธิพลต่อใครได้ถึงขนาดนี้...และเธอเป็นคนแรกที่ทำให้เขาได้เห็น

 

 

เธอไม่เคยเรียกร้องสิ่งของราคาแพงหรืออะไรก็ตามจากเขาเลย....และเขาไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรจากเขา

 

กันแน่ถึงได้ทำถึงขนาดนี้...หากจะบอกว่าความรัก...มันก็คงจะดูบ้าเกินไป

 

 

แต่ถ้าเธอต้องการจริงๆ...เขาก็ยังบอกไม่ได้

 

 

สำหรับพิมแล้ว...เร็วๆนี้เขาคงได้รู้ความจริง...จากโทโมะ

 

 

แต่สำหรับความจริงจากใจแล้ว....หลายปีมานี้เธอแปลกไป..จนเขาสังเกตเห็นความผิดปกติ...

 

 

และไอ้เพื่อนรักก็ขออาสารับน่าที่เป็นนักสืบจำเป็น...มันคงสมเพชเขาละมั้ง

 

 

หากเขาสามารถบอกตัวเองได้ว่าเขาไม่ได้รักพิมแล้วจริงๆ...มันก็ไม่ใช่เรื่องหากจะไม่ผิดหากเขาจะเปิดใจ

 

ให้กับฟางบ้าง...

 

 

 

.............................................................................................................................

มาแล้วววว รู้สึกว่าพระเอกของเราเริ่มสองจิตสองใจแล้ว ขอบคุณทุกโหวตทุกเม้นนะจ้ะ

ขอบคุณรูปหล่อๆของเฮียจากPF_เลิฟเว่อร์ด้วยนะ^^

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา