The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 21 ความรู้สึกที่เธอเองก็ไม่แน่ใจ...

 

 

“คุณภาณุ!!!” “มานี่!!!!”แรงกระชากที่เขากระชากเธอนั้นแรงเสียจนร่างบอบบางปลิวไปปะทะแผ่นหลังของคนที่

 

 

ลากเธอไป ขาที่ไม่แข็งแรงและไม่มั่นคงนั้นเป็นเหตุให้เธอลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น ป๊อปปี้หันมามองคนตัวเล็กที่นั่ง

 

 

ร้องไห้อยู่บนพื้น ข้อเท้าที่บาดเจ็บนั้นมีเลือดซึมออกอย่างเห็นได้ชัด หากเป็นก่อนหน้าที่เธอไม่ได้ติดต่อกับคนที่

 

 

บ้านเขาคงมีเมตตาดูแผลให้เธออยู่หรอก แต่นี่เธอทำให้เขาไม่พอใจเอง...ก็ช่วยไม่ได้ แขนแกร่งตวัดช้อนอุ้มร่าง

 

 

 

เล็กขึ้นอย่างง่ายดายราวกับเธอเป็นเพียงตุ๊กตายัดนุ่นตัวหนึ่ง เขาจัดการยัดเธอเข้าไปในรถคันสูง ก่อนจะออกรถ

 

 

 

ด้วยความเร็วสูงความอารมณ์โกรธที่พุ่งสูงของเขา แต่ละที่ที่รถเคลื่อนตัวผ่านยิ่งน่ากลัวไปทุกทีเมื่อเขามุ่งหน้าจาก

 

 

 

บ้านหลังงามผ่านสวนองุ่นนับพันไร่เข้ามาในป่าที่เริ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ

 

 

“คุณจะพาฟางไปไหน”หญิงสาวถามอย่างตื่นกลัวกับเส้นทางที่มีแต่ป่ารกทึบเป็นทิวทัศน์ข้างทาง “เดี๋ยวก็รู้...”

 

 

 

 

.......................................................................................................................................

 

 

สายตาคมจับจ้องไปที่ถนนอย่างมันน่าสนใจเสียเต็มประดา ต่างกับหัวใจที่ไม่ได้จดจ่ออยู่กับถนนเบื้องหน้าสักนิด

 

 

แต่มันกลับลอยไปอยู่กับหญิงสาวผู้ถือดี พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับรถคันคุ้นตา ร่างบางนั้นยกมือขึ้นปาดเหงื่อด้วย

 

 

อากาศที่ร้อนจัด เธอหันมาเมื่อเจอกับรถของเขา สิ่งที่น่าแปลกคือ เธอเลือกที่จะหันหลังกลับไปสนใจรถของเธอ

 

 

ต่อ ไม่คิดจะขอความช่วยเหลือจากเขาแม้แต่น้อย ยิ่งถนนทางออกไร่ของเขายิ่งน่ากลัวอยู่นานๆทีจะมีรถผ่าน ซึ่ง

 

 

มันก็ห่างจากบ้านเธออยู่พอควร แต่หญิงสาวไม่แม้แต่จะกลัวเลย เขาตัดสินใจจอดรถเพื่อ...อะไรสักอย่างเนี่ย

 

 

แหละ อย่าสนใจ ขอแค่ให้รู้ว่าเขาไม่ได้ห่วงเธอก็พอ!

 

 

“รถเป็นอะไร”เขากอดอกถามร่างบางที่ยังไม่ยอมหันมาแลเขาแม้แต่น้อย เขาเดินเข้าไปประชิดเธอก่อนจะเค้น

 

เสียงถามอีกรอบ

 

 

“หูแตกรึไง ฉันถามว่ารถเป็นอะไร”เธอหันขวับมาทางเขา พร้อมๆกับค้อนปะหลับปะเหลือก ก่อนจะยอมตอบออก

 

 

มาด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม

 

 

“ก็เสียสิ...ถามได้”นี่สิถึงจะเรียกว่าคุณหนูจริญญาไม่อย่างนั้นคงไม่ตอบคำถามได้กวนเบื้องล่างถึงเพียงนี้หรอก

 

 

เมื่อเขาเองก็เบื่อที่จะต่อล้อต่อคำกับเธอจึงเลือกที่จะไปเปิดฝากระโปรงรถที่เปิดขึ้นพ้อมๆกับควันสีขาวที่พวยพุ่ง

 

 

ออกมาอย่างมากมายจากหม้อน้ำ

 

 

“หม้อน้ำแตก”เขาพึมพำคนเดียวก่อนจะหันมาถามหญิงสาวที่มองดูอยู่อย่างสนใจ

 

 

“เรียกช่างหรือยัง”

 

 

“เรียกคนขับรถที่บ้านมาแล้ว คุณกลับไปเถอะฉันอยู่คนเดียวได้ ถึงแถวนี้จะเปลี่ยวแต่ตอนนี้มันยังสว่างโร่อยู่เลย

 

 

ฉันคงไม่ถูกฉุดหรอก”เธอกล่าวอย่างถือดี ก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง

 

 

“โจรมันคงจะเลือกเวลาหรอกนะ แล้วเรื่องอะไรฉันจะปล่อยเมียตัวเองให้ถูกฉุด”เขาว่าแล้วก็ย่างสามขุมเข้าไป

 

 

กระชากร่างบางที่นั่งอยู่ในรถที่เปิดประตูอ้าซ่า โจรมันเห็นคงจะเลี่ยงหรอกนะ เมื่อได้ร่างของเธอแล้วก็จัดการปิด

 

 

และล็อกประตูรถ ก่อนจะยัดเธอเข้าไปในรถ

 

 

“อย่าคิดจะหนีลงมาเชียวนะ”เขาชี้หน้าเธออย่างคาดโทษ ก่อนจะปิดประตูรถ แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งมานั่งประจำตำแหน่ง

 

 

คนขับรถ ก่อนจะออกรถวิ่งไปตามสายถนนที่ออกจากไร่

 

 

“คุณจะพาฉันไปไหน”เป็นคำแรกที่หญิงสาวหันมาถามเขาตั้งแต่ออกรถมานานนับครึ่งชั่วโมง

 

 

“เธอต้องชอบแน่” แก้วแทบไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อชายหนุ่มข้างกายเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่ใครต่อใครก็ยากที่จะ

 

 

ได้ยินจากผู้ชายคนนี้ หัวใจไม่รักดีก็กลับพองโตขึ้นมาเสียดื้อๆ เมื่อเส้นทางข้างหน้าเริ่มจะเข้าป่าลึกเรื่อยๆ สองข้าง

 

 

ทางมีแต่ต้นไม่ใหญ่ที่เขียวชอุ่มจนทำให้หน้าร้อนนี้เย็นสบายขึ้นมาทันตา เขาจอดรถลงก่อนจะหันมาพูดกับเธอ

 

 

“ลงมาเถอะเดี๋ยวเราจะเดินเข้าไปกัน”เขาพูดก่อนจะก้าวลงรถนำหน้าไปก่อน เธอที่ไมมั่นใจว่าเขาพามาทำอะไรที่

 

 

นี่ ความกลัวถึงกลับเข้าแทรก เขาคงไม่ใจร้ายขนาดพาเธอมาห่าหมกป่าหรอกนะ

 

 

“ลงมาสิ สาบานว่าไม่ได้พาเธอมาฆ่าหมกป่าหรอกน่า”คำพูดของเขาทำเอาเธอสะดุ้งโหยง เขาอ่านความคิดของ

 

 

คนเป็นด้วยหรอเนี่ย เธอสูดลมหายใจเข้าก่อนจะเปิดประตูรถตามลงไป

 

 

“คุณไม่ล็อกรถก่อนหรอคะ”

 

 

“ไม่ต้องหรอก ป่าลึกขนาดนี้ไม่มีขโมยหรอก กุญแจก็อยู่นี่ ไปกันเถอะ”เขาเอื้อมมือมากุมมือของเธอไว้ก่อนจะเดิน

 

 

นำพาไปตามเส้นทางที่เรียกว่าค่อนข้างลำบาก แต่มือใหญ่ที่เกาะกุมเธอไว้ก็สามารถประคับประคองให้เธอผ่าเส้น

 

 

ทางที่ลำบากไปได้อย่างง่ายดาย และอกความรู้สึกหนึ่งที่เธอไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่าอะไร มันจะใช่ความอุ่นใจรึเปล่า

 

 

นะ เมื่อเธอรู้สึกปลอดภัยเมื่อมีเขาอยู่ข้างกายอย่างนี้...

 

 

“ถึงแล้ว”เสียงทุ้มข้างใบหูเรียกเธอคืนกลับสู่โลกของความเป็นจริง...

 

 

สวย...ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าไม่ต่างไปจากภาพวาดเลยสักนิด น้ำตกสูงชันที่มีสายน้ำไหลรินลงมากระทบโขดหิน

 

 

ใหญ่เบื้องล่างเสียงของมันราวกับเสียงดนตรีของธรรมชาติที่ขับกล่อมให้ผู้พบเห็นได้เคลิบเคลิ้มและหลงใหล สาย

 

 

น้ำใสที่มองเห็นหินกรวดน้อยใหญ่เรียงกันอย่างสวยงามราวกับจับวางใต้สายน้ำที่ไม่ได้เชี่ยวกราด

 

 

“อยากเล่นน้ำรึเปล่า”ชายหนุ่มถามเธอข้างใบหูของเธอ เธอพยักหน้าเบาๆก่อนเขาจะจับจูงมือของเธอลงไปในน้ำ

 

 

ใส เขาปล่อยให้เธอเล่นน้ำอยู่ตรงนั้น โดยไม่ลืมที่จะกำชับเสียงเข้มว่าห้ามไปไหนไกลกว่านั้นเพราะสายน้ำจะเริ่ม

 

 

เชี่ยวกราด เธอก็ได้แต่เล่นอยู่ตรงนั้นโดยไม่รู้ว่าเขาไปไหนเสีย เมื่อเล่นจนเบื่อแล้วเธอจึงเลือกที่จะเดินไปนั่งบน

 

 

โขดหินและหย่อนเท้าลงแช่น้ำเย็นฉ่ำ มงกุฎดอกไม้ป่าสีม่วงสดใสถูกสวมลงบนศีรษะทุยสวยของแก้วอย่างเบามือ

 

 

พร้อมๆกับโทโมะที่ทรุดตัวลงนั่งข้างเธอ ก่อนจะตวัดมือหนายกร่างบางมานั่งบนตักอย่างง่ายดาย

 

 

“ชอบรึเปล่า”เธอจับมงกุฎดอกไม้บนศีรษะก่อนจะพยักหน้าเบาๆ พวงแก้มที่แดงระเรื่ออย่างน่ารักทำเอาเขาอดใจ

 

 

ไม่ไหวที่จะก้มลงหอมอย่างเต็มรัก

 

 

“คุณทำให้ฉันหรือคะ”

 

 

“อืม ฉันเห็นว่ามันสวยดี เธออยากกลับหรือยัง”เมื่อแสงแดดที่เคยเจิดจ้ากลับหายไปกลายเป็นท้องฟ้าที่มืดครึ้มลง

 

 

อย่างเห็นได้ชัด คงไม่ต้องสงสัยว่าเหตุใดฤดูร้อนฝนถึงได้ตก หากฤดูกาลไม่แปรปรวนคงไม่ได้เรียกว่าประเทศ

 

ไทย

 

 

“ค่ะ”เขาพยุงเธอขึ้นก่อนจะพาไปที่รถเพื่อพาเธอกลับให้เร็วที่สุด ก่อนที่ฝนจะตกลงมาเสียก่อน...

 

 

 

 

...............................................................................................................................

จัดมาตามคำขอโทโมะ-แก้ว ป๊อปฟางรอตอนหน้านะจ้ะ^^