The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 30 ดินเนอร์!!

 

 

 

“ไปทานข้าวนอกบ้านด้วยกันนะ ฉันกับแกไม่ได้ออกไปทานด้วยกันนานมากแล้ว น่าเสียดายที่แม่ไม่อยู่ ไม่อย่าง

 

 

นั้นคงได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา”ร่างสูงของป๊อปปี้ที่เท้าแขนกับระเบียงบ้านเอ่ยขึ้นกับน้องชายร่วมอุทร ทั้งๆ

 

 

 

ที่สายตาเหม่อมองไปยังบริเวณไร่องุ่นนับพันไร่เบื้องหน้า

 

 

“ได้สิ แต่ถึงขาดแม่ไป แต่ก็ยังมีเมียนี้ ใช่มั้ย”โทโมะเอ่ยแซวพี่ชายอย่างสนุกปาก

 

 

“เดี๋ยวเหอะ เออ จะว่าไปแล้วพักนี้ไม่ค่อยเห็นแก้วเลยเนอะ”เมื่อน้องชายเงียบนานเกินไปก็เริ่มสสะกิดต่อมความ

 

 

 

สงสัยของป๊อปปี้ เรื่องที่เขาสงสัยมันจะใช่เรื่องจริงรึเปล่านะ

 

 

 

“แกกับแก้วเป็นอะไรกัน...บอกความจริงฉันได้มั้ย”เมื่อโทโมะเงียบเขาเลือกที่จะเปลี่ยนคำถาม อย่างน้อยให้เขา

 

 

 

ได้รู้บ้างว่าตลอดแปดปีที่ผ่านมานี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอก”

 

 

 

“ทำไมแกไม่บอกฉัน หรือว่าแกไม่ใช่ลูกผู้ชายเรื่องแค่นี้แกก็บอกพี่ไม่ได้เลยหรือ”

 

 

 

“ถ้าผมหักหลังพี่ล่ะพี่จะรับได้รึเปล่า ถ้าผมแย่งคนรักของพี่ พี่จะโกรธผมรึเปล่า”

 

 

 

“ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงยังไม่กล้าที่จะบอก แกพูดความจริงไม่ได้หรือไง”

 

 

 

“แก้วเป็นของผมตลอดมา ผมรักเธอเลยตัดสินใจทำเรื่องเลวร้ายที่สร้างรอยมลทินให้กับเธอมาจนถึงทุกวันนี้ ผม

 

 

ทำเพียงเพราะต้องการรั้งเธอให้อยู่กับผม แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้อยู่กับผมตามที่ผมต้องการเลย เมื่อวานซืนเธอเพิ่ง

 

 

ไล่ผมออกมาจากชีวิตของเธอ แต่เมื่อวานเธอกลับมาบอกว่ารักผม แล้วผมควรจะทำยังไงดีล่ะ”

 

 

 

“รักเธอรึเปล่า แค่นั้นแหละที่แกต้องถามตัวเอง”ป๊อปปี้ว่าแล้วก็เดินไปชั้นบน เพื่อขึ้นไปหาคนตัวเล็กที่เขาคิดว่าน่า

 

 

 

จะแต่งตัวเสร็จแล้ว เสียงสะดุดล้มเสียงดังโครมใหญ่เรียกหัวใจที่เลื่อนลอยของชายหนุ่มกลับมา สายตาดุดันมอง

 

 

 

ไปทางประตูทางเข้า ที่ร่างบางนั่งเกาท้ายทอยแก้เก้อ เธอค่อยๆพยุงกายลุกขึ้น

 

 

“มาหาใคร”น้ำเสียงไม่เป็นมิตรเอ่ยถามอย่างที่เคย

 

 

 

“มาหานายนั่นล่ะ มาชวนไปทานข้าวนอกบ้าน ไปด้วยกันนะ”น้ำเสียงออดอ้อนอย่างน่ารักของเธอกระตุกหัวใจเขา

 

 

 

อย่างที่เคยๆ

 

 

“ไม่ไป มีนัดแล้ว”

 

 

 

“นายนัดกับใคร บอกฉันมานะ ชิ นิสัยไม่ดี”คนเจ้าแง่เจ้างอนเอ่ยอย่างจริงจัง

 

 

 

“เรื่องของฉัน อยากกินก็ไปกินคนเดียวสิ ที่ผ่านมาเธอก็ไม่เคยจะสนใจจะชวนฉันอยู่แล้วนี่”

 

 

 

“อย่าพูดถึงเรื่องในอดีตได้มั้ย นี่ฉันกำลังจะเริ่มต้นใหม่กับนายนะ...แล้วอีกอย่าง นายไม่เคยพาฉันไปแค่กินข้าว

 

 

หรอก กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องปีนเข้าห้องตัวเอง เพราะต้องไปเป็นที่ระบายความใคร่ให้นาย...หึ นายมันไม่ได้รักฉัน

 

 

จริงๆหรอก นายแค่ต้องการเอาชนะฉัน ทำทุกวิถีทาง พอฉันเริ่มรักนาย นายก็เฉดหัวฉันทิ้ง คนบ้า...ฮึก นายไม่ได้

 

 

 

รักฉันแล้วมายุ่งกับฉันทำไม แล้วลูกล่ะ แกจะไม่มีพ่ออย่างนั้นหรอ ฮือ”แม้น้ำเสียงปนสะอื้นท้ายประโยคจะฟังไม่

 

 

 

ค่อยรู้เรื่องแต่ประโยคสุดท้ายกลับดังก้องในหัวใจเขา ลูก!!!!

 

 

 

 

“ท้องหรอ เธอท้องหรอแก้ว!”เขาเขย่าร่างบางรัวๆ อย่างไม่เชื่อหู เธอท้อง!

 

 

 

“ฮึก ก็ใช่น่ะสิ ก็จะบอกเรื่องนี้แหละ นายต้องรับผิดชอบฉันนะ ฉันไม่ยอมนะโทโมะ ฮือ”มือเล็กๆทุบสะเปะสะปะ นี่

 

 

 

สาบานว่าคนท้อง แรงเยอะเป็นบ้า

 

 

 

“พอๆ พอแล้วแก้ว แล้วจะให้ฉันทำยังไง”

 

 

 

“ฮือ นายพูดแบบนี้หมายความว่าจะไม่รับผิดชอบฉันใช่มั้ย ฮือ คนบ้า ฉันเกลียดนาย”เมื่อทนกับแรงเล็กๆที่ทำให้

 

 

 

เขารำคาญ เขาจัดการรวบร่างแน่งน้อยเอาไว้กับอก

 

 

“นี่เธอพูดจริงๆหรอ เธอไม่ได้ปั่นหัวฉันเล่นใช่มั้ย”

 

 

 

“คะ คนบ้า ฉันจะไปหลอกนายทำไมกันเล่า บอกว่าท้องก็ท้องสิ ฮึ่ย!”เธอว่าพลางหมุนตัวออกจากอ้อมกอดของ

 

 

 

เขา ร่างบางทำท่าว่าจะเดินออกไปทางประตู หากแต่เขาคว้ามือเรียวนั้นไว้ทัน

 

 

 

“อย่าเพิ่งโมโหสิ งั้นรอพี่ป๊อปกับฟางแป๊บหนึ่งละกัน เราจะไปพร้อมกัน”ชายหนุ่มพยุงเธอไปนั่งที่โซฟาตัวโตก่อน

 

 

จะชวนคุยเรื่องจิปาถะ รวมถึงเรื่องท้องของเธอด้วยเช่นกัน เธอไม่ได้หลอกเขานะ เพียงแต่เหตุการณ์มันพาไป...

 

 

 

ก็เท่านั้น เสียงคนเอะอะที่ดังมาแต่ไกลเรียกความสนใจจากเธอและโทโมะได้เป็นอย่างดี ความสงสัยก่อขึ้นเต็ม

 

 

 

หัวใจ ไม่นานข้อข้องใจก็เปิดออก เมื่อเห็นร่างเล็กที่ถูกล็อกคอแล้วลากลงมาจากบันได คนตัวเล็กข้างกายของคน

 

 

 

ตัวโตนั้นน่าบูดอย่างคนไม่สบอารมณ์ แต่ยังไงใบหน้าหวานๆอย่างฟางไม่ว่าจะทำท่าทางอย่างไรก็น่ารัก อย่างที่

 

 

 

เธอคิดว่าหากเธอทำแบบภรรยาคนสวยของป๊อปปี้นั้นคงเข้าขั้นน่าเกลียดเลยแหละ

 

 

 

“อ้าวแก้วมาพอดีเลย ออกไปทานข้าวด้วยกันนะ”ป๊อปปี้เอ่ยชวนอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่เขากำลังโอบกอดคนตัว

 

 

 

เล็กข้างกาย ที่ให้เดาว่าตอนนี้สาวเจ้าคงจะงอนไปเรียบร้อยแล้ว

 

 

 

“ค่ะ”เธอพยักหน้ารับคำ ก่อนจะเดินตามโทโมะที่จูงมือไปที่รถที่จอดรออยู่แล้ว ร่างเล็กของฟางรีบกระโดดขึ้นไป

 

 

 

นั่งข้างๆสาวสวยคนหนึ่งที่เธอยังจำชื่อไม่ได้ แต่เท่าที่รู้เธอเคยเจอสาวสวยคนนี้แน่ และตอนนี้เธอก็อยากทำความ

 

 

 

รู้จักกับหล่อนมากด้วย

 

 

 

“ฟางขอนั่งด้วยคนนะคะ”

 

 

 

“ได้สิจ้ะ”สาวสวยหันมาตอบก่อนจะส่งยิ้มหวานท่าทางเป็นมิตรมาให้

 

 

 

“คุณชื่ออะไรหรอคะ ฟางดูเหมือนจะเคยเจอคุณเมื่ออาทิตย์ก่อนแต่จำไม่ได้”

 

 

 

“ฉันชื่อแก้วจ้ะ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกนะ เรามาเป็นเพื่อนกันนะ”เธอพยักหน้าก่อนจะยิ้มตอบ แต่ในขณะที่กำลังนั่ง

 

 

 

ปั้นยิ้มหวานรับมิตรภาพครั้งใหม่ที่เธอเพิ่งได้รับ รอยยิ้มก็มีอันต้องหุบฉับ

 

 

 

“ลงมาครับฟาง มานั่งกับพี่ดีกว่า”เธอแอบเบ้ปากใส่คนตัวโตที่เสแสร้งแกล้งทำเป็นพูดดีกับเธอ

 

 

 

“แต่ฟางอยากนั่งกับแก้วนี่คะ”

 

 

 

“แต่พี่ว่านั่งกับพี่ดีกว่านะ”ว่าแล้วเขาก็ฉุดเธอลงมาจากประตูหลัง แล้วจัดการยัดเธอเข้าไปที่ที่นั่งข้างคนขับ เมื่อทุก

 

 

 

คนพร้อมแล้ว รถคันหรูก็เคลื่อนตัวออกจากไร่จิระคุณทันที ใช้เวลาเพียงไม่นานสำหรับการมาถึงร้านอาหารแถบ

 

 

ชานเมือง บรรยากาศที่เพียงมองผ่านกระจกรถเธอก็รู้แล้วว่ามันน่านั่งแค่ไหน เธอก้าวไปในร้านอาหารพร้อมๆกับทุก

 

 

 

คน สายตาพลันสะดุดเข้ากับโทโมะและแก้วที่ดูจะหวานกันเป็นพิเศษ เอ แต่ถ้าเธอจำไม่ผิด ก่อนหน้านี้แก้วมาติด

 

 

 

พันกับป๊อปปี้นี่นา แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะ หรือว่ามีอะไรที่เธอพลาดไปนะ

 

 

“ฟาง!”เสียงทุ้มที่ดังอยู่เหนือศีรษะเรียกสติของเธอคืนมา เธอเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโต ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเตี้ย

 

 

เท่านี้มาก่อนเลย วันนี้ที่ไม่เลือกใส่ส้นสูงที่ถูกส่งมาพร้อมกับเสื้อผ้าก็เพราะว่าเจ้าตัวเล็กในท้องนี่แหละ

 

 

 

“คะ?”

 

 

 

“นั่งก่อนสิคนดี คิดอะไรอยู่เรา”เธอส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาถอยให้ วันนี้เขาเหมือนผู้ชายคนนั้น

 

 

ของเธอเลย คนที่เธอโหยหาและคิดถึงเขาตลอดเวลา ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าทั้งหมดนี้มันเป็นแค่การแสดง แต่

 

 

เธอก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี หากทั้งหมดนี้คือเรื่องจริงก็คงจะดี อาหารที่เริ่มสั่งเริ่มทยอยเข้ามาเสิร์ฟ เมนูอาหารหลาก

 

 

หลายตรงหน้าทำให้เธอน้ำลายสอขึ้นมา เอ แต่เธอไม่เห็นจะมีอาการของคนแพ้ท้องเลยนี่ มันน่าแปลก แต่อะไรก็

 

 

ไม่สามารถหยุดเธอได้แล้ว ทุกคนเริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้าจนเริ่มพร่องลงเรื่อยๆ สายตาคมของคนเป็นพี่สบ

 

 

เข้ากับสายตาดุดันของคนเป็นน้องเข้าอย่างจัง ความผูกพันทางสายเลือด ทำให้เขาอ่านนัยน์ตาแบบนั้นออก คิด

 

 

 

แล้วก็หันไปมองคนตัวเล็กที่ทานอาหารอิ่มแล้ว

 

 

 

“ฟาง ไปเดินเล่นกันมั้ยครับ”ไม่ต้องรอคำตอบจากคนตัวเล็ก เขาก็แทบจะอุ้มเธอออกจากโต๊ะอาหารอยู่รอมร่อ คน

 

 

 

ตัวเล็กมองค้อนแผ่นหลังแกร่งที่เดินนำหน้าเธอไปอย่างอาฆาต มือหนาที่จับจูงเธอเดินไปนั่นนู่นนี่โดยไม่สนใจเธอ

 

 

 

ยังเพิ่มความขุ่นเคืองใจ

 

 

 

“บ้านคุณเขาพาเดินเล่นกันแบบนี้หรอคะ”เธอเอ่ยถามออกไปอย่างไม่กลัวตาย แต่ก็เริ่มรู้ตัวว่าตัดสินใจผิดที่พูด

 

 

ออกไป เมื่อยักษ์ตัวโตหันมาราวกับจะเขมือบเธอลงท้อง

 

 

 

“แล้วบ้านเธอเขาคลานเวลาเดินเล่นกันหรอ”

 

 

 

“คงงั้นมั้งคะ”

 

 

 

“ฟาง!”แขนแกร่งที่รั้งร่างบางเข้ามาใกล้เมื่อเธอเริ่มแผลงฤทธิ์มากเกินไปแล้ว

 

 

 

“อ๊ะ จะทำร้ายคนท้องหรอคะ”

 

 

 

“เธอท้องซะเมื่อ...”เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรผิดไปก็ทำให้เขาหยุดตัวเองแทบไม่ทัน

 

 

 

“อะไรนะคะ...เมื่อกี้คุณจะพูดว่าอะไร”

 

 

“ฉัน....”

 

 

 

 

 

 

 

..................................................................................................................................

เริ่มรู้กันแล้วสิ อิอิ พรุ่งนี้ตอนสุดท้านแล้วนะ ขอเม้นงามๆแล้วจะอัพเรื่องใหม่ ฝากติดตามเรื่องใหม่ด้วยนะจ้ะ

สัญญารักลวง...