The revenge แค้นร้ายกลายรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2555 เวลา 12.57 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มีนาคม พ.ศ. 2556 17.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7) ห้าม...ไม่ยอม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe revenge แค้นร้ายกลายรัก
ตอนที่7 ห้าม...ไม่ยอม
ฟางกำลังนั่งมองตัวเองในกระจกเงา...มือเล็กกุมสร้อยคอที่ห้อยจี้รูปตัวPที่แฟนหนุ่มอุตส่าห์ซื้อให้ ตอนที่
เธองอนเขา ที่แกล้งล้มลงไปนอนกลางห้าง เพราะเรียกร้องความสนใจจากเธอ รอยยิ้มหวานค่อยๆปรากฏ
บนใบหน้าแสนหวานของร่างบอบบาง....หญิงสาวที่ตอนนี้หน้าตาดูสดใสกว่าเดิม หลังจากที่เธอจมอยู่กับ
ความรักครั้งเก่าถึง6ปีเต็ม...เธอคิดไม่ผิด... การที่เธอได้เปิดใจให้กับป๊อปปี้ เขาทำให้เธอได้เจอกับความรัก
ครั้งใหม่...ความรักที่เธอเชื่อ...เชื่อว่าคือรักแท้ เธอคบกับเขาได้สองเดือนกว่าๆแล้ว ตอนนี้ชีวิตของเธอดู
เหมือนจะลงตัวไปเสียทุกอย่าง คุณพ่อกลับมาจากต่างประเทศเพื่อมาแสดงความยินดีในวันที่เธอประสบ
ความสำเร็จอีกขั้นของชีวิต.... วันนี้พี่ป๊อปสัญญาว่าจะมาแสดงความยินดีกับเธอด้วย เธอกับเขาไม่ได้เจอ
กันมาเดือนกว่าๆแล้ว เหตุเพราะเขาต้องกลับไปดูแลงานที่ไร่ เพราะเขาทิ้งงานมานานแล้ว แต่ระยะทางที่
ห่างไกลก็ไม่ทำให้หัวใจของเธอและเขาห่างกันเลย เขายังโทรมาอรุณสวัสดิ์เธอทุกๆเช้า ตกเย็นก็โทรมาหา
ว่าวันนี้ไปเรียนรึเปล่า เหนื่อยมากไหม ตกกลางคืนก็โทรมาราตรีสวัสดิ์ทุกๆคืน ไม่พอยังหยอดคำหวานทิ้งไว้
จนทำเอาเธอแทบจะเป็นโรคเบาหวานอยู่แล้ว เสียงโทรศัพท์ที่กรีดร้องขึ้นมาทำให้เธอหลุดยิ้ม
พี่ป๊อป
เวลานี้ก็มีแต่เขาเท่านั้นที่โทรมาหาเธอ เธอกดรับสายอย่างไม่ลังเล ก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“สวัสดีค่ะ”
“ฮัลโหล...นอนรึยังครับ”
“ยังค่ะ...รอโทรศัพท์พี่ป๊อปอยู่”
“ปากหวาน...น่าจูบ”คำพูดของเขาทำเอาสาวหน้าหวานอายม้วน
“บ้า...ทำอะไรอยู่คะ”
“คิดถึงฟางอยู่”
“พี่ป๊อป ฟางจริงจังนะคะ”เธอเริ่มจะหงุดหงิดที่เขามัวแต่หยอดเธอ หรือเป็นเพราะว่าเธอเขินจนทำอะไรไม่
ถูกก็ไม่รู้
“พี่ก็คิดถึงฟางจริงๆนี่ครับ”ปลายสายก็ยังอ้อนเธอไม่หยุด
“พรุ่งนี้จะมาถึงกี่โมงคะ”เธอเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง เป็นเรื่องการนัดหมายในวันพรุ่งนี้
“เปลี่ยนเรื่อง....แปดโมงเช้าครับ”เขาทำท่าจะไม่ยอมตอบแต่ก็ยอมเอ่ยอกมาแต่โดยดี
“แปดโมงเช้า...งั้นก็มารับฟางได้ใช่มั้ยคะ”เธออ้อนเขา อยากรู้ว่าเขาจะตอบว่าไงก็เท่านั้น เธอไม่ได้เป็นคน
เจ้าแง่แสนงอนขนาดที่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็เก็บมาคิดเสียหน่อย
“แน่นอนครับ”รอยยิ้มหวานผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวานโดยอัตโนมัติทั้งๆที่เจ้าของยังไม่รู้ตัวโดยซ้ำไป
“ฟางพูดเล่นหรอกค่ะ....ขืนไปกับพี่ป๊อปจริงๆคงไปต้องรับกันพอดีปริญญา”
“ฮะๆฮ่า ครับ พรุ่งนี้พี่จะพาน้องชายไปรู้จักว่าที่พี่สะใภ้นะครับ”
“ค้า...ฟางง่วงแล้ว นอนดึกเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่สวย”เธอเปรยออกมา เพื่อให้เขาวางสาย หากเขาไม่วางเธอคง
ต้องคุยโทรศัพท์จนไม่ต้องหลับต้องนอนกันพอดี
“ครับ งั้นฝันดีนะครับ...เจ้าหญิง”เธอรู้สึกถึงใบหน้าอันร้อนผ่าวของตัวเอง ไม่รู้ว่าแค่คำพูดหวานหูจากเขา
จะทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำ มิหนำซ้ำใบหน้าก็ร้อนผ่าวอย่างกับไปยืนอยู่ท่ามกลางกองไฟ
“ค่ะ...ฝันดีเหมือนกันนะคะ”เธอพูดก่อนจะกดตัดสายไป หากไม่เช่นนั้นเธอกับเขาก็ต้องทะเลาะกันอีกว่า
ใครจะเป็นคนวางสายก่อน หญิงสาวล้มตัวลงนอนก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป...
....................................................................................................................................................
“โทรหาสาวที่ไหนอีกล่ะตาป๊อป”เสียงของมารดาปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นจากภวังค์แสนหวาน
“ว่าที่ภรรยาครับ...คนที่เป็น”หมากตัวสำคัญในการแก้แค้นอย่างสาสมกับอดีตแสนเลวร้าย...
ชายหนุ่มต่อประโยดต่อมาในใจ เขาไม่อยากให้มารดาและน้องชายล่วงรู้แผนแก้แค้นของเขา เพราะทั้งสอง
นั้นมีจิตใจที่อ่อนโยนเกินไป ซึ่งหากเขาใจอ่อนอย่างทั้งสอง...ครอบครัวของเขาคงไม่ได้กลับมายืนตรงจุดนี้
อีกครั้งเป็นแน่
“เมียล่ะสิไม่ว่า”น้องชายร่วมสายเลือดที่นั่งจดจ่ออยู่กับจอคอมพิวเตอร์หันมายิ้มล้อเลียนให้เขา
“ไอ้โมะ เดี๋ยวเหอะ”เขาชี้หน้าน้องชายอย่างคาดโทษ
“จริงหรือลูก”มารดาเกาะหมับเข้าที่แขนของเขา ก่อนจะมองมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหู และท่านคงจะ
ผิดหวังมาก เมื่อท่านได้หาคู่หมั้นคู่หมายของเขาไว้อยู่แล้ว
“ครับ...ผมรักเธอ”ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเขาถึงได้เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเอ่ยว่ารักลูกของไอ้คนเลวนั่น
“แม่ไม่ยอม...ลูกต้องแต่งงานกับหนูแก้วเท่านั้น”เขามองมารดาอย่างเหนื่อยใจ
“แม่ครับ...แต่ผมไม่ได้รักเธอ”เขาพูดก่อนจะสวมกอดมารดาอย่างออดอ้อน
“นั่นสิ...ทำไมแม่ต้องบังคับพี่ป๊อปด้วย ผมว่านะเธอคงมีตัวเลือกอื่นอีกตั้งเยอะ...หากพลาดจากพี่ป๊อปไป”
เขามองน้องชายอย่างไม่เข้าใจ คำพูดที่ดูเหมือนแฝงอะไรไว้นั้นทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
มาก ก็ดี...มีแนวร่วม
“ตาโมะ ลูกนี่ก็กระไร หนูแก้วเขาน่ะไม่เคยมองใครนอกจากพี่ชายของเรานะ...แม่กลัวเธอจะเสียใจ”เขา
มองเห็นสีหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจของน้องชายที่ผุดขึ้นมาเพียงแวบหนึ่ง แล้วมันก็ถูกกลบหายไปอย่าง
รวดเร็ว
“มันก็ไม่แน่...บางทีเธออาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราเห็น”น้องชายตัวดีของเขาลุกจากโต๊ะคอมแล้วเดินเข้า
ห้องไป เสียงปิดประตูที่ดังโครมใหญ่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันไม่พอใจแค่ไหน ปกติน้องชายของเขาก็ไม่ได้เป็น
คนอย่างนี้นะ เขาออกจะร่าเริง มีอารมณ์ขัน แต่ระยะสองสามปีให้หลังเขาก็ดูจะผิดแปลกไปจากเดิมมาก
เลยทีเดียว
“ตาป๊อปแม่ไม่ยอมนะ วันไหนที่ลูกพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านของเรา แม่รับรองว่าบ้านเราจะไม่มีคำว่า
สงบสุขอีกต่อไปอีกแน่”มารดาของเขาพูดก่อนจะเดินเข้าห้องไปอีกคน
นี่มันเวรกรรมอะไรของเขาวะเนี่ย....
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร...มันก็ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดการแก้แค้นครั้งสำคัญของชีวิตเขาได้...
เกมแค้นที่กำลังเริ่มขึ้น...
.................................................................................................................................
มาอัพมห้แล้วน้า ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
