The revenge แค้นร้ายกลายรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2555 เวลา 12.57 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มีนาคม พ.ศ. 2556 17.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe revenge แค้นร้ายกลายรัก
ตอนที่9 ยินดีที่ได้รู้จัก...คนทรยศ
“อ้าว ตาป๊อป มานานแล้วหรอลูก”เสียงของคุณปวีณาทำให้เขาหันไปมองหญิงวัยกลางกลางคน วันนี้เธอ
เดินเคียงคู่กับสามี...ไอ้คนทรยศ
“ครับ สวัสดีครับคุณน้า คุณอา”เขากัดฟันยกมือไหว้ไอ้คนทรยศนั่น ทั้งๆที่ใจจริงอยากจะเข้าไปชกหน้ามัน
ด้วยซ้ำ
“ไหว้พระเถอะลูก”คุณปวีณาและคุณอนุพงษ์ยกมือขึ้นรับไหว้เขา ดูเหมือนตัวต้นเหตุของเรื่องนี้จะจำเขา
ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ...ใช่สิ คนอย่างมันน่ะเลือดเย็น ไม่เคยนึกถึงใครๆอยู่แล้วนอกจากตัวเอง
“น้องยังไม่ออกมาเลยครับ”เขาบอกเล่าเมื่อแฟนสาวยังไม่ออกมาจากหอประชุม
“จ้ะ อืม...แม่ว่าอีกสักชั่วโมงคงจะออกมาแล้วล่ะ”คุณปวีณาพูดก่อนสองสามีภรรยาจะทรุดตัวลงนั่งตรง
ข้ามกับเขา
“คุณน้าครับ จะว่าอะไรมั้ยครับ หากผมจะขอหมั้นน้องไว้”เขาเริ่มต้นแผนแรกของตัวเองทันที
“แม่ว่า...”คุณหญิงปวีณาอึกอักไม่ยอมตอบคำถามของเขา แต่สามีของนางกลับโพล่งขึ้นมาแทน
“ฉันว่ารออีกสัก2-3ปีละกันนะ ฟางแกยังเด็ก”เขาเพียงแต่กัดฟันยิ้มให้ศัตรูตัวฉกาจไป ดูเหมือนคุณอนุ
พงษ์จะไม่ค่อยชอบเขาเท่าไร แต่เรื่องแค่นี้...ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาอยู่แล้ว...เมื่อเขาได้เดินทางมาไกลถึง
ขนาดนี้แล้ว...เขาไม่มีทางหันหลังกลับไปเด็ดขาด
“ถ้าคุณอากับคุณน้าเห็นว่าควรจะเป็นอย่างนั้นผมก็ยินดีครับ”
“ขอบใจมากนะตาป๊อปที่เข้าใจ...ต่อไปนี้เรียกแม่ว่าแม่เถอะจ้ะ”คุณปวีณายิ้มอย่างเอ็นดูเขา ก็ดี...แผนจะ
ได้ง่ายขึ้น แผนแรกไม่สำเร็จ ต่คนอย่างเขามักจะมีแผนสำรองเสมอ...แล้วรับรองว่าเจ็บแสบกว่าเป็นร้องเท่า
พันเท่า เขาจะทำให้มันต้องกระอักเลือดตายไปเลย หึ
“ครับ คุณแม่ เอ๊ะ...ฟางมาแล้วนี่ครับ”เข้ามองร่างบอบบางของแฟนสาวที่วิ่งกรูเข้ามาสวมกอดคนเป็นพ่อ
มันคงรักลูกสาวคนนี้มากสินะ...ก็ดี
“คุณพ่อ ฟางคิดถึง”ร่างเล็กพูดก่อนจะหอมแก้มทั้งซ้ายและขวาของคนเป็นพ่อ
“พ่อก็คิดถึงลูก...เป็นไงบ้างเรา แล้วเมื่อเช้าอยู่กับใครพ่อไม่เห็นเพื่อนลูกเลย”
“ฟางอยู่กับพี่ป๊อปค่ะ ส่วนเพื่อนๆฟางทิ้งฟางไปฉลองกันหมดแล้ว”เธอเอ่ยเสียงออดอ้อน
“อืม แล้วหนูไม่สนใจไปฉลองบ้างหรอลูก”
“ฟางอยากทานข้าวกับคุณพ่อมากกว่า”ร่างเล็กพูดก่อนจะยิ้มแฉ่ง เขามองภาพครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ
ด้วยหัวใจที่รวดร้าว หากไม่มีมัน...เขาคงจะมีโอกาสแบบนี้บ้าง เขาไม่ได้โตมาในครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ
ชีวิตของเขาต้องอยู่ในกรอบที่พ่อแม่สร้างไว้ให้ พ่อทำงานหนักจนไม่มีเวลาให้กับเขา แม่ และน้องเลย เขา
ไม่เคยรู้หรอกว่าการทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันมันจะมีความสุขมากสักแค่ไหน อ้อมกอดของบุพการี
นั้นอบอุ่นสักเพียงใด และยิ่งเหตุการณ์เมื่อ4ปีที่แล้ว มันก็เปรียบเสมือนไฟที่จุดลงบนกองฟืนที่มีน้ำมันราด
อยู่แล้ว มันก่อตัวเป็นไฟแค้น...ที่ยากจะดับลง
“พี่ป๊อป!!”มือเล็กที่ฟาดลงบนต้นแขนแกร่งเบาๆทำให้เขาตื่นจากภวังค์ที่เขากำลังก่อขึ้น
“ครับ”
“ฟางชวนพี่ป๊อปไปทานข้าวที่บ้านน่ะค่ะ...ไม่อยากไปหรอคะ”เธอถามพลางทำหน้ามู่ทู่ที่เขามองยังไงๆมันก็
น่ารักเสียเหลือเกิน เขาสงสารเธอนะที่ต้องตกเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่ใช้เดินเกมแก้แค้นครั้งนี้...
แต่จะทำยังไงได้
“ไปครับ อย่าเพิ่งงอนสิ”เขาเกาะกุมมือเล็กเมื่อเธอทำท่าจะเดินหนีเขา
“งั้นพ่อกับแม่จะกลับก่อนนะ แม่เปิดโอกสให้พาน้องที่ยวได้ครึ่งวัน หนึ่งทุ่มเจอกันที่บ้านนะจ้ะ”เขายิ้มรับ
และมองสองสามีภรรยาที่เดินจากไป ดูเหมือนคุณอนุพงษ์จะดูไม่พอใจสักนิด แต่มันเป็นสัญญาณแห่งชัย
ชนะของเขา
“ร้อนมั้ย”เขาพูดพลางช่วยเธอถอดชุดครุยออก
“ร้อนสิคะ แล้วฟางก็อยากกินไอติมด้วย”เขามองไปที่ใบหน้าแสนหวานที่กำลงัยิ้มแพรวพราวอยู่
“ต้องมีข้อแม้นะ”
“อะไรอีกล่ะ งกจริงๆเลย”
“สัญญารึเปล่าว่าจะทำ”
“อืม...”เขามองร่างเล็กที่เคาะที่คางมนเบาๆราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ เขาจัดการโอบเอวบางแล้วเดินไปที่
รถทันที แล้วยัดยัยตัวเล็กเข้าไปในรถ
“ข้อแม้คืออะไรคะ”เธอถามเขาขณะที่เขากำลังยื่นมือไปเอื้อมเอาเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เธอ
“ข้อแม้หรอ...”เขากดจมูกโด่งเรียวลงบนแก้มสาว แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“ขอจูบหวานๆก่อน”ดวงตาคู่สวยค่อยๆเบิกกว้างขึ้น ราวกับกำลังเห็นมนุษย์ต่างดาว
“ไม่เอาหรอก หลอกแต๊ะอั๋งกันชัดนี่นา..นิสัยไม่ดี”เขาไม่ฟังคำทัดทานของเธอ ค่อยๆเลื่อนใบหน้าหล่อคม
เข้าไปใกล้ใบหน้าแสนหวานของเธอเรื่อยๆ จนริมฝีปากของเขาและเธอแตะกัน ชายหนุ่มกดเรียวปากลงบน
กลีบปากเล็กที่เคลือบลิปกลอสสีหวาน ริมฝีปากสีสดขบเม้มริมฝีปากบางของหญิงสาวเบาๆ เสียงครางแผ่ว
ในลำคอของร่างเล็กนั้นก็ปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาได้ดีเหลือเกิน ลิ้นหนาค่อยๆลุกล้ำเข้าไปในโพลงปาก
เล็ก ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างช่ำชอง แต่ร่างเล็กกลับตอบสนองเขาอย่างไม่ประสีประสา ซึ่งมัน
กำลังทำให้ความอดทนของเขาหมดลง มือหนาเคล้นคลึงอกอวบของร่างเล็กหนักสลับเบา นั้นยิ่งเรียกเสียง
ครางของเธอได้เป็นอย่างดี เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของชายหนุ่มปลุกสติของทั้งสองให้กลับคืนมา เขากดรับ
โทรศัพท์ก่อนจะกรอกเสียงที่แสดงถึงความไม่พอใจสุดขีด
“ว่าไงวะ”
“พี่ป๊อป ผมจะกลับบ้านแล้วนะ”
“อะไรนะไอ้โมะ...แกจะบ้ารึไงทำไมรีบกลับวะ”
“ผมไม่อยากอยู่ที่นั่นนานๆ แค่นี้นะ”เขามองโทรศัพท์อย่างงุนงง น้องชายของเขาเป็นคนมุทะลุ เอาแต่ใจ
ตัวเอง คิดอะไรก็ทำทันที
“ใครหรือคะ”เขาหันไปมองร่างเล็กที่ดวงหน้ายังแดงก่ำ ริมฝีปากเล็กน่ารักนั่นบวมเจ่อจากจูบร้อนแรง
“เปล่าหรอก ไปกินไอติมกันดีกว่า”เขาพูดก่อนจะออกรถไปที่ห้างใกล้ๆนั้น
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
มาอัพให้แล้วนะจ้ะ ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
