Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว
เขียนโดย 
jookjoom
วันที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 00.49 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2564 22.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
32) ไม่สบาย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ณ.บ้านจิระคุณ ขณะที่แม่บ้านทั้งหลายกำลังตั้งโต๊ะกันอยู่
" อ่าว ตาป๊อปมาทานข้าวซิลูก แล้วหนูแอนละ" แม่ป๊อปถาม
" แอนไปธุระข้างนอกนะครับ" ตอบแม่ออกไป
" แล้วฟางไปไหนละนม" พ่อที่เพิ่งตามแม่กลับมาในงานวันหมั้นถามถึงฟาง
" อ่อ คุณหนูฟางไม่สบายนะค่ะ เลยไม่ลงมาทาน แต่เดี๋ยวดิฉันจะเอาข้าวต้มขึ้นไปให้นะค่ะ" นมตอบ
" ฟางเป็นอะไรครับนม" ป๊อปถามเสียงเข้ม พรางเอาคนที่นั่งด้วยตกใจ
"ไม่สบายนะค่ะ" นมอิ่มตอบไป
"เดี๋ยวแม่ไปดูเอง" ผู้เป็นแม่พูดขึ้น แล้วลุกออกจากเก้าอี้
"แม่ครับ ป๊อปขอร้องละ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว " จ้องหน้าคนเป็นแม่แล้ว พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งราวกับไม่มีแรงจะพูด
จากนั้นก็เดินไปหยิบถาดข้าวต้มในมือของแม่บ้านที่กำลังเอาขึ้นไปให้ฟาง
"ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ ตัดใจซะ ก่อนจะเจ็บไปมากกว่านี้" ผู้เป็นแม่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบ แต่แฝงไปด้วยความ
เจ็บปวด แล้วลุกออกไปจากโต๊ะอาหาร
" รีบไปเถอะตาป๊อป " พ่อบอกลุกชายที่ยืนนิ่งอยู่
ระหว่างทางที่เดินขึ้นมา ก็ได้แต่คิดถึงเรื่องที่เค้าทำไว้กับเธอในตอนกลางวัน มันทำให้เค้า อยากจะฆ่าตัวเองทิ้ง
ที่ทำรุนแรงกับเธอ ทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าเธอ ไม่ได้เต็มใจรับหมั้นกวินเลย
เปิดประตูเข้าห้องมาอย่างเบามือ ในห้องที่ค่อนข้างมืด มีแค่ไฟหัวเตียงที่เปิดเพียงเท่านั้น แต่มันก็สามารถทำให้เค้ามองเห็นใบหน้าเธอชัดเจน
"ฟาง ทานข้าวก่อนนะ" วางถาดลงบนโต๊ะ แล้วพูดกับเธอเบาๆ ทั้งๆที่เธอยังหลับตาอยู่
นั่งขุกเข่าลงข้างเตียงจ้องมองใบหน้าสวย ที่ประดับด้วยคราบน้ำตา กับรอยแผลบวมที่ปาก
"ฟาง ฟางครับ ทานข้าวก่อนนะ " เรียกคนที่หลับอยู่ให้ตื่นลืมตาแล้วค่อยๆพยุง โดยที่เค้าขึ้นไปนั่งบนเตียงซ้อนหลังตัวเธอ แล้วเอาร่างบางมาเอียงซบร่างเค้า เพราะร่างบางไม่มีแรงที่จะนั่งเอง
"ทานข้าวนะ เดี๋ยวพี่ป้อน" บอกร่างบางที่นั่งอิงตัวเอง โดยที่เธอยังคงลืมตาไม่ค่อยไหว
" พะ พี่ ป๊อป" เธอเรียกเค้าเบามากเป็นคำพูดที่แทบไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ แต่เค้าได้ยินมันชัดเจน
"ฟาง ฟางเป็นไงมั่ง" ถามคนในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วง
"จะ เจ็บ" คำที่ออกปากเธอมามันเบามาก แต่มันดังในหัวผมตลอดเวลา
"พี่ขอโทษนะฟาง ทานข้าวก่อนนะ จะได้มีแรง" บอกแล้วตักข้าวต้มใส่ช้อน เป่าให้เธอ แล้วป้อนเธอ
"หือ อือ อึอ " เธอไม่ยอมเปิดปาก แต่ทำท่าพะอืดพะอมเหมือนอยากอ๊วกแทน ผมเลยรีบคว้าถุงใกล้ๆมือ
ครอบหน้าเธอ ให้เธออ๊วก แล้วผมก็อุ้มเธอนอนลงกับเตียง
"เป็นอะไรฟาง" ผมถามเธอที่ตอนนี้นอนหลับตาตามเดิมอยุ่บนเตียง
"เหม็น" แล้วเธอก็ส่ายหัว ไม่ยอมทานข้าวต้มอีกเลย แล้วผมก็เดินลงไปข้างล่าง
"อ่าว ตาป๊อป ฟางเป็นไงบ้างลูก" พอ่ที่นั่งดูทีวีอยู่ถามขึ้น โดยมีแม่นั่งอยู่ข้างๆ ป๊อปไม่ตอบ กลับเดินเข้าไปในครัวแทน
"อ่าว คุณหนู จะเอาอะไรค่ะ"
"นม เอานมสด กับ น้ำส้มคั้นให้ป๊อปหน่อยครับ"
"อ่อ ค่ะ คุณหนูฟางไม่ทานข้าวต้มเหรอค่ะ " นมไปหยิบมาให้ แล้วถามป๊อปปี้
"ครับ ฟางเหม็นนะครับ" ป๊อปไปก่อนนะครับ
"อ่าวตาป๊อป ไปไหน" แม่ป๊อปถามที่เห็นป๊อปรีบร้อนถือนมกับน้ำส้มเดินขึ้นไปโดยไม่หันมองใคร
" อีกแล้วนะ แล้วเมื่อไหร่จะตัดใจได้ซักที ถ้าหนูแอนมาเห็นจะเ้ข้าใจยังไง"
" คุณ คิดดีแล้วเหรอ" พ่อป๊อปถามแม่
"ทำไมละค่ะคุณ เค้าเป็นพี่น้องกันนะค่ะ"
"ป่าว แค่ถามว่าคุณคิดดีแล้วนะ ผมก็แค่อยากเตือน"
ในห้องฟาง
" ฟาง" ป๊อปที่เข้ามาถึงเรียกชื่อเธอเบาๆ แต่เธอหลับไปซะแล้ว กุมมือร่างบางมาจับอย่างเบามือ
" บีบมือพี่ซิ ไหนบอกว่าเจ็บละ เอาละตอนนี้มาเช็ดตัวก่อนดีกว่า ตัวอุ่นๆนะเราเนี่ย " เค้าพูดแล้วค่อยๆคลายมือลง
แล้วเดินไปหาผ้าเพื่อชุบน้ำมาเช็ดตัวเธอ ก็ไปสะดุดกับหนังสือนิทาน ที่เค้าเคยเล่าให้เธอฟัง วางอยู่บนโต๊ะ
"ยังอ่านมันอีกเหรอ" เค้าพูดกับตัวเองเบาๆแล้วยิ้ม หยิบหนังสือขึ้นมาเปิด แต่ก็ต้องใจเมื่อมีกระดาษแผ่นนึงร่วงลงตรงหน้าของเค้า เค้าเลยหยิบมันขึ้นมาดู
พี่สัญญาว่าจะเป็นห่วงฟาง จำได้ไหม อย่าลืมทำตามนะค่ะ
"อืม พี่จำได้ พี่จำได้ซิ ทำำไมจะจำไม่ได้ละ" หันไปหาคนที่นอนบนเตียง ก่อนบอกกับเธอ ทั้งๆที่เธอยังหลับอยู่
ประทับปากบนแก้มเธอเบาๆ ก่อนจะเอามือลูบหัวเธอ แล้วเดินไปหาผ้าชุบน้ำมาชุบตัวเธอ
"หือ " เค้าที่เดินถือผ้าเข้ามาในห้องน้ำ ก็แปลกใจ ที่มีแท่งแปลกๆ คล้ายๆปรอทอยู่ในห้องของฟาง
เลยเดินไปหยิบดู แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อมันคือเครื่องตรวจครรภ์ หยิบมันขึ้นมาดูเห็นมีขีดแดงสองขีด
แต่เค้าพลิกไปมาดูก็ไม่รู้เรื่อง จังมองหากล่องที่บรรจุมันในถังขยะ แล้วเปิดอ่านคู่มือ
"ทะ ท้อง " พูดออกมาแผ่วเบา แล้วทรุดตัวนั่งลงกุมขมับตัวเอง
"โธ่เว้ย!! นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย ฟางพี่ขอโทษที่รุนแรงกับฟาง" นั่งเครียดกับการกระทำของเค้าที่ทำกับเธอ
โดยไม่รู้เลยว่าเธอนั้นจะเจ็บขนาดไหน แถมไหนจะลูกของเค้าอีก หยิบผ้าชุบน้ำ เดินออกมาจากห้องน้ำ
ตรงไปยังเตียงที่ร่างบางนอนอยู่ ค่อยๆเช็ดใบหน้าเธอ อย่างเบามือ ค่อยๆไล้ไปทั่วใบหน้า
แล้วก็ลงมาซอกคอ ตามลำตัวของร่างบาง จนเสร็จ จึงเปลี่ยนชุดให้เธอ แล้วห่มผ้าให้เธอ
"ฟาง พี่จะอยู่ตรงนี้นะข้างๆฟาง อย่าหนีพี่ไปไหนอีก อยู่กับพี่ตรงนี้นะ"นั่งลงข้างเตียงจับมือเธอเอามาแนบแก้มเค้า
ทั้งๆที่เค้ากำลังเสียน้ำตา ให้กับการกระทำของตัวเอง ทีทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้
หญิงสามวัยกลางคน ที่แอบแง้มประตูมองการกระทำของลูกชายตัวเอง กับลูกสาว น้ำตาค่อยๆไหลลงมา
" ตาป๊อป ฮือๆๆ" ค่อยๆถอยหลังกลับห้องของตัวเองไป คิดย้อนไปก่อนหน้านั้น
คุณคิดดีแล้วเหรอ
ทำไมละค่ะคุณ เค้าเป็นพี่น้องกันนะค่ะ
ป่าว แค่ถามว่าคุณ คิดดีแล้วนะ ผมก็แค่เตือน
ฉันขึ้นห้องละ .......แล้วแม่ป๊อปก็เดินขึ้นมากำลังจะเข้าห้อง แต่ก็อดห่วงไม่ได้ เลยแอบไปดูที่ห้องของฟาง
ณ.สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
" เรียกผมมามีอะไรหรือเปล่า "
" ถอนหมั้นฟางซะ "
" หึ ทำไมหรือนึกเสียดายคนที่คุณทิ้งไปอย่างไม่ใยดีว่างั้นเถอะ "
" เค้าสองคนรักกันมาก มากจนฉันไม่กล้าแม้แต่จะคิดที่จะทำลายมัน "
" หึ ก็เลยหันมาหาของเก่าๆ ไม่มีค่าแบบผมใช่มั้ย "
" ฉันพูดสิ่งที่จะพูดหมดแล้ว ขอตัวละ " เธอลุกจากเก้าอี้ริมน้ำ หันหลังกำลังจะเดินกลับรถ
" เดี๋ยวแอน คุณไม่รักผมแล้วจริงๆเหรอ " กวินดึงแอนเข้ามากอด
" ปล่อยเถอะ แค่นี้ยังเจ็บไม่พออีกเหรอ พอเถอะ ฮือๆๆ"
" ทำไม ทำไมถึงทิ้งผมไป ไหนบอกว่าเรา จะฝ่าฟันอุปสรรค์ด้วยกันไงละ บอกผมทีเถอะ ขอร้องละ"
กวินที่กอดแอนแน่นกว่าเดิม ขอเหตุผลที่แอนขอเลิกกับเค้า หลังจากที่เค้ากลับมาเมืองไทย
เพื่อมาแสดงละครการกุศลคู่กับฟาง แล้วพอกลับไปเธอก็ขอเลิกแล้วเธอก็มาหมั้นกับแฟนของฟาง
" เราไม่มีทางรักกันได้หรอก ฉันก็รักคุณกวิน แต่มันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อครอบครัวเรามัน..ฮือๆๆ"
กวินที่ได้ยินแอนพูดถึงครอบครัว เค้าก็พอรู้แล้ว เพราะครอบครัวพวกเค้ากีดกันพวกเค้ามาตลอด
เนื่องจากบริษัทของพวกเค้าทั้งคู่กำลังจะล้มละลาย เลยต้องการดองกับบ้านจิระคุณไว้ เลยไม่ให้เค้าสองคนรักกัน
" แอนคุณพร้อมจะลำบากกับผมมั้ย " ทันทีที่กวินพูด แอนก็หันหน้ากับมามองเค้าแบบไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าพูด
" ไปกับผมได้ไหม ปล่อยให้ป๊อปกับฟางเค้าเคลียร์กันเอง แล้วเราไปอยู่ที่อื่นซักพัก ผมจะพยายามทำให้ครอบครัวเรากลับมามีทุกอย่างเหมือนเดิม ขอแค่คุณอยู่ข้างๆผม"
" กวิน ถ้าคุณมั่นใจ ฉันก็มั่นใจ" รอยยิ้มของทั้งสองผุดขึ้นบนสีหน้าทันที ที่ได้ยินคำตอบของกันแล้วกัน
เช้ารุ่งขึ้น
"อือ " ฟางที่ตื่นขึ้น ค่อยๆลืมตาเพื่อปรับแสง รู้สึกหนักๆที่เอว หันกลับไปก็ต้องตกใจ
" นะ นาย" น้ำตาของเธอค่อยไหลออกมาจากตาคู่สวยอีกครั้ง ทำไมกัน ทำไมเค้าต้องมาวนเวียนทำให้เธอต้องเจ็บแบบนี้อีก
" หือ" ป๊อปบิดขี้เกียจไปมา หลังจากที่ฟางขยับตัว
"อ่าวฟาง ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนบอกพี่ซิ" ลืมตาขึ้นมา เห็นหญิงสาวร้องไห้ รีบเช็ดน้ำตาให้เธอ
" ออกไป " ฟางที่ปัดมือป๊อปออก ไล่ป๊อปออกไป ด้วยสายตาที่แสนเจ็บปวด
"ฟาง อย่าไล่พี่ไปเลยนะ พี่ขอโทษ พี่มันเลว ที่ทำกับฟางแบบนั้น" ป๊อปที่กอดฟางไว้แน่น ไม่ยอมให้เธอดิ้นหลุด
"ไม่ ปล่อยฉัน ฉันขอร้องละ ฮือๆ ปล่อย ฮึกๆ แค่นี้ยังไม่พอใจนายอีกเหรอ นายมันใจร้าย ฮือ ใจร้ายที่สุด"
พยายามใช้แรงที่มีน้อยนิด ดิ้นออกจากอ้อมกอดของเค้า คนที่ทำให้เธอเจ็บทั้งตัว และ หัวใจ
"ฟาง พี่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงกับฟาง แต่พี่อยากอยู่กับฟาง ไม่ได้อยากอยู่กับคนอื่น อยู่กับพี่เถอะ อยู่กับป๊อปนะ"
ฟางที่หยุดดิ้น เพราะสรรพนามที่เค้าใช้เรียกเธอมันเปลี่ยนไป ทำไมกัน ทำไมถึงรู้สึกว่าคำนี้มันอบอุ่นเสมอ
" นายไปเถอะ นายมีคู่หมั้นแล้วนะ อย่าทำแบบนี้อีกเลย"
" ถ้าป๊อปบอกว่า ป๊อปจะดูแลฟางเอง ฟางจะไปกับป๊อปมั้ย จะเชื่อใจผู้ชายคนนี้ไหม" เสียงเค้าจริงจังขึ้น
" หือ หมายความว่ายังไง" ฟางถามเค้าออกมาทันที
" ป๊อปรุ้ว่ามันไม่ดี แต่เราหนีกันเถอะ เราไปสร้างครอบครัวเล็กๆของเรากันไหม ป๊อปอยากอยู่กับฟางกับลูก"
น้ำตาของป๊อปค่อยๆไหลออกมาทันทีที่เค้าพูดหมดประโยค
" นะ นายรู้ได้ยังไง " ฟางที่อึ้งกับสิ่งที่ป๊อปพูดออกมาถามขึ้น
"นะ ให้ป๊อปอยุ่กับฟางกับลูกนะ อย่าทิ้งป๊อปไปไหนเลย" เค้ายิ่งกอดฉันแน่นขึ้น ตอนนี้น้ำตาฉันมันค่อยๆไหลมาอีกครั้งหนึ่ง
" อดีตแบบฟาง พี่ยังต้องการอยู่จริงๆเหรอ ถ้าพี่ไม่ต้องการมันแล้ว พี่ก็ทิ้งมันไปเถอะ" สรรพนามในการเรียกเค้าเปลี่ยนไป
" ป๊อป ขอโทษ ฟางไม่เคยเป็นอดีต ฟางเป็น ปัจจุบัน และตลอดไป ขอโทษที่หึงจนทำให้ฟางกับลุกเจ็บ"
" ฮือๆ ฟางนี่โง่จริงๆเลยน้อ ขนาดเค้าด่าทอใส่หน้าว่าเป็นแค่อดีต ก็ยังจะเชื่อเค้าเพื่อแลกกับการที่เค้าจะรักเรา
ซักนิดนึงก็ยังดี ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เค้าจะทำให้เราต้องเจ็บเจียนตายอีก "
" ฟาง ที่ป๊อปพูดไปเพราะหึง ที่ฟางบอกว่าจะไปอยู่กับมัน ป๊อปเห็นฟางกอดมัน ป๊อปต้องการฟางเสมอ"
" หึงเหรอ คนที่เค้าหึงเค้าหึงกันแบบนี้นี่เอง ฮือๆ แล้วพี่รุ้เรื่องลูกได้ยังไง"
" ป๊อปเข้าไปในห้องน้ำ เห็นมันวางอยู่ เลยหยิบมาดูนะ"
" เลิกเรียกแทนตัวเองว่าป๊อปซะ แล้วก็เลิกพูดถึงลุกด้วย เพราะเค้าเป็นลูกฟางคนเดียว แล้วพี่ก็ออกไปได้แล้ว"
" ไม่ พี่ไม่มีทางให้มันเป็นแบบนี้อีกแล้ว พี่จะไปคุยกับแม่"
"ฮึกๆ ฮือ พี่ป๊อป ฟางขอร้อง อย่าเลย ฟางเจ็บมากๆแล้ว พี่อย่าทำร้ายฟางอีกเลย อย่าทะเลาะกับคุณแม่เลย"
"ฟาง พี่ก็เจ็บนะ ที่ฟางหนีพี่ไปดื้อๆ ทั้งๆที่เราสองคนตั้งใจจะเปิดตัวแล้ว แต่ฟางก็ไปจากพี่ รู้ไหมว่าเวลาคนที่เรา
รักมากจากไป มันเจ็บปวดทรมานแค่ไหน ทั้งๆที่เราอยากดูแลเค้าตลอดเวลา"
"............." ร่างบางร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่
" ฟางกำลังจะทิ้งพี่ไป เหมือนที่ยายปอมทิ้งพี่ไป ฟางทำไมละ ทำไมถึงไม่อยากให้พี่เป็นพ่อของลูก "
" พี่รู้มั้ย ว่าเมื่อคืนที่พี่ถามฟางว่าฟางเป็นอะไรฟางดีใจแค่ไหน ฟางรู้สึกว่าพี่ยังเป็นห่วงฟาง แต่หลังจากนั้น ฮึกๆ ฮือๆ
" เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพีย๊ะ"
"พอแล้ว พี่จะทำอะไรหนะ" ฟางรีบดึงมือของเค้าที่ตบตัวเองออก ตอนนี้เลือดออกมุมปากของเค้า
"พอแล้ว พี่ทำแบบนี้ไม่ได้นะ พี่จะตีคนที่ฟางรักไม่ได้นะ ฟางรักเค้าพี่ได้ยินไหม ฮือๆๆ" ฟางเอามือทั้งสองข้างไปจับหน้าเค้าไว้
" ให้พี่อยุ่ด้วยนะ อย่าให้พี่ต้องตายทั้งเป็นเลย" อ้อนเธออีกครังหนึ่ง เพื่อให้เธอยอมกลับมาอยู่กับเค้า
" อะ อืม แต่พี่ห้ามทำอะไรแบบนี้อีกนะ มันเจ็บรู้ไหม" พุดขึ้นก่่อนจะเช็ดแผลที่มุมปากป๊อป เค้าเอามือเค้าไปจับหน้าเธอทั้งสองข้าง ก่อนจะพูดว่า
" ดวงใจของป๊อป ต่อให้เจ็บมากกว่านี้ ป๊อปก็ยอมถ้าทำให้เราไม่ต้องแยกจากกัน" เค้าดึงเธอมากอด ซึ่งเธอเองก็กอดเค้าตอบเช่นกัน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
✓ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำให้บุคคลที่อ้างถึงเสียชื่อเสียง และฉันจะยอมรับผิดเมื่อบุคคลนั้นตำหนิหรือเตื่อนมา
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
