Ma SIS รักหมดใจ ยายน้องสาว

 

 

 

 

 

      รีบขับรถมุ่งหน้าตรงมายังคอนโดตัวเอง สาเหตุมาจาก คนที่บ่นว่าเมื่อยตัว อยากยึดตัวบนเตียงนอนนุ่มๆนั่นเอง

 

 

" ฟาง เดินระวังๆหน่อยซิ " เอ็ด แฟนสาวที่กำลังกึ่งวิ่ง กึ่งเดิน จะรีบไปไหนนักหนา

 

 

" ก็ พี่ป๊อปเดินเร็วซิ ฟางจะไปเลือกชุดอ่า"

 

 

" ชุดไปไหน"

 

 

" อ่าว พี่ป๊อปลืมแล้วเหรอ ว่าคุณแม่จะจัดปาร์ตี้อีกสองวันอ่า" ตอบแฟนหนุ่ม แล้วรีบเดินเข้าห้องไป

 

 

" รู้ แต่พี่ไม่ไป" ตอบแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเอง ทำให้ร่างบางที่ได้ยิน ต้องรีบเดินตามเข้าไปทันที

 

 

" เป็นอะไรไปหรือเปล่า ทำไมพี่ถึงไม่ไป" ถามคนที่นั่งหันหลังให้เธอ

 

 

" ป่าว พี่แค่ไม่อยากไปเฉยๆ" ตอบแฟนสาว พลางถอนหายใจ

 

 

" พี่ป๊อป มีอะไรหรือเปล่า" ถาม แล้วนั่งลงข้างๆแฟนหนุ่ม ที่กำลังแสดงออกว่า เค้ากำลังมีอะไรซักอย่างนึง

 

 

" ปาร์ตี้ งานหมั้นงั้นเหรอ พี่ไม่อยากไป ไม่อยากรู้ แล้วก็ไม่อยากให้มันมีขึ้นด้วย" ระบายออกมาเสียงดัง

 

 

" พี่ป๊อป พี่ไม่เชื่อใจฟางเหรอ"

 

 

" ฟางนะพี่ไว้ใจ แต่คุณแม่นะ พี่ไม่แน่ใจ" ก่อนจะถอนหายใจยาววว

 

 

" อือ แต่ยังไงเราสองคนก็ต้องไปนะค่ะ ยังไงท่านก็เป็นแม่พี่ อีกอย่าง เราหนีไม่ได้ตลอดหรอกค่ะ"

 

 

" แต่พี่ก็ยังไม่พร้อมจะเสียเราไป" คว้าร่างบางเค้ามากอด ซบหน้าลงบนบ่าร่างบาง

 

 

   กอดร่างหนาตอบ ก่อนจะหอมแก้มร่างหนา

 

 

" แอบ น่ารักแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันน๊า" เอ่ยแซวร่างหนาที่กำลังเขินเธอจนหน้าแดง ทันทีที่เธอเอ่ยจบประโยค

 

 

" เรานี่มัน.... สาบานถ้าไม่ท้องอยู่พี่จัดหนักแน่ "

 

 

" ทำอย่างกับฟางท้อง แล้วพี่จะหยุดงั้นแหละ"   ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ที่ร่างบางรู้ทันเค้าตลอดเวลา

 

 

ใช่ ถึงเธอจะท้อง แต่เค้า ก็แอบตอดเล็กตอดน้อยมาตลอด บางครั้งเธอก็ใจอ่อน

 

 

บางครั้งก็ห้ามได้.....จนบางครั้งก็เผลอคิด ว่าเค้าหื่นเกินไปแล้ว

 

 

" แหม๋ รู้ทันแบบนี้ จัดซักรอบดีไหมนะ"

 

 

" หยุดเลยนะพี่ป๊อป เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน ฟางจำได้ "

 

 

" มีอะไรครับ " ยิ้มหน้าระรื่น ยังไม่รู้ตัว ว่าความซวยกำลังคืบคลานเข้ามา

 

 

" หวายคือ...............ใคร" กดเสียงต่ำลง ทำให้คนที่ได้ฟัง ถึงกับขนลุก

 

 

" เอ่อ คือ มัน...เออ คือ พี่ขอโทษ"

 

 

" นี่ พี่จะเอายังไงกันแน่เนี่ย ห๊ะ" ขึ้นเสียงใส่คนที่เอ่ยคำว่าขอโทษออกมา

 

 

" ฟาง ตอนนั้นฟางหนีพี่ไป พี่ไปเที่ยวแล้วเมานะ"

 

 

" เหรอ อยากให้หนีไปอีกไหมละ จะได้ไปเมาอีก" ประชดไปแบบอารมณ์เสีย

 

 

" ฟาง ตลอดเวลาที่เราคบกัน พี่ไม่เคยนอกใจ ไม่เคยคิดจะนอกใจเลยนะ มีวันนั้นแหละ ที่ฟางทิ้งพี่ไป"

 

 

" โทษ ฟางอีกแระ ดี ถ้างั้นวันนี้ไปนอนโซฟาข้างนอกเลย" ผลักร่างหนาออกห้อง ก็ล็อคห้องนอนทันที

 

 

" ปลั๊กๆๆ ฟาง ยายบ้านนอก ทำแบบนี้กับพี่ไม่ได้นะ ฟาง .." เรียกคนข้างในห้องอย่างโมโห ที่เล่นทีเผลอผลักเค้าออกมา

 

 

" โอเคๆๆ พี่ผิดเอง ให้พี่เข้าไปนอนด้วยนะ" เอ่ยอ้อนต่อหวังว่าคนในห้องจะเห็นใจ แต่ก็เปล่าเลย เธอไม่ใจ่ออน

 

 

สรุปเค้าต้องนอนโซฟาที่เค้าเคยให้เธอนอนในตอนเจอกันครั้งแรก นึกถึงเรื่องที่ผ่านมาก็ไ้ด้แต่ยิ้ม

 

 

          สองวันผ่านไป

 

 

" พี่ป๊อป แต่งตัวเสร็จหรือยังค่ะ" เอ่ยถามคนที่ไม่รู้จะแต่งตัวนานไปไหน แค่ธรรมดาเค้าก็ทำให้เธอปวดหัวกับ

บรรดาสาวๆของเค้าจะแย่อยู่แล้ว

 

 

" อืม " ตอบสั้นๆ พร้อมเดินออกมาจากห้องนอน

 

 

" ทำหน้าตาดีๆหน่อยซิค่ะ" เอ่ยบอกแฟนหนุ่มที่กำลังทำหน้ายุ่งๆ

 

 

" ก็พี่ไม่อยากไปนี่นา" ตอบก่อนจะหันมองแฟนสาวตรงๆ ทำให้เค้าต้องค้างตะลึง วันนี้เธอน่ารักมากๆเลย

 

 

" เอา เถอะค่ะ ยังไงเราก็หนีไม่ได้ เราต้องสู้ค่ะ" จับมือแฟนหนุ่มพร้อมยิ้มหวานให้เค้า

 

 

" อะ อืม แต่ จะน่ารักไปไหนเนี่ย" เหล่ตามองแฟนสาว ที่แต่งตัวทำให้เค้าไม่ชอบใจนัก ก็เค้ามันคนขี้หวงนี่นา

 

 

" ก็ อยากน่ารักดูบ้าง เผื่อจะมีใครมาชอบบ้าง จะได้หนีคนเจ้าชู้แถวนี้ไปเที่ยวไงละ"

 

 

" ฟางงงงงงงงงงง" กดเสียงต่ำ ทำให้เธอยิ้มกับความขี้หวง ขี้หึงของเค้า

 

 

" ทำไมค่ะ กลัวอะไรเหรอ"

 

 

" ไม่กลัว แต่ไม่ให้ไปไหนกะใครทั้งนั้น จำไว้ ยายบ้านนอก" พูดใส่อารมณ์ ก่อนเดินหนีออกห้องไป

 

 

" อีกแล้วนะ คำก็บ้านนอก สองคำก็บ้านนอก ไม่รักกันแล้วใช่ไหม" หน้ามุ่ย เดินตามเค้าออกมา

 

 

           ตอนแรกกะว่าจะแซวเล่น แต่กลับเป็นเธอเอง ที่ต้องมานั่งหงุดหงิดกับคำพูดของเค้า

 

 

" เป็นอะไรไปอีกละ" แน่ละ ก็ตลอดทางตั้งแต่นั่งรถออกมาจากคอนดด เธอยังไม่ยอมคุยกับเค้าซักคำ

 

 

"....................." 

 

 

" ฟาง" เรียกชื่อเธอเสียงต่ำทำให้เธอเบนใบหน้าออกมองข้างทาง เพราะกลัวเค้าเห็นน้ำใสๆ

 

ที่เธอกำลังบังคับไม่ให้มันไหลลงมา แต่ก็ทำไม่สำเร็จ มันไหลออกมาเรื่อยๆ โดยที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

 

ว่าทำไมช่วงนี้เธอถึงอ่อนไหวง่ายขนาดนี้ อะไรๆมันวิ่งเข้ามาในหัวเธอ จนมึนไปหมด

 

 

" ฟาง เป็นอะไรไป" จอดรถข้างทางทันที ที่เห็นอาการเธอแปลกไป

 

 

" ฟาง ร้องไห้ทำไม เป็นอะไรบอกพี่ซิ" ถามคนที่กำลังร้องไห้ อย่างร้อนใจ 

 

 

" ถ้าฟางบ้านนอก ฟางมันต้อยต่ำ ฟางมันเด็กกำพร้า พี่จะมาอยู่กับฟางทำไม" ถามออกไปด้วยความน้อยใจ

 

จริงๆเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าอารมณ์กลัวแบบนี้ มันมาจากไหน

 

 

" ฟาง พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่รักฟางจริงๆ แค่บอกพี่มาคำเดียว ว่าไม่อยากไป พี่จะพากลับ"

 

         ฟางมองคนที่บอกจะพาเธอกลับอย่างอ่อนใจ เค้าไม่เข้าใจเลยใช่ไหม ว่าเธอน้อยใจเค้า ไม่ใช่ไม่อยากไปงาน

 

 

" ช่างเถอะค่ะ รีบไปเถอะ" ปาดน้ำตา รีบตัดบท หันมองไปข้างทางเหมือนเก่า

 

 

" แน่ใจนะว่าไหว พี่รักเรานะ ยายบ้านนอกของพี่ ที่พี่เรียกแบบนี้เพราะพี่ต้องการจะดูแลยายบ้านนอกคนนี้แค่คนเดียวนะ พี่รักของพี่นะ" บอกคนที่หันไปมองข้างทาง ทำให้เธออมยิ้มทันที

 

 

         ณ. บ้านจิระคุณ

 

 

   ทุกอย่างถูกจัดแต่งอย่างสวยงามด้วยดอกไม้ราคาแพง ไหนจะแขกผู้ใหญ่ ที่มากันเต็มไปหมด

 

อาหารต่างๆมากมายจากโรงแรมดัง พร้อมกับเวที ที่มีรูปหัวใจบ่งบอกถึงกำลังจะมีงานหมั้นเกิดขึ้น

 

ทำให้เค้าก้มหน้าเดินผานมันไป เพราะเค้าไม่อยากคิดว่าถ้าวันนี้ ฟางโดนบังคับจนหนีไม่ได้

 

งานนี้จะโดนเค้าอาละวาดเละซักแค่ไหน ยิ่งงานใหญ่แค่ไหน เค้าก็ยิ่งหนักใจเท่านั้น

 

 

" อ่าว คุณหนู มาแล้วเหรอค่ะ คุณท่านเรียกไปพบในห้องนอนนะค่ะ" นมคนสนิทมาบอกเค้าและฟาง

 

 

" ป๊อปด้วยเหรอคับนม"

 

 

" ค่ะ คุณท่านบอกทั้งคู่เลยค่ะ"

 

 

" ครับ/ค่ะ" ขานรับก่อนจะเดินขึนไปชั้นสองของบ้าน

 

 

" ก๊อกๆ ขออนุญาติครับ/ค่ะ" เคาะหน้าห้องผู้เป็นแม่ ก่อนเอ่ยขออนุญาติ

 

 

" เข้ามาเลย" หลังจากได้ยิน ทั้งสองคนก็เปิดประตูเข้ามา เห็นพ่อกับแม่นั่งรออยู่

 

 

" มีอะไรหรือเปล่าครับ " เป็นป๊อปปี้ที่ถามท่านทั้งสองขึ้น

 

 

" ฟางมาหาพ่อทางนี้หน่อยซิ" บอกลูกสาวให้เดินตามเค้าไปอีกห้องหนึ่ง

 

 

" แกอยู่นี่แหละตาป๊อป" บอกลุกชายที่ทำท่าจะเดินตาม แล้วเดินนำลูกสาวออกไป

 

 

" ค่ะ คุณพ่อ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ" ฟางถามทันทีที่เดินตามท่านออกมา

 

 

" นี่ เป็นแหวนที่แม่ให้พ่อในวันแต่งงาน" พ่อบอกฟาง แล้วยื่นกล่องแดงกำมะหยี่ให้กับเธอ

 

 

" .........." เธอมองหน้าท่านงงๆ เพราะไม่เข้าใจว่าพ่อจะเอามาให้เธอทำไม

 

 

" เอาไว้สวมให้ตาป๊อป มันควรเป็นของลูกทั้งสองคน" เอ่ยบอกร่างบาง ก่อนที่เธอจะน้ำตาร่วง เข้าไปกราบท่าน

 

 

" ขอบคุณค่ะ" 

 

 

" เอาละๆ ยังไงในพิธีก็ต้องกราบพ่ออยู่ดี เรื่องร้ายๆผ่านไปหมดแล้วนะลูก ต่อไปนี้ เราคือครอบครัวเดียวกันนะ" ลูบหัวร่างบางอย่างเอ็นดู

 

 

     ทางด้านป๊อปปี้

 

 

 

" อ่ะ แม่ให้" งง กับกล่องชุดเครื่องเพชรมากมาย ที่แม่ยกให้เค้าแบบงงๆ

 

 

" แม่เอามาให้ป๊อปทำไมครับ"

 

 

" มันเป็นของที่พ่อให้แม่วันแต่งงานนะ แม่อยากให้ป๊อปเก็บไว้ ให้คนที่ป๊อปต้องหมั้นด้วยในคืนนี้"

 

 

" อะไรนะ ป๊อปต้องหมั้น ไม่มีทาง ป๊อปไม่มีทางหมั้นแน่"

 

 

" จะหมั้นไม่หมั้นนะ อีกเรื่องหนึ่ง ยังไงแม่ก็ยินยันจะให้ป๊อปเก็บมันไว้ก่อน"

 

 

" แม่ครับ แม่ช่วยเข้าใจป๊อปกับฟางหน่อยได้ไหมครับ" ก้มลงกราบเท้าผู้เป็นแม่ เ่ยขอความเห็นใจอีกครั้งหนึ่ง

 

 

" ตาป๊อป" น้ำตาของผู้เป็นแม่ค่อยๆไหล

 

 

" ป๊อปรู้ ว่ามันผิด แต่ป๊อปกับฟางไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แล้วป๊อปกับฟาง เรารักกันครับแม่" ย้ำให้ผู้เป็นแม่มั่นใจ ในความรู้สึกตัวเอง

 

 

" เอาละๆ เอาเป็นว่าลงไปงานก่อน แล้วค่อยว่ากัน" สิ้นประโยค ยอมเดินลงไปอย่างจำนน

 

 

รู้สึกผิดที่ทำให้ผู้เป็นแม่ร้องไห้ แต่ก็ยังดี ที่ผู้เป็นแม่รับฟังความรู้สึกของเค้าและฟาง

 

 

 

 

 

 

คิดถึงทุกคนจัง ยุ่งจริงยุ่งจัง แต่ไม่มีใครลืมมันใช่ไหม

 

 

 

ยังไง ให้กำลังใจเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ .....