Would You Stay With Me

8.8

เขียนโดย To_oNg0909

วันที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2555 เวลา 03.38 น.

  32 session
  930 วิจารณ์
  53.22K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6) คำว่า รัก

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่ 6 ‘คำว่า รัก’

 

                  “ไม่มีอะไรหรอกโมะ ถ้าเขาเอาเรื่องโมะ ฟางจะไม่สบายใจเอานะ”

 

                  “ช่างมัน”

 

                  “โทโมะ” เรียกชื่อชายหนุ่มอย่างอ่อนใจ

 

                  “โมะหวง โมะไม่อยากให้ฟางไปหามัน ไม่ไปได้รึเปล่า”

 

ฟางนิ่วหน้ามองโทโมะอย่างแปลกใจไม่มีครั้งไหนที่เขาเอ่ยขอร้องเธอแบบนี้มาก่อน เธอรู้สึกไปเองรึเปล่านะ ว่าคำ

 

ว่าหวงของโทโมะดูเหมือนจะไม่ใช่คำว่าหวงที่ใช้กับเพื่อน

 

                    “ฟาง โมะมีเรื่องจะบอก...”

 

                    “....”

 

                    “โมะ รัก ฟาง รักมาตั้งนานแล้ว โมะคงยอมไม่ได้ถ้าฟางโดนใครรังแกเอาอีก”

 

อาการชาวาบเกิดขึ้นทันที ที่คำว่า รัก หลุดออกมาจากปากของโทโมะ

 

                     ”โมะ...หมายความว่าไง”

 

                     “โมะรักฟาง รักแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักผู้หญิงได้”

 

โทโมะเอ่ยออกมาอย่างไม่ลังเล เพราะเขาเลือกจะเก็บคำๆนี้ไว้นานเกินไป นานจนกลัวว่าอาจจะต้องเสียเธอไป

 

ก่อนที่จะทันได้เอ่ยมันออกมาให้เธอรับรู้

 

                      “แต่เราเป็นเพื่อนกัน”

 

เธอค้นหาเสียงตัวเองมาตอบชายหนุ่มออกมาจนได้

 

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน จับไหล่บางเอาไว้ก่อนจะเอ่ยออกมา

 

                     “โมะรู้ โมะถึงไม่เคยบอกฟางไงว่าโมะคิดยัง เพราะโมะกลัว กลัวว่าฟางจะเปลี่ยนไป แต่โมะก็

 

ยอมไม่ได้ถ้าฟางจะไปเป็นของคนอื่น”

 

โทโมะระเบิดคำพูดที่ทนเก็บกดไว้ในใจออกมาทั้งหมด

 

                     “ฟาง...ฟางขอโทษ” เสียงหวานสั่นเครืออย่างห้ามไม่อยู่

 

                     “ฟางคงรักโทโมะในแบบนั้นไม่ได้ ฟางขอโทษ”

 

โทโมะมองต่ามร่างบางของเพื่อนสาวไปอย่างเจ็บปวด เขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและฟางมันจะไม่วันเป็น

 

เหมือนเดิม เหมือนกับแก้วที่มันแตกไปแล้วเอามาต่อให้กลับเป็นแก้วใบเดิมไม่ได้นั้นหละ

 

                     “เราทำอะไรลงไปว่ะ โถ่เว้ย!!!”

 

คุณหมอหนุ่มซุกหน้าลงกับฝ่ามือ ซ่อนใบหน้าปวดร้าวไว้ภายใต้ท่าทีนิ่งเฉย น้ำตาชายหนุ่มรั่งรินให้กับความรักที่ไม่

 

อาจเป็นไปได้ ความรัก ที่เป็นได้แค่การแอบรักเท่านั้น

 

 

 

ภาพของเธอและโทโมะนับตั้งแต่รู้จักกันมาวิ่งวนอยู่ในหัวสมอง  เกือบ 10 ปีที่โทโมะเฝ้าดูแลเธอมาอย่างดีโดยที่

 

เธอไม่เคยรู้เลยว่า เขา ไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน เธอไม่รู้ว่าต่อจากนี้เธอจะต้องทำยังไง จะมองหน้าเขาในแบบ

 

ไหน?

 

ฟางทรุดตังลงนั่งอย่างหมดแรง ปวดหัวกับปัญหาที่กำลังเผชิญ ทั้งเรื่องโรงพยาบาลที่มันไม่ใช่ของเธออีกต่อไป

 

แล้วยังเรื่องของโทโมะที่เธอไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของเขาได้ แล้วยังเรื่องของชายหนุ่มที่กำลังทำให้เธอหั่น

 

ไหวอย่างรุนแรงที่หัวใจนี่อีก เธอจะทำยังไงกับเรื่องทั้งหมดดีนะ?

 

พ่อค่ะ ฟางจะต้องทำยังไง พ่อเคยบอกว่าโรงพยาบาลเป็นเหมือนลมหายใจของพ่อ แล้วทำไมพ่อถึงขายมันให้คน

 

อื่นล่ะค่ะ?

 

จริงซิ ไม่รู้ว่าตานั้นทำแผลแล้วหรือยัง

 

ฟางลุกขึ้นเดินไปขออุปกรณ์ทำแผลจากพยาบาล ก่อนจะเดินกลับขึ้นมาที่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล

 

มือที่กำลังจะผลักเข้าไปต้องชะงักไปกับเสียงทุ่มเถียงของคนด้านใน

 

                   “พี่ป็อป แก้วไม่ยอมนะ”

 

                   “ยัยแก้ว พี่ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร”

 

เสียงชายหนุ่มตอบกลับมาอย่างเหนื่อยใจ เพราะเขาอธิบายด้วยประโยคเดิมๆมาเกือบ10ครั้งแล้ว

 

แต่เด็กสาวก็ยังคงไม่ยอมเข้าใจอยู่ดี

 

                   “ถ้าไม่มีอะไร แล้วทำไมพี่ป็อปต้องมาทำไอ้กิจการบ้าๆนี่ด้วย เราก็มีบริษัทของเราแล้วไงค่ะ”

 

                   “มันเป็นเรื่องงาน พี่พูดไปเราก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”

 

                   “ใช่ซิ แก้วมันไม่เคยเข้าใจอะไร ไม่เหมือนยัยนั้นใช่มั้ย?” เด็กสาวกลับมาเกียวกราดอีกหน เมื่อ

 

เห็นพี่ชายทำหน้าเหนื่อยใจ

 

                    “แก้ว ทำไมเราหยาบคายแบบนี้”

 

                   “พี่ป็อปว่าแก้ว เพราะยัยนั้น” แผดเสียงใส่พี่ชายย่างไม่พอใจ

 

                    “พี่ไม่ได้ว่าเรา แต่พี่ไม่ชอบให้เราเป็นแบบนี้”

 

ป็อปปี้เลือกที่จะหันหลังหนีน้องสาว เพราะหากยังคุยกันอยู่คงไม่พ้นต้องทะเลาะกันอีกอยู่ดี

 

                     “ฮึก พี่ป็อป แก้วรักพี่ป็อป แก้วไม่อยากเสียพี่ป็อปให้ใคร”

 

สวมกอดพี่ชายจากด้านหลังพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น ป็อปปี้หมุนตัวกลับมากอดน้องสาวไว้อย่างปลอบโยน

 

                     “พี่ก็รักเรา ไม่มีใครแย่งพี่ไปจากเราได้หรอกนะแก้ว เพราะเราเป็นน้องพี่”

 

                     “ไม่ แก้วไม่อยากเป็นน้องพี่ป็อป แก้วรักพี่ป็อป”

 

                      “พี่ป็อปเข้าใจมั้ย แก้วรักพี่ ไม่ใช่ในฐานะพี่ชาย” แก้วพูดทั้งน้ำตา

 

                      “ยัยแก้ว เราคิดอะไร” ป็อปปี้ถามน้องสาวเสียงหลง

 

                      “ฮึก แก้วรักพี่ เราอยู่กันสองคนแบบนี้ตลอดไปไม่ได้เหรอพี่ป็อป”

 

ป็อปปี้มองหน้าน้องสาวอย่างตกใจกับความคิดของเธอ

 

                      “นะค่ะพี่ป็อป แก้วจะทำหน้าที่ทุกอย่างให้พี่ป็อปเอง”

 

กอดชายหนุ่มไว้แน่น ในขณะที่ป็อปปี้ยังคงมึนงงกับคำพูดที่หลุดออกมาจากปากน้องสาว

 

ไม่ต่างจากฟางที่แอบฟังอยู่ หญิงสาวยกมือปิดปากด้วยความตกใจกับคำพูดของเด็กสาวที่บ่งบอกว่าเธอมีอาการ

 

ทางจิตที่ไม่ปกติ

 

นายนั้นคงไม่รู้ว่าน้องตัวเองป่วย เธอจะทำยังไงดี ถึงจะช่วยเด็กคนนั้นได้

 

เธอจะต้องทำยังไง เพื่อช่วยพี่น้องคู่นี้ดีนะ....

 

^________________________________________________________________^

 

แลดูเงียบเหงาไปนะ หรือว่ามันไม่หนุกหว่า บอกด้วยน้าาาาา ว่ามันเป็นยังไงบ้าง น่าเบื่อไปรึเปล่า สนุกมั้ย?

 

เจอกันตอนหน้าค่ะ (ถ้ายังมีคนอ่านอ่ะนะ) ^^

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา