รักเธอนะยัยตัวแสบ(TomoKaew)

9.5

เขียนโดย CrazyGirl

วันที่ 16 มีนาคม พ.ศ. 2555 เวลา 23.36 น.

  11 chapter
  66 วิจารณ์
  23.56K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

10) TK 4ever<3

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ระหว่างที่นั่งรถกลับบ้านฉันก็นึกขึ้นได้ว่าโทโมะมีให้พี่เค้าสลักคำคำว่าอะไรมานะ

“นี่โทโมะตกลงโทโมะให้พี่เค้าสลักคำว่าอะไรอ่ะ”

“เดี๋ยวถึงบ้านเธอก็ไปดูเองล่ะกัน” โทโมะยิ้มอย่างอารมณ์ดี พอฉันกลับมาถึงบ้านปุ๊ปกำลังจะถอดแหวนดูแม่ก็เรียกให้ไปกินข้าว พอกินข้าวเสร็จฉันก็รีบวิ่งขึ้นมาบนห้องและพอจะถอดแหวนออกดูโทโมะก็เปิดประตูเข้ามา

“แล้วฉันจะได้ดูแหวนมั้ยเนี่ย”ฉันหันไปโวยวายกับโทโมะ

“5555  ก็ดูไปสิฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”โทโมะเดินมานั่งข้างๆฉัน ฉันถอดแหวนออกแล้วก็มองดูข้างในก็เห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวเล็กๆว่า “TK 4EVER”

“โทโมะน่ารักที่สุดเลย”ฉันใส่แหวนกลับเหมือนเดิมก่อนที่จะโผเขากอดโทโมะ

“แล้วรักโทโมะที่สุดหรือเปล่าล่ะ”

“รักที่สุดในโลกเลยแหละ” เฮ้อ มีความสุขจังเลย หวังว่าจากนี้ต่อไปจะไม่มีอุปสรรคอะไรมาขวางพวกเราสองคนอีกแล้วนะ

 

“เอาล่ะนักเรียนอาทิตย์หน้าทางโรงเรียนเราจะจัดกิจกรรมงานกีฬาระหว่างโรงเรียนในเครือทั้งสี่โรงเรียน และด้วยทางโรงเรียนต้องการนักเรียน ม.6 เป็นเชียร์ลีดเดอร์ และดัมเมเยอร์ของโรงเรียน ครูเลยอยากถามว่าห้องเราจะเสนอชื่อใครล่ะ” อาจารย์ประจำชั้นเดินขึ้นมาพูดที่หน้าห้องพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วห้อง

“ผมขอสนอชื่อ เฟย์ ฟาง แก้ว เป็นเชียร์ลีดเดอร์ ครับผม” เขื่อนลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดออกมาเสียงดังฟังชัดโดยที่ไม่ถามความเห็นของพวกฉันทั้งสามคนเลย

“ ได้ไงอ่ะ” เฟย์เป็นคนแรกที่ลุกขึ้นมาโวยวาย

“เอาหน่าทำเพื่อโรงเรียนไม่ได้หรอ” เพื่อนในห้องคนหนึ่งลุกขึ้นมาพูดและก็มีอีกหลายๆเสียงตามมา

“หยุดๆ หยุ๊ดดดดด โอเคก็ได้ฉันตกลง” ยัยฟางเป็นคนแรกที่ทนเสียงของคนในห้องไม่ไหว

“โอเคๆ ฉันยอมแล้ว” ต่อมาก็เป็นยัยเฟย์ ดังนั้นทุกคนในห้องจึงหันมามองที่ฉันทันที

“โทโมะ” ฉันหันไปมองโทโมะอย่างขอความช่วยเหลือ แต่โทโมะกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้หันไปคุยกับเคนตะ ไม่ช่วยก็ไม่ช่วย

“ว่าไงจ๊ะ จริญญา” อาจารย์หันมาถามฉันเสียงหวาน

“เออ หนูก็อยากช่วยนะค่ะครู แต่เป็นเชียร์ลีดเดอร์นี่หนูไม่ไหวจริงๆอ่ะค่ะ” ฉันหันไปตอบอาจารย์เสียงอ่อยๆ แต่เป็นเรื่องจริงนะ เป็นลีดนี่ฉันไม่ไหวจริง

“งั้นให้แก้วไปเป็นดัมเมเยอร์ก็ได้นี่ครับอาจารย์” อ๊าก โทโมะไม่ช่วยแล้วยังมาแกล้งกันอีก ฉันหันไปค้อนโทโมะทันทีที่พูดจบ

“ใช่ๆๆๆๆ” เสียงในห้องอีกหลายๆเสียงก็ดังตามขึ้นมา

“งั้นเอาตามนี้นะจ๊ะ งั้นเดี๋ยวครูขอไปเสนอชื่อให้ทางโรงเรียนก่อนแล้วกัน” แล้วอาจารย์ก็เดินออกไปจากห้อง เท่านั้นแหละฉันก็หันไปแยกเขี้ยวใส่โทโมะ

“นี่โทโมะทำไมทำอย่างนี้อ่ะ แกล้งกันหรือไง”

“โทโมะผิดหรอที่อยากเห็นแก้วแต่งตัวสวยๆ”แค่นี้แหละทำให้ฉันอ้าปากค้างทันที โทโมะยื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูฉันต่อว่า

“โทโมะก็แค่อยากอวดให้คนอื่นรู้แค่นั้นเองว่าแฟนโทโมะสวยแค่ไหน”

“บ้า” ฉันเอามือดันหน้าโทโมะออกไปก่อนที่จะฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนด้วยความเขิน ให้ตายเหอะใจฉันเต้นแรงจนจะหลุดออกมาข้างนอกอยู่แล้ว

สามวันต่อมา

นี่ก็เหลือเวลาอีกแค่สองวันเท่านั้นก็ถึงงานกีฬาแล้ว ฉันกำลังจะเดินไปโรงยิมเพื่อที่จะไปซ้อมควงไม้คทา ส่วนเฟย์กับฟางก็ต้องไปซ้อมหรีดอยากจะบอกว่าซ้อมหนักมาก ฉันเห็นแล้วเหนื่อยแทน ส่วนนายห้าคนนั่นก็ลงเป็นนักกีฬาบาสก็ต้องไปซ้อมทุกเย็นเหมือนกัน

“มาแล้วค่ะ” ฉันเข้าไปทักรุ่นพี่ที่เป็นศิษย์เก่าของโรงเรียนนี้ซึ่งขอกลับมาช่วยสอนการเป็นดัมเมเยอร์

ให้กับรุ่นน้อง

“สวัสดีค่ะพี่โฟร์”

“สวัสดีจ้ะน้องแก้ว” พี่โฟร์หันมาพูดพร้อมกับยื่นไม้คทามาให้ฉัน

“แล้วเป็นไงบ้างที่พี่สอนไปทำได้มั้ย”

“ก็ได้ค่ะ แต่แก้วยังไม่ค่อยชินกับรองเท้าส้นสูงซักเท่าไหร่”

“อืม ยังไงก็พยายามเข้าก็แล้วกันแก้วได้เป็นไม้1 ของโรงเรียนเชียวนะ”พี่โฟร์ยิ้มให้ฉันแล้วยื่นรองเท้าส้นสูงมาให้ ใช่แล้วทุกคนได้ยินกันไม่ผิดหรอกฉันถูกพี่โฟร์เลือกให้เป็นดัมเมเยอร์ไม้1 ของโรงเรียน โดยที่พี่โฟร์ให้เหตุผลว่า ‘น้องแก้วสูงแล้วก็หุ่นดีมากๆเลยจ้ะ’ นั่นแหละเหตุผลของพี่เค้า =0=  พอฉันเปลี่ยนรองเท้าเสร็จพี่โฟร์ก็เริ่มสอนต่อทันที ฉันล่ะอยากจะงับหัวคนที่เสนอให้ฉันมาเป็นดัมเมเยอร์จริงๆเชียว (นั่นแฟนเธอนะแก้ว กล้าหรอ???)

พอซ้อมเสร็จฉันก็หันไปลาพี่โฟร์หร้อมกับเดินไปหาโทโมะที่สนามบาส

“โทโมะกลับบ้านเร็ว”

“โอเค มาแล้ว” โทโมะวิ่มมาหาฉันในสภาพที่เหงื่อท่วมตัว
“เอ้า เอานี่เช็ดหน้าซะสภาพนี่ดูไม่ได้เลย” ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้

“ขอบคุณคร้าบ” โทโมะเอาผ้าเซ็ดหน้าไปซับเหงื่อตัวเอง มือที่ว่างก็คว้ามือฉันไปจับไว้ เราสองคนเดินไปที่รถ

“เชิญครับ” โทโมะเปิดประตูรถให้ฉัน ฉันยิ้มรับก่อนที่จะเข้าไปนั่งโทโมะปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ โทโมะขับรถตรงกลับบ้านเมื่อมาถึงฉันก็วิ่งเข้าไปหาแม่ที่อยู่ในครัว

“”แม่วันนี้มีอะไรกินบ้าง”

“กลับมาถึงก็ถามหาของกินเชียวยัยลูกคนนี้ แล้ววันนี้ซ้อมเป็นไงบ้าง”

“เหนื่อยสุดๆเลย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า  นั่งรอที่โต๊ะไปเดี๋ยวแม่ยกไปให้”

“ค่ะแม่” ฉันเดินออกมาจากห้องครัว แล้วตรงไปที่ต๊ะกินข้าวก็เห็นโทโมะนั่งคุยกับคุณพ่ออยู่

“พ่อจ๋า” ฉันเข้าไปหอมแก้วพ่อทั้งสองข้าง

“ว่าไง ลูกวันนี้เหนื่อยมั้ย” พ่อลูบหัวฉัน

“เหนื่อยมากๆเพราะใครก็ไม่รู้” แล้วฉันก็หันไปค้อนให้โทโมะทีนึง โทโมะก็ทำเป็นไม่สนใจ สักพักแม่ก็ยกอาหารออกมาพวกเราสี่คนนั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย อาหารมื้อนี้มีแต่รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ

 


จะสงกรานต์แล้ว รีดเดอร์ไปเที่ยวไหนกันค่ะ?   ไรเตอร์ไประยองคะ คงจะไม่ได้มาอัพให้(แต่ยังคงรอคอมเม้นดีๆน่ารักๆจากไรเตอร์ทุกคนอยู่นะค่ะ)   เรื่องนี้ตอนหลังๆเริ่มหว๊านหวาน  อ่านไปยิ้มไป (ใครเป็นเหมือนไรเตอร์บ้าง) ยังไงก็เที่ยวให้สนุกนะค่ะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา