Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

8.6

เขียนโดย StrawberryTKCuTe

วันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.21 น.

  43 ตอน
  2163 วิจารณ์
  108.46K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1) บทสัมภาษณ์ซ้ำๆ...คำตอบเดิมๆ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

                               บทสัมภาษณ์ซ้ำๆ...คำตอบเดิมๆ

 

 แชะๆ~

 

 

          ท่ามกลางแสงไฟในค่ำคืนพร้อมๆกับแสงแฟลชวูบวาบจากบรรดานักข่าวและสื่อมวลชนหลากหลายสำนักพวกเขากำลังรุมล้อมชาย-หญิง คู่หนึ่ง เตรียมคำสัมภาษณ์ เตรียมบันทึก เตรียมเขียนข่าว และเตรียมตีพิมพ์!

 

 

 

แม้คำสัมภาษณ์ที่หลุดจากปากของทั้งคู่ จะดูเหมือนเดิมๆ ไม่มีอะไรมากไปกว่า...

 

 

 

[เห็นบอกว่าโทโมะกับแก้วกุ๊กกิ๊กกันอยู่ จริงหรือไม่จริง? อย่าไรอธิบายเลย?]   เสียงนักข่าวคนหนึ่งเอ่ยถามคำถามทั่วไป ตามประสา  .... 2  คนมองหน้ากันนิ่งไปชั่วขณะก่อนที่ฝ่ายชายเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน...

 

 

 

“ไม่หรอกครับ...ก็เป็นเพื่อนกันครับ ”  เขาเอ่ยปฏิเสธ  ใช่! เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน มันเป็นแบบนั้นมา 4 ปีแล้ว และคาดว่ามันก็ยังจะคงเป็นแบบนั้นตลอดไป ร่างบางทำได้เพียงช่วยเสริมคำพูดของเขาก็เท่านั้น....

 

 

 

“ไม่หรอกค่ะ...แก้วว่าช่วงนี้เราทำงานด้วยกันบ่อยมากกว่า ทั้งเพลง ทั้งหนัง ก็เลยได้เจอกันบ่อย....แค่นั้น”

 

 

 

[ใกล้ชิดกัน เลยทำให้สปาร์คกันอย่างนี้ไหม?]  ยัง! ยังไม่เลิก! บรรดานักข่าวเขาก็คงทำตามหน้าที่  แต่หน้าที่ของเขาคือการถาม คำถามที่คนตอบก็....ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน

 

 

 

 

                        เปลี่ยนเรื่องได้ไหม?

 

 

 

 

“ฮะๆ ไม่หรอกครับ ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้ง4 ปีแล้ว ตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมครับ”  ร่างสูงตอบพลางกลั้วหัวเราะนิดๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียด  แต่ก็ดูเหมือนว่าท่าทางพวกเขาจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆแน่

 

 

 

[แฟนคลับมีเชียร์ๆบ้างไหม ?]

 

 

 

“ก็ถือว่าเชียร์เยอะเหมือนกันอ่ะค่ะ แต่ว่าเขาก็รู้ดีค่ะว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ก็คืออาจจะแค่แซวว่าอยู่ใกล้กันก็น่ารักดีนะ ไม่ได้ถึงกับเชียร์ขนาดนั้น”

 

 

 

 

       ร่างบางเอ่ยตอบบ้างสลับกับเขา ไม่รู้สิ!บางที....เรื่องนี้มันก็ไม่ควรเกิดขึ้น...กับ เพื่อน! ด้วยซ้ำ  ถ้าเป็นหลายๆคู่ ป่านนี้เขาคงมองหน้ากันไม่ติด แต่ทำไม เธอกับเขา โทโมะกับแก้ว ยังคงเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิม มันเป็นเพราะอะไร?

 

 

 

[ใจอ่อนบ้างไหม? ยุขึ้นไหมค่ะ?]  และนักข่าวก็ยังยิงคำถามต่อเนื่อง เอาแล้วยังไง? เธอจะตอบว่าอะไรดี เขาต้องพูดสิ! เขาต้องพูด เงียบทำไม? อยากให้เธอเป็นฝ่ายตอบนักหรือ?

 

 

 

 

                                ฉันจะตอบเอง!

 

 

 

“ยุขึ้นไหมค่ะ?"  ร่างบางแสร้งถามเขาด้วยรอยยิ้ม และเธอก็ได้คำตอบ!

 

 

 

“ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกันไปก่อนนะครับ”เขาเสมองหน้าเธอนิดๆก่อนจะเอ่ยตอบพร้อมด้วยรอยยิ้มมุมปาก ที่ใครๆก็ว่า เขาหล่อนั้นและ!

 

 

 

[แล้วอนาคตล่ะ?]  ก็ในเมื่ออนาคตมันเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น...ใครเขาจะไปรู้?  และถ้าเธอจะตอบ ก็คงตอบได้แค่เพียงว่า...

 

 

 

“ก็เป็นเพื่อนกันค่ะ คือตอนนี้แก้วคิดว่าแก้วยังไม่มองเรื่องนี้มากกว่า เพราะเราก็ต้องทำงานและเรียนด้วย”  ร่างบางตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่เจือจาง รู้สึกแปลกๆ รู้สึกอึดอัด รู้สึกสับสน ทุกสิ่ง ทุกอย่างในหัวใจของเธอเอง...อาจเป็นเพราะเขา ตอบคำถามแบบนั้น....

 

 

 

“ก็ไม่แน่ใจอ่ะครับ ก็เป็นเพื่อนกันไปก่อนดีกว่า เพราะเราต่างคนต่างก็มีงานที่ต้องทำน่ะครับ จริงๆผมก็ไม่มีสเป็คนะ ใครทำให้ผมมีความสุขได้ก็โอเคแล้วครับ”    เพียงเพราะคำว่าไม่แน่ใจ อะไรๆมันจึงไม่ชัดเจน  อะไรที่ดูเหมือนจะง่าย มันกลับกลายเป็นคำว่า “ยาก”

 

 

 

[แล้วแก้วเขาทำให้เรามีความสุขไหม?]

 

 

 

“ก็..มีความสุขครับ แฮปปี้ครับผม”

 

 

 

 

            เหมือนสติที่มีจะดับวูบ เมื่อเขาเอ่ยประโยคสั้นบาดใจนั้น? หมายความว่ายังไงหรือ? แต่...ครั้นจะให้เขาตอบว่า อยู่กับเธอแล้วมันน่าเบื่อที่สุดในโลก! ใครเขาจะพูดจริงไหม? บางที...เธออาจกำลังคิดไปเอง.....สิ้นสุดคำถามที่เป็นเรื่องระหว่าง คน 2 คน บรรดานักข่าวก็ต่างไถ่ถามเรื่องผลงาน กว่างานจะเลิกก็ร่วมๆตี 1  เธอกับเขาเดินทางกลับโดยรถตู้ของบริษัทที่มารอรับ

 

 

 

“เหนื่อยละสิ?”เขาเอ่ยถามพลางยื่นผ้าเย็นให้กับแก้วที่นั่งซึมกระทืออยู่ด้านใน อีกฝ่ายหันกลับมาตามเสียงทักก่อนจะรับผ้าเย็นไป โดยไม่ลืมจะขอบคุณเขา

 

 

 

“ขอบใจ  โทโมะเองก็เหมือนกัน เครียดไหม?”บ้า! เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ อยู่ๆไปถามเขาแบบนั้นได้ยังไง? ไม่สมควรเลย ถ้าเขาตอบว่าเครียด ใครกันล่ะที่จะเสียใจ ไม่ใช่เธอเองหรอกหรือ?!

 

 

 

“......”

 

 

 

“......”

 

 

 

 

 

                 เขาเงียบไป แน่ละ...เป็นใครก็คงเงียบ มีข่าวว่าเรารักกัน ทั้งที่เราเป็นเพื่อนกัน ทั้งที่เรา ไม่ใช่คนรัก! เขาคงเครียด คงกลัวว่าคนของเขาจะเข้าใจผิดหรือเปล่า? เธอเองก็อยากจะบอกให้เขารู้ว่าเธอ...ก็เครียดไม่แพ้เขาเลย

 

 

 

 

                                             ฉันไม่น่าเกิดมารู้จักนายเลย

 

 

 

 

 

“อืม...ไม่หรอกน่า ชินแล้วล่ะที่มีแก้วอยู่ข้างๆ หลับไปเถอะ ถึงแล้วจะปลุก”น่าแปลกนะ...ที่แก้วไม่เห็นจะรู้สึกชินไปกับเขาด้วยเลย   ร่างบางพยักหน้ารับคำเสนอแนะของเขา เธอค่อยๆเอนหลังช้าๆ หลับตา....เพื่อลืมทุกอย่างในวันนี้ 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว”ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อเขากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ไม่ได้ตะโกนเสียงดัง ไม่ได้ร้องเรียกอะไรมากมาย เพียงแค่กระซิบ เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ปลุกเธอจากนิทรา...

 

 

 

“โทโมะ”

 

 

 

“ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแก้วแล้วนะ”เขาถอนใบหน้าออกไปเมื่อรู้สึกได้ว่า ปลายจมูกของเขาสัมผัสกับแก้มใสของแก้วเล็กน้อย แหงล่ะ...เขาเข้ามาใกล้เกินไปนี่นา....

 

 

 

 

                           
                                           บ้าจริง><

 

 

 

 

“เอ่อ...อืมๆ ไปแล้วนะ บายๆ”

 

 

 

“เดี๋ยวแก้ว!”เพราะเขาคงฉุดแรงไป ร่างบางจึงถลาเข้าหาเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าเริ่มแนบชิดมากขึ้น สายตาคมกริบที่จ้องกลับมาทำเอาเธอเขินแทบบ้า แม้จะรู้ว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุก็ตาม!

 

 

 

“พะ...พรุ่งนี้เราต้องไปถ่ายปกหนังสือตอนเช้า อย่าลืมนะ”เขาเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่เริ่มปกคลุม ร่างบางกระพริบตาถี่ๆและถอนใบหน้าออกไป ไม่รู้ว่าเธอตาฝาดหรือเปล่าที่แอบเห็นสายตาของเขาที่บ่งบอกว่า...เสียดาย?

 

 

 

“อืม ขอบคุณที่เตือน ไปละน่ะ^^”เธอบอกลาเขาอีกครั้งพร้อมโบกมือลาตามประสาเพื่อน แสร้งยิ้มทั้งที่ในใจยิ้มไม่ออก แต่เธอก็เลือกที่จะทำแบบนั้น ร่างบางรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อเขาตอบกลับ

 

 

 

“ฝันดีนะ”

 

 

 

 

 

“เฮ้!”แก้วตกใจจนแทบหงายหลังเมื่อเจอเพื่อนร่วมวงสุดซี้อย่างเฟย์ และ ฟาง เข้ามาทักโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง มือบางยกทาบหน้าอกตัวเองอย่างไม่หายตกใจ เล่นอะไรกันนะ 2 คนนี้?

 

 

 

“เฟย์! ฉันตกใจแทบตาย มากันได้ไงเนี่ย?”

 

 

 

“ก็พี่ฟางสอบเสร็จพอดีวันนี้ เฟย์ก็เลยนัดกับพี่ฟางว่าจะมานอนเม้าท์บ้านแก้วไง?”

 

 

 

“แต่พรุ่งนี้แก้วมีงานแต่เช้า....”

 

 

 

“กับโทโมะหรือเปล่า? คู่แฝดๆ”จู่ๆใบหน้าของเธอก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทำไมนะ? พอพูดชื่อเขาขึ้นมาทีไร หัวใจที่เต้นอยู่ข้างในมันถึงกับทรยศขนาดนี้!

 

 

 

 

                              แกเต้นแรงเกินไปแล้ว...หัวใจ

 

 

 

 

“เงียบๆ เขิน...เขินใหญ่แล้ว><”เพื่อนสาวตัวเล็กเอ่ยแซว ทำเอาแก้วไม่รู้จะตีหน้ายังไง เวลาคนเราเขิน รู้บ้างไหม? มันทรมานเป็นบ้าเลย!

 

 

 

“ขะ...เขินอะไร? เป็นไปกับเขาอีกคนด้วยนะเฟย์”

 

 

 

“ไม่เขินแล้วหน้าแดงทำไม??”

 

 

 

“อากาศมันร้อน!!”

 

 

 

“เย็นสบายจะตาย!!”

 

 

 

“ร้อนจะตาย!!”

 

 

 

“เย็น!”

 

 

 

“เอ๊ะ...ก็บอกว่า....”

 

 

 

“พอแล้วๆเลิกเถียง ยัยเฟย์เลิกแซวแก้วได้แล้ว และแก้ว....เลิกเขินได้แล้ว^^ เข้าบ้านๆๆๆ”เกือบแล้ว เกือบที่แก้วจะเผลอขอบคุณฟางที่ช่วยมาห้ามศึกเสียแล้ว แต่ประโยคสุดท้ายของฟางมันช่าง....น่ากัดเสียจริง!

 

 

 

 

                                            ยัยฟาง!! ร้ายกาจ><

 

 

 

 

 

 

 

“ม๊าค่ะ ลูกสาวตัวดีของม๊ากลับบ้านมาแล้วค่ะ^^”เฟย์เอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วมารายงานให้แม่แก้วได้รับรู้ทันที ไม่แปลกหรอกเฟย์กับฟางมาค้างที่นี่บ่อยจะตาย และบางทีพวกเขา 2 พี่น้องอาจจะมานอนบ่อยกว่าบ้านตัวเอง?? ==

 

 

 

“กลับซะดึกดื่นเชียว เฟย์ กับฟางมารอแก้วนานแล้วนะลูก”คนเป็นแม่เอ่ยบอกเมื่อแก้วเดินเข้าบ้านมา ร่างบางส่ายหน้าอย่างหน่ายๆก่อนจะเอ่ยตอบไป

 

 

 

“วันนี้แก้วเลิกดึกนะม๊า แล้ว...ใครเข้าจุดธูปเชิญพี่น้องนี่ละค่ะ?”ร่างบางแอบเหน็บเพื่อนตัวเองเล็กน้อย แน่นอน 2 พี่น้องหน้ามุ่ยไปตามระเบียบ คนเป็นแม่จึงหันมาเอ็ดเบาๆ

 

 

 

“แน้...เรานี่ไปว่าเพื่อนอย่างนั้นได้ไง?”

 

 

 

“ก็มันจริงนี่นา...”

 

 

 

“แก้วToT”

 

 

 

“เอาล่ะๆเข้าบ้านไปนอนกันได้แล้วไป พรุ่งนี้มีงานไม่ใช่เหรอลูก?”คนเป็นแม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แก้วพยักหน้ารับอย่างเหนื่อยๆก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปอาบน้ำนอนโดยมีเฟย์ ฟางตามไปติดๆ

 

 

 

“แก้วๆ” ฟางเอ่ยเรียกเมื่อขึ้นไปนอนบนเตียงกับแก้วและเฟย์ รายนั้นหลับไปตั้งแต่หัวถึงหมอนแล้วเหลือก็แต่แก้วกับฟางก็เท่านั้นล่ะ อีกคนนอนไม่หลับแต่อีกคนไม่หลับนอนเพียงเพราะว่าอยากถามอะไรบางอย่างจากปากเพื่อนรัก ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ....ว่าไม่มีทางได้คำตอบนั้น!

 

 

 

 

                                   แก้วไม่ตอบแน่ๆ! เชื่อสิ?!

 

 

 

 

“ฮะ?ฟาง”

 

 

 

“กับโทโมะ...ถึงไหนแล้ว?”

 

 

 

“พูดอะไร ไร้สาระน่า นอนเถอะ”แก้วเบี่ยงประเด็นทันที ไม่อยากจะพูดให้มากความ ยิ่งพูด ยิ่งถลำลึกเกินกว่าเหตุ สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือ...เงียบ!

 

 

 

 

                          นั้นไง? ทำไมซื้อหวยไม่ถูกนะ ==

 

 

 

 

 

“อ๋อ อืม..ว่าแต่ช่วงนี้ข่าวออกเยอะเนอะ...ยุขึ้นไหมน้า?”ยังไม่วายที่ฟางจะทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้หัน จะหันมาแหวใส่เจ้าตัวก็แสร้งหลับไปเสียแล้ว

 

 

 

“คงไม่ขึ้นหรอก”แก้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะล้มตัวนอน

 

 

 

เช้าวันต่อมา

 

 

 

ตื้ดๆ

 

 

 

“ฮัลโหล”ร่างบางรับโทรศัพท์โดยไม่ทันได้ดูสายเรียกเข้าเพราะมัวแต่เร่งรีบกับการแต่งตัวอยู่

 

 

 

[ทำอะไรอยู่?]

 

 

 

“ใส่เสื้อ....โทโมะ!" กว่าจะรู้ตัวก็เผลอตอบเขาไปเสียแล้ว เธอล่ะอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีจริงๆเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเขาเล็ดอดออกมา ขำทำไม?มันน่าขำตรงไหนกันเล่า โทโมะบ้า!

 

 

 

                                     

                                                  อายนะT^T

 

 

 

[แล้ว...ใส่อะไรต่อล่ะ?]

 

 

 

“เอ่อ....”>///< บ้าสิ! ใครเขาใช้ให้ถามแบบนี้กัน เธอเป็นผู้หญิงนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่นของเขาเสียหน่อย ให้ตายเถอะทำไมเขาเป็นคนแบบนี้!

 

 

 

[นี่แก้ว...ยังแต่งตัวไม่เสร็จแล้วคุยกับโทโมะเหรอ? ...วาบหวิวดีนะ] ถ้าแก้วฟังไม่ผิดประโยคสุดท้ายของเขา

 

 

 

 

                                            อะไรหวิวๆนะ -..-

 

 

 

 

“จะไม่เสร็จเพราะโทโมะชวนคุยนี่แหละ-__-”

 

 

 

[อ่า...งั้นแต่งตัวไปเถอะ ไว้เจอกัน]

 

 

 

“อือ”หลังจากวางสายจากเขาแก้วก็รีบแต่งตัวทันที เพราะเขานั่นแหละที่ทำให้เธอหน้าแดงเถือกแบบนี้! จะไปโทษใครได้เล่า?!

 

 

 

“แก้วป่ะ!...มีงานเช้าไม่ใช่เหรอ?”ฟางเดินขึ้นมาตามในจังหวะที่แก้วแต่งตัวเสร็จพอดี  คนตัวเล็กช่างสังเกตเอ่ยถาม คำถามที่แก้วตอบไม่(ค่อยจะ)ออก

 

 

 

“แก้ว...หน้าแดงนะ ใครทำให้เขิน><”

 

 

 

“บ้า...เปล่าสักหน่อย”ร่างบางรีบยกมือปกปิดใบหน้าของตัวเองที่กำลังร้อนผ่าวจนเธอรู้สึกเหมือนใบหน้าจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆก็ไม่ปาน เพราะอะไรกัน? มันเป็นเพราะอะไร?? ช่วงนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างไงอย่างงั้น? แล้ว...มันไปอยู่ที่ใครกันล่ะ??

 

 

 

“จะเชื่อนะ...แล้วเมื่อกี๊ได้ยินเสียงแว่วๆ...คุยกับใครเหรอ?”

 

 

 

“เอ่อ...ก็...โทโมะโทรมาตาม”

 

 

 

“อ๋ออออออออออ!...... ไม่น่าล่ะ ป่ะๆรีบไปกันเถอะ.......~ใครกันที่ทำให้ฉันรัก ใครกันที่มาอยู่ในความฝัน คนที่ฉันคิดถึงอยู่ทุกวัน ก็ใครคนนั้นฉันเรียกว่าเธอ~” ฟางเดินฮัมเพลงออกไปแต่สายตายังคงจ้องล้อเลียนแก้วไม่เลิกรา รู้ดีอยู่หรอกเธอเป็นเพื่อนสนิทแก้ว เรื่องของแก้ว  ฟางรู้หมดแหละน่า

 

 

 

                         

                               แล้วเรื่องของเธอกับป๊อปปี้ล่ะ?? รู้ตัวหรือยัง??

 

 

 

 

            เมื่อทั้ง 3 เดินทางมาถึงบริษัทต่างก็แยกย้ายไปทำงานเดี่ยวของแต่ละคน วันนี้เฟย์ติดสอบเลยแยกไปอีกทางส่วนฟางมีถ่ายละคร และแก้วมีถ่ายปกนิตยาสารกับโทโมะ  เธอเตรียมใจไว้แล้วแหละ!อยู่กับเขาเธอต้องอาศัยความอดทนอย่างมากทีเดียว  เพราะเขาชอบทำอะไรโดยไม่ปรึกษาเธอเสียก่อน แก้วได้แต่ภาวนาในใจอย่าให้ตัวเองหลุดอะไรๆออกมาก็เพียงพอ!

 

 

 

“ไปกันยัง?”

 

 

 

“หือ?”ร่างบางตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆเขาก็เข้ามาโอบไหล่ แน่ละ...ถึงเขาจะพูดไม่ค่อยเก่ง แต่ว่าลายิ้มนี่แก้วเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพื่อนสนิทอย่างเขา...หล่อใช่เล่น!

 

 

 

“นี่แนะ! ก็ไปสิ”

 

 

 

“ฮะๆ เจ็บนะแก้ว”เขาร้องประท้วงนิดๆเมื่อเธอกระทุ้งศอกใส่หน้าท้องของโทโมะเต็มแรงจนเขาหน้างอ แต่ก็ยังไม่วายหัวเราะออกมานิดๆ แก้วเองก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเพื่อนคนนี้? ไม่รู้สิ...มันบรรยายไม่ถูกเลยก็ว่าได้

 

 

 

“ใครใช้ให้มาไม่บอกไม่กล่าวล่ะ? แล้วนี่จะไปกันได้หรือยังแก้วรอนานแล้วนะ?”

 

 

 

“แก้วจ๋า”

 

 

 

“อะ...อะไร?? ผีเข้าเหรอโทโมะ? เรียกอะไรแบบนั้น...ขนลุก!”

 

 

 

“ฉันมารอเธอตั้งนาน...กว่านะแก้ว! ใครควรจะบ่นไม่ทราบครับ-__-“

 

 

 

“ขอโทษน้า>< นะๆๆๆ ๆ”ร่างบางแสร้งเขินอายเพื่อให้รอดพ้นจากความผิดที่เธอก่อไว้ นั่นก็คือการมาสาย! ใบหน้าหวานถูไถกับหัวไหล่ของเขาน้อยๆเป็นเชิงง้องอนเขา  เพราะเธอคิดว่าการเป็นกันเองไม่ถือตัวกับเขาเป็นสิ่งที่เธอควรทำ เพราะบางที...เขากับเธอจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม 

 

 

 

ไม่รู้สึกหวั่นไหว?

 

กล้าที่จะสบสายตากันได้แบบเต็มที่โดยไม่รู้สึกอะไร?

 

เธอยอมรับเองนะแก้ว....ว่าเธอหวั่นไหวไปกับข่าว{ลือ}

 

 

 

 


 

อืม...-___- เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ 2 ยังไงก็...ไม่รู้อ่ะ (อ้าว???)

 

มันมีเรื่องจริงมาปะปนอยู่บ้าง (ประมาณนั้น==) 

 

และสุดท้าย มันอาจจะหื่น เฮ้ย! ไม่รู้อ่ะ(><  ) (  ><) ( >< ) 

Cr. บทสัมภาษณ์จริงจาก....เม้าท์ซี่ ( นะจ๊ะูู  ^^)

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา