Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 

                                          My Everthing

 

 

 

 

“แก้วววววว! ขอโทษ! โทโมะขอโทษ”

 

 

“…!”

 

 

“แก้วครับ”

 

 

            ให้ตาย! ผมไม่น่ารับคำท้าไอ้เขื่อนเมื่อคืนนี้เลย ไม่น่าหลงติดกับดักมันเลยจริงๆเหอะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ แล้วก็ไม่ได้อยากจะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ด้วย ผมแค่…ไม่อยากให้ไอ้เขื่อนเห็นว่าผมเป็นผู้ชายกลัวแฟนนี่ มันเลยท้าให้ผมไปขอเบอร์สาวๆในผับและบังเอิญว่าผมทำเสร็จแบบง่ายๆด้วย ใช่มั้ย…ผมมั่นใจว่าผมหล่อนะ แล้วทีนี้ไอ้เขื่อนก็จัดการแบล็คเมลล์ผมโดยการอัดคลิปแล้วส่งไปให้แก้วดู

 

 

ก็ตายน่ะสิ!

 

 

“ผู้ชายนี่มันเหมือนกันหมดทุกคนจริงๆใช่มั้ย? อยากได้นักก็ไปเอาเลยดิ ทิ้งแก้วไว้ตรงนี้แหละไอ้ผีดิบ!”

 

“ก็แค่รับคำท้าไอ้เขื่อนเฉยๆ นี่โทโมะไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆนะแก้ว”

 

“ผู้หญิงเป็นของเล่นเหรอ? เป็นสิ่งที่ผู้ชายจะเอาไปเป็นของพนันงั้นเหรอ? ออกไป….ออกไปจากห้องแก้วเดี๋ยวนี้ เหม็นขี้หน้า!” แก้วปิดประตูห้องใส่ผมแต่เรื่องไรผมจะยอมรับ ผมมีพาสโค้ดห้องแก้วนะ เธอลืมไปแล้วหรือไง เหอะๆ!

 

 

“แก้ว”

 

 

“หน้าด้านมากนะ ไล่แล้วยังไม่ไปเนี่ย!” ทันทีทีผมเข้ามาได้เธอก็เปิดฉากต่อว่าผมเลยล่ะไม่รอให้เสียเวลาแม้แต่น้อย โอเค…ผมเข้าใจนะว่าผมผิด ผมแค่รู้สึกไม่อยากแพ้ไอ้เขื่อนก็แค่นั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้แก้วโกรธ ถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงขี้วีนขี้เหวี่ยง ออกจะแมนๆห้าวๆมันก็ต้องไม่พอใจกันบ้างล่ะ อันนี้ผมเข้าใจ

 

 

            ผมเดินเข้าไปกอดแก้วจากทางด้านหลัง แม้เจ้าตัวจะขัดขืนและพยายามเบี่ยงตัวออกก็เถอะ นั่นไม่ได้ทำให้ผมย่อถ้อหรอก ผมแรงเยอะนะ…แก้วก็รู้  กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของเธอยังคงหอมเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ผมชอบกอดแก้วแบบนี้…มันเป็นกอดที่ดูเหมือนว่าผมกำลังรั้งเธอเอาไว้ไม่อยากให้ไปไหน ถึงแม้เจ้าตัวจะรู้สึกอึดอัดก็เถอะ ผมวางคางเกยไหล่แก้วเอาไว้แล้วกระซิบข้างหูเบาๆด้วยความสำนึกผิดไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด

 

 

“ขอโทษครับ”

 

 

“โอ๊ย! อึดอัด!”

 

 

“ขอโทษจริงๆนะครับ”

 

 

“ปล่อยยยยย!”

 

 

“จะไม่ทำอีกแล้วครับ”

 

 

“ร้อนโว้ย!”

 

 

“หายโกรธเถอะนะครับ”

 

 

“หยุดพูดครับซะที จะอ้วกกก!”

 

 

“ดีกันเถอะครับ โทโมะขอโทษ ผิดไปแล้วจริงๆ”

 

 

“โทโมะ!”

 

 

“แก้วรู้มัยว่าโทโมะรักแก้วนะ แค่ความผิดครั้งเดียวแก้วจะอภัยให้กันไม่ได้เลยเหรอ? ทำไมเป็นผู้หญิงใจร้ายแบบนี้ล่ะ”

 

 

“การให้อภัยคนทำผิดง่ายๆมันก็ไม่ต่างจากการให้โอกาสเขาทำผิดซ้ำสองหรอก คนเรามันต้องได้รับบทเรียนก่อนมันถึงจะหลาบจำแล้วไม่อยากกลับไปทำผิดอีก” ที่แก้วพูดก็ถูก แต่…ผมไม่ชอบการรออะไรนานๆแบบนี้เลย ไม่อยากรอให้แก้วหายโกรธจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว มันหน่วงๆยังไงชอบกล

 

 

“ครับ…ขอโทษจริงๆ” หมดสิ้นแล้วจริงครับ ผมไม่มีอะไรจะพูดต่อ

 

 

            แก้วหันมามองหน้าผมนิ่งๆ แววตาฉงนเต็มไปด้วยความสงสัย เอคงแปลกใจที่จู่ๆผมก็ยอมแพ้ง่ายขนาดนี้ แต่พูดตรงๆเถอะ ผมไม่อยากแก้ตัวเพราะมันจะกลายเป็นพยายามให้ตัวเองพ้นผิดทั้งที่ตัวเองก็ทำความผิดมาจริงๆ ยอมรับความจริงบ้างก็ดีเหมือนกัน

 

 

“ยอมแพ้แล้วเหรอ นี่รักกันจริงป่ะเนี่ย!” อยู่ๆแก้วก็มาโวยวายใส่ผมเฉยเลย อะไรเนี่ย! เงียบก็ว่า ง้อก็บ่น นี่ผมต้องอ่านตำราอีกกี่เล่มถึงจะเข้าใจคำว่า ‘ผู้หญิง’ กัน!?

 

 

“เห?”

 

 

“ทำไมไม่ง้อวะ! เป็นผู้ชายอะไรไม่ตื้อเอาซะเลย โอ้ยยยยย! ไม่ได้เรื่องค่ะ วิศว!”

 

 

“พูดวะได้ไงเนี่ย เป็นผู้หญิงมาพูดห้าวใส่ผู้ชาย! ด่าโทโมะมากๆลืมไปหรือเปล่าว่าทำให้แก้วท้องได้นะ”

 

 

“โท…โทโมะ! นี่…พูดอะไร!” แก้วน่าแดงแปร๊ดเลยนะ ฮ่าๆ! เห็นแบบนี้ผมค่อยโล่งใจหน่อยที่อย่างน้อยเราสองคนก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

 

 

            อยู่ๆผมก็นึกสนุกขึ้นมาเลยชวน(ลาก)แก้วไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น ตั้งโน้ตบุ๊คไว้ตรงหน้าพร้อมกับเสิร์จเรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวกับเราสองคนอย่างนึกสนุก ตอนแรกแก้วไม่เห็นด้วยเพราะเขินที่สมัยนั้นภาพลักษณ์ของเธอดูเป็นทอมบอยที่สาวๆต่างหลงรักผิดกับตอนนี้ ผมเปิดดูรูปสมัยก่อนไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ตอนที่ผมยังทำผมทรงรากไทรเป็นหนุ่มญี่ปุ่นสุดฮิพ เฮ้อ! ตลกหน้าตัวเองชะมัด

 

 

“ตอนนั้นโทโมะผอมมากเลยนะ ฮ่าๆ! เหมือนกุ้งแห้งเลยอ่ะ แก้วยังอ้วนกว่าอีก” ทีตอนเปิดรูปผมล่ะนั่งขำทีตอนเปิดรูปตัวเองล่ะทำหน้างอ เชื่อเลยเหอะยัยตัวแสบ!

 

 

“ก็ดีกว่าคนบางคนแล้วกันทำผมสีอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ นึกว่าสลิ่มนะน่ะ”

 

 

“อ๊า! ตายซะ!” แก้วหันมาชกท้องผมเต็มแรง โอ้ย! ให้ตายเหอะ ผู้หญิงบ้าอะไรแรงเยอะขนาดนี้

 

 

            แต่จะว่าไปนี่มันก็ผ่านมานานแล้วนะ รูปพวกนี้น่ะ…เจ็ดปีแล้วมั้งที่ผมกับแก้วและเพื่อนๆได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ มีคนรู้จัก มีแฟนคลับมากมาย ได้อะไรหลายๆอย่างกับมันมากเลยจริงๆ จนถึงทุกวันนี้ผมยังงงอยู่เลยนะว่าตัวเองชอบแก้วเข้าไปได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าแก้วไม่สวยไม่ใช่ว่าแก้วไม่น่ารัก…แต่ยัยตัวแสบนี่ไม่ใช่สเปคผมเลยสักนิด ไม่เซ็กซี่ ไม่เปรี้ยวแบบที่ผมชอบ แล้วทำไมหลายๆคนถึงดูผมออกว่าผมแอบชอบเธอ

 

            ทำไมหลายๆคนถึงเลือกที่จะ ‘จิ้น’ ผมกับแก้ว ทั้งที่ผมก็พยายามปฏิเสธตัวเองมาโดยตลอด เอาข้ออ้างว่าตัวเองมีแฟนแล้วมายับยั้งหัวใจและความคิดของตัวเองว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับแก้วนะ ผมห้ามตัวเองมาตลอดเลย…แต่ไม่เคยทำได้ซะที จากที่มีแฟนคลับกลุ่มเล็กๆนานเข้าก็เริ่มขยายวงกว้างมากขึ้น พวกเขาสร้างเว็บคคู่ของเราสองคนขึ้นมา จำได้ว่าครั้งหนึ่งผมกับแก้วเคยเข้าไปตอบพวกเขาด้วย รู้สึกจะชื่อว่า…TOMOKAEWREMOR ใช่มั้ยนะ? ผมน่ะ…เขินแทบตายตอนที่ต้องตอบคำถามสาวๆในนั้นรวมถึง…แก้วด้วย ตอนนั้นผมตอบสาวๆไปว่า ‘คิดถึงทุกคน’ แล้วแม่ตัวดีที่นั่งตอบแฟนคลับอยู่ข้างๆผมก็พิมพ์กลับไปว่า ‘ทุกคนนี่รวมแก้วด้วยป่ะ’

 

            และที่ผมตอบกลับไปว่าคิดถึงน่ะ…คือคิดถึงจริงๆ แต่แก้วกลับคิดว่ามันเป็นเพียงคำล้อเล่นเพื่อเอาใจแฟนคลับ แต่เปล่าเลย…ผมคิดถึงจริงๆถึงแม้จะนั่งอยู่ใกล้กันก็ตาม  และทุกๆครบที่ครบรอบวันเกิดบอร์ดเด็กๆพวกนั้นก็จะมาหาผมกับแก้วและอัดคลิปคำอวยพรของเราสองคนไปลงในเว็บ ทำโปรเจคฉลองให้ มีความซึ้งๆมายมายที่พวกเขาส่งมาถึงผมกับแก้ว

 

            ผมอยากจะบอกว่าขอบคุณพวกเขามากจริงๆที่รักผมกับแก้วมากขนาดนี้ ผมกับแก้วก็รักพวกเขามากไม่แพ้กัน ผมนั่งย้อนดูข้อความที่เคยคุย…รูปคู่ที่เคยถ่าย แล้วความทรงจำมากมายก็ไหลั่งไหลเข้ามาในความคิด 7 ปีแล้วเหรอที่ผม แก้วและเพื่อนๆในค่ายเดินผ่านมา 7 ปีแล้วเหรอที่พวกเขาเหล่านี้คอยยืนเชียร์อยู่ข้างๆ 7 ปีแล้วที่มีคนหลายร้อยหลายพันคอยฉุดมือขึ้นเวลาล้ม มันเป็นทุกวินาทีที่ผมมีความสุขเหลือเกินที่ได้เดินมาเจอพวกเขา

 

 

“เด็กๆน่ารักเนอะ มิกซ์รูปเราสองคนด้วยอ่ะ โอ๊ะ! นั่นรูปเราสองคนตอนไปดิสนีย์แลนด์นี่ นั่นอีก…ตอนไปเกาหลี อันนี้ตอนถ่ายโฆษณาแชปปี้ โห….นั่นรูปสมัยไหนเนี่ยยยยยเยอะจัง” ดูแก้วจะมีความสุขนะ ใครๆก็รู้ว่าแก้วน่ะแคร์แฟนคลับมากแค่ไหน แคร์เด็กๆมากกว่าผมอีกนะ

 

 

“พวกเขามีส่วนทำให้โทโมะบอกรักแก้วนะ”

 

 

“เห?”แก้วทำหน้าสงสัยตอนผมบอกออกไปแบบนั้น

 

 

“ไม่งั้นโทโมะคงไม่กล้าหรอก ไม่มีความกล้าสักนิด…หลายๆคนดูออกว่าโทโมะคิดยังไงกับแก้วแต่โทโมะเอาแต่ปฏิเสธตัวเองเพราะความรู้สึกผิดบาปต่อใครอีกคนเลยไม่อยากจะพูดความรู้สึกตัวเองออกไป แต่ยังโชคดีที่มีใครอีกหลายๆคนเข้าใจแล้วก็อยู่เคียงข้างมาโยตลอด ไม่ว่าโทโมะจะมีใคร แก้วจะมีใคร เราสองคนจะเจอเรื่องอะไรมา พวกเขาก็ยังคงอยู่เสมอ…”

 

 

“…”

 

 

“พวกเขาไม่เคยปล่อยมือเราเลยนะ”

 

 

“…ใช่”แก้วยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ ใช่…เด็กๆพวกนั้นไม่เคยปล่อยมือเราเลยสักครั้งไม่ว่าเรื่องแย่ๆจะเกิดขึ้นมามากมายแค่ไหน พวกเขายังอยู่กับเราเสมอมา

 

 

“เพราะงั้น…เราสองคนอย่าปล่อยมือกันนะ อย่าทำให้พวกเขาผิดหวัง” ผมเอื้อมมือไปจับมือของแก้วไว้ ไม่อยากปล่อย…ทั้งไม่อยากให้เด็กๆผิดหวังและไม่อยากให้ตัวเองเสียใจด้วย ทางข้างหน้ามันยังอีกยาวไกลจนผมเองก็ไม่แม้แต่จะมองมันเห็น แต่ผมเชื่อว่า…ถ้าเรายังจับมือกันอยู่แบบนี้ ต่อให้ลมพายุพัดผ่านมาเราก็ยังคงจะฝ่าไปได้…ผมเชื่อแบบนั้น

 

 

“ไม่ปล่อยอยู่แล้ว”  ผมยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะดึงศีรษะของแก้วมาซบไหล่ คราวนี้ยอมเป็นเด็กดีทำตามผมอย่างว่าง่ายเลยแฮะ

 

 

“…”

 

 

“เราสองคนโตขึ้นมากเลยนะโทโมะ แก้วไม่ใช่เด็กกะโปโลคนเดิม โทโมะก็ไม่ใช่ผีดิบผู้เย็นชาเหมือนก่อน นี่เราโตขึ้น เวลาหมุนเร็วหรือมันเพราะอะไรกันแน่”

 

 

“ช่ายยย ตอนนี้แก้วดื้อกว่าเดิมอีก” ผมแกล้งแหย่ และนั่นก็ทำให้อีกคนหัวเราะอย่างยอมรับในความดื้อของตัวเอง

 

 

“ก็จริงนะ…แต่โทโมะ เมื่อก่อนดูแข็งทื่อเป็นผีดิบขนาดนั้น ชอบทำหน้าเก๊ก ปากแข็ง พูดวันละคำแบบนั้น ตอนนี้เปลี่ยนไปมากเลยนะ”

 

 

“เพราะแก้วมั้ง” พูดแบบนี้ผมก็เขินนะ จะว่าไปก็เพราะแก้วจริงๆ ผมเคยเงียบขรึมเพราะต้องวางท่าคุยกับแก้วเพราะต้องการจะกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ซ่อนไม่มิดในแววตา เคยจะบ้าอยู่หลายครั้งเวลาที่แก้วมีข่าวกับผู้ชายคนอื่น ต้องกลายมาเป็นคนขี้หึง ขี้หวงแล้วก็ห่วงแบบนี้ เพราะแก้วเลย…แก้วคนเดียว

 

“แก้วนี่เก่งนะเปลี่ยนผีดิบให้กลายเป็นคนได้ด้วย”

 

 

“งั้นโทโมะก็เก่งที่เปลี่ยนจากยัยลิงตัวแสบมาเป็นผู้หญิงขี้อ้อนแบบนี้ได้” ผมว่าพลางเอื้อมมือไปดึงจมูกรั้นนั่นเบาๆด้วยความหมั่นไส้ ชอบจังเลยเวลาแก้วทำแก้มป่องๆ อมลมไว้จนพองแล้วซุกหน้าลงมากับหน้าอกผมแบบนี้น่ะ

 

 

“อา…เมื่อก่อนเรื่องของเรามันเป็นแค่ข่าวลือสินะ จริงมั้ย” อยู่ๆแล้วก็พูดขึ้นมา แต่จะว่าไปมันก็จริงนะ เราสองคนมาพร้อมสคริปตท์ที่ทีมงานจัดเตรียมไว้ให้ และข่าวลือที่ว่าเรารักกันมันก็แค่ความรู้สึกของแฟนๆเท่านั้น ว่าไปแล้วก็คิดถึงเมื่อก่อนเหมือนกันนะ…

 

 

“อยากย้อนเวลากลับไปจัง”

 

 

“พวกเราตอนนั้นมีเพื่อนๆเยอะกว่านี้ เรารวมตัวกันเยอะกว่านี้ มันสนุกมากเลยเนอะ”

 

 

“ช่ายยย แต่เราก็ต้องยอมรับกฎของกาลเวลาเนอะ ต่อไปถ้าเราสองคนต้องออกจากบ้านหลังนี้ไปเหมือนเพื่อนของเราอีกหลายๆคน พวกเด็กๆจะคิดถึงเรามั้ยนะ” ผมถามเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ เขาจะยังคิดถึงผมมั้ย จะคิดถึง K-OTIC หรือเปล่า…

 

 

“โอ๊ะ! โทโมะ! วันนี้…?”  แก้วร้องขึ้นมาพลางดันตัวเองขึ้นนั่งแล้วมองจอโน้ตบุ๊คหน้าแทบจะติดจอเลยทีเดียว

 

 

“หืม? อะไรเหรอ?”

 

 

“เด็กๆทำโปรเจควันครบรอบบอร์ดให้เราอีกแล้ว วันนี้…ใช่ 26 เม.ษ. นี่!” แก้วร้องออกมาอย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กเจอของเล่นถูกใจ จริงสินะ…วันนี้ครบรอบนี่นา 5 ปีแล้วเหรอบอร์ดนี้ อืม…มันเป็นช่วงที่รู้สึกเหมือนไม่นานมานี้เองแต่มันล่วงเลยมาจนถึง 5 ปีแล้ว

 

 

“จริงด้วย โห…”

 

 

“เล่นอะไรหนุกๆกันม่ะ” แก้วชวนทำเอาผมสงสัย

 

 

“ยังไงเหรอ?”

 

 

“ออนบอร์ดกันแล้วบอกพวกเขาว่า…”

 

 

“…?”

 

 

“นี่ไม่ใช่แค่ข่าวลืออีกต่อไป…ต่อจากนี้มันคือเรื่องจริง”

 

 

            ผมมีความสุขนะที่เห็นแก้วมีความสุขกับความคิดน่ารักๆของเธอ เจ้าตัวตั้งใจพิมพ์ข้อความบางอย่างส่งกลับไปหาเด็กๆ ซึ่งผมมองว่ามันน่ารักมากเลยล่ะเวลาที่แก้วตั้งใจทำอะไรเพื่อคนที่เธอรักแบบนั้น ผมไม่แปลกใจแล้วล่ะว่าทำไมผมถึงรักเธอ…แก้วเป็นเด็กที่น่ารัก ไม่ใช่ผู้หญิงเซกซี่ไม่ใช่ผู้หญิงเปรี้ยวจี๊ด แต่เธอเป็นแบบนี้…เป็นคนสบายๆและจริงใจ

 

 

 

ผมไม่แปลกใจแล้ว ไม่แปลกใจเลยจริงๆ…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทุกคนนี่แก้วเองนะ ขอบคุณมากๆเลยสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่มีให้กันมาโดยตลอด คอยฝ่าฟันมันมาพร้อมๆกัน รักนะจุ๊บๆ จุ๊บล้านครั้งเลยยยยยย อ้อ…แก้วมีเรื่องจะบอก สิ่งที่ทุกคนพยายามบอกแก้วมาโดยตลอดว่าโทโมะรู้สึกยังไงกับแก้ว และหลายครั้งแก้วเองก็ปฏิเสธมาโดยตลอด วันนี้แก้วรู้แล้วนะแล้วก็เข้าใจทุกอย่างแล้วด้วย พูดขนาดนี้คงรู้แล้วใช่มั้ยว่าแก้วหมายความว่าไง….ใช่ วันนี้มันคือเรื่องจริง…ไม่ใช่ข่าวลืออีกต่อไปแล้ว เราจับมือกันไว้แน่นแล้วก็จะไม่ปล่อยมือกันแน่ๆ ขอสัญญานะ ทุกคนสัญญาเหมือนกันนะ…ว่าจะไม่ปล่อยมือกัน เวลาผ่านไปเรื่อยๆหลายคนคงโตขึ้น แก่ขึ้น ฮ่าๆๆๆๆ แต่ยังไงก็อย่าทิ้งกันนะแม้จะผ่านไปอีก 5 ปี 7 ปี 10 ปี หรือ20 ปี ก็ขอให้จำไว้ว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันเสมอ โอเคน้า ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆคร้าบบบบบบ :’) …แก้วใจ”

 

 

 

“แก้วพูดไปหมดแล้ว โทโมะคงไม่ต้องพูดอะไรมากแล้วใช่มั้ย ขอบคุณนะทุกคนไม่รู้จะพูดยังไงดี ตอนนี้โทโมะกำลังจะร้องไห้ ฮ่าๆๆๆ แก้วดุใหญ่เลยว่าเป็นผู้ชายห้ามอ่อนแอ แต่ตัวเองร้องไห้น้ำตาซึมอยู่ข้างๆโทโมะเนี่ย ตลกเนอะ อิอิ อย่าลืมกันนะครับ อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ โทโมะรักทุกคนมากๆ รักแก้วด้วยนะครับ อย่านอนดึกนะทุกคน เป็นห่วงครั้บ…โทโมะ”

 

 

 

และอีกมากมายหลายข้อความที่ถูกส่งกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า ข้อความแล้วข้อความเล่า…วันนี้ทุกคนมีความสุข ผมกับแก้วก็มีความสุข และขอให้ทุกคนมีความสุขไปนานๆอยู่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆเลย…

 

 

HappyBirthday5thTKR

26 เมษายน 2557

HappyFACTDAY

 

 

 

 

 THE END

 

---

 

จบแล้วเย้! เย้! เย้! หลังจากที่อยู่ด้วยกันมา 2 ปี 3 เดือน 27 วัน กับอีก 2ชั่วโมง

ขอบคุณมากๆที่ติดตามกันมาตั้งแต่ตอนแรก ขอบคุณที่ทนอ่านมา ฮ่าๆๆๆๆ ขอบคุณค้าบ

มีอีกหลายๆสิ่งเลยที่อยากจะพูดแต่คงพูดไม่หมด กับเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกๆที่แต่งและยาว

นานมาจนถึงทุกวันนี้เพราะว่ารู้สึกผูกพันไม่อยากให้จบ (หรือความจริงขี้เกียจและชอบดอง?)

55555555555555555 แต่ทุกเรื่องต้องมีตอนจบเนอะ มาวัดกันที่ความทรงจำดีกว่า :)

เนาะๆๆๆๆๆ สุขสันต์วันเกิดบอร์ดย้อนหลังหนึ่งวันด้วยนะง้าบ

ปล.ถ้ามันแปร่งๆไม่สนุกยังไงนุกขอโทษด้วยนะ คือไม่ค่อยได้แต่งเลยช่วงนี้ ลืมๆคำไปบ้างกร้าก