Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.21 น.
แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
8) ผู้ชาย...ไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ผู้ชาย...ไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง
ร่างสูงนั่งอยู่คนเดียวตรงมุมห้อง มองคนตัวเล็กที่หลับใหลก่อนจะลุกเดินไปหยิบเสื่อคลุมตัวหนาคลุมร่างที่นอนสั่นเพราะความหนาวจากเครื่องปรับอากาศ หลังจากที่เขายอมคลายอ้อมกอดจากเธอเมื่อ 3 ชั่วโมงก่อน
“เราเป็นเหมือนเดิม เพื่อนกัน...จะดีกว่า”
ประโยคสั้นบาดใจที่ทำเอาเขาเข่าอ่อน....ไม่มีทางเสียหรอก เขามาไกลเกินกว่าที่จะกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เขามาไกลไปแล้ว....4 ปี? มันไกลเกินไป สุดท้ายจะให้ทำอย่างไรได้ เขาทำได้เพียงคลายอ้อมกอดที่ยึดครองเธออย่างล่วงเกิน แค่ปล่อยทางกาย...ไม่ได้หมายความว่าหัวใจเขาจะปล่อยเธอไปเสียหรอก
เขานั่งมองเธอยันเช้า คนสวยที่หลับใหลไม่ได้รู้เลย...ว่าเขาทรมานแค่ไหน ที่ทำได้แค่ มอง ส่วนคนที่นั่งมองจะรู้ไหม....ว่าเธอไม่ได้หลับเลยแม้แต่น้อย สัมผัสของเขาก่อนหน้าทำให้เธอทำได้เพียงพักสายตา ละจากหัวใจที่เต้นโครมครามยามอยู่ต่อหน้าเขาก็เท่านั้นเอง...
เช้าแล้ว....แสงแดดที่ลอดผ่านกระจกฝ้าทำให้เขาสะดุ้งตื่น เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ ไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้องตัว รู้สึก...ไม่กล้า
โทโมะเบี่ยงเส้นทางไปยังประตูห้องทันที ตลกเถอะ...ใครมาไขกุญแจให้เนี่ย? ตั้งแต่เมื่อไหร่? คนข้างนอกปลดล็อกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? บ้าจริง!
“แก้ว...แก้ว....มินนี่ จุ้บ~” เมื่อเรียกแล้วเธอไม่ยอมตื่นเองนี่นา อย่าหาว่าเขาฉวยโอกาสก็แล้วกัน ปากหยักก้มจูบขมับของคนสวยที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ดวงตาเรียวเบิกโพลงขึ้นทันที ที่เขา....ทำแบบนั้น!
“ทำอะไร?”
“จูบ” เธอมองหน้าเขาด้วยแววตางุนงง บ้าหรือ? เขานี่ถ้าจะบ้า รู้แล้วว่าเขาจูบ...จูบทำไม? บอกแล้วไม่ใช่เหรอ...ว่าเราควรเป็นเพื่อนกัน
ข้อเสนอของเขา ความสัมพันธ์ของเรา มันเป็นไปไม่ได้หรอก ...
แก้วยันกายขึ้นอย่างรวดเร็ว สายตาจดจ้องไปยังคนที่ยืนยิ้มอ่อนๆไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับการกระทำของตนเองเลยแม้แต่น้อย เธอยืนหลบสายตาเขาจนไม่ทันตั้งตัวในนาทีที่มือหนาตรงเข้ากอบกุมมือของเธอเอาไว้ อบอุ่น... มือของเขามันอบอุ่นสำหรับหัวใจที่หนาวเหน็บของแก้วตอนนี้
จะเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า....เธอจะบอกว่า
...อย่าปล่อยมือแก้ว
เมื่อพบว่าประตูถูกปลดล็อกแล้ว ทั้ง 2 ก็รีบกุลีกุจออกมาจากห้องนั้นโดยทันที สำหรับแก้วแล้ว ...ห้องนั้น มันคือความทรงจำอันเลวร้ายและความทรงจำที่แสนสุขไปพร้อมๆกัน จะให้บอกไหมว่าเธอรู้สึกอย่างไร.....รู้สึกแบบเดียวกันกับเขา
มือหนาที่ยังคงเกาะกุมไม่ปล่อยแม้กระทั่งขึ้นรถกลับบ้าน ทั้งคู่อาศัยรถสาธารณะตามท้องถนนหรือรถแท็กซี่นั่นแหละ เป็นโทโมะที่เอ่ยกับพนักงานขับรถสำหรับจุดหมายปลายทางของการโดยสารครั้งนี้...
บ้านของเขา....
มีแต่เพียงความเงียบเท่านั้นที่แผ่รังสีไปทั่วอาณาบริเวณรถ ตั้งแต่คนทั้งคู่ก้าวขั้นจวบจนถึงจุดหมายปลายทาง....ถึงบ้านเขาแล้ว เธอต้องนั่งต่อไปอีกสินะ...
“200 นี่ครับ” โทโมะยื่นธนบัตรสีแดงสองใบให้คนขับรถ แก้วมองตามอย่างไม่เข้าใจ เขาจะจ่ายทำไม? ในเมื่อเธอต้องนั่งกลับบ้านอยู่แล้ว เรื่องเงินแค่นี้มันเล็กน้อยมาก เธอจ่ายได้น่า!
“ไม่ลงหรือครับ?”
“ฉันจะไป.....”
“ลงมาได้แล้ว” โทโมะเอ่ยเสียงเข้มพลางจ้องหน้าเธอเขม็งเมื่อเห็นว่าเด็กหัวรั้นไม่ยอมทำตาม ที่เขาบอก คนสวยนั่งเชิดด้วยความไม่พอใจและยังไม่ยอมทำตามที่เขาบอก จนพนักงานขับรถมองตามด้วยแววตางุนงง
เรื่องของผัวเมีย...เราจะไปยุ่งทำไมว่ะ?!
“ฉันจะกลับบ้าน! พี่ค่ะออกรถ” แก้วหันไปออกคำสั่งกับคนขับรถที่นั่งใบ้กินมองดูการกระทำเง้างอดของคนที่กำลังดุ กับ อีกคนที่กำลังเง้างอด คนโตกว่าหันไปมองหน้าคนขับรถด้วยแววตาออกคำสั่งเป็นเชิงว่า...อย่าทำตามที่เธอบอก!
“เอ่อ...คือ พี่ต้องรีบไปส่งรถนะน้อง กลับไปคุยกับผัวให้รู้เรื่องไป๊!” เธอรีบหันควับมองด้วยความตกใจที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่ เอ่อ....แก้วพยายามจะอธิบายแต่เธอก็ถูกตัดบทด้วยการที่โทโมะดึงแขนเธอออกมาจนได้ก่อนจะเหนี่ยวรั้งเอวบางเข้าไปภายในบ้าน!
และตบท้ายด้วยการโวยวายและดีดดิ้นจากคนในวงแขน...
“โทโมะ! แก้วจะกลับบ้าน ได้ยินไหม จะ-กลับ-บ้าน!!”
“หิวข้าว...” เขาพูดพลางมองตาแก้วด้วยสายตาวิงวอน สายตาแบบนั้น....มันทำให้เธอเขินอายทุกที่สิน่า ดวงตาดำขลับที่มีแววเจ้าชู้ ขี้อ้อน ชวนให้เธอใจอ่อนอยู่ร่ำไป เขาจะรู้ตัวบ้างไหนหนอ? จะรับรู้ในสิ่งที่เธอกำลังรู้สึกอยู่บ้างไหม...สับสน
“บ...บอกทำไมแก้วไม่ใช่แม่ครัว”
“ทำให้หน่อยนะ....เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ? เพื่อนช่วยเพื่อนหน่อยไม่ได้หรือ?” ‘เพื่อน’ ถึงแก้วจะรู้สึกสะอึกเมื่อได้ยินเขาพูดคำนั้น แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์อะไรจะไปต่อว่า หรือแม้แต่แอบคิดน้อยใจคนเดียว เพราะเธอเป็นคนเลือกเอง เลือกให้เขาใช้คำนั้น เลือกให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม ‘เหมือนเป็นเพื่อนกัน’
“อืม...”
เขาถือวิสาสะโอบเอวบางเอาไว้หลวมๆเพื่อดันให้เธอเข้าห้องครัว แก้วสะดุ้งเล็กๆ เมื่อเขาสัมผัสตัว ให้ตายเถอะ...ถ้าเธอจะจิตตกได้มากมายขนาดนี้ ยังไม่ทันจะเดินถึงห้องครัว....สิ่งที่ไม่คาดคิด บุคคลที่(แก้ว)ไม่คิดว่าจะได้พบเจอ ดันมาเจอกันจนได้....อีกแล้วนะ....เบลล์
“มาย บู~...เอ่อ....” สาวร่างเล็กกระโดดเข้ามาเซอร์ไพร์ทด้วยความตกใจ แต่คนที่พบกลับกลายเป็นแก้ว ใบหน้าสวยที่เปื้อนรอยยิ้มของเบลล์เมื่อครูดับวูบลงเปลี่ยนเป็นสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะแค่นยิ้มหวานให้เธอด้วยความไม่เต็มใจ รู้ไหม...ว่าแก้วดูออก
“ดีค่ะ...โทโมะ...เค้ามารอพร้อมกับเคนและก็คุณป๋าคุณแม่นานแล้วล่ะ” เบลล์กล่าวทักทายแก้ว ก่อนจะหันไปพูดกับโทโมะ มือหนาลดลงจากเวของใครบางคนอย่างห้ามไม่ได้ วันนี้ครอบครัวเขาอยู่กันครบเลยหรือ? ขาดก็แต่พี่มากิสินะ....
โทโมะพาแก้วเข้ามาภายในห้องนั่งเล่นประกอบไปด้วย พ่อ แม่ พี่ชายของเขา และเบลล์ สงสัยมื้อนี้เขาคงไม่ได้กินฝีมือมินนี่เสียแล้ว....ได้ข่าวว่าเบลล์ซื้ออาหารมาฉลองสอบเสร็จของเธอกับพีเคนจิ มากมายจนแทบทานกันไม่หมด.....
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ”แก้วยกมือไหว้ตามมารยาทพร้อมรอยยิ้มหวาน บิดาของเขามองมาทางลูกชายตัวดีที่ยืนปั้นหน้าไม่ถูก ไม่ทันได้คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน....พาแก้วมาบ้าน พร้อมๆกับ ที่มีเบลล์อยู่ด้วย
เสี้ยววนาทีคนเป็นพี่ก็ลอบมองน้องชายเป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น...สัญญาระหว่างเราละ?
“ผม...แก้ว...เอ่อ ....มาเอาเนื้อเพลงของเรานะครับ” เขาโป้ปดหน้าตายว่าเธอมาเอาเนื้อเพลงที่นี่เนื่องจากเขาเป็นคนเก็บไว้ เธอเองก็บ้าบอพยักหน้าอือออกับเขาเพื่อเอาตัวรอดไปเสียด้วย จะว่าไป จะพูดว่าเธอเอาตัวรอดก็คงจะไม่ได้...เพราะเธอไม่ได้เป็นคนสร้างเรื่อง!
“ฮ่าๆ นานๆมีเพื่อนสาวมาบ้านทั้งที เดี๋ยวทานข้าวร่วมฉลองกันเลยนะหนู” บิดาของเขาเอ่ยชวนด้วยรอยยิ้ม ส่วนคนเป็นแม่ก็พยักหน้ายิ้มๆเออออตามไปด้วย เรื่องของวัยรุ่น ผู้ใหญ่ไม่ขอรับรู้ด้วยหรอก...ไม่ว่าจะเป็นกิ๊ก เพื่อน หรือแฟน... ก็ให้ลูกชายเป็นคนกำหนอดเอง....
กล้ามากนะไอ้เสือ....หนูเบลล์อยู่ด้วยทั้งคน ฮ่าๆ เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้ด้วยตัวเองนะลูกชาย
“แก้วคง.....”
“ฉลองด้วยกันเถอะ เดี๋ยวไปส่ง” โทโมะเอ่ยตัดบทก่อนที่ทุกคนจะร่มปาร์ตี้ขนาดย่อมกันอย่างมีความสุขภายในครอบครัว? แล้วแก้วล่ะ....เป็นใคร? โทโมะแยกตัวไปนั่งกับเบลล์มีเพียงเคนจิที่นั่งอยู่ข้างๆแก้ว สีหน้าและแววตาของเขาเหมือนอยากจะถามอะไรแก้วสักอย่าง....แต่เขาก็ตัดสินใจเบี่ยงประเด็นแทนด้วยการชวนแก้วคุย
“เมื่อวาน...คอนสนุกมากเลย.....เฟย์ ฟาง แก้ว เป็นเกสได้น่ารักนะ”
แก้วหันมาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเจือจาง จะให้ดูสดชื่อก็คงจะแปลกอยู่หรอก...คนฝั่งตรงข้ามก็เล่นจ้องหน้าซะชวนอึดอัด เขาก็มีคนข้างกายอยู่แล้วนี่ มาจ้องหน้าเธอทำไมกันเล่า!? สถานการณ์ชวนเครียดแบบนี้เธอก็ปาร์ตี้ไม่ลงเหมือนกัน แก้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำด้วยใบหน้าหม่นๆ เธอเหมือนเป็นคนอื่นในสายตาของคนในบ้าน เธอเป็นใครก็ไม่รู้?
ถ้าต้องให้ทนดูเขาหยอกล้อกันแบบนั้น? แก้วจะทนทำไม....น้ำสะอาดถูกวักเข้าใบหน้าสวย หวังจะระบายความอึดอัดที่มีอยู่ตอนนี้ให้ทุเลาเบาบางลงไปได้บ้าง?
หยดน้ำไหลลงสู่ปลายคางปนกับน้ำอุ่นๆที่รินไหลจากดวงตาคู่สวย ยังไม่ทันที่เธอจะลืมตา ... คนฉวยโอกาสก็ตรงเข้าครอบครองตัวเธออีกแล้ว บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าเรานะ เพื่อนกัน! การที่เขาทำแบบนี้....แปลว่าเขายังไม่เข้าใจหรือไงกัน? ต้องให้พูดใช่ไหม...ต้องให้เธอพูดหรือไง?!!!
“ปล่อยนะ....ทำอะไร ให้เกียรติแก้วกับผู้หญิงของโทโมะบ้าง! เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดกับเราอีกครั้ง!!!” แก้วตะโกนออกไปเสียงดัง จนที่คนด้านหลังจะรีบคลายอ้อมกอดทันที อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ถึงกับสวมกอดเธอแนบแน่น เสมือนแค่โอบเอาไว้หลวมๆก็เท่านั้น....และในนาทีที่เธอหันมา.....
“มันเคยทำแบบนี้กับแก้วด้วยงั้นเหรอ??!!!” คนที่พุ่งเข้ากอดเธอกลับลายเป็น....เคนจิ แก้วตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าแม้แต่จะตอบคำถามของเคนจิ ไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตาเลยแม้แต่น้อย...เรื่องนี้จะจบลงยังไงกัน? ถ้าทุกคน...รู้ความจริง!
“ม...ไม่เคยค่ะ...”แก้วโกหกคำโตตอบคำถาม เคนจิมองแก้วด้วยแววตาคาดคั้นแต่ก็ไม่พูดอะไรอกไปอีก มีเพียงคำว่าขอโทษจากปากเขาก็เท่านั้น...แก้วเองก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำนักหรอก อันที่จริงเรียกว่าไม่รู้เรื่องเลยจะดีเสียกว่า....
“พี่ขอโทษที่ล่วงเกิน พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“เอ่อ....ไม่เป็นไร แก้ว...”
“พี่ออกไปก่อนนะ”
หลังจากที่เคนจิเดินลับไป แก้วก็แอบถอนหายใจกับตัวเองด้วยความรู้สึกตกใจไม่หาย เธอไม่เคยโดนใครกอดนี่นา ยกเว้น..... เธอสะบัดหัวน้อยๆไล่ความคิดฟุ้งซ่านออก ก่อนจะเดินปาดน้ำตาออกจากห้องน้ำอีกครั้ง ยังไม่ทันที่แก้วจะย่างเท้าเดิน มือหนาของใครบางคนก็ตวัดร่างอ้อนแอ้นของเธอเขาสู่อ้อมกอดอีกครั้ง ต่อหน้าต่อตา !
“พี่.....หือ??”
แก้วกำลังจะอ้าปากแย้งเพียงเพราะนึกว่าเป็นเคนจิอีกครั้ง แต่เปล่าเลย คราวนี้มันกลับกลายเป็นคนคุ้นเคยดีอย่างเขา...โทโมะ! นิ้วเรียวของเขาแตะลงบนกลีบปากบางเป็นเชิงห้ามไม่ให้เธอส่งเสียงดัง ก่อนจะพาร่างของเธอเข้าห้องไป ห้องนอนเด็ก? ที่ติดกับห้องครัว....บ้านนี้เลี้ยงเด็กด้วยหรือ??
โทโมะพาแก้วเข้ามาภายในห้องสีส้มอ่อนๆตัดกับสีส้มเข้ม มีโคมไฟบนเพดานส่องแสงสว่างช่วยเพิ่มความอบอุ่นภายในห้องเพิ่มมากขึ้น โมเดลหุ่นยนต์มากมายเต็มไปทั่วตู้โชว์ นี่คงเป็นห้องเด็กผู้ชายแหงๆ
“เข้ามาทำไม? แล้วนี่ห้องใคร?”
“ห้องโทโมะ...ตอนเด็กๆ แต่อยากรู้หรือไง? ว่าพาเข้ามาทำไม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างพร้อมๆกับเพิ่มแรงบีบข้อมือแก้ว จนเธอต้องนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บ เขาโกรธอะไรเธอ?...ต้องเป็นเธอมากกว่าที่โกรธเขา! ถ้าไม่ใช่เพราะเขาบังคับให้เธอเข้ามาในบ้าน เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก เขานั้นแหละผิดเต็มๆ!!
“เจ็บ....และไม่เข้าใจ ทำไมไม่ออกไปอยู่กับ...เขา ทำแบบนี้มันไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลยนะ!”
“เมื่อกี๊ทำไมถึงเรียกพี่...หรือว่า.....พี่เคนจิ?” เขาไม่ได้สนใจจะตอบคำถามและฟังคำต่อว่าของแก้วแม้แต่น้อย โทโมะเบี่ยงประเด็นทันที เพราะเขาเห็นว่าพี่ชายของเขาเดินตามแก้วไปตอนเธอมาเข้าห้องน้ำ เปล่าหรอก ไม่ได้กลัวว่าพี่เคนจิจะตามมาถามอะไรแก้ว...แค่กลัวว่าพี่ชายจะมาแย่งของรักของหวงของเขาก็เท่านั้น...แค่หึง
“ไม่มีอะไร...ปล่อยได้แล้ว แล้วก็ออกไปจากที่นี่กันซะที”
“พูดไม่รู้เรื่องเหรอไง เด็กบ้า!...บอกว่าไม่เป็นก็ไม่เป็นดิว่ะ!!”
“......”
“ไม่เป็นนะ ไม่ ไม่เอา!”
เขาโวยวายพลางเขย่าตัวแก้วก่อนจะดึงเข้าไปกอด กดท้ายทอยของเอไว้แน่นให้ซบลงกับอกกว้างของเขา พร่ำเพ้อแต่คำว่าไม่ๆๆ ไม่เอา ไม่เป็น เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไม?ที่นี่ถึงมีแต่คนประหลาด! โดยเฉพาะโทโมะนะ บ้าไปแล้ว!!
“หยุดโวยวายก่อน...โทโมะฟังแก้ว....ใจเย็นๆ โทโมะเป็นอะไรไป?”
ดวงตากลมโตของแก้วจับจ้องไปยังแววตาของเขา มันเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังเอ่อท้น เพียงแต่เของดวงตายังไม่อนุญาตให้มันไหลออกมาก็เท่านั้น...เดาได้ไม่ยากว่าเขาต้องมีเรื่องค้างคาใจ สับสน เกินกว่าที่กล้าเล่าให้ใครฟัง และแก้วก็จะไม่ถามเขาเช่นกัน เธอจะไม่ตอกย้ำ...แต่จะทำหน้าที่เพื่อนที่ดีคอยรับฟังก็เท่านั้น
“ไม่เป็นเพื่อนกัน” เจ้าของร่างแกร่งเกี่ยวกระหวัดเอวบางลงมานั่งทาบทักบนตักเขาพลางกอดรัดไว้แน่นจนเธอแทบหายใจไม่ออก ถ้าจะให้เดา โทโมะคงเมาหรืออย่างไร? ถึงได้กล้าทำเรื่องบ้าบิ่นแบบนี้!!
“เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”
แก้วว่าพลางรีบลุกออกจากตัวขาทันที ถ้าใครผ่านมาเห็นเข้า จะทำอย่างไรกันละทีนี้? โตเสียเปล่า...ทำอะไรไม่คิด พ่อ แม่ พี่ แฟน! เขายังอยู่บ้านแท้ๆ ผู้ชายจะเสียหายอะไรกัน? ลองมาเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวที่ไม่มีแม้แต่คนที่จะอยู่เคียงข้างในเวลานี้อย่างเธอดูบ้างไหม....เขาจะรู้สึก!
“ฟังก่อน....”เขาฉวยคว้าข้อมือแก้วเอาไว้ได้ก่อนจะพลิกตัวเธอให้หั้นมาเผชิญหน้ากับเขา มือหนายึดไหล่มนทั้ง 2 ข้างเอาไว้ ไม่ให้เธอดิ้นหลุดไปไหนอีกแล้ว วันนี้ทุกอย่างต้องเคลีย!
“ไม่ฟัง คนงี่เง่า ทำอะไรไม่คิด ไม่รู้จักโต! เราเป็นเพื่อน เป็นเพื่อน เป็นเพื่อน เป็นเพื่อน เป็นเพื่อนๆๆๆๆๆ.....อื้อ” ปากหยักประกบเข้ากับริมฝีปากบางที่กำลังโวยวายเขาอยู่ด้วยอารมณ์ที่กำลังครุกรุ่น อย่าหาว่าเขาฉวยโอกาสเป็นอันขาดนะ! เด็กบ้าโวยวายเอง...ช่วยไม่ได้!!
ลิ้นร้อนคนควานโพรงปากเล็กด้วยความวาบหวาม เกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นที่หลบหนีการจู่โจมของเขาพัลวัน ด้วยความโหยหา ริมฝีปากอวบอิ่มถูกเขาครอบครองเนิ่นนานจนแทบหมดลมหายใจ กว่าคนงี่เง่าจะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เขาลอบยิ้มเล็กๆก่อนจะแลบเลียริมฝีปากตัวเองด้วยความพึงพอใจ
“รู้หรือเปล่า? ผู้ชายนะ....พระเจ้าสร้างให้เกิดมาคู่กับผู้หญิง”
“......”
“รู้หรือเปล่า? ว่าเรา.....เป็นเพื่อนกันไม่ได้”
“.....”
“รู้ไหมว่าผู้ชาย...เขาไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิง??”
“....”
“แล้วรู้ไหม....ว่าโทโมะก็รู้ว่าแก้ว....คิดแบบเดียวกัน”
แล้วรู้ไหม...ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปT^T คือเค้าเวิ่นเว่อละไง
สัญญามันก็ต้องเป็นสัญญา รู้ว่าเก๊าต้องมาT__T เพราะไปสัญญากับใคร?
รีบปั่นไปหน่อย มึนบ่อยๆอย่าว่ากัน ก้ากกกก เก๊าไปปั่นคณิตต่อละจ้าา ซาโยนาร่าาาาาา^O^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
