i'm not&you don't [Yaoi NC18+] END หนังสือถามได้คะ

 

 

10 - Don’t HATE what you Don’t UNDERSTAND

 

 

หลังจากที่จู่ๆไอ้พอสก็ลุกออกไปแบบไม่มีเหตุผล ทุกคนก็งงๆกันไปแป๊บนึง แต่ท่าทางจะเจอกันแบบนี้มาหลายครั้ง เลยไม่มีใครพูดถึงมัน หันกลับมาฝอยกันต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

แต่ผมดิ.. . งง งงมาก มากถึงมากที่สุด แต่เลือกที่จะเงียบปากไว้..ยังไม่ถามตอนนี้หรอก...

 

 

พออิ่มก็เรียกเก็บเงิน พี่วอร์มออกให้ด้วย อิ่มจังตังค์อยู่ครบ ฮ่าๆ

 

“ไอ้วอร์ม มึงก็เลี้ยงกูมั่งดิวะ กูเป็นพี่รหัสมึงนะ” พี่แซคเรียกร้องสิทธิที่ควรจะได้ทันที

“หา? พี่รหัสต้องเลี้ยงน้องดิ ไม่ใช่น้องเลี้ยงพี่ .. . สลับกันรึเปล่า ?” พี่วอร์มตอบแบบงงๆ

“ไม่ๆ เป็นเฉพาะสายรหัสเราเท่านั้นที่น้องต้องเลี้ยงพี่” พี่แซคพูดอย่างมีหลักการ...แต่ผมว่ามัน...หลักการงกชัดๆ

“ครับๆ...แม่งพี่รหัสใครวะ เกรียนสัด” แน่นอนครับว่าประโยคหลังไอ้คนถูกนินทาไม่ได้ยินหรอก นั่งแคะขี้ฟันสบายใจเฉิบ

 

เมื่อเคลียร์เสร็จเรียบร้อย ต่างคนก็ต่างแยกย้าย ผมรีบเข้าไปหาไอ้2ตัวนั่นทันที...หึหึ มึงไม่รอดจากเงื้อมมือกูหรอก ไอ้ทัช ไอ้แทน

 

“มึง 2 ตัวจะไปไหน?”

“ดูหนังกับกิ๊ก” ไอ้แทน

“ไปหอทิวา” ไอ้ทัช

เหมือนมัน2ตัวกำลังรีบ ผมเลยคว้าคอเสื้อมันไว้ (แอบเขย่งนิดหน่อย 555555)

“ไม่ต้อง ยกเลิกให้หมด แล้วไปหอกู..นี่คือคำสั่ง ห้ามขัด .. ถ้าขัด กูแย่งหญิงมึงแน่” เหมือนผมจะได้รับสายเลือดมาจากฮิตเลอร์โดยตรง เผด็จการได้แม้กระทั่งเพื่อน

“ไปไมวะ?” ไอ้ทัชหันมาถาม

“มีเรื่องที่กูต้องคุยกับพวกมึง”

“แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่คุยในร้าน” ไอ้แทน..ทีงี้ละเข้ากันดีเชียวนะมึง

“คุยไม่ได้โว้ยยยยยย เอางี้ไม่ต้องไปหอกูละ เดี๋ยวไปนั่งแดกไอติมกันตรงหัวมุมโน่น กูเลี้ยงเอง ปะๆ” มัน2ตัวพยายามยื้อ จะไม่ไปครับ “งั้นกูจะรีบคุยรีบถาม พวกมึง2ตัวจะได้รีบไป โอเคปะ อย่าลีลา นานๆทีกูจะมีเรื่องคุยด้วย” ดูก็รู้ว่ามัน2ตัวอยากอยากไปหาหญิงมากกว่ามานั่งคุยไรไม่รู้กับผม ยื้อกันไปยื้อกันมา แต่สุดท้ายผมก็สามารถลากมันมาจนถึงร้านไอติมได้

.

.

 

.

 

 

.

 

ในร้านตกแต่งโทนหวาน เน้นลูกค้าที่เป็นผู้หญิงหรือคู่รัก แต่ผมมันเป็นพวกไม่แคร์ครับ ผู้ชายตัวโตๆ3คนนั่งอยู่ตรงมุมร้าน มีหลายคนมองมา...หลงสเน่ห์ความหล่อของผมเข้าให้แล้วละสิ

 

“มีไรจะคุยก็ว่ามา กูต้องทำเวลา” ไอ้ทัชเปิดประเด็นทันทีแบบไม่ให้เสียเวลาไปสักวินาทีเดียว มันสั่งไอติมเซ็ทใหญ่...แหม เล่นเอากูเป๋าแฟบเลยนะมึง

“เรื่องพี่พอสอะดิ...ให้กูเดานะ...” ไอ้แทน...เออดีมาก เข้าใจไรง่ายๆ..แต่ไอ้เหี้ยนี่ก็สั่งเบาใช่ย่อย เป๋ากูแหกละ

“เออนั่นแหละ ไปสนิทกันตอนไหนวะ?”

“เอ้า..ก็เค้าเป็นลุงรหัสกู”

“กูไม่เห็นสนิทกับพี่แซคมั่ง” ผมเถียง

“ก็มึงสนใจสายรหัสมึงที่ไหนละ แม่ง .. ไม่ต้องตามหาอะไร พี่เค้าก็เฉลย กูนี่...แทบตายกว่าจะรู้ แถมพอรู้แล้วยังโดนด่าอีกว่าทำไมตามหาช้า กูละเซ็ง” บ่นยาวได้อีก เหอๆ สงสัยอัดอั้นมานาน

“มึงก็พอได้แล้วเถอะแกรนด์ พี่พอสเค้าเอาจริงแน่ ถ้าหากมึงยังไม่เลิก .. ทุกวันนี้กู แทน พี่วอร์ม พี่แซค ก็จะโดนต่อยแทนมึงอยู่ละ ห่า .. ทำไมกูต้องมารับแทนมึงด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจ” ไอ้ทัชบ่นด้วยอีกคน

 

ผมเงียบ

 

สักพักไอ้ติมที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟ แทน ทัช ปล่อยให้ผมจมอยู่กับความคิดของตัวเอง นั่งละเอียดไอติมที่ค่อยละลายไปเรื่อยๆ

“แล้ววันนั้นมึงกับไอ้เหี้ยพอสมาช่วยกูได้ไง?”

“ก็กูเป็นตัวแทนคณะไปประกวดใช่ปะ? ก็ต้องมีเทรนบ้างอะไรบ้าง แล้วไอ้พี่พอสเนี่ยมันชนะจากการประกวดดาวเดือนเมื่อ2ปีก่อน ก็เลยสบายไป ให้พี่เค้ามาสอนมาเทรนให้ก่อนขึ้นประกวด ตอนนั้นก็เลยอยู่ด้วยกันพอดี ตอนที่ไอ้ทัชวิ่งหูตั้งมาหากู”

“สัด! ... อย่าลืมหางกระดิกด้วย ฮ่าๆๆ ... เออเข้าเรื่องๆ คือพอมึงส่งLineมาหากู กูก็รีบไปหาคนช่วย เพราะลำพังตัวกูเองไม่ไหวแน่ๆ ก็เลยไปหาไอ้แทนให้มันช่วย แต่กลับกลายเป็นว่าพี่พอสบอกให้กูรอนี่แล้วพี่แกจะไปเองซะงั้น...กูละโคตรกลัวพี่เค้าเลยตอนที่ให้อ่านที่มึงส่งมาในLineอะ” ไอ้ทัชเลียช้อนก่อนจะวางลง

“พี่พอสอะของจริงนะแกรนด์” แทนพูดนิ่งๆ

“ใช่ๆ ไม่เหมือนตอนม.ปลายเลย ที่ต่อยตีกันเล่นๆ” ทัชเสริมบ้าง

“ที่มึงเห็นยังน้อย..จมูกหักน่ะ จิ๊บๆไปเลย ถ้าพวกพี่เค้ามาด้วยกูว่าไอ้คนที่จะทำร้ายมึงไม่รอดแน่...ใครๆก็รู้ทั้งนั้นว่าอย่าไปมีเรื่องกับพอสปี3 วิศวะเครื่องกล หล่อ รวย เลว เก่ง ตี2หน้า ไม่แคร์ใคร ครบเครื่องเรื่องจริงไม่มีเว่อร์..จะมีก็แต่มึงนั่นแหละที่ยังโง่ดักดานปากหมาใส่พี่เค้าอีก...”

 

ไอ้แทนยังด่าผมอยู่ แต่ผมหยุดการรับรู้ไปตั้งแต่ ‘ตี2หน้า’ แล้วล่ะครับ

 

อ๋อ ที่มาทำดีกับกู เพื่อให้กูตายใจสินะ .. .

 

มึงเกือบทำสำเร็จซะด้วยสิ เหอะๆ

 

ที่ช่วยตอนเป็นลม .. คงอยากเป็นรุ่นพี่ที่ช่วยเหลือน้องสินะ

ที่เอาเก็บข้าวไว้ให้ .. คงเพราะอยากให้ไอ้ทัชเคารพ เห็นว่าตัวเองมีดีอะสิ

ที่ไปช่วยตอนผมมีเรื่อง .. อยากแก้แค้นเองมากกว่า เห็นว่าแฟนไอ้นั่นมันก็ตามตื้ออยู่นี่

ที่มารับไปกินข้าว ไปโรงบาล ไปส่งที่หอ .. ทั้งหมดนี้ก็คงทำให้ผมตายใจสินะ

 

มันเป็นไปไม่ได้หรอก ที่อยู่ดีๆจะมาช่วยโดยไม่หวังอะไร ... ทั้งๆที่วันก่อนยังต่อยกันเองอยู่แท้ๆ หน้ามือเป็นหลังตีนแบบนี้ใครๆก็ดูออก มึงหลอกกูไม่ได้หรอกไอ้เหี้ยพอส

 

“เห้ย เห้ย ไอ้แกน ไอ้แกน!!”

“หะๆ ไรวะ”

“มึงฟังอยู่ปะวะ?”

“ฟังๆ ต่อดิ”

“ต่อเหี้ยไร กูพูดจบไปเมื่อกี้” ไอ้แทนพูดอย่างหัวเสีย “นี่ที่กูพูดไปมันไม่ซึมซับเข้าสมองมึงเลยใช่มั้ยเนี่ยยย”

“ว่าแต่เมื่อวานพี่พอสได้ไปส่งมึงปะ?”

“ไป แถมยังพากูไปกินข้าว หาหมอ”

มัน2ตัวหันหน้ามองกันอย่างมีลับลมคมใน

“ไม่มึงก็มึงต้องเป็นคนบอกว่าหอกูอยู่ไหนให้ไอ้พอสใช่มะ?” ผมจ้องหน้าไอ้แทนไอ้ทัชสลับกัน

“เออ ก็กูฝากให้พี่เค้าไปส่งมึงนี่หว่า .. แต่ไอ้กินข้าว หาหมอนี่กูไม่รู้เรื่องนะ” ไอ้ทัชรีบยกมือประมาณว่ากูไม่รู้กูไม่เห็นกูไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง

“แกรนด์ มึงฟังกูดีๆนะ ...” ท่าทางของไอ้แทนมันดูจริงจังจนผมต้องตั้งใจจริงจังตามมันไปด้วย “พี่พอสอะ แข็งนอกอ่อนในนะโว้ย กูรู้จักพี่เค้าไม่เท่าไหร่ยังรู้สึกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้หายาก..คนที่รักเพื่อนฝูง พวกพ้อง รุ่นพี่รุ่นน้อง ทุ่มเต็มร้อย ในกรณีที่ไม่มีใครไปทำอะไรให้พี่เค้าไม่พอใจก่อนอะนะ ถึงหน้าตามันจะดูหล่อกว่ามึงมาก...กวนตีนมึงขนาดไหน..ต่อยตีเก่งมากสักเท่าไหร่...แต่สุดท้ายมึงก็ต้องยอมรับละนะว่าพี่พอสไม่ได้อยากจะมีเรื่องกับมึงจริงๆ มีแต่มึงแหละที่คอยไปหาเรื่องเค้า” เกิดอาการเงียบอีกครั้ง

 

ไอ้แทนมันเป็นคนพูดมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย?

 

“มึงลองคิดทบทวนดีๆ .. สิ่งที่พี่พอสทำกับมึงและมึงทำอะไรกับพี่เค้า..อย่าคิดแต่ด้านลบหรือเอาตัวเองเป็นที่ตั้งเลยแกรนด์ มึงไปต่อยพี่เค้าก่อนใช่มั้ย..?” ไอ้ทัชพูด

 

“เอ่อ..ก็กูเมา...เออก็ได้ว่ะ...ใช่ กูไปต่อยก่อน” ผมว่าผมจะแถ แต่สายตาของเพื่อนที่รู้จักกันมานานทำให้ผมต้องยอมรับจริงๆ

 

“แล้วที่กูไม่รู้อีกละว่ามึงไปทำไรพี่เค้าไว้บ้าง..? นี่ถ้าพวกกูไม่ขอไว้มึงไปเป็นศพไปนานละ พี่พอสไม่ปล่อยไว้แบบนี้หรอกทั้งๆที่ในใจคงอยากจะฆ่ามึงใจจะขาด”

 

ผมจะอยากจะเล่าเรื่องในห้องน้ำให้มัน2ตัวฟังจริงๆ ถ้าไม่ติดที่ว่า..มันมีบางอย่างที่ไม่ควรพูดถึงด้วยอะนะ

 

“เออๆ สรุปคือกูผิดเอง”

“ไอ้แกน กูไม่ได้บอกว่ามึงผิด เรื่องแบบนี้ไม่มีใครผิดหรือถูกหรอก...พวกกูแค่อยากให้มึงลองเปิดหูเปิดตา รับรู้ในสิ่งที่คนอื่นเค้าทำเพื่อมึงบ้าง”

 

“เห้อออออออออ เอางี้ ง่ายๆนะ กูจะไม่ยุ่งกับมันอีก โอเคปะ ? จะได้ไม่ต้องมีเรื่องอีก” ผมถอนหายใจ

 

สุดท้าย ที่ผมลากพวกมันมาคุยด้วยก็ไม่ได้ทำให้ผมเข้าใจอะไรขึ้นมามากนัก มีแต่ทำให้ผมสับสนเข้าไปอีก เลยตัดสินใจไม่ยุ่งกับมันดีที่สุด

 

“ขอบคุณพวกมึง2ตัวละกันที่มานั่งกินติมเป็นเพื่อน” ถึงกูแทบจะไม่ได้กินเลยก็เถอะ...ผมเดินไปจ่ายเงิน ออกจากร้าน ขณะที่ผมกำลังแยกตัวไปหอนั้นไอ้แทนก็พูดทิ้งท้ายว่า

 

 

 

“มึงขอบคุณเพื่อนมึง ที่แค่มานั่งกินไอติมด้วย .. แล้วมึงไปขอบคุณรุ่นพี่ที่เป็นคนไปช่วยมึงไว้เมื่อวานรึยังวะ?”

 

 

 

นั่นสินะ...

 

 

แถมผมยังติดหนี้มันอีก 3,750 บาทแน่ะ

.

.

 

.

 

 

.

การรับน้องหรือประชุมเชียร์หรือเข้าไปโดนว๊าก ตามแต่ใครจะเรียกได้เสร็จสิ้นสุดลงตั้งแต่ที่มีการจัดวัน GEAR day & GEAR night แล้ว หลายๆคนเฝ้ารอวันจันทร์ วันที่จะได้แต่งตัวผิดระเบียบ เนื่องจากเก็บกดมาได้เดือนกว่าๆ ต้องทนใส่เนคไทค์ กางเกงสแล็ค รองเท้าหนังหัวตัด เสื้อเชิ้ตแขนยาว พอได้รุ่นแล้วจะใส่อะไรมาก็ได้ มีรุ่นพี่บอกไว้แบบนั้น วันนี้ผู้ชายคณะวิศวกรรมศาสตร์ส่วนใหญ่จึงแต่งตัวตามสไตล์ของตัวเองมา

 

นั่นเป็นความคิดที่ผิดอย่างมหันต์

 

“ผ่านพ้นเป็นE84ไม่แค่กี่วัน ก็ทำลายเกียรติของตัวเองซะแล้ว อยากหล่อ? อยากดูดี? ถึงกับทำลายกฎระเบียบของมหาวิทยาลัย ผมและเพื่อนๆได้เห็นชอบตรงกันว่า พวกคุณยังไม่พร้อมที่จะเป็นE84 ดังนั้น...พวกผมขอตัดรุ่น จนกว่าพวกคุณจะได้รับการยอมรับจากพวกผมอีกครั้ง” เฮดว๊ากหรือไอ้พอสเป็นคนพูด

 

พวกผมเดินคอตก หน้าเศร้าออกมาจากลานกว้างกันเป็นแถบๆ

 

“ไงละมึง แต่งหล่อแต่หน้าแย่เชียว” ไอ้พี่วอร์มพูดขึ้นเมื่อเห็นผม ไอ้ทัช ไอ้แทน เดินมาด้วยกัน

“เอ้า ก็ใครจะไปรู้ละพี่ นึกว่าใส่ไรก็ได้แล้ว เห็นรุ่นพี่บอกว่าถ้าได้รุ่นแล้วจะใส่ไรก็ได้” ไอ้แทนเถียง

“รุ่นพี่อะคนไหน?” พี่รอยถามบ้าง

“เอ่อ...”

“ถามจริงพวกมึงผ่านพิธีบายศรีสู่ขวัญจากพวกกูรึยัง?” พี่วอร์มถามเสียงโหดๆ

“ก็ยังอะครับ” ทัชเป็นคนตอบ

“งั้นพวกมึงก็ควรทำตัวดีๆก่อน”

“แล้วเมื่อไหร่ถึงจะใส่หล่อได้อะ” ผมถาม..ก็คนมันอยากหล่อนี่ แถมเสื้อแขนยาวแม้งร้อนสัดๆ

“ผ่านวัน ‘ปลดไทค์ ใส่ชอป’ ไปก่อน แล้วมึงอยากจะหล่อยังไงก็เชิญ”

 

กรรม...แล้วผมต้องรอไปอีกกี่เดือนกันละ?

แถมนี่ยังโดนตัดรุ่นอีก..สรุปคือพวกผมต้องสู้เพื่อรุ่นใหม่ใช่มั้ยเนี่ย ??

 

“พวกมึงอยากได้รุ่นคืนรึเปล่า?” จู่ๆพี่รอยก็ถามขึ้นท่ามกลางรุ่นน้องปี1และรุ่นพี่ปี2ที่ทยอยกันมาสุมหัว ณ ซุ้มแห่งนี้

“อยากคร้าบบบบบบบ”

“งานวันรับปริญญา...นั่นแหละคือสิ่งที่ต้องทำ ทำให้พี่บัณฑิตประทับใจ...ทำออกมาให้เต็มที่ละ มีไรก็มาถามมาปรึกษาได้”

 

 

งานรับปริญญาจะมีขึ้นในอีก2อาทิตย์ข้างหน้าครับ เป็นเวลา3วัน แต่ละคณะจะรับวันไม่ตรงกัน ซึ่งคณะวิศวะของผมจะรับเป็นวันสุดท้าย เพื่อนจึงตัดสินใจแบ่งหน้าที่เกี่ยวกับงานเลย มีฝ่ายศิลป์ พวกคัทเอ้า ฉาก ตกแต่งสถานที่ ฝ่ายสัน(สันทนาการ)หรือบูมรุ่นพี่เพื่อหาเงินเข้าเจอร์นั่นเอง และก็ฝ่ายกรรมกรแบกหามรุ่งหามค่ำ

 

งงอะสิ กรรมกรแบกหามรุ่งหามค่ำ .. เป็นพวกใช้แรงงาน ใครใช้ให้ไปซื้อนู่นนี่ก็ต้องไป คอย ‘เฝ้า’ คัทเอ้า ฉาก อุปกรณ์จำพวกสี พู่กัน ต่างๆ นอกจากเฝ้าแล้วยังต้องไป ‘ตบ’ ไม่ได้ตบกันจริงๆนะ เค้าเปรียบเทียบเฉยๆ หรืออีกนัยก็คือ ‘ขโมย’ พวกคัทเอ้า สี พู่กันของคณะอื่นมาด้วย เป็นประเพณีที่แอบเรียกสั้นๆว่า ‘ตบคัท’ และการที่จะตบคัทได้นั้นต้องทำกันตอนกลางคืน เฝ้าคัทไม่ให้คณะอื่นมาตบไปก็ต้องนอนเฝ้ากลางคืน กินอยู่ที่คณะ เลยกลายเป็นที่มาของ ‘กรรมกรแบกหามรุ่งหามค่ำ’

 

กระผม นายแกรนด์ สุดหล่อ โดนรับหน้าที่นี้ไปเต็มๆครับ! T^T เนื่องจากเพื่อนเห็นพ้องต้องกันว่า วาดรูปก็ไม่ได้ ระบายสีก็ห่วย เต้นไม่แรงพอใส่ไม่เต็มที่ ก็เลยกลายเป็นว่าผมต้องนอนเฝ้าคับ+ตบคัทไป

 

นายแทนไทกับนายทัชก็จัดอยู่ในกลุ่มเดียวกับผม (แบบโดนบังคับ) กร๊ากๆๆๆๆๆ ส่วนนางสาวกิ๊งขออยู่ฝ่ายสัน แต่ที่น่าแปลกคือนายเมฆกลับอยู่ฝ่ายศิลป์ซะงั้น?! ไม่ได้ตามนางสาวกิ๊งอย่างที่แล้วๆมา

 

.

.

 

.

 

 

.

หลายวันที่ผ่านมานี้ ผมใช้ชีวิตแบบเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา ตื่นเช้ามาเรียน เอ๊ย เรียกว่ามาเข้าห้องเพื่อเช็คชื่อแล้วหลับดีกว่า พอกลางวันก็หูตั้งลิ้นห้อยกระดิกหางไปที่โรงอาหารที่มีสาวๆมาทานเยอะๆอย่างรวดเร็ว ตกบ่าย หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน เข้าห้องเรียนเพื่อไปหลับต่อ ยกเว้นพวกทำแลปที่ผมหลับไม่ได้จริงๆ หรือบางวันก็มีสอบควิซ โอ๊ยย ผมจะบ้าตาย นี่ยังไม่ได้สอบมิดเทอมนะคร้าบบบ เมื่อถึงตอนเย็นก็จะมานั่งประจำการที่ซุ้ม ลอกเลคเชอร์บ้าง ช่วยเพื่อนคิดเรื่องทำคัทเอ้าหรือตกแต่งสถานที่ให้พี่บัณฑิตบ้าง นั่งแซวสาวไปเรื่อย ทั้งหมดนี้ผมมักจะทำพร้อมกับไอ้อัชและไอ้แทน ตอนนี้พวกผม3คนสนิทกันแล้วครับ จนใครๆก็ต่างเรียกว่า ‘T2G ทัช แทน แกรนด์’ .. ทำเอาบอยแบนด์ชื่อดังในสมัยก่อนเสื่อมเพราะพวกผมหมด

 

แล้วตอนกลางคืนไปไหนละแกรนด์? ... กินเหล้าล่ะสิท่า ...

ผิดครับ ผมอยู่หอ จริงๆนะ เชื่อผมหน่อย คือแบบว่ายังไงดีละ ไอ้ทัชก็อยู่ในช่วงเห่อเมียใหม่ ไอ้แทนก็กิ๊กเยอะบวกกับซ้อมประดวกดาวเดือนมหาลัยทำให้มันไม่ค่อยว่าง จะไปชวนเพื่อนเก่าอย่างเต็งหนึ่ง...เอ่อ ให้มันอ่านหนังสือเป็นอนาคตของชาติไปเถอะครับ ไอ้บิ๊กกับไอ้แต๊งมันก็ไม่มีใครมารับหรือมาส่งผมได้ ผมไม่อยากค้างที่หอพวกนั้น มันไกลจากม.ผมอะ แล้วคิดเหรอว่าผมจะตื่นเช้า?? ดังนั้นหากไปดื่มวันต่อมาก็ต้องขาดเรียน ทางด้านพี่วอร์ม..ผมก็กลัวจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นแล้วจะไม่ได้หยุดแค่นั้นอีก ผมเลยเลือกที่จะไม่ไปดีกว่า เล่นเกมที่หอ คุยกับสาวๆทางเฟซ ทวิต ไลน์ โทรศัพท์ก็พอละ .. ไม่ก็นัดเจอให้มาที่หอผม ง่ายดี หึหึ

 

ถามว่าเพื่อน หรือรุ่นพี่คนอื่นๆไม่มีเหรอ? มันก็มี แต่ไม่สนิทใจ

 

เพราะเรื่องพวกนี้แหละมั้ง ทำให้ผมลืมไอ้เหี้ยพอสไปเลย .. .

 

.

.

 

.

 

 

.

“ไอ้แทน พี่พอสมีไรจะคุยกับมึงรึเปล่าวะ?” ทัชสะกิดคนที่กำลังอ่านการ์ตูน ซึ่งมันก็เงยหน้าขึ้นมา หันไปมองชายกลุ่มหนึ่งที่นั่งออกไปห่างๆ

“เปล่านิ”

“งั้นมองพวกเราทำไม?”

“กูว่าไม่ได้มองพวกเราหรอก...มองไอ้คนเตี้ยๆแถวนี้มากกว่า...”

 

ขณะนี้เป็นเวลากลางวันแสกๆ บอยแบนด์หนุ่ม T2G กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน ซึ่งถูกยึดเป็นที่ของภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกลไปแล้ว ผมกำลังนั่งลอกเลคเชอร์อย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่รู้หรอกครับว่ามัน2ตัวคุยเรื่องไรกัน รู้แต่ว่ามีพลังงานบางอย่างกำลังจับจ้องมาที่ผม

 

“เหี้ยแทน” จู่ๆผมก็เงยหน้าขึ้น วางปากกาลงบนโต๊ะ

“อะไรสัด”

“มึงช่วยเปลี่ยนฟ้อนท์ในสมุดเลคเชอร์มึงได้ไหมวะ? อ่านยากสัดๆ”

“นี่มันการเขียนอักษรแบบฮีโรกริฟฟิคเลยนะมึง หัดแกะซะ ไม่งั้นมึงก็ต้องไปขอคนอื่นลอกเอา ห่านี่” มันผลักหัวผมเล่นๆแต่เจ็บจริง

“ลามปาม เล่นหัวกู”

“โอ๊ยแบบนี้เค้าไม่เรียกว่าลามปามหรอก เพราะมึงอยู่ต่ำกว่ากูตั้งเยอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ไอ้แทนหัวเราะ แต่ผมก็ทำไรมันไม่ได้ .. ใช่ซี้ ผมมันเตี้ย ไม่สูงเหมือนมันหรือได้เป็นเดือนคณะแบบมัน ชิส์ พูดแล้วหมั่นไส้ ลอกต่อดีกว่า

 

สักพัก ไอ้แทนกับไอ้ทัชก็ลุกไปซื้อน้ำ ผมฝากให้มันซื้อชาลิปตัน แต่ไม่ได้ฝากเงินไป กะเนียนให้พวกมันออกให้

 

 

รู้สึกเหมือนมีคนมอง

 

..

 

ใครวะ ?

....

ช่างแม่ง ลอกให้เสร็จๆดีกว่า

.

.

.

แต่...

มันอึดอัดอะ..ทำตัวไม่ถูก..

ขอหันไปมองหน่อยละกัน

.

.

 

.

เฮือกกกก !

 

 

สายตาคมที่สาวๆหลายคนอยากโดนจ้องมอง...แต่ไม่ใช่ผม!

 

 

ไอ้เหี้ยพอสมันจะมองผมทำไมเนี่ย

 

 

ผมสบตากับมันครู่นึงแล้วรีบหันหน้ากลับทันที...

 

เหมือนไม่ได้เจอมันนานมาก ทั้งๆที่จริงก็ไม่แค่กี่วัน...มัน...หล่อขึ้นเปล่าวะ? .. เหมือนจะไปตัดผมมาใหม่ ...

 

นับตั้งแต่วันที่กินสเต๊ก ผมก็ไม่เจอมันอีกเลย (หรืออาจจะเคยเดินผ่านสวนกัน แต่ผมก็ไม่ได้สังเกต) มีแต่ไอ้ทัชไอ้แทนนั่นแหละที่ค่อยๆสนิทกับไอ้รุ่นพี่ปี3เรื่อยๆ

 

หึยยย แล้วมันจะจ้องผมทำไมเนี่ยยยย

รู้มั้ยว่ามันอึดอัดโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

ไอ้ทัชไอ้แทนก็รีบกลับมาเร็วๆสิวะ แม่งไปผลิตขวดอยู่รึไง?

 

 

ผมก้มหน้าก้มตาทำเป็นไม่รู้ว่ามันมอง มือเขียน แต่ใจกลับเต้นรัว ไม่รู้เพราะอะไร .. ? เขินเหรอ? ไม่ม้างงงงง ผมจะไปเขินไอ้สายตาคมๆแบบนั้นทำไมกัน

 

 

 

เสียงเหมือนคนกำลังเดินมาข้างหลังผม  .. .

 

 

เงาของผู้ชายร่างโตทาบทับ บดบังแสง ทำให้รู้ว่าตอนนี้ไอ้คนๆนั้นมันยืนอยู่ข้างหลังผมแล้วแน่นอน ผมหันหลังไปมอง ไล่จากเสื้อเชิ้ตขึ้นไปเรื่อยๆ...

 

 

“มึงติดค่ายากู ไหนบอกว่าจะคืนไงวะ อย่ากลับคำดิสัด”

 

 

และมันก็เดินกลับไป ... .

 

เอ่อ...ที่มึงมองกู...เพราะกูยังไม่ได้คืนเงินมึงสินะ...

 

 

 

แล้วกูจะใจเต้นทำไมเนี่ยยยยย ไอ้ใครรวยยยยยยยยยยยย (พูดเร็วๆ)

 

 

 

 

 

 Talk

เงียบเหงาจัง T T