i'm not&you don't [Yaoi NC18+] END หนังสือถามได้คะ

 

 

26 - I'm yours (2)

 

 

“แล้วทำไมถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ ไม่ตอบไลน์ แถมยังหลบหน้าด้วย”

“อะไร๊ เปล๊า” เสียงสูงเป็นผู้หญิงเชียวมึง

 

ผมเหลือบมองไอ้คนที่กำลังขับรถกลับคอนโดอย่างช้าๆ ไม่คุ้มค่ากับความแรงของรถที่เสียเงินเป็นล้านๆแลกมา แต่ผมจะไปว่าอะไรได้ละครับ ในเมื่อรถก็รถมันนี่

 

มุมปากของคนที่กำลังขับรถยกสูงขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ .. หรืออาจจะตั้งใจ...

 

สรุปแล้วด้วยบัตรเครดิตรูดปรี๊ดๆ จ่ายแทนเงินสดได้ดั่งใจของคุณชายพอสก็ถูกนำออกมาชดใช้ค่าตับห่านที่เสียหายด้วยฝีมือผมและมัน แต่ตัวเลขที่น่าหวาดเสียวนั่น...ผมว่าไม่ใช่แค่ค่าตับห่าน2จาน พ่วงด้วยของหวานอีก2ที่หรอกมั้ง...

 

ออฟชั่นเสริม...พายแอ๊ปเปิ้ลแถมแหวน...

 

“ก็เห็นๆอยู่ว่าอ่านไลน์แล้วเสือกไม่ตอบ”

“สงสัยไอ้พวกเพื่อนๆเอาไปเล่นมั้ง”

“ไอโฟนสาธารณะเหรอสัด”

“กูรวย”

 

ฟัคยู

 

“หึหึ แต่แบบนี้ก็ดีนะ...”

 

ดีไรของมันวะ

 

“จะได้รู้ว่ามีใครบางคนถึงขนาดลงทุนตามง้อถึงที่ แถมยังจะเลี้ยงข้าวด้วยไง ฮ่าๆๆๆๆๆ”

 

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เชี่ยแม้ง กูโดดลงจากรถตอนนี้ทันปะวะ?

 

อย่าดีกว่า...เดี๋ยวศพไม่หล่อ

 

“เงิบสิมึง”

“เงิบเหี้ยไร”

“แน่ะ เขิน ทำเขิน ด่าแก้เขิน เอาเข้าไป”

“พ่อง”

 

โอ๊ยแม่ง ทำไมกวนตีนแบบนี้วะ ทักษะกวนประสาทไอ้คนข้างตัวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่ผมรู้จักมันนะเนี่ย และดูเหมือนว่าสกิลปากหมาผมจะหดลงเรื่อยๆเช่นกัน

 

อ้อ สกิลน้ำเน่าด้วยนะ นับวันยิ่งส่งกลิ่นเหม็นแรงมากกว่าเดิม (แต่ก็ชอบ กรั่กๆๆ)

 

แหวนที่ทำขึ้นด้วยเส้ยด้ายขาวและแดงเลือดหมูเจ้าปัญหานั้น ผมตัดสินใจเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์...ไม่ใช่อะไร กลัวแหวนมันน้อยใจ เดี๋ยวหาว่ามีแหวนใหม่ หรูกว่า สวยกว่า ถูกใจกว่าแล้วทิ้งๆขว้างๆ ไม่สนใจใยดีมัน

 

คราวนี้คงดีขึ้น แต่ก็คงหลบไม่พ้นไอ้พวกเพื่อนๆตัวดีที่ตั้งท่าจะแซวอย่างเดียว

 

“นี่ กูกลับหอนะ”

“ไมอะ”

“จะเล่นเกม นัดพวกไอ้แต๊งไว้แล้ว”

“คิดเหรอว่าคืนนี้จะได้เล่น”

 

เอาแล้วครับ น้ำเสียงแบบนี้ .. รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้....

 

“มึงยังไม่อิ่มเหรอ?”

“อิ่มแล้ว”

“แล้วจะมากินตับกูทำไม”

 

ไอ้เหี้ยพอสหันมามองหน้าผมแบบตรงๆเลยครับ ดีที่ว่าติดไฟแดง

 

“ตับมึงกูกินได้ไม่มีเบื่อไม่มีอิ่มหรอก”

 

ผมละเบื่อไอ้เหี้ยพอสจริงๆ ยิ่งอยู่กับมันผมยิ่งกลายเป็นคนหน้าบาง แถมยังจะเข้าสู่โหมดสาวน้อยได้ง่ายๆ

 

เห้ออออออออออออออ

 

แม่งไปแอบเรียนเคล็ดลับวิชาสยบใจชาย(?)มาจากไหนวะ เตรียมการไว้เรียบร้อย แหวน ร้านอาหารหรูๆ แกล้งงอนให้ผมง้อ และตบท้ายด้วยคำพูดหวานหูจนจะอ้วก เชื่อว่าผู้หญิงหลายๆท่านคงยอมแลกกับอะไรก็ได้เพื่อมาแทนที่ผมและถ้าผมเป็นผู้หญิงปฏิกิริยาตอบรับคงจะดีกว่านี้

 

คุณอย่ารู้เลยว่าพอมันพูดจบ อาการตอบรับของผมมันเป็นยังไง

เชื่อผมเถอะ มันไม่ดีต่อสุขภาพจิตคุณหรอกครับ

 

 

 

ไม่นานนักก็ถึง...หอผม

 

“อ่าว ไหนว่าจะกลับคอนโดมึงไง”

“กูเป็นผัวที่ดี ตามใจเมีย และเมื่อเมียติดเกมก็ต้องเข้าใจ”

“ใครเมียมึงวะ?”

“นั่งเตี้ยอยู่ข้างๆนี่ไง ฮ่าๆๆๆ”

 

เออไอ้เปรต ไอ้ขายาว ไอ้สูง ใช่ซี้ กูมันเตี้ยนิ

 

ทำไมวะ เมื่อก่อนยังไม่เห็นจะมีใครล้อผมเรื่องความสูงเลย หรือเพราะว่าสนิทกันเลยทำให้ความสูงไปเตะตาไอ้คนพวกนี้ อันที่จริงผมก็ไม่ได้เตี้ยเลยนะ เพียงแต่ไอ้พวกที่มันล้อผมว่าเตี้ยมันดันสูงเกินคนเองนี่หว่า

 

174 เซนติเมตรนี่มาตรฐานชายไทยสุดๆ

 

ผมลงจากรถแล้วตรงขึ้นห้องโดยไม่รอมัน แต่มันก็ตามผมมาทันจนได้ กะว่าจะรีบล็อกห้องไม่ให้มันเข้าซะหน่อย ชิ

 

ไอ้เหี้ยพอสเข้ามาและทำตัวราวกับว่านี่คือห้องของมันเอง ส่วนผมเหรอ? ก็ได้แต่เปิดคอมแล้วนั่งจุมปุ๊กไม่ยอมลุกไปไหน ทำการเปิดเกมอย่างไม่สนใจไอ้คนที่กำลังนอนกลิ้งเกลือกอยู่ข้างหลัง

 

เล่นเกมมันต้องใช้สมาธินะโว๊ยยยยยยย

 

“แกรนด์ไม่คิดจะอาบน้ำเหรอ”

“เชี่ย! โดนแก๊งเลยสัด” ผมกำลังจะตอบมัน แต่ขณะที่กำลังดันป้อมอยู่นั้นจู่ๆก็มีผู้เล่นฝ่ายตรงข้าม4ตัวละครโผล่ออกมาจากป่าแบบไม่รู้ตัวแล้วใส่สกิลไม่ยั้ง ผลก็คือผมตายนั่นเอง

 

เนื่องจากหูฟังและไมค์พังกะทันหัน เลยไม่ได้คุยสไก้ป์กับพวกทัช แต๊ง บิ๊ก เต็ง อาศัยการพิมพ์เท่านั้น

 

“แกรนด์พรุ่งนี้เรียนกี่โมง”

“เวร ออกของผิดอีกกู” สรุปก็ต้องขายทิ้งแล้วรอเงินพอที่จะซื้อใหม่ เสียเวลาอีก

 

“ละครเรื่องนี้พระเอกชื่อไร”

“ชิบ! 1-1เสือกแพ้อีก” โดนไอ้ทัชพิมด่าว่ากากแกรนด์เลยแม้งงงงงง

 

“กูอาบน้ำนะ”

“หิวไรมะ?”

“นี้มัน5ทุ่มแล้วนะสัด”

“เลิกได้แล้ว อะไรจะติดขนาดนั้น”

 

มึงเป็นพ่อกูเหรอไอ้เหี้ยพอสสสสสสสสส!!

 

สุดท้ายผมก็ต้องออกจากเกมและปิดคอม ดีที่ไอ้เต็งหนึ่งมันก็เลิกเล่นแล้วเหมือนกัน ไม่งั้นมีหวังโดนด่ายับ พอหน้าจอดับหมุนเก้าอี้กลับมาเจอหมาป่าเจ้าเล่ห์นั่งกระดิกหาง หูตั้ง แลบลิ้นน้ำลายไหลอยู่บนเตียง

 

แผนเล่นเกมถ่วงเวลารอให้มันหลับ...ไม่สำเร็จ

 

ผมเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่ลืมที่จะเอาชุดนอนเข้าไปเปลี่ยน ปกติผมก็เปลี่ยนข้างนอกเนี่ยละ เดินแก้ผ้าโทงๆออกมาเลย แต่กรณีนี้จะทำแบบปกติไม่ได้เด็ดขาด

 

ทำความสะอาดร่างกายหมดจด ทุกซอกทุกมุม ตัวหอมฟุ้งด้วยแป้งเย็นที่แปะไปทั่ว

 

อ้า˜ เย็นสบายตัวดีจัง

 

 

เดินออกมาจากห้องน้ำก็พบสายตาที่จ้องเขม็งมา คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดหน้าไปยังหน้าจอทีวีที่กำลังฉายละครดังหลังข่าว

 

ไม่ได้เข้ากับตัวมึงเล้ยยยยยยยยยยยยย

 

ผมเดินไปปิดไฟ เหลือไว้แต่โคมไฟหัวเตียงกับแสงจากจอโทรทัศน์ ก่อนจะก้าวขึ้นเขียง เอ๊ย เตียง

 

คนมาอาศัยชั่วคราวนอนอีกฝั่ง เหลือที่ไว้ให้เจ้าของห้องอย่างผม30% เท่านั้นยังไม่พอ มีการยึดหมอนข้างเอาไปกอดแบบไม่ขออนุญาตสักนิด

 

คนอย่างผมไม่แคร์อยู่แล้ว ห้องกู เตียงกู ผ้าห่มกู หมอนข้างกู กางเกงที่มันใส่ก็ของกู(แม่งไม่ใส่เสื้อ ขอให้หนาวตาย) ผมจัดการเบียดร่างที่นอนเอกเขนกให้เถิบไปอีกฝั่ง เพื่อที่จะได้มีพื้นที่เหลือ

 

แต่ไอ้เหี้ยพอสมันนอนนิ่งเป็นท่อนซุง เหลือบมองผมนิดๆ ยักคิ้วหลิ่วตาประมาณว่า

 

‘มีปัญญาทำให้กูขยับได้ก็ทำสิ หึหึ’

 

มันหยามครับ มันหยามมมมมมมมม!!

 

ด๊ายยยยย มึงเล่นงี้ใช่มะ?

 

ผมลุกขึ้นยืน เน้นย้ำว่ายืน

 

3

2

1

 

“อุ๊ก!!!”

 

ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

จุกเลยสิมึง

 

คงสงสัยอะสิว่าผมทำอะไร?

ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกครับ เล่นกันนิดๆหน่อย ก็แค่...ทิ้งตัวลงมาทับมันทั้งตัวก็เท่านั้นเอง

 

แต่ดันลืมไปว่า ยิ่งเอาคืนแบบนี้ ผมยิ่งเสียเปรียบ

 

มือทั้ง2ข้างที่เคยกอดหมอนข้าง บัดนี้ได้เลื้อยมาประจำตำแหน่งบนตัวผมแล้วครับ กอดรัดแน่นซะจนผมต้องนอนคว่ำหน้าราบไปกับตัวมัน

 

“อยากเป็นหมอนข้างก็ไม่บอก”

 

ไม่ได้อยากเป็นโว๊ยยยยยยยยยยยยย!!

 

ผมขยับตัวเผื่อจะหลุดพ้นจากพันธนาการนี้ แต่ก็ไม่ได้ผลเลยครับ สุดท้าย ก็ต้องยอมให้มันกอดอยู่แบบนั้น ผมเอาคางไปพาดไว้บนบ่า ซุกหน้าเข้าหาลำคอ

 

อุ่นดีแหะ

 

ได้ยินเสียงหัวใจของมันด้วย

 

ต่างคนต่างนิ่ง ไม่อยากขยับเขยื้อนไปไหน ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะหนักรึเปล่า แต่วินาทีนี้ไม่อยากลงไปจากตัวมัน เสียงโฆษณาดังกลบความเงียบพร้อมๆกับเสียงที่พูดขึ้นข้างริมหูของคนที่กำลังแบกรับตัวผมอยู่พอดี

 

“ขอบคุณครับ”

 

ไม่รู้ว่ามันมีสีหน้ายังไง เพราะไม่เห็นแต่อ้อมแขนที่รัดแน่นกว่าเดิมก็บ่งบอกได้ดี

 

ผมปล่อยให้อยู่ท่านี้อีกสักพักนึงก่อนจะขยับตัว อีกฝ่ายก็เหมือนจะหนักแล้วเลยยอมปลดอ้อมแขนง่ายๆ

 

เมื่อลงมานอนให้ถูกที่ถูกทาง คนข้างๆก็พลิกตะแคงหันหน้าเข้ามาผมทันที

 

“แกรนด์ครับ”

“ว่า?”

“ทำกัน”

 

ขณะที่มันกำลังจะขยับมาคร่อมตัวผม ผมรีบเบรกมันไว้ก่อน

 

“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ หยู๊ดดดดดดดดดด” ไอ้เหี้ยพอสมันทำหน้าสงสัย “ไม่ทำนะ นะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเรียนไม่ไหว”

 

แต่มันไม่ฟัง นั่น...คร่อมตัวกูแล้วคร้าบบบบบบบบ

 

“น้า..นะครับ...คนเป็นแฟนกันไม่จำเป็นต้องมีอะไรกันซะหน่อย”

 

เท่านั้นแหละครับ ไอ้เหี้ยพอสชะงักเลย มันยอมกลับลงไปนอนข้างๆง่ายว่าง่าย ผมนึกว่าจะโดนโกรธ แต่เปล่าเลย มันพูดว่า

 

“แฟน...นั่นสินะ”

 

เอ่อ...ไม่ต้องงงครับ คุณอ่านไม่ผิด ผมกับมันเป็นแฟนกัน

 

มันหันยิ้มให้ผมก่อนจะชูขึ้นมาและคว้ามือผมมาสอดประสานเข้าด้วยกัน

 

ตัวแหวนที่มันให้ผมเมื่อตอนกินตับห่านนั้นสัมผัสผิวหนังของผู้ให้ ส่วนตัวผมนั้นก็เห็นเส้นปากกาสีน้ำเงินที่ถูกวาดลงบนนิ้วนางของมือหนา โดยมีตัวอักษร GP แบบอุบาทว์ๆอยู่ตรงกลาง

 

ผมทำให้มันเองแหละ

 

 

 

“พี่อาจไม่ใช่คนดีถึงขนาดจะพูดว่ารักแกรนด์ตลอดไปหรอกนะ...” 

 

ผมมองหน้ามันและตั้งใจฟัง

 

“คำว่าตลอดไปของใครหลายๆคนอาจจะยังไม่พ้นปี แต่เรื่อยๆของพี่คนนี้คือมีตลอดไป” 

 

รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่าแก้มมันร้อนๆด้วย 

 

คนตรงหน้าทำเพื่อผมขนาดนี้...หลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้โดยไม่หวังผลตอบแทน 

 

รู้สึกละอาย...แล้วทำไมผมไม่ทำอะไรเพื่อมันบ้างเลย? 

 

“นี่...ขอยืมปากกาหน่อย” ไอ้เหี้ยพอสทำหน้างง แต่ก็ยอมหยิบปากกาที่เหน็บไว้ตรงแขนเสื้อช๊อปให้โดยที่มือก็ยังไม่ปล่อย กุมมือผมไว้แบบนั้น 

 

ผมรับปากกามาด้วยมือขวา กดปากกา และทำการวาดแหวนลงบนข้อนิ้วขาว 

 

บอกตามตรงว่าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามันเลยอะ 

 

เขินโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยย

 

เกิดมาไม่เคยทำไรแบบนี้

 

ไอ้เหี้ยพอสมันก็ดี ไม่ปริปากพูด ยอมให้ผมวาดแบบเงียบๆ ไม่มีการซักถามให้เขินเล่น

 

แหวนที่ผมวาดไม่ต้องคิดหรอกครับว่ามันจะสวย ผมไม่ได้เรียนศิลปกรรมหรือสถาปัตย์ ด้านการวาดรูปแค่ไอโซเมตริก ออบลิคก็จะตายแล้ว ดังนั้นแหวนที่ปรากฏนั้นจึงเป็นแค่เส้นสีน้ำเงินหนาๆ2เส้น ตรงกลางมีตัวอักษร GP เท่านั้น

 

GRANDPAUSE

 

ถ้ามันไม่รู้ก็คงควาย

 

ผมคลายการกุมมือหนา จัดการแบฝ่ามือขาวของมันออก ทำการเขียนอะไรบางอย่างลงไป ก่อนจะเงยหน้ามามองฝ่ายตรงข้ามอีกครั้ง

 

“เอ้า เสร็จแล้ว” ผมผลักมือมันออกและคืนปากกาให้มันด้วย

 

เจ้าตัวดูผลงานแหวนดีไซเก๋ไก๋ที่ไม่เสียเงินสักบาท ลอบยิ้มน้อยๆ

 

“อ่านที่ฝ่ามือด้วยดิวะ”

 

มันไม่ขัด ทำตามสั่งผมโดยการแบฝ่ามือตัวเอง เท่านั้นแหละครับ ลักยิ้มที่แก้มมันบุ๋มลงอย่างเห็นได้ชัด ฟันขาวเรียงสะอาด ดวงตาเปล่งประกาย รอยยิ้มที่ผมคิดว่ากว้างที่สุดดูดีที่สุดเท่าที่เคยเห็นก็ได้เห็นอยู่ตรงหน้า

 

“ครับ เป็นแฟนกันแล้วนะ”

 

ผมเสมองไปยังแจกันสูงที่ตั้งอยู่ตรงริมหน้าต่างบานสีทอง หลบรังสีเจิดจ้าราวกับทุ่งดอกไม้บานของมัน

 

‘PEN FAN GUN’

 

นั่นแหละที่ผมเขียน อย่าถามได้มั้ยเล่า -*-

 

 

 

ตัดกลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง ร่างสูงที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม

 

คืนนี้คงเป็นคืนที่ยิ่งกว่าฝันดี

 

ผมรอดพ้นจากการเสียประตูหลังอย่างหวุดหวิด

 

อะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้อบอวลไปทั่วห้อง

 

มือที่กุมอยู่ใต้ผ้าห่มชื้นเหงื่อ แต่ผมไม่รังเกียจเลยสักนิด ไม่คิดจะดึงออกด้วย

 

รักมันจริงๆวะ

 

 

 

 

Talk

ขอโทษค่า มาช้าไปหน่อย แหะๆ

ใครที่ยังไม่ได้กดไลค์แฟนเพจแพร ก็ไปกดกันได้เลยน้า >>คลิก<<