หล่อวายร้ายกับยัยจำเลยน่ารัก

เมื่อเจ็ดวันที่แล้ว

ณ สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า

"แก้วจ๊ะ พี่มีข่าวร้ายมาบอกหนูจ๊ะ"

"ขะ..ข่าวร้าย ร้ายมากเลยหรอค่ะ"

"ีร้ายพอสมควรเลยจ๊ะ"

"งั้นหนูไม่ขอรับรู้นะคะ"

"ไม่ได้จ๊ะ นี่เป็นเรื่องสำคัญมาก คือว่า..."

"หนูเป็นโรคหัวใจนะคะ"

"แม่อุปถัมภ์ที่ส่งเงินให้หนูใช้ทุกเดือนเสียชีวิตแล้วนะ"

"โอ้ย เริ่มปวดใจเเล้วน้าา"

"ต่อไปนี้ก็ไม่มีใครส่งเสียค่าใช้จ่ายให้หนูแล้วนะ อีกอย่างหนูก็อายุครบสิบเก้าปีแล่้วด้วย ทางเราจึงคิดว่าหนูควรจะ

ออกไปเผชิญโลกกว้างด้วยตัวเองได้สักที หน้าตาก็สวยคงหางานทำได้ง่ายๆนะ  พี่จะให้เวลาเจ็ดวันหางานทำนะโชค

ดีจ๊ะ"แย่แล้วๆทำไมฉันถึงโชคร้ายอย่างนี้นะ

อ้อลืมบอกไป ฉันชื่อแก้ว ทำไมถึงได้ชื่อนี้มาน่ะหรออย่าให้พูดเลยรันทดมากค่ะจะบอกก็ได้ ฉันเป็นเด็กกำพร้า ถูกพ่อแม่ทิ้งเอาไว้ตั้งแต่อายุยังไม่ถึงขวบ ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้แต่ที่เเน่ๆคือฉันถูกให้นั่งรออยู่ที่ม้านั่งพร้อมมีขอล่อใจคือแก้วรูปมิกกี้เมาส์(ฉันบ้ามิกกี้เมาส์มาก)1ใบไม่นานนักคนดูแลของที่นี่ก็มาพบฉันเขา ฉันเลยต้องกายมาเป็นสมาชิกใหม่ของที่นี่ไปโดยมีชื่อที่ไม่รู้ว่าชื่อจริงๆหรือป่าวนั้นก็คือ แก้ว นั้นเอง

"ยัย แก้วววววว"โอ้ยมันจะเรียกอะไรดังแท้

"มีไรว่ะเฟย์ คนยิ่งเซงๆอยุ่"ฉันตอบไปด้วยเสียงเซงๆ

"แก้วโดนเหมือนเฟย์เลยแม่เลี้ยงเราก็ตายต้องออกไปจากที่นี้เซงเลยอ่ะ"ยัยเฟย์พูดด้วยท่าทางเซ้งๆเหมือนกันกับ

ฉัน

"จิงดิ"ฉันถามด้วยนำ้เสียงตื่นเต้น"เเล้วแกได้งานทำยัง"

"ได้แล้ว....แกอ่ะ"

"ยังอ่ะ ไปทำด้วได้ป่ะ"ฉันถามยัยเฟย์อย่างมีหวัง เย้จะไม่อดตายแล้วโว้ยยย

"เอ่อ...แก้วเค้ารับแค่คนเดียวอ่ะ"ยัยเฟย์ตอบทำให้ฉันหยุดการกระโดนแล้วหันมาถามเฟย์อีกครั้งว่าเฟย์พูดจิงหรือ

หนูฉันฟาด

"อะไรนะเฟย์ แกพูดผิดพูดใหม่ได้นะ"ฉันพูดอย่างมีหวังนิดๆ

"ฉันพูดถูก...แต่ฉันมีงานให้แก้วทำด้วยน้า งานสบายด้วย"

"จิงอ่ะ"ฉันถามยัยเฟย์ด้วยตาเป็นประกาย วิ้งๆ

"จิงงดิ อ่ะลองอ่านดู"แล้วยัยเฟย์ก็ส่งกระดาษเเผ่นสีขาวมาให้ฉัน1แผ่นฉันรับมันมาอย่างงง

"นี่ไรอ่ะ"ฉันถามเฟย์อย่างงง

"เออน่าไม่ต้องอ่านแล้วไปสมัครเดียวนี้เลยไป"หลังจาที่มันพูดไม่นานมันก็หยิบกระดาษเเผ่น

นั้นไปโดยที่ฉันยังไม่ได้อ่านอะไรเลย เชอะไปก็ได้ฟะ