Love memory รักในความทรงจำ

               เเสงเเดดอ่อน สายลมเย็น เสียงนกร้อง บ่งบอกว่าที่นี่อุดมสมบูรณ์ขนาดไหน ร่างเล็ก

พาตัวเองออกมายืนรับลมอยู่ริมระเบียง สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างที่ไม่ได้ทำมานาน ทำไงได้

อยู่ในเมืองมันก็มีเเต่มลพิษ ทั้งมลพิษทางกายเเละ...มลพิษทางใจ

               "ทำไมนายถึงไม่ยอมออกไปจากชีวิตฉันสักทีนะ ความรัก..นายไม่เคยเห็นใจฉันเลย"

               ฟางได้เเต่ระบายความในใจออกมากับสายลม ระบายไปก็เปล่าประโยชน์ ไม่มีอะไร

ทำให้เธอดีขึ้นเลย ใครว่าเวลาจะเยียวยาทุกอย่าง ใครว่าเวลาจะทำให้เราลืม ใครว่าเวลาจะช่วย

ให้ฟางลืมเขาได้ ไม่เลย ไม่จริง...

               "คงมีวิธีนี้วิธีเดียวเเล้วสินะ ให้ฟางหายไปจากโลกนี้ ยังจะดีกว่า...ฮึก"

               คนตัวเล็กเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัด มือเล็กๆของเธอกำราวระเบียงเอาไว้

เเน่น ก่อนที่จะปีนขึ้นมาอยู่ที่บนระเบียง เเละ

               "ลาก่อน..."

               ตุ๊บ...!! 

ขออย่าให้เกิดความทรงจำที่ไม่ดีกับฟางอีกเลยนะคะ 

               การเริ่มต้นครั้งใหม่ การมีชีวิตใหม่ การมีความทรงจำที่ดี กำลังรอเธออยู่

จริงหรือ ? การเเก้ปัญหาอย่างนี้จะช่วยเธอได้จริงหรือ ?

---------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะ 

ลืมกันเเล้วเเน่เลย ฮ่าฮ่า ไม่แปลกหรอก รียายังลืมเลย ฮุฮุ

วันนี้ได้เข้ามาอัพล้าวววนิดนึง

เนื่องจากว่าฟิคเรื่องนี้มันหายไปเเล้ว เลยคิดใหม่เลย อาจจะไปค่อยเข้ากับเนื้อหาตอนเเรกเท่าไหร่

ไม่ต้องไปสนใจนะคะ อิอิ อ่านใหม่ไปเลย 

ขอบคุณค่ะ :)