จะรักนายตลอดไป

Tomo Talk.

เฮ้อ.ชีวิตของผม ผมแอบรักแก้วมาตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้ามาอยู่โรงเรียนเดียวกับผม ผมรักเธอจริงๆนะ แบบว่ารักแบบหมดใจโดยที่ไม่ยอมเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นเลย แต่ผมยังไม่กล้าบอกความจริงกับเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะตีตัวออกห่าง และอีกอย่าง แก้วเองก็มีแฟนแล้ว...แต่แก้วกับแฟนของเธอ'เคนตะ'ทะเลาะกันบ่อยมาก แต่ก็ไม่เคยเลิกกัน เพราะอย่างว่า แก้วเป็นคนที่รักแฟนของตัวเองมาก ผมน่ะอิจฉาเคนตะมันจริงๆ อยากเป็นคนที่แก้วรัก...บ้างจัง ผมก็เป็นแค่ที่ระบายเท่านั้นเอง

"โทโมะ วันกับบ้านกับใครเหรอ"แก้ววิ่งเข้ามาถามผม ขณะที่ผมนั่งคิดอะไรเพลินๆ แก้วรู้มั๊ยว่า ท่าทีน่ารักๆ เปิ่นๆบ้าๆบอๆของเธอน่ะ ทำผมใจละลายนะ

"กลับคนเดียวน่ะ แล้วแก้วล่ะ"

"เดี๋ยวพี่มารับน่ะ ได้ข่าวว่าไม่สบายแล้วหายหรือยัง"แก้วเอื้อมมือจับที่หน้าผากผม เอาอีกแล้วหัวใจของผม มันเต้นยังกะจะหลุดออกมาจากอกผมเลย ผมพยายามจะไม่บอกเรื่องนี้ให้แก้วรู้ ผมจะพยายาม...

"ไม่กลับกับเคนตะเหรอ"

"ไม่อ่ะ หมอนั่นไปธุระอะไรก็ไม่รู้"แก้วตอบอย่างยิ้มๆ รอยยิ้มของเธอเหมือนจะทำให้ทั้งโลกสดใสเลยแฮะ

"อืม..."

ปิ้นๆ

เสียงแตรที่ดังขึ้นทำให้แก้วหันขวับไปมองทันที แล้วกลับมายิ้มและโบกมือบ๊ายบายให้ผมแล้วพูดเบาๆว่า

"ไปละนะ โทโมะ เจอกันพรุ่งนี้จ้า"

"อืม แล้วเจอกัน..."

เย็นนี้ผมกลับคนเดียว ผมเดินไปตามทางมืดสลัว โดยมีแสงนีออน จากเบื้องบนส่องแสงให้ สายตาผมไปเจอะกับคนๆหนึ่งที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี....เคนตะ เขาคิดว่าผมเป็นมือที่สามตลอด ถึงผมจะรักแก้วมากแค่ไหนผมก็ไม่คิดที่จะแย่งแก้วไปจากเคนตะหรอก ผมรู้...ว่าแก้วรักเคนตะมากแค่ไหน พอๆกับที่ผมรักแก้วเลย และผมรู้...

"ทำไมกลับคนเดียวล่ะ"เคนตะถามผมด้วยเสียงห้วนๆ

"ฉันก็กลับอย่างงี้ทุกวันนี่"

"เห็นทุกที มากับแฟนฉันไม่ใช่รึไง"

"อย่ามาหาเรื่องน่า ฉันกับแก้วเป็นแค่'เพื่อน'กัน"คำว่าเพื่อนเหมือนมีดที่กรีดลงที่ใจผมอย่างช้าๆ

"นายแน่ใจนะ..."

ผลัวะ !

เคนตะพุ่งเข้ามาต่อยหน้าผม ผมไม่สู้ปล่อยให้เคนตะ กระทืบผม ผมรู้ว่าแก้วรักเคนตะ ฉะนั้นผมจะไม่ทำให้แก้วเสียใจเด็ดขาด ! ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม !!

#บ้านผมเอง

ผมนั่งกินข้าว หลังจากที่ให้คุณแม่ทำแผลที่หน้าให้ผมเรียบร้อยแล้ว ผมน่ะไม่ได้ป๊อด ไม่ได้ตุ๊ด ที่ผมไม่สู้เคนตะ เพราะผมรักแก้ว ถ้าแก้วรู้ว่าผมทำร้ายคนรักของเธอละก็ ต้องโกรธผมแน่ๆ

"ทานเสร็จแล้วอย่าลืมกินยาละลูก"แม่ผมเป็นห่วงผมมาก ตั้งแต่ที่รู้ว่าผมป่วย

"ครับแม่"

"อย่านอนดึกนะลูก ฮึก"เอาอีกแล้ว แม่ผมร้องไห้อีกแล้ว แม่ผมรู้ว่าผมเป็นโรคที่ไม่มีวันหาย ผมเข้าใจดี

"ครับแม่ แม่รักษาสุขภาพดีๆนะครับ โทโมะไม่เป็นอะไรหรอก"

ผมเดินมาที่โรงอาหารของโรงเรียน ผมได้ยินเสียงใสของแก้วดังไม่หยุด ดังสลับกับเสียงแหบๆของเคนตะ คงจะทะเลาะกันอีกแล้วสินะ เฮ้อ

"นายเลิกกับฉันไปเลยสิ ฮึก"แก้วพูดเสียงดัง นี่แก้ว...ร้องไห้ด้วยเหรอ

"ประโยคนั้นฉันควรจะพูดมากกว่านะ ทำไม? เมื่อวานทำไมไม่กลับกับมันล่ะ รู้ว่าฉันอยู่แถวนั้นล่ะสิ"

"นายอย่ามายุ่งกับฉันนะ ฮือ"

"นี่!!"เสียงร้องท้วงของแก้วหายเข้าไปในลำคอ มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เคนตะทะเลาะกับแก้วแล้วจูบแก้ว มือเล็กๆของแก้วได้แต่ผลักอกของเคนตะ แต่กำลังเคนตะมากกว่าย่อมชนะอยู่แล้ว ผมจึงรีบเข้าไปห้ามก่อนที่แก้วจะหมดลมตายซะก่อน

"เคนตะพอเถอะ..."ผมพูดขณะที่เคนตะค่อยๆถอนจูบแก้วอย่างรุนแรง ก่อนจะเหลือบมองแก้วที่ยืนอยู่ข้างหลังผม มือเล็กๆนั้นถูปากตัวเองอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

"มันคือเรื่องจริงใช่มั๊ยที่พวกแกสองคนแอบรักกัน"เคนตะถามอย่างเดือดดาล พร้อมกับพุ่งหมัดหนักๆมาที่หน้าผม ผมเองก็ไม่สู้หรอก ผมน่ะ ไม่อย่างไห้แก้วเสียใจไปมากกว่านี้ ข้อนี้ผมรู้ดีว่าแก้วก็ยังรักเคนตะอยู่ แก้วร้องไห้เพราะสงสารผม หรือรักเคนตะก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมรักแก้ว รักมากที่สุด

"โทโมะ นายเลือดออก นายเจ็บ ฮือๆ ฉันขอโทษ เขา ฮือ..ไม่สนใจฉันแล้ว ฮือๆ"แล้วโผเข้ากอดผม

"ไม่เป็นไรนะ แค่กๆ"แก้วเบิกตาโพลงเมื่อเห็นผมไอ

"โทโมะ นาย !"

"ไม่ แค่ก ไม่เป็นไร แค่กๆ"ผมวิ่งออกมา วิ่งมาจนคิดว่าแก้วคงตามไม่ทันแล้ว ผมเดินกลับบ้าน พร้อมกับเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง...อะไรกันเวลาของผม...มันหมดแล้วเหรอนี่

End Tomo Talk.

Kaew Talk.

โทโมะ นายเป็นอะไรไป ฉันเห็นเลือดนายตอนที่นายไอออกมา นายป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่ ทำไมไม่บอกฉัน ขณะที่ฉันนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่ เหมือนมีใครบอกให้ฉันไปหาโทโมะตอนนี้เลยนะ ลางสังหรณ์ไม่คอยดีเลยแฮะ

#บ้านโทโมะ

กริ๊ง กริ๊ง

ฉันยืนรอพักนึง แล้วแม่ของโทโมะ ก็เดินออกมาพร้อมน้ำตา

"แม่คะ โทโมะอยู่ไหนคะ"คุณแม่ของโทโมะ ไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว จนฉันอดสงสารไม่ได้

"คุณแม่โทโมะ เป็นอะไรไปคะ"

"หนูแก้ว ฟังน้านะ คือว่า โทโมะ ไม่อยู่บนโลกนี้ ฮึก เค้า ฮือ..."

"คุณแม่หมายความว่ายังไงคะ โทโมะเค้าไปไหน"

"โทโมะ ตายแล้ว หนูแก้ว โทโมะเค้าตายแล้ว ฮือ เค้าฝากจดหมายฉบับนี้ให้หนู"อะไรกัน ทำไมถึง น้ำตาฉันไหลออกมาไม่หยุด ขณะที่ฉันเปิดจดหมายออกดู

แก้ว...

โทโมะสัญญาว่าจะรักแก้วคนดีคนนี้ตลอดไป ถึงเวลาของโทโมะจะสั้นกว่าของแก้ว แต่โทโมะอยากให้แก้วรู้ว่า โทโมะรักแก้วนะ . โทโมะอิจฉาเคนตะ เพราะโทโมะรู้ว่าแก้วรักเคนตะมากแค่ไหน.แก้วไม่ผิดหรอกที่ไปรักเคนตะ เรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกเธอเลย ฉันกลัวเธอไม่สบายใจ ลาก่อนนะแก้ว.แล้วเจอกันใหม่

                                                                            โทโมะ

ทำไมนายไม่บอกฉัน ฮือ โทโมะ ฉันรักนายนะ โทโมะ.