ทางแห่งรัก

จะมีใครรอติดตามนิยายเรื่องนี้กันบ้างเนี้ย

      ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ(เอ่อ..ใช้คำโบราณและลูกทุ่งมากเลยฉัน : ปล. ไรเตอร์แก่แล้วอ่ะนะ) ของรีดเดอร์ทุกคนด้วยน้าาา ขอบอกก่อนเลยนะว่านิยายเรื่องนี้ถึงไม่ใช่เรื่องแรก แต่ก็ตั้งใจที่สุดเลยล่ะ อยากให้คนที่อ่านมีความสุขแล้วก็สนุก(หรือเศร้ากันแน่) ไปกับนิยายเรื่องนี้น้าาา และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราไปอ่านกันเลยดีกว่า หลังจากที่รอการมาอัพ(มีหรือเปล่ายังไม่รู้ มั่วมากเลยอ่ะ) ตอนแรกนานมากๆๆ

ไม่พล่ามมากล่ะ อ่านให้สนุกน้าาา

 

------------------------------------------------------------------

ณ ลานอเนกประสงค์ของคณะสถาปัตยกรรม

“ป๊อปปี้ ทำไรอยู่น่ะ” สาวน้อยหน้าตาน่ารักกระโดดตะครุบหลังของเค้าเอาไว้ แล้วใช้หน้าใสๆนั้นยื่นไปวาง

บนใหล่ของร่างสูง เพื่อที่จะดูว่าแฟนของเธอนั้นกำลังทำอะไรอยู่

“ป๊อปทำชิ้นงานส่งอาจารย์อยู่น่ะฟาง” เค้าตอบกลับไปยิ้มๆ ทุกทีเลยสิน่า เวลาอยู่กับเธอทีไรเค้าก็

มักจะยิ้มออกมาได้ง่ายๆ  แม้แต่ว่าบางทีที่เค้ากำลังอารมณ์ไม่ดี โกรธ หรือว่าหงุดหงิดอะไร เธอก็มักจะ

ทำให้เค้ายิ้มได้ทุกครั้งไป “ว่าแต่ฟางเถอะ วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง” หญิงสาวสาวที่เดินอ้อมมาทางด้านหน้า

เพื่อที่จะนั่งตรงหน้าเขา ทำหน้าย่นขึ้นมาทันที  ‘น่ารักชะมัด’

“งานเยอะมากเลยป๊อป รู้ไหม?นอกจากงานที่อาจารย์สั่ง แล้วก็ยังจะงานที่คณะยังไม่พอนะ มีงาน

ของมหาลัยอีก  เฮ้อ...คิดแล้วท้อชะมัด ทำไมมารู้ตัวอีกที ก็มีงานเต็มไปหมดจนถมฟางมิดแล้วอ่ะ”ก็จะ

ไม่ให้เยอะได้ยังไงล่ะงานที่อาจารย์สั่งก็เยอะ ก็อย่างที่รู้ๆอ่ะนะบัญชีอ่ะไม่ใช่เรื่องที่จะมาทำ

เป็นเล่นๆ ถ้าเกิดทำผิดไปแค่นิดเดียวแล้วล่ะก็ จะทำไงน่ะหรอก็ต้องเริ่มใหม่หมดน่ะสิ ส่วนงานที่คณะก็ไป

ตอบตกลงเพราะสงสารเพื่อนอยากช่วยว่างั้นแหละ (ไม่ดูตัวเอง) ส่วนงานที่มหาลัยก็โดนพวกพี่ๆขอร้อง

ครั้นจะปฏิเสธก็เกรงใจเค้าอุตสาห์ชวน แล้วผลจากการเป็นคนดีจนเกินไป(เกินไปจริงๆ) ก็เลยทำให้รู้สึกว่างานมันท่วมตัวไปหมดไม่รู้จะเริ่มอย่างไหนก่อนแล้วเนี่ย...เฮ้อ!!

“ก็ป็อปเคยบอกแล้วหนิว่าอะไรที่ปฏิเสธได้ก็ปฏิเสธไป อะไรที่ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ฟางก็เอาแต่เกรงใจ

คนอื่นจนตัวเองจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้วเนี่ย แล้วแบบนี้บ่นไม่ได้น้า เพราะฟางเลือกเอง” ก็มันจริงหนิครับ

พอใครขอให้ทำอะไรก็ยอมทำไปหมด จนตอนนี้อ่ะไม่ว่าจะงานนั้นงานนี้งานไหน ก็ต้องมาขอร้องให้แฟน

สาวแสนใจดีคนนี้ของเขาช่วยอยู่ตลอดๆ

“ป็อปอ่ะ –o-“ ในเมื่อเถียงไม่ออกก็เลยได้แต่ส่งเสียงประท้วงไป “ไม่คุยเรื่องนี้ดีกว่า ป็อปจะทำชิ้นงานใช่

ไหม? ส่งวันไหนหรอ” พอไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็เลยหันไปสนใจกับงานของแฟนหนุ่ม

“พรุ่งนี้น่ะ งานนี้สงสัยต้องโต้รุ่งแน่เลย” ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างคิดหนัก ก็งานของเขายังไม่ถึงไหน

เลย ดีนะที่ร่างแบบเสร็จแล้ว เหลือตัดงาน แล้วก็ประกอบซึ่งมันค่อนข้างละเอียดทำให้ต้องใช้เวลานานพอ

สมควร

“อย่าพูดแบบนั้นสิ ป็อปต้องพักผ่อนมากๆนะเดี๋ยวจะไม่สบาย” หญิงสาวพูดอย่างห่วงใย ซึ่งก็เรียกรอยยิ้ม

จากคนข้างหน้าได้อย่างดี เลยทีเดียว

“ทำไงได้ล่ะ ถ้าไม่โต้รุ่งมีหวังงานเสร็จไม่ทันส่งอาจารย์ แถมยังโดนหักคะแนนอีกป็อปไม่เอาด้วยหรอกยอมอดหลับดีกว่า อดได้คะแนน”

“งั้นเอางี้ เดี๋ยวฟางช่วยป็อปทำก็แล้วกัน จะได้เสร็จเร็วขึ้น ป็อปจะได้ไม่ต้องโต้รุ่ง”

“ไม่เอาหรอก เรื่องอะไรล่ะงานฟางมีตั้งเยอะตั้งแยะ จะมาช่วยป็อปแล้วให้ตัวเองส่งงานสายป็อปไม่เอาด้วยหรอกนะ” ก็เพราะว่าเป็นอย่างงี้ไงล่ะงานตัวเองถึงมีมากมายจนล้นมือไปหมด แล้วจะให้เขาเอา

งานไปให้เธออีกนี่นะ ไม่มีทางหรอก แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าเธอต้องเหนื่อยมากแค่ไหนแล้ว

“อย่าพูดงั้นสิ งานฟางอ่ะยังไม่ถึงกำหนดส่งซะหน่อย แต่งานป็อปอ่ะวันพรุ่งนี้ แล้วจะให้ฟางทนเห็นแฟน

ตัวเองนั่งหลังขดหลังแข็ง อดตาหลับ ขับตานอนได้ยังไงกันล่ะ นะนะนะให้ฟางช่วยน้าา ฟางอยากช่วยจริงๆ นะๆ ◕‿◕ น้าาา” พยายามอ้อนสุดฤทธิ์

“เชื่อเค้าเล้ยย..ฟางเนี่ยน้า ก็ได้ๆช่วยก็ได้แต่ถ้างานฟางไม่เสร็จล่ะก็ป็อปไม่รู้ด้วยนะ” ให้ตายสิครับ

ว่าจะไม่ยอมแล้วนะ เจอลูกตื้อกับสายตาอ้อนๆแบบนั้นแล้วใจอ่อนทุกทีเลยให้ตายสิ ผมเชื่อว่าถ้าใครมา

เห็นสายตาของเธอแล้วไม่ใจอ่อนคงต้องเช็คตัวเองแล้วล่ะครับ ว่ามีต่อมอะไรในตัวตายด้านหรือเปล่า

“ ∩_∩ ว่าแต่ช่วยตัดงานก็แล้วกันนะ” จากนั้นก็หันมามุ่งมั่นกับงานตัด มีเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ตัดเสร็จก็

แยกใส่ถุงเป็นส่วนๆไป จะว่าไปแล้วงานสถาปัตย์เนี่ยละเอียดไม่แพ้บัญชีเลยนะ

“ป็อปว่าเรากลับบ้านกันได้แล้วล่ะ นี่ก็จะสองทุ่มแล้วเดี่ยวเฟย์จะเป็นห่วงฟางเอานะ” หลังจากผมกับฟางที่

นั่งทำงานของตัวเอง(เน้นว่างานของเค้าทั้งหมด) มาได้หลายชั่วโมงแล้วก็เห็นทีว่าจะได้เวลากลับบ้านซะ

ที

“อืม..เวลาเนี้ยผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ เผลอแป็บเดียวสองทุ่มแล้ว” จะว่าไปฉันมาหาป็อปตั้งแต่บ่ายสี่ นี่

ผ่านมาได้สี่ชั่วโมงแล้วหรอเนี่ย

“นั่นสินะ เผลอแป็บเดียวผ่านไปตั้งสี่ชั่วโมงเหนะ ขอบใจฟางมากนะที่ช่วยน่ะ นี่ก็เหลือแค่เอาไปลงราย

ละเอียดที่บ้านอีกแป็บเดียวก็เสร็จแล้วล่ะ” จะไม่ให้เสร็จเร็วได้ยังไงล่ะครับ ก็ฟางน่ะพอช่วยผมตัด

งานเสร็จก็มาช่วยทากาวส่วนประกอบต่างๆให้ผมนำไปประกอบ แถมตลอดสามสี่ชั่วโมงเนี่ยก็ไม่มีบ่นอะไร

(ตั้งใจมากกว่างานตัวเองอีกน้า..-ฟาง) บอกให้ไปพักบ้างก็บอกว่าไม่เหนื่อยอีกแหน่ะ น่ารักจริงๆเลยแฟน

ใครก็ไม่รู้

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็ป็อปเป็นแฟนของฟางน้า...ไม่ช่วยป็อปแล้วจะช่วยใครล่ะ”

“รู้แล้วคร้าบบบ..ว่าเป็นแฟนย้ำจังนะ กลัวป็อปลืมหรอไง ?” เวลาฟางช่วยอะไรผม ก็จะชอบพูดคำๆนี้

แหละครับ ‘ก็ป็อปเป็นแฟนของฟางนะ’

“เปล่า แค่อยากมั่นใจว่า...ฟางก็เป็นแฟนป็อป เท่านั้นเอง” แค่นั้นจริงๆนะ

“ทำไมพูดงี้ล่ะฟาง? เป็นอะไรหรือเปล่า” ทำไมอยู่ๆ ถึงพูดอย่างงี้นะ ยัยตัวเล็กของผมเป็นอะไรหรือเปล่า

เนี้ย

“แฮะๆล้อเล่นน่ะไม่มีอะไรหรอก” จะให้พูดเรื่องนั้น...ออกไปได้ยังไงกันล่ะ ฉันยังไม่พร้อม..ไม่พร้อมจริงๆ

นะ

 

-----------------------------------------------------------

 

เป็นไงบ้างกับตอนแรกหนุกไม่หนุกยังไงก็บอกได้น้าา

มีอะไรสงสัย งงตรงไหนบอกได้ เดี๋ยวเข้ามาตอบให้ 555+

ขอบอกว่าไรเตอร์คนนี้เป็นคนแก่ที่ใจดี(เน้นกับคำๆนี้ให้เห็นกันไปชัดๆว่าแก่แล้ว)