กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ?

9.0

เขียนโดย aeytomokaew

วันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2555 เวลา 19.02 น.

  8 ตอน
  337 วิจารณ์
  18.58K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

3) สิ่งที่ทำไม่ดีทำผิดไป..ลืมไปได้มั้ยกลับมารักกัน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

  

  

หากวันนั้นฉันทำอะไร.....ที่ไม่ดีที่ผิดไป 

  


อยากจะขอให้ลืมมันไปได้มั้ย ....กลับมารักกัน

 

 

 

 

“นั่นใคร .... เธอใช่มั้ยแก้ว! ”

  

  

     โทโมะรีบยันกายลุกขึ้น ก่อนจะสาวเท้าตนเองหมายที่จะหวังกระชากร่างปริศนาที่สวมฮู้ดเดินหัน

 

หลังให้เขากำลังจะหนีเขาไป มือหนารีบคว้าข้อมือบางให้หันกลับมา ก่อนที่จะผลักกายงามชิดผนังที่

 

ติดกระจก  ดวงตาเรียวที่แดงก่ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้ของโทโมะสั่นระริกตื้นตัน ก่อนจะคว้าคนตรง

 

หน้ามากอดแน่นอย่างโหยหา

 

 

 

“ฮึก...รู้มั้ยแก้วฉันรักเธอมากแค่ไหน คิดถึงเธอเหลือเกิน  คิดถึงวันเวลาของเรา ได้โปรดเถอะ...ฮึก

ขอร้อง ได้โปรดยิ้มให้ฉันเหมือนเมื่อก่อน   ”

 

 

 

    โทโมะเอ่ยด้วยเสียงสั่นใบหน้าหล่อคมก้มลงซบบนศรีษะได้รูป กดจูบหนักๆอย่างคิดถึง  น้ำตาลูก

 

ผู้ชายก็รื้นขึ้นอย่างบังคับไม่ได้  เขาอ่อนแอเหลือเกิน.....เขาอย่างพัก  ไม่มีแรงจะก้าวต่อ...หนทาง

 

ข้างหน้ามันเงียบเหงาเมื่อไม่มีเธอ...แก้ว ! 

 

 

 

“......”

 

 

 

 

“ คุยหยอกล้อแกล้งกันเหมือนเมื่อก่อน ....ส่งบีบีข้อความหากันก่อนนอน ...ฮึก..คะ..คอยห่วงใย 

ดูแลกัน  เคียงข้าง  คอยซับน้ำตากัน เหมือนเมื่อก่อนที่เราเคยทำ  ภาพวันเหล่านั้น  ฉันไม่เคยลืม”

 

 

 

“.......”

 

 

 

เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม....ได้มั้ยเธอ


ยังรอเธอเสมอทุกครั้ง.........ที่หายใจ


ไม่อยากมีชีวิตอ้างว้าง.........อีกต่อไป


ก็มันทนไม่ไหวจริงๆเพราะหัวใจ.....รักแค่เธอ

 

 

 

 

 

 

“ได้...มั้ย....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย...แก้ว..กลับมารัก..”

 

 

 

     หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเพดาน เพราะกลัวน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมาให้เขาเห็น ดวงหน้าสวย

 

แทบร้องไห้ เมื่อฟังคำพูดจากปากเขามือบางกำชายเสื้อของชายหนุ่มตรงหน้าจนยับก่อนที่เธอทนไม่

 

ไหวผลักร่างสูงออกไปสุดแรง

 

 

 

 “พล่ามเสร็จหรือยัง! !  ....ถ้าเสร็จแล้วก็ออกไปได้แล้ว  ...เฟย์กับฟางจะตามมา พวกเราจะซ้อมเต้น

กันต่อ ”

 

 

 

 

    หญิงสาวหันหลังมองทางกระจก  ดวงตากลมโตสบเข้ากับดวงตาเรียวที่แดงก่ำของเขาที่มองมาที่

 

เธออย่างเศร้าสร้อย  ก่อนที่เธอจะหลบตาและเมินหน้าหนีไม่สนใจ

 

 

 

 

“......แก้ว....ลืมเรื่องนั้นมันไปได้มั้ย....เรากลับมาเริ่มใหม่กันได้มั้ย....”

 

 

 

“หึ....นายนั่นแหล่ะที่ต้องลืม  นายควรจะลืมเรื่องเก่า  คนเก่าๆอย่างฉัน! ไปหาคนใหม่ที่นายคิดว่าดี

กว่า ...สำหรับฉันอดีตก็คืออดีต  ไม่มีทางที่ฉันจะกลับไปหามันอีก ...คนเราต้องเดินหน้าต่อไป 

ไม่ควรเหยียบย่ำ! กับสิ่งของเก่าๆ! ...ไม่ใช่หรือไง”

 

 

“พอ...พอสักที ฮึก  พอเถอะแก้ว  ฉัน..ขอ...โทษ”

 

 

       ร่างสูงปราดเข้าสวมกอดเอวบางจากด้านหลังซบใบหน้ากับแผ่นหลังบอบบาง แม้แก้วจะ

 

พยายามขัดขืนและทุบตีมือของเขาแค่ไหน   แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมปล่อยเธออย่างที่คิด  

 

 ดวงตากลมโตจดจ้องตนเองและเขาในกระจก สมเพชเหลือเกิน ถ้าเรื่องนี้รุ้ถึงคนที่เธอคิดว่าเธอรัก

 

เข้า ทุกอย่างควรจบเสียตรงนี้สักที!

 

 

“นายนั่นแหล่ะควรพอ...พอสักทีโทโมะ  เลิกทำตัวงี่เง่าแบบนี้สักที  ฉันรำคาญ! !”

 

 

เสียงหวานเอ่ยอย่างเอือมระอาและดังขึ้นเสียงจนชายหนุ่มต้องเงยหน้ามองเธอในกระจก

 

 

“......”

 

 

“...เลิกทำตัวน่าเกลียด ! และงี่เง่าเหมือนเด็กไม่รุ้จักโตได้แล้ว!...ออกไปจากชีวิตฉันซะ! !”

 

 

“.......”

 

 

 

แก้วสบตากับโทโมะนิ่งน้ำตาเม็ดโตเอ่อล้นทะลักออกมาในที่สุดมือเรียวบางแกะมือหนาออก

 ก่อนหันหน้ากลับมามองเขายิ้มอย่างเย้ยยันทั้งน้ำตา

 

 

 

“หึหึ..เจ็บมั้ย..ฮึก  นายเจ็บใช่มั้ย   ....นายได้รุ้แล้วสิน่ะ ...ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน  ฉันด่านายเหมือนที่

นายเคยด่าฉัน  คำพูดนี่..ฮึก   มันเป็นคำที่เคยออกมาจากปากนายทุกคำ”

 

 

 

“...กะ...แก้ว..ฉันอยุ่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ..ฮึก..ขอร้อง..เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย..

ฉันรักเธอน่ะแก้ว”

 

 

 

“ฮึก..ฉันก็รักนาย...โทโมะ...แต่...”

 

 

 

“แต่...แต่อะไร”

 

 

 

       ชายหนุ่มเอ่ยละล่ำละลักทั้งน้ำตาแม้มีรอยยิ้มแห่งความหวังเปื้อนอยู่  ดวงตาเรียวจดจ้องคนสวย

 

ตรงหน้าที่มองมาที่เขาด้วยน้ำตาเช่นกัน  มือเรียวบางของหญิงสาวยกขึ้นกุมมือเขาไว้ ความเย้นยะ

 

เยือกสัมผัสเข้าที่มือเขาวัตถุสีเงินคุ้นตาที่เขาเคยให้เธอเป็นของแทนใจถูกวางตรงหน้าบนมือของเขา

 

 

 

“แต่..ตอนนี้ฉันรักเขา...หวังว่านายจะรู้จุดยืนของนายดี ว่ายืนตรงไหน”

 

 

 

      หญิงสาวพูดแค่นั้น ก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นปาดน้ำตาให้เขาอย่างฝืนยิ้ม แล้วเดินผ่านหน้าเขาไป

 

อย่างช้าๆ  ทิ้งให้คนฟังถึงกับทรุดเข่าล้มลงกับพื้น  เขาไม่มีแรงที่ก้าวต่อ  ไม่ไหวแล้วจริง แม้แต่แรง

 

หายใจต่อไปเขาก็แทบไม่หลงเหลือ  เธอ...ได้กระชากวิญญาณเขาออกไปกับมือ หัวใจที่เคยเข้ม

 

แข้งเสมอมากลับอ่อนแรงแทบแตกสลาย มือหนากุมแหวนแน่นราวบีบมันราวกับหัวใจตนเองที่ถูกบีบ

 

ให้เจ็บปวดแล้วปล่อยทิ้งโดยไม่มีใครเยียวยา ดวงตาเรียวหลับแน่นพยายามไม่ให้น้ำตาที่จะไหลไม่

 

ให้ไหลออกมา  เขาอ่อนแอเกินไป.... น่าสมเพชเหมือนที่คนอื่นพากันดูถูก...ถูกแล้ว  เขาสมควรตาย

 

ไปซะ ถ้ายังอยู่อย่างงี่เง่าแบบนี้......

 

 

 

 

 

 

ในวันที่ไม่มีกันในใจของฉัน....ว่างเปล่า

ไม่เคยต้องเหงาอะไรแบบนี้....ยิ่งเข้าใจ


ถ้าหากฉันย้อนเวลากลับไป....วันวาน


ฉันจะไม่ยอมให้เธอจากไป.........

 

 

*****

เอาหล่ะวันนี้แค่นี้ก่อนน้า (เจ้านางน้อยสุดรักของพี่)555+

เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าอารมณ์ดีเหมือนวันนี้จะมาอัพให้อีกน่ะค่ะ

ตอนนี้ฝันดีน่ะทุกคน จุ๊บๆฟๆๆๆๆๆ

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา