เลวแค่ไหนหัวใจก็ให้เธอ

9.1

เขียนโดย dada

วันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 13.16 น.

  23 ตอน
  512 วิจารณ์
  55.08K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เริ่มต้น!!

02.00 น. (ตีสอง)

“มึงป๊อดหรอวะ เป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียทั้งทีไม่กล้าขับรถแข่ง โห๊ะ”เสียงชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งแต่ดำสนิทสิวเต็มใบหน้าจนแทบไม่มีที่ว่างให้รูขุมขนหายใจ

“มึงดูถูกผิดคนแล้วไอสิ่ว”(ถ้าลบไม้เอกออกนี่น่าจะเหมาะกับมันมากกว่านะ) เสียงหนุ่มร่างสูงขาวผมดำสนิทถูกจัดให้ปัดไปทางซ้ายพร้อมชุดรถแข่ง

“และอย่าเป็นลมซะก่อนนะไอตุ๊ด”ไอ้สิ่วพูดขึ้นก่อนจะสวมหมวกกันน็อกแล้วขึ้นนั่งบนมอเตอร์ไซต์ที่ถูกแต่งด้วยกรอบสีขาว (ตัดกับสีผิวแกมาก) ทั้งเฟรมและท่อ บรื้น ๆๆ เสียงบิดเร่งเครื่องดังสนั่น สิ่วหันมามองลูกน้องแล้วยิ้ม

“บีสมึงเอาหมวกมาให้กูดิ๊”เสียงร่างสูงพูดขึ้นเมื่อถูกหยาม

“กูว่ามึงอย่าเลยนะไอโมะ แม่งเสี่ยงหวะ ไม่รู้ไอเชี้ยสิ่วแม่งจะเอาส้นทีนอะไรมาขวางถนนหรือปล่าว แม่งอยู่หัวหมอ”ชายร่างสูงตัวขาวจั๊วผมชี้โด่ชี้เด่สีน้ำตาลอมดำเข้ม คิ้วหนาตากลมดูน่ารักพูดเชิงกระซิบ เขาอยู่ในชุดสีดำพร้อมแว่นตาเสียบไว้ที่คอเสื้อ

“มึงจะให้มันหยามกูหรือไง”โทโมะพูดแล้วเดินไปหยิบหมวกมาเอง

“โมะมึงอย่าเลยหวะกูขอ”บีสพูดแล้วรั้งไหล่โทโมะไว้

“กูไม่เป็นอะไรหรอกหนะ”โทโมะหันมาและสวมหมวก ขึ้นนั่งบนมอเตอร์ไซต์สีดำเงาสวยมากๆๆๆ(น่าจะแลกมอไซต์กับไอ้สิวนะ)พร้อมกับบิด บรื้นๆๆๆ เสียงเครื่องดังกลบเสียงเครื่องของไอ้สิ่วไปเยอะ

“ฮี้วๆๆๆ”เสียงวี๊ดว๊าดของกองเชียร์ข้างสนามโห่ร้องกันดังสนั่น ทั้งโคโยตี้ ทั้งพริตตี้ ทั้งสกอยและพวกชาวบ้านรวมกระทั่งลูกน้องของทั้งสองฝ่าย

“เฮ้ย พวกมึงไปดูกันดิ๊ว่าทางมีอะไรกั้นไหม ไอโมะอยู่ขับรถไม่แข็งอยู่”บีสออกปากสั่งลูกน้องของโทโมะซึ่งความจริงบีสก็คือลูกน้องของโทโมะนั่นแหละแต่เค้ามีสิทธิพิเศษคือโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กเลยเป็นเพื่อนกันไปได้

“ครับนาย”ลูกน้อง4-5คนขึ้นรถมอเตอร์ไซต์สวยๆแล้วขับพากันออกไปดูตามทางที่โทโมะกำลังจะแล่นรถไป

เวลาแห่งการรอคอยมาถึง สกอยขาสั้นสายเดี่ยวเสียวหลุดปล่อยผ้าลงสู้ถนน บรื้นนนนนนนนนนน เสียงรถบิดดังลั่นไปสนั่นถนนในยามค่ำคืน  ตี๊ดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของบีสดังขึ้น

“ฮัลโหลบีส อยู่ไหนหรอทำไมป่านนี้ยังไม่นอนอีกหละเค้าเป็นห่วงนะ”เสียงใสๆลอดผ่านออกมาจากโทรศัพท์สีดำของบีส

“อ๋อ ชั้นอยู่สนามแข่งรถ”บีสพูดขึ้น

“ไปทำไม นี่มันดึกแล้วนะ อย่าบอกนะว่าบีสไปแข่งรถหนะ”เสียงใสๆเริ่มดังขึ้น

“บันนี่ อย่ามาทำเสียงดังได้ไหมชั้นรำคาญ ชั้นไม่ได้มาแข่ง ถ้าชั้นมาแข่งแล้วทำไม แข่งไม่ได้งั้นหรอ วางไปเลยป่ะ และอย่าโทรมาอีก”บีสพูดขึ้นสายตามองลงที่พื้น

“เค้าไม่ได้หมายความว่าแข่งไม่ได้นะบีส แต่เค้าเป็นห่วง ถ้าบีสเป็นอะไรไปเค้าคงบ้าแน่ๆ”หญิงสาวที่ชื่อบันนี่พูดขึ้น

“ทุกวันนี้เธอก็บ้าอยู่แล้ว ชอบกวนประสาทอยู่เรื่อย จะไปไหนก็ไปเลยไป ฮุ๊ รำคาญ โทรมาทำซากอะไรเอาป่านนี้”บีสตะคอก

“บีส....เค้าผิดอีกแล้วหรอ เค้าขอโทด เค้าแค่เป็นห่วง”บันนี่พูดขึ้น

“ห่วงบ้าอะไรนักหนา โทรมาอยู่ได้ ว่างไม่ได้เลยหรือไง 5ชม.โทรทียังพอทน นี้โทรมาทุกชม.เลย เธอจำใส่หัวไปเลยนะเธอเป็นแฟนชั้นไม่ใช่แม่อย่าทำตัวก้าวก่ายมากเกินไป ชั้นรำคาญ!!”เสียงตวาดดังขึ้นพร้อมกับที่บีสกดวางสาย และทันใดนั้น

โคร้มมมมมมมมมมมมมมมมม เสียงดังสนั่นที่ทุกคนในวงการนี้รู้ดีว่ามันคือ....เสียงรถคว่ำ ทุกคนในที่นั้นพากันวิ่งไปมุงดูกันใหญ่ บีสเมื่อได้ยินก็วิ่งมุ่งตรงไปอย่างเร็ว

“ไอโทโมะ”บีสแทบทรุดเมื่อฝ่าวงล้อมแล้วเห็นหมวกกันน็อกที่แตกกระจายทั้งๆที่หนาและซื้อมาหลายพัน รถที่สีแตก เฟรมกระจุยและที่สำคัญเลือดอาบจนทั่วร่างของโทโมะเลยก็ว่าได้ ทุกคนมัวแต่ยืนอึ้งมีแต่บีสคนเดียวเท่านั้นที่เข้าไปหอบตัวโทโมะที่ไร้สติขึ้น

“ไอ้สั* สิ่ว มึงไม่ใช่ลูกผู้ชาย ไอ้ลูกหมา มึงมันไม่แน่จริง เล่นโปรยถั่วบนถนนแบบนี้มึงมันเชี้ย อย่าให้กูเจอมึงอีกนะ มึงตายคาทีนกูแน่”บีสเอ่ยเสียงดังอย่างไม่รู้ทิศทางเพราะไอหน้าสิวก็หนีกันไปหมดแล้ว

2 เดือนต่อมา

ณ ร้านขายดอกไม้

เวลา 22.35น.

“สวัสดีคะเชิญคะ”เสียงสาวน่าใส่บุคลิกดูเท่ห์ๆห้าวๆแต่สำเนียงการพูดอ่อนหวานน่าฟังเป็นที่สุด หน้าตาก็หวานจนบาดใจ อาจจะเพราะที่ทรงผมที่ซอยขึ้นไปผมเธออยู่ในสีดำสนิท ดวงตากลมโตกำลังมองดูลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้าน

“รับอะไรดีคะ”สาวน้อยที่ชื่อแก้วเอ่ยถามอีกครั้งและยิ้มให้กับชายหนุ่มที่เดินเข้ามา เค้าก้มหน้าตลอดเวลา

“คุณคะ คุณ”แก้วพยายามเรียกแล้วเดินเข้าไปใกล้

“.....”ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบ

“คุณคะ ร้านจะปิดแล้วนะคะ”แก้วเดินเข้ามาใกล้แล้วพยายามจะมองหน้าชายหนุ่มผู้นั้น

“เดี๋ยวปิดให้”คำพูดเนือยๆดูน่าวังเวงของเขาถูกผลิออกมาจากปากและทันทีที่เขาพูดจบ แกร่ก ครืด ประตูร้านถูกล็อคทั้งด้านนอกและในพร้อมกับปิดรั้วและล็อคอย่างดี

“คะ....คุณเป็นใคร ต้องการอะไร อย่าทำอะไรชั้นนะ”แก้วพูดขึ้นเสียงดังแล้วถอนกรูดไปติดกับเค้าเตอร์คิดเงิน

“ฮึ...”เสียงหัวเราะในคออย่างน่าพิศวงดังขึ้นพร้อมกับชายหนุ่มที่ใส่เสื้อหนังสีดำกางเกงสำดำผ้าร่มค่อยๆเงยหน้าขึ้น

“ฮึกๆๆ กะ กะ กะ กลัวแล้วคะ”แก้วพูดแล้วร้องไห้ไปมา

“ฮึๆๆ...”เสียงนั้นหัวเราะถี่ขึ้น พรึ่บ ทันใดที่เค้าเงยหน้าขึ้นไฟทั้งร้านก็ดับลง

“กรี๊ดดดดดดดดด เหวอออออ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”แก้วกรี๊ดเพราะไฟดับนิดเดียวแล้วตามสัญชาติทยานแก้วกำลังจะวิ่งไปเกาะชายหนุ่มร่างสูงแต่ดันทะลุตัวไปได้ แก้วเลยกรี๊ดออกมาลั่น

“ผี.........!!!!!! ช่วยด้วยคะ ผีหลอกหนู ช่วยด้วยคะ”แก้ววิ่งไปเอาหลังพิงกำแพงและย่อนั่ง พรึ่บ และแล้วไฟก็ติด แก้วหันมองไปรอบห้อง ทุกอย่างสภาพปกติ ครืด ติ๊งหน่อง รั้วเปิดขึ้นประตูเปิดออกทุกอย่างเป็นสภาพเดิมกับตา แก้วแทบช็อกเมื่อเห็นรั้วเปิดขึ้นเองและประตูถูกดันเข้าให้เปิด

“เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่ ฮือๆๆ”แก้วส่ายหัวไปมาแล้วเดินไปปิดร้านช้าๆ ยังไงเราก็ย้ายออกไม่ได้ ที่นี่อยู่ฟรีแล้ว ถ้าไปที่อื่นก็เสียค่าเช่าสูง เฮ้อ........ แก้วนึกในใจแล้วเดินไปปิดประตูล็อกพร้อมปิดรั้ว แล้วขึ้นไปนอนบนห้อง แก้วเอนตัวลงนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ แก้วเปิดโทรทัศน์ดูแต่ดันเกิดสัญญาณล่ม

“เป็นอะไรนะ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะล่ม”แก้วตบโทรทัศน์เบาๆ

“ฮึๆ....”เสียงพิศวงกรอกหูแก้วจนกระเด้งออกจากโทรทัศน์แล้ววิ่งขึ้นที่นอนพร้อมห่มผ้าไว้คลุมหัว

“อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะคะ”แก้วพนมมือแนบอกและเขย่าไปมาอยู่ใต้ผ้าห่ม

“ฮึๆๆๆๆ.......”เสียงนั้นดังต่อเนื่องมาเรื่อยๆ

“ขอร้องนะคะ”แก้วหลับตาปี๋

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงกรี๊ดดังลั่นมาจากโทรทัศน์ แก้วสะดุ้งเปิดผ้าแล้วมองหน้าจอโทรทัศน์จอแบนเครื่องใหญ่ เฮือกกกกกกกกก แก้วหายใจเต็มปอดตาค้างเมื่อเห็นผู้ชายคนที่เคยเข้ามาในร้านกับชุดหนังสีดำและเอาหมวกติดกับเสื้อคลุมหัวไว้พร้อมก้มหน้าอยู่หน้าโทรทัศน์

“ขอร้องนะคะ อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ”แก้วไหว้และเอาหลังชิดกับหัวเตียง

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”เสียงกรี๊ดใกล้ๆหูแก้วเหมือนอยู่ข้างๆดังขึ้น

“ว้ายยยยยยย”แก้วกรี๊ดตามและขยับหนีจนตกเตียง แก้วค่อยๆลุกและจับไหล่ตัวเอง แต่....แก้วเห็นขาของผู้ชายชุดดำยืนอยู่ตรงหน้า แก้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองไล่จากเท้า

“หะ.....โห”แก้วอุทานออกมาเพราะชายที่เค้าเห็น สูง ขาว หน้าตาดีมาก ผมด้านหน้าปัดไปทางซ้าย เหนือคาดที่แก้วคิดไว้ว่าหน้าต้องเละ มีหนอนน้อยไชไปมา แต่นี่ใสสะอาดดุจแพรไหม ที่สำคัญ ริมฝีปากเอิบอุ่มชมพูอ่อนเผยรอยยิ้มน้อยๆให้

“ฮึ....”เสียงหัวเราะในลำคอที่แสนจะน่าพิศวงที่สุดในโลกใบนี้ดังขึ้น แก้วสะดุ้งและส่ายหัวไปมา แก้ววิ่งขึ้นที่นอนอีกครั้ง ชายชุดดำหายตัวไปทันตาเห็น

“ชัดเจนเลยทีนี้”ตอนแรกแก้วก็นึกว่าเป็นขโมยที่แอบซุ่มตัวตามจุด แต่เมื่อเห็นเค้าหายตัวไปต่อหน้าก็ถึงบางอ้อทันที

“ฮึ......”เสียงหัวเราะแสนพิศวงดังขึ้นข้างหูในระยะประชิดกับใบหน้าของแก้ว แก้วหันไปมองในทันที ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันมากๆจนมากที่สุด ชายหนุ่มที่แสนจะโคตรหล่อจ้องมองใบหน้าสาวสวยที่ตอนนี้ลมแทบกิน แก้วสบตาตอบอย่างไม่ถนัด

“ฮึ.....”ระหว่างที่แก้วกำลังอึ้งเสียงหัวเราะชวนพิศวงก็ดังขึ้นทำให้แก้วสะดุ้งและสปริงตัวออก

“พอสักทีเถอะ ชั้นชักจะไม่กลัวแล้วนะ”แก้วขยับออกมาแล้วพูดออกไปทั้งที่ในใจยังป๊อดเต็มที่

“ฮึ.....”ผีชุดดำยังคงหัวเราะในคอ

“ชั้นว่านายไป ขากถุย เลยดีกว่าไหม ฮึๆๆๆ อยู่ได้”แก้วหันมองหาชายชุดดำแต่กลับหายไปซะแล้ว

ณ บ้านของโทโมะ

“นายท่านตายไปอย่างงี้พวกเราจะเอาใครเป็นหัวหน้ามาเฟียคนใหม่หละ”เบฟ ผู้มีอำนาจรองจากโทโมะพูดขึ้น

“นั่นหนะสิ โทโมะนะมาตายอะไรตอนนี้”บลิ้น ผู้ช่วยของที่นั่นพูดขึ้น นี่เป็นการประชุมครั้งใหญ่ของที่นี่ ทุกคนที่มีตำแหน่งสูงๆมาร่วมชุมนุมกัน แต่ผู้ที่สูงสุดในนี้ตอนนี้ก็ต้องยกให้ บีส ถึงแม้จะมียศเป็นลูกน้อง แต่โทโมะเคยสั่งไว้ว่า ถ้าเค้าเป็นอะไรไป ให้บีสมีอำนาจสูงสุดในทุกอย่าง

“ชั้นคิดว่าคนที่น่าจะเป็นได้ก็น่าจะเป็น.....”อาร์เก้นเอ่ยแล้วเงยหน้ามองบีส

“บีส....!!”ทุกคนในที่ประชุมพากันแหกปากและมองหน้าบีส

“อย่าเลยดีกว่านะ”แต่เสียงนึงขัดขึ้น

“ทำไมหละบันนี่”เชฟ สาวสวยที่มีตำแหน่งเป็นผู้ดูแลสถานที่ถามขึ้น

“ชั้นว่า.....เอ่อ”บันนี่สาวน้อยวัยใสผิวขาวหน้าตาน่ารักอ้ำอึ่ง

“ตกลง ชั้นจะรับหน้าที่นี้แทน”บีสพูดขึ้นแล้วลุกขึ้นยืน ทุกคนปรบมือให้กับบีสในทันที

“แต่ชั้นขัดแย้งนะ”บันนี่ยืนขึ้น

“เธอไม่มีสิทธิอะไรกับที่นี่ มีสิทธ์อะไรมายุ่งเกี่ยว ชั้นแค่ให้เธอเข้ามาอยู่ในห้อง ในฐานะเรขาส่วนตัว เธอไม่ใช่ผู้บริหารหรือหุ้นส่วนของที่นี่เลย ชั้นมอบสิทธิ์ให้เธอเข้ามาในนี้ได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว เธออย่าพูดมาก ถ้าพูดมากแบบนี้ ออกไปเลย ไป๊!!”บีสเดินเข้าไปผลักอกบันนี่ บันนี่เอียงเล็กน้อยและหน้าเสีย

“เค้าขอโทดนะบีส เค้าห่วงบีส ตำแหน่งนี้มันอันตรายเกินไปนะบีส”บันนี่ดึงแขนบีสที่กำลังจะเดินไปนั่งที่

“เธออย่ามาจู้จี้ได้ไหม รำคาญจริงๆ เอ้าพวกเรา เลิกประชุม เอาตามนี้!!”บีสเอ่ยเสียงดังแล้วสลัดแขนออกจากบันนี่

“ใจเย็นๆกันนะว้อยยย”อาร์เก้น และ อาร์กี้ แฝดชายหน้าตาดีเดินกอดคอกันมาพูดแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับคนอื่นๆ

“ขอโทดนะบีพ บันนี่ขอโทดจริงๆ ยกโทดให้บันนี่ด้วยนะ”บันนี่เอ่ยขึ้นแล้วรั้งแขนบีสไว้

“เออ ก็ได้ อย่าจู้จี้อีกก็แล้วกัน”บีสพูดจบก็หันมามองบันนี่ที่ยิ้มออกมาน้อยๆ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

มาแล้วววว เรื่องนี้น่ารักๆกุ๊กกิ๊กดี (รึเปล่า) ฮิฮิ 

ฝากด้วยนะจ๊ะ ด้ากลับมาแล้ววว คิดถึงกันบ้างไหม ?? muah!!

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา