Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

 

Chapter 21

 

Froward

 

 

[ Fang Talk ]

 

ตอนนี้สภาพของฉันดูไม่ได้เลย เพราะฉันทั้งดิ้นหนี กัด เตะ ตี ตบ ต่อยฯ ป๊อปก็ไม่ยอมปล่อย

สุดท้ายฉันก็หยุดดิ้นเพราะหมดแรง ผู้ชายอะไร แรงเยอะชมัด

 

ป๊อปพาฉันมาที่ห้องพยาบาล เขาวางฉันบนลงบนเตียงก่อนจะล็อคประตู

 

คุณพยาบาลหายไปไหนกันหมด มาช่วยฟางที~

 

“คราวนี้ละ เธอเสร็จฉันแน่ ไม่มีใครอยู่ขวางเราด้วย”

 

ป๊อปปี้พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงและสายตามีเลศนัย ตาบ้า! อย่าทำอะไรฉันนะ

 

“นะ นายจะทำอะไรฉันนะ ปล่อยนะ”

 

ฉันอุทานด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆป๊อปปี้ก็จับฉันนั่งตักพร้อมกับกักตัวฉันไว้ในอ้อมกอดแข็งแกร่งนั้น

 

“มาต่อให้จบ คืนนั้นฉันยังไม่เต็มอิ่มเลย”

 

ป๊อปตอบฉันอย่างรีบร้อน พร้อมกับซุกหน้าหล่อเหลานั้นลงที่ซอกคอของฉัน มันจักจี้รู้มั้ย

 

“อือ... ปล่อยนะ มันจักจี้”

 

ฉันพยายามพลักหน้าของเขาให้ออกห่างจากตัวฉัน แต่มันก็ไม่สัมเร็จ

 

ป๊อปปี้ทาบจูบอ่อนหวานที่ปากของฉัน จูบที่ไม่ได้แสดงถึงการล้อเล่นหรือแกล้งแต่อย่างใด มันเป็นจูบลึกซึ่งเหมือนกับว่าเขาต้องการจะสื่อความรู้สึกที่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้ผ่านทางจูบนี้

 

เขาค่อยๆถอนจูบออกอย่างอ้อยอิง ก่อนจะจ้องตาฉันอย่างกับจะกลืนกิน

 

“รู้มั้ย ฉันไม่ชอบเวลาที่เธออยู่กับผู้ชายคนอื่น ยิ่งเธอทำเป็นสนิทกับพวกนั้นมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งไม่ชอบ”

 

ป๊อปปี้พูดอย่างเขาแต่ใจ พร้อมกับดึงฉันไปกอดไว้แน่น

 

ฉันยอมให้เขากอดโดยไม่เถียงอะไรออกไป เพราะตอนนี้ดูป๊อปปี้จะหวงฉันมาก สัมพัสของอ้อมกอดและจูบก่อนหน้านี้ทำให้ฉันใจสั่น

 

นี่อย่าบอกนะว่าฉันเผลอรักเขาไปแล้ว.....

 

“นายจะเอานิสัยเอาแต่ใจ มาหวงฉันแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

 

ฉันพูดในสิ่งที่ใจคิด ป๊อปปี้ผละฉันออกจากอ้อมกอดแล้วมองตาขวาง

 

“ถ้าเธอยังพูดแบบนี้อีก รับรองเลยว่าฉันจะห้ามใจตัวเองไม่ไหว แล้วเวอร์จิ้นเธอได้เป็นของฉันแน่ฟาง”

 

ป๊อปปี้ตอบกลบัมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ต่างจากฉันที่ตอนนี้หน้าแดงเพราะความอาย

 

“หมีบ้า!! พูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ย”

 

ฉันได้แต่ตีแขนป๊อปปี้ไปแรงๆ เขาได้แต่ยิ้มรับและไม่ได้ห้ามอะไรฉัน

 

“เอาสิ เธออยากตีเท่าไหร่ก็เอาเลย เพราะหลังจากนี้ฉันเอาคืนเธอเป็น2เท่าแน่”

 

ป๊อปปี้ได้แต่ยิ้มเจ้าเล่พร้อมกับตอบกลับมา ฮือออออ ฉันตกหลุมคนเจ้าเล่ห์เข้าให้แล้ว

 

“หลังจากนี้ฉันจะคอยกั้นเธอออกจากไอ้พี่กั้งให้มากที่สุด ถ้าเธอขัดขืนละก็ เจอดีแน่ ห้ามไปคุยไปทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นด้วย นี่คือคำสั่ง!”

 

ป๊อปปี้สั่งอย่างเอาแต่ใจ ฉันได้แต่พยักหน้ารับ เพราไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอีกแล้ว

 

ยิ่งพูดไปฉันนี่ละพี่จะปวดหัวเปล่าๆ ปล่อยไปดีกว่า

 

“ไปเรียนกันเถอะ จะถึงเวลาแล้ว”

 

ป๊อปปี้เหลือบมองนาฬิกา แล้วดึง(ลาก)ฉันออกจากห้องพยาบาล มุ่งหน้าไปห้องเรียน

 

หลังจากนี้รับรองได้เลยค่ะ ว่าฟางน้อยไม่ได้อยู่อย่างเป็สุขแน่ ใครก็ได้ ช่วยที~

 

[ End Fang Talk ]

 

 

 

 

[ Poppy Talk ]

 

[ โรงอาหาร โซน2 ]

 

หลังจากที่ผมแกล้งฟางในห้องพยาบาลไปแล้ว พวกเรา2คนก็กลับมาเรียน จนตอนนี้พักเที่ยงแล้วครับ

 

ความจริงผมอยากจะแกล้งเธอมากกว่านั้น แต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองไว้ก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

 

แค่นี้ผมก็หลงฟางหัวปักหัวปำแล้วละครับ....

 

“วันนี้ทานอะไรดีพี่ฟาง”

 

เสียงเจื่อยแจ้วของเฟย์ดังขึ้นก่อนใคร แก้วที่เดินตามมานั่งลงที่โต๊ะข้างๆไอ้โมะ

 

“ข้าวทงคัตสึเป็นไง ไม่ได้ทานนานแล้ว”

 

ฟางหันไปถามเฟย์ ส่วนคนที่ถูกถามก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงัง ผมว่านะ เฟย์นะทานได้ทุกเมนูแหละ เอ่ยอะไรมาก็พยักหน้ารับหมด เชื่อผมสิ

 

“ไอ้ป๊อป แกจะเอาไรวะ”

 

เขื่อนถามผมขึ้น วันนี้ทั้ง4คนใจดีจะไปซื้อข้าวให้ผมกับฟางครับ

 

“เอาข้าวราดแกงกะหรี่ก็แล้วกัน ฝากด้วยนะ”

 

ผมตอบออกไปพร้อมกับยกน้ำที่พึ่งซื้อมาเมื่อกี้ขึ้นมาดูด

 

“งั้นเดียวเฟย์ไปซื้อก่อนนะ รอแปป”

 

พูดจบทั้ง4คนที่หลือก็ลุกไปซื้อข้าวมาให้พวกผม2คน

 

ผมเหลือบมองไปเห็นไอ้พี่กั้งกับเพื่อนกำลังเดินเลือกโต๊ะอยู่

 

ขออย่าให้ไอ้พี่กั้งมานั่งโต๊ะเดียวกันเลย สาธุ~

 

“ขอพี่นั่งด้วยคนได้มั้ยครับ”

 

นั้นไง คิดไม่ทันจะจบ เสียงมารก็มาพจนแล้ว

 

ไอ้พี่กั้งเสนอหน้าย่อตัวลงนั่งบนเก้าอี้ว่างข้างๆฟางว่างอย่างไม่รอคำอณุญาติจากใคร

หึย! เห็นแล้วโมโหครับ

 

ผมลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง แล้วเดินไปนั่งเบียดกับฟางด้วยเก้าอี้ตัวเดียว(พอดีโรงอาหารที่นี่จะเป็นเก้าอี้เดี่ยวนะ)

 

“ป๊อป! จะมานั่งเบียดทำไมเนี้ย ลุกออกไปเลยนะ”

 

ฟางโวยวายทันทีที่ผมนั่งเบียดเธอ ใครจะยอมลุกล่ะ ขืนลุกไปละก็ เสร็จไอ้พี่กั้งมันแน่

 

“ไม่เอา จะนั่งแบบนี้”

 

ผมพูดอย่างเอาแต่ใจ พร้อมกับพยายามดันฟางเข้าไปอีก จนตอนนี้เธอจะตกเก้าอี้อยู่แล้ว

 

ด้วยความที่เก้าอี้มันตัวเล็ก ตอนนี้ฟางก็มานั่งอยู่บนตักผทมเรียบร้อย สำเร็จตามแผนครับ

 

“อย่าดิ้น ไม่งั้นฉันไม่รับประกันนะว่าจะอดใจไหวรึเปล่า”

 

ผมกระซิบข้างหูฟางด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ดูฟางขนลุกสิครับ ฮ่าๆๆๆ น่ารักเป็นบ้า

 

“น้องฟางวันนี้จะทานอะไรหรอครับ เดียวพี่ไปซื้อให้”

 

ไอ้พี่กั้งรับพูดเรียกร้องความสนใจจากฟางทันที

 

“ไม่เป็นไรค่ะ เฟย์กำลังไปซื้อให้อยู่”

 

ฟางได้แต่ตอบกลับไปพรอมกับยิ้มแห้งๆ

 

“มาแล้วๆ อ้าว พี่กั้งมาได้ไงคะเนี้ย แล้วทำไมพี่ฟางถึงนั่งตักนายได้ละป๊อปปี้”

 

เฟย์พูดขึ้นทันทีที่มาถึงโต๊ะ ตามมาด้วยทั้ง4คนที่เดินตามมาด้านหลัง

 

“วันนี้พี่ขอนั่งทานด้วยนะครับ พวกเราคงไม่ว่าอะไรหรอกนะ”

 

ไอ้พี่กั้งตอบกลับไป ทั้ง4คนได้แต่พยักหน้ารับ

 

“อย่าถามมากเฟย์ พี่หิวแล้ว”

 

ฟางพูดตัดบท สงสัยจะไม่อยากตอบเรื่องที่เธอนั่งตักผมอยู่มั้ง แต่ก็ช่างเถอะ ผมก็หิวแล้วเหมือนกัน

 

ฟางลงมือทานอย่างไม่ลังเล แต่มันติดปัญหาข้อนึงนะสิครับ ผมจะทานยังไงละ ในเมื่อฟางนั่งบังผมอยู่

 

อ๊ะ! นึกอะไรดีๆออกแล้ว

 

“ป้อนหน่อย”

 

ผมเกยคางไว้บนบ่าเล็กของฟาง พร้อมกับส่งเสียงอ้อนๆให้เธอป้อนข้าวผมที

 

ฟางหันหน้ากลับมาทันทีที่ผมพูดจบ ทำให้หน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

 

ผมจ้องหน้าสวยหวานของเธอดั่งถูกมนต์สะกด

 

“ทานเลอะเหมือนเด็กเลยนะเรา”

ผมสังเกตุเห็นเศษทงคัตสึติดอยู่ที่ข้างริมฝีปากนุ่มของฟางก็พูดขึ้น พร้อมกับใช้ลิ้นอุ่นๆของผมเลียลงไป แล้วทานเศษทงคัตสึแทน

 

ฟางได้แต่นั่งนิ่งค้างไปกับการกระทำของผม ไม่ต่างไปจาก5คนที่ร่วมโต๊ะอาหารตอนนี้และแฟนคลับที่ยืนดูอยู่เหมือนกัน

 

“หวานจังเลยนะ ขอชิมอีกรอบได้มั้ย”

 

คราวนี้ผมไม่พูดเปล่า รีบกดจูบลงไปที่ริมฝีปากบางนั้นทันทีก่อนที่เธอจะค้านอะไรขึ้นมา

 

ฟางที่กำลังจะอ้าปากค้านโดนผมจูบเข้าไปได้แต่นิ้ง ลิ้นของผมได้เลื่อนเข้าไปชิมความหวานจากในปากของเธอ หวานจริงๆนะยัยกระต่ายน้อย

 

ผมผละจูบออกมาช้าๆอย่างเสียดาย แต่ก็ต้องทนเพราะลืมไปว่าพวกเราไม่ได้อยู่กัน2คน มีคนอีกเป็น10กำลังยืนดูอยู่

 

“ยะ อยากให้ป้อนใช่มั้ย อ้าปากสิ”

 

ฟางรีบป้อนผมกลบเกลื่อนความเขินและอายของตัวเอง แบบนี้สิครับ น่ารักที่สุดเลย

 

“อ้ำ อร่อยมาก ยิ่งเธอป้อนยิ่งอร่อย”

 

ผมอ้าปากทานข้าวแกงกะหรี่ที่ฟางป้อน พร้อมกับยิ้มแก้มตุ่ย ฟางได้แต่รีบหันหน้ากลับไปด้วยไปหน้าที่แดงก่ำ

 

“แหมๆๆๆ หวานขนาดนี้ไม่ยกขันหมากมาขอพี่ฟางเลยละป๊อป ปล่อยให้พี่ฉันรอเก้อไม่ได้นะ มีหนุ่มๆตามจีบเยอะระวังจะโดนแย่งไปละ ใช่มั้ยคะพี่กั้ง”

 

เฟยพูดล้อผมกับฟาง พร้อมกับหันไปขอความเห็นจากไอ้พี่กั้ง หึย! เห็นหน้าแล้วอารมณ์เสีย

 

“ใช่ครับ พี่คนนึงละที่ไม่ยอม ยังไงก็ต้องแย่งมาให้ได้”

 

ไอ้พี่กั้งพูดพร้อมกับจ้องผมตาเขม็ง ส่วนผมก็จ้องกลับไปด้วยสายตาอาฆาตไม่แพ้กัน

 

ถ้าเป็นในการ์ตูนตอนนี้คงมีสายฟ้าฟาดใส่กันผ่านทางสายตาของเราแล้วละครับ

 

“น้องฟางครับ....”

 

ไอ้พี่กั้งเรียกฟางให้หันหน้าไปหา จะทำอะไรนะ!

 

[ End Poppy Talk ]

 

 

 

 

__________________________________________________________

 

 

 

 

 

Talk with Writer ::

 

มาอัพให้แล้วนะคะ ตอนนี้นาระกำลังพยายามทำใจเรื่องเคโอติกอยู่ แต่ก็นะ TT______________TT"

จะให้ทำใจยังไงก็ทำไม่ได้ รักมาก รักที่สุด จะไม่มีวันลืมแน่นอน จะรอวันที่กลับมาครบ5คน

ขอไม่พูดเรื่องนี้ แค่นี้ใจก็เจ็บมากพอแล้ว เรามาอ่านนิยายชโลมใจกันดีกว่า TTTTT^TTTTT

 

คอนสุดท้ายของเคโอ วันที่15กรกฎาคม นาระคงไม่ได้ไปนะคะ

เพราะวันที่16ติดเรียน แต่จะพยายามขอแม่ไปให้ได้ (จะโดดเรียนไปเพื่อเคโอเลยละ ฮาาาา)

ประมาณว่า วันที่14บินกลับไทย พอจบคอนก็รีบบินกลับเยอรมัน ถ้าไปได้ก็จะยอมทำ

เป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอ ขอแค่เห็นแว๊บๆก็ยังดี TTTvTTT

 

ตอนนี้สิ่งสุดท้ายที่พอจะทำได้ คือตามผลงานภายใน3เดือนสุดท้ายของพวกเขาทั้ง5คนให้ได้มากที่สุด

แล้วก็ขอภาวณา ให้พี่ป๊อปมาแลกเปลี่ยนที่เยอรมัน

ถ้ามหาลัยที่พี่ป๊อปมาแลกเปลี่ยนอยู่ใกล้ๆบ้านนาระ นาระรับรองค่ะว่าถ้าวันไหนว่าง

จะตามไปถ่ายรูปให้ทุกคนดู จะไปเกาะร้วมหาลัยคอยตามเป็นเงาตามตัวเลยละ ฮาาาาา

จะทำให้พี่ป๊อปรู้สึกเหมือนตอนที่อยู่ไทย ถึงตอนอยู่ไทยคนตามจะเยอะกว่า แต่ก็รักเท่ากันนะ

 

ข่าวดี พี่ป๊อปต่อสัญญากับค่ายกามินะคะ

เห็นบอกว่าพอเรียนจบ มีโปรเจ็คอะไรเข้ามาก็จะทำค่ะ

***อ่านบทสัมภาษณ์ คลิกเลยค่ะ***

 

รักเคโอตลอดไป จะไม่มีวันลืม ต่อให้ต้องรอ10ปี20ปีก็จะรอ กลับมารวมตัวกันไวๆนะ ^_____^

อ่านแล้วคอมเม้น+โหวตด้วยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^/