COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

9.0

เขียนโดย To_oNg0909

วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.

  26 COME BACK TO ME
  775 วิจารณ์
  40.02K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1) ความฝัน?

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

       ‘เฮือก’

 

ร่างหนาผลุดลุกขึ้นนั่ง ร่างกายชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นถี่รัวกับภาพในความฝัน

 

               “โธ่เว้ย!! ฟางฉันขอโทษ”

 

ทิ้งตัวลงนอนยกมือปิดหน้าปวดร้าวไปกับภาพความทรงจำในอดีตที่มักจะย้อนเข้ามาในความฝันของเขาเสมอๆ

 

 

 

 

 

 

 

                “นอนไม่หลับอีกแล้วไงว่ะ”

 

เขื่อนออกปากทักป็อปปี้ที่เดินหน้าโทรมลงมาจากบนห้องนอน

 

จริงๆนับแต่วันนั้น วันที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป   พวกเขาสามคนก็ไม่เคยมีใครได้นอนหลับเต็มตาซักคน ถ้าไม่ใช่

 

เพราะความคะนองของเขาบางทีพวกเขาอาจไม่ต้องเสียฟางไปก็ได้

 

                “อืม ไอ้โมะหล่ะ”

 

                “มันนั่งแกะเพลงอยู่ห้องใต้ดิน”

 

ป็อปปี้พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำออกมาดื่ม หวังว่าความเย็นของน้ำมันจะช่วยทำให้สติสตังของ

 

เขามันเข้าที่เข้าทางมากกว่านี้

 

                 “วันนี้...เมิงจะไปเปล่าว่ะ”

 

ป็อปปี้เงยหน้าขึ้นไปสบตาเขื่อน วันนี้อีกแล้วซิ มันวนกลับมาอีกจนได้ ทั้งๆที่ผมคิดว่ามันจะเป็นแค่ฝันร้าย

 

แต่ความจริงก็คือความจริง ที่ผมไม่มีวันหนีพ้น

 

                “อืม ไปดิยัยนั้นรอเราอยู่นี่นะ”  เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าไกล

 

ฟาง เธอยังรอฉันอยู่ใช่มั้ย เธอรอที่จะฟังคำขอโทษจากฉันใช่มั้ย....

 

 

 

 

ภาพร่มรื่นของสถานที่ตรงหน้าไม่ได้ทำให้พวกเขาทั้งสามคนสดชื่นขึ้นมาได้ กลับยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกหดหู่เพราะ

 

ต่างก็รู้ดีว่าภายใต้แผ่นหินเย็นฉียบตรงหน้ามีร่างบอบบางของใครคนหนึ่งนอนสงบนิ่งมาเป็นเวลานาน

 

                “ฟาง ฉันมาหาเธอแล้วนะ”

 

ปลายนิ้วเรียวไล้ภาพรอยยิ้มของหญิงสาวในภาพ สัมผัสได้แต่ความเย็นยะเยือกของแผ่นหินไม่ชึความอบอุ่นของ

 

ร่างเธออีกแล้ว

 

                 “ป็อปปี้  นายมาแล้วงั้นเหรอ”

 

ทั้งสามคนหันกลับไปมองตามเสียงทัก ภาพซ้อนทับของคนตายที่ซ้อนอยู่ในเงาของคนเป็นยิ่งทำให้ชายหนุ่มก้ม

 

หน้านิ่งกดความรู้สึกที่กำลังตีตื้นขึ้นมา

 

                “อืม คุณแม่เธอล่ะเฟย์” เอ่ยกับน้องสาวของฟาง ที่มีหน้าตาเหมือนกันราวกับฝาแฝด

 

                “เดี๋ยวคงเข้ามา ฉันนึกแล้วว่านายต้องมา”

 

                “ฟางรอฉันอยู่นิ ฉันต้องมาซิ” เอ่ยเสียงเบากับหญิงสาวที่นั่งยองๆลงเคียงเขา

 

                “ทำใจเถอะ พี่ฟางไปสบายแล้ว เหลือแต่พวกนายที่ยังต้องอยู่ และใช้ชีวิต ใช้แทนครึ่งชีวิตที่เหลือ

 

ของพี่ฟางด้วย”

 

มองหน้าเพื่อนชายคนสนิทของพี่สาวด้วยแววตาเศร้าสร้อย

 

                 “เพราะฉันคงจะมาที่นี่ไม่ได้อีก”

 

                 “เธอหมายความว่าไงกันเฟย์”

 

เขื่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงุนงง

 

                 “แม่จะย้ายไปอเมริกา นายคงเข้าใจนะ ฉันไม่อยากต้องเห็นแม่ต้องเป็นทุกข์ทุกครั้งที่เห็นของๆพี่

ฟาง”

                 “เธอไม่ไปไม่ได้หรือไง เฟย์”

 

เขื่อนเอ่ยเสียงเบา ราวกับใจเขาหลุดลอยตามคนตรงหน้าไปแล้ว

 

                “ไม่ได้หรอก ฉันเองก็ทนไม่ไหวแล้ว ไม่มีวันไหนที่ฉันนอนหลับได้สนิทซักคืน ราวกับว่าพี่ฟางยังอยู่

 

ฉันทำใจไม่ได้ ฮึก...” เสียงสั่นเครือของเฟย์ทำให้ป็อปปี้ต้องกำหมัดแน่น ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขา

 

                 “ฉันว่าแม่คงไม่เข้ามาแล้ว ฉันไปก่อนนะ ลาก่อน”

 

เฟย์ส่งยิ้มให้ครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้แต่คนที่หัวใจสลายไปกับการจากไปของหญิงอันเป็นที่รักสองคน

 

ที่ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย มันก็ทำให้พวกเขาเจ็บปวดไม่ต่างกัน

 

                 “ฉันขออยู่ฟางเดี๋ยวแล้วกัน พวกแกไปรอที่รถก่อน”

 

โทโมะตบบ่าเพื่อนเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมเขื่อน

 

ป็อปปี้มองตามหลังเพื่อนไป ก่อนจะเบนสายตากลับมาที่ภาพของหญิงสาวอีกครั้ง

 

                 “เธอไม่คิดจะให้โอกาสฉันได้เอ่ย คำนั้นเลยหรือไงนะฟาง”

 

                  “เธอรู้มัย เวลาที่มันไม่มีเธอแล้วมันเหงาแค่ไหน”

 

                  “ยัยบ้า...เธอทิ้งฉันไปได้ยังไง”

 

                  “ฉันรักเธอมากนะฟาง ถึงมันจะช้าไปก็เถอะ”

 

เอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาที่ทนเก็บกดเอาไว้หลั่งรินลงมาอย่างมิอาจห้าม ให้กับความแหลกสลายของ

 

หัวใจตัวเอง

 

                  “กลับมาได้มั้ย เธอจะกลับมาให้โอกาสฉันได้มั้ย ฟาง”

 

เสียงแผ่วเบาราวสายลม เงยหน้ามองท้องฟ้าห้ามหยดน้ำที่กำลังจะกลบสองตาของเขา เอ่ยขอร้องกับคนบนฟ้า

 

เพื่อบางทีเธออาจจะได้ยิน แล้วกลับมาตามคำเรียกร้องของเขา ตามเสียงเรียกของหัวใจ...

 

 

 

 

 

 

 

-7 ปีผ่านไป-

 

ร่างบางเงยหน้ามองท้องฟ้าสดใส ของบ้านเกิดเมืองนอนที่เธอจากไปเกือบ 7 ปีด้วยความคิดถึง

 

ในที่สุดก็ได้กลับมาซักที นายยังจะเหมือนเดิมอยู่มั้ยนะ

 

 

 

ป็อปปี้ เขื่อน โทโมะ เดินเข้าสู้เส้นทางสายดนตรีตามที่พวกเขาวาดฝันไว้  เปิดตัวด้วยภาพลักษณ์ของกลุ่มคน

 

ดนตรีที่มีความดิบ เถื่อนและรุนแรง ของดนตรีและเพศชายอย่างเต็มเปี่ยม ภายใต้ชื่อวง ‘Annihilate’  ที่มีความ

 

หมายของการทำลายล้างและบดขยี้

 

แค่เพียงปีแรกทั้งสามคนก็สามารถทำลายสถิติยอดผู้เข้าชมเอ็มวี ที่มียอดผู้เข้าชมมากสูงสุดเป็นแระวัติการณ์ใน

 

รอบ10 ปี

 

กลุ่มแฟนคลับต่างให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายด้วยกัน ที่ชอบในความดิบ เถื่อนของดนตรีที่สื่อออก

 

มาได้รุนแรงในทุกๆบทเพลง หรือแม้แต่แฟนคลับผู้หญิง ที่ต่างก็ชื่นชอบใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรของทั้ง

 

สามหนุ่ม

 

 

                  “พี่เมฆ ผมบอกแล้วไงว่าไม่รับงานวันนี้”

 

ป็อปปี้เอ่ยกับพี่ผู้จัดการวงด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด แทบอยากจะเข้าไปชกหน้าชายวันกลางคนที่ยืนมองหน้าเขา

 

อย่างไม่สะทกสะท้าน ดีว่าเขื่อนกับโทโมะ ช่วยกันรั้งเอาไว้

 

                   “แต่งานนี้เขาให้เงินดีนะเว้ย”

 

                   “ผมไม่สน ผมบอกพี่แล้วไง ว่าผมไม่รับงานวันนี้ เรื่องแค่นี้พี่ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง”

 

                   “ไอ้ป็อป มันจะมากไปแล้วนะ ฉันอายุมากกว่าแกนะ” อีกฝ่ายเริ่มขึ้นสียงอย่างหงุดหงิดที่โดนหนุ่ม

 

รุ่นน้องใส่อารมณ์เอาให้

 

                   “พี่เมฆ พี่ก็รู้ว่าวันนี้ไอ้ป็อปมันมีที่ๆต้องไปนี่หว่า” เขื่อนออกแรงช่วยเพื่อนอีกคน

 

                   “ไอ้ป็อป กรูว่าเมิงทำงานนี้ให้จบๆแล้วค่อยไปแล้วกัน”

 

คำพูดของโทโมะทำให้ป็อปปี้ลดอารมณ์ที่กำลังร้อนแรงลงได้

 

สุดท้ายทุกอย่างก็ต้องดำเนินไปตามตารางเดิม ทั้งๆที่นักร้องของวงกำลังอารมณ์บูดถึงขีดสุด แต่ทุกอย่างก็ยังคง

 

ออกมาดีเช่นเดิม

 

ทันทีที่จบงานคอนเสิตร์ ป็อปปี้ก็โดดลงจากเวทีตรงดิ่งไปที่รถของตัวเองก่อนจะออกรถไปด้วยความเร็วทันที

 

 ความเศร้าที่มองเห็น‘“กลับมาได้มั้ย เธอจะกลับมาให้โอกาสฉันได้มั้ย ฟาง”’

~ ~   ~ ~♬ ~ ~   ~ ~♬ ~ ~   ~ ~♬ ~ ~   ~ ~♬

 

มาแล้วๆค่ะ  เรื่องนี้ตั้งใจไว้ว่าเราจะเศร้ากระจายค่ะ ฮ่าๆ แต่มันจะเศร้ามั้ยคงต้องถามคนอ่านแล้วแหละ

อ่านแล้วคิดเห็นยังไงกับเรื่องนี้ก็บอกกันบ้างน้า

ทุกๆการกระทำของมนุษย์มักมีเหตุผลซ่อนอยู่เสมอ 

เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา