COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

9.0

เขียนโดย To_oNg0909

วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.

  26 COME BACK TO ME
  775 วิจารณ์
  40.03K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

26) บทสุดท้ายของเรื่องราว The EnD

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

               “ออกไปก่อนได้มั้ย ฉันไม่อยากเห็นหน้านายตอนนี้”

 

ประโยคของหญิงสาวยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดของเขามากขึ้นไปอีก

 

               "ฟาง เธอฟังนะ ม่ว่าฉันจะเป็นป็อปปี้คนที่เธอรักหรือว่าคนที่เธอเกลียด แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้นะ ว่า

 

ฉันคนนี้รักเธอ และมันจะเป็นแบบนั้นตลอดไป ไม่ว่าต่อจากนี้เธอจะหนีหายจากชีวิตฉันไปอีกก็ตาม”

 

                “ฮึก พอแล้วฉันไม่อยากฟัง”

 

เธอได้แต่ทรุดตัวลงนั่งยองๆกับพื้น ยกมือปิดหูตัวเองราวกับไม่อยากได้ยินความจริงที่มันกำลังจะทำร้ายเธออีกต่อ

 

ไป

 

                  “ฟาง....” ป็อปปี้มองสภาพคนรักด้วยสายตาเจ็บปวด ทั้งๆที่เห็นเธอกำลังร้องไห้ แต่เขากลับเข้าไป

 

ปลอบเธอไม่ได้ แบบนี้มันยิ่งกว่าฆ่าเขาทั้งเป็นซะอีก

 

 

พระเจ้าครับ อย่าเขาหัวใจของผมไปได้มั้ย ถ้าทานเอามันไปแล้วผมจะอยู่ได้อย่างไร

 

 

                   “เรื่องอะไรกันว่ะไอ้ป็อป”

 

เขื่อนวิ่งนำหน้าอีกสามคนที่เหลือเข้ามาด้วยสภาพยุ่งเหยิง ก็จะไม่ให้มันยุ่งเหยิงได้ยังไงก็ในเมื่อคนโทรไปตาม

 

มันดันโทรไปตอนตีสามกว่าแบบนี้

 

                   “ฟางรู้แล้ว”

 

                   “เฮ้ย ยังไง ทำไม อะไรว่ะ”

 

                   “ไอ้เขื่อนเมิงจะเว้นช่องให้ไอ้ป็อปมันตอบจะได้มั้ย”  โทโมะด่าเพื่อนอย่างหงุดหงิด

 

                   “ฟางเปิดไฟเลยเห็นว่ากรูเป็นกรู”

 

ประโยคสั้นๆของป็อปปี้ ทำให้สี่คนที่เหลือต่างเงียบเสียง

 

นั้นซินะ เขาเป็นเขา ความจริงที่ไม่มีทางหนีพ้น

 

                   “แล้วเมิงจะเอายังไง สู้หรือถอย”

 

                   “อย่าถามกรู เพราะกรูสู้มาตลอด สู้เพื่อหัวใจตัวเองมาตั้งแต่ 7ปีที่แล้ว คนที่ควรถามคือฟางไม่ใช่

กรู”

 

                  “ใจเย็นๆนะพี่ป็อป พี่ฟางต้องเข้าใจ แก้วเชื่อแบบนั้น”

 

 

แก้วเดินเข้าไปโอบคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายตัวเองอย่างให้กำลังใจ

 

 

 

ทางด้านในห้องพักฟื้น

 

                  “ป็อป ฟางจะทำยังไง จะต้องจบเรื่องนี้ยังไง ถึงจะไม่มีใครเจ็บปวดกับมันนะ”

 

ถามตัวเองเสียงแผ่ว ระหว่างความรักที่อกข้างซ้าย กับความหวาดกลัวที่มันกำลังเกาะกุมใจเธออยู่ เธอจะเลือก

 

อะไร เธอต้องเลือกสิ่งไหน

 

                  “มันก็ขึ้นอยู่กับว่า พี่ฟางจะรักพี่ป็อปพอที่จะยอมทิ้งความกลัวในใจตัวเองได้รึเปล่าหล่ะ”

 

                  “เฟย์ “

 

                  “แค่ถามใจตัวเองเท่านั้นแหละพี่ฟาง ว่าพี่จะเลือกอะไร”

 

ถามใจตัวเอง แต่เธอจะหาคำตอบนนี้ให้ตัวเองได้ยังไงกัน?

 

 

 

ร่างบางก้าวเดินเข้ามาในสถานที่ ที่ครั้งหนึ่งมันเต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างเธอกับเขา

 

สุสาน มันน่าตลกนะ ที่เธอกับป็อปปี้กลับมีความทรงจำมากมายระหว่างกันฝังอยู่ที่นี่จนล้น

 

ทุกๆความรู้สึกที่ผ่านเข้ามาต่างเรียงร้อยเข้าด้วยกันราวกับสายสร้อยที่มันจะไม่มีวันขาดออกจากกัน

 

ความกลัวที่มันอยู่ในใจเธอ เธอรู้ดีว่ามันไม่ได้มาจากป็อปปี้ แต่มันมาจากตัวเธอเอง

 

ความกลัวที่จะอยู่ร่วมกับเขา กลัวที่จะทำให้เขาเจ็บปวดและกลัวว่าวันหนึ่งเธอจะต้องสูญเสียเขาไปเหมือนกับที่เขา

 

เคยสูญเสียเธอและเธอเคยสูญเสียเขา

 

แต่ถ้าเธอกล้าที่จะก้าวข้ามผ่านความกลัวนั้นไป เธออาจจะได้พบเจอกับความสุขที่รออยู่ก็เป็นได้

 

 

 

                   “ฟางเธอจะไม่พูด ไม่มองหน้าฉันเลยหรือไง”

 

ป็อปปี้เอ่ยกับคนที่นั่งเหม่อมองท้องฟ้าข้างหน้า ด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

 

                   “.....”

 

                  “เอาเถอะ วันนี้ฉันแค่จะแวะเอานี่มาให้ ถ้ามันไม่ลำบากนัก ฉันอยากให้เธอไป

 

บางทีเธออาจจะตัดสินใจได้เรื่องของเรา”

 

วางของในมือลงก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของหญิงสาวไปเงียบๆ

 

เธอละสายตาจากภาพข้างหน้ามามองของที่ป็อปปี้วางไว้บนเตียง ก่อนจะลุกขึ้นมาหยิบออกเปิดดู

 

                   “ตั๋วคอนเสิตร์งั้นเหรอ?”

 

มองตั๋วในมือด้วยความไม่เข้าใจ วันที่ในตั๋วระบุวันแสดงในอีก2วันข้างหน้า

 

มันจะทำให้ฉันตัดสินใจเรื่องของเราได้จริงๆเหรอป็อปปี้

 

 

 

                    “แก้วดีใจนะที่พี่ฟางยอมมา”

 

                    “ใครว่า ฉันลากมาตั้งหาก”

 

                    “ถ้างั้นพี่กลับก็ได้”

 

                    “พี่ฟาง” คว้าแขนพี่สาวเอาไว้ก่อนจะออกแรงลากเข้าไปด้านใน ทันทีที่ประตูเปิด

 

‘Annihilate’ 

 

เสียงเรียกร้องของแฟนๆดังกระหึ่มฮอลทันทีที่ทั้งสามหนุ่มปรากฎตัว

 

ฟางมองการแสดงของทั้งสามคนอย่างอึ้งจัด ไม่คิดว่าทั้งสามคนจะสามารถพัฒนาตัวเองจนมาถึงขั้นนี้ได้

 

อะไรคือแรงขับเคลื่อนให้ผู้ชายทั้งสามคนที่เคยเห็นว่าดนตรีเป็นแค่ความเท่ห์ที่มีไว้เล่นโชร์สาว มายืนในจุดนี้ได้นะ

 

                  “ครับ ก็ต้องขอขอบคุณทุกๆคนมากที่มาในวันนี้ พวกเราสนุกมากครับ”

 

ป็อปปี้เอ่ยใส่ไมค์ด้วยน้ำเสียงปนเสียงหอบ หลังจากคอนเสิตร์เข้าสู่ช่วงท้ายของการแสดง

 

                  “หลายๆคนอาจจะเคยสงสัย ว่าทำไมผู้ชายสามคน ถึงได้มายืน ณ จุดจุดนี้ได้ มันมีเหตุผลครับ”

 

สายตาคมกวาดมองไปทั่วฮอล ก่อนจะมาหยุดลงที่ใบหน้าหวานของใครคนหนึ่ง

 

                  “มันเป็นเพราะว่าผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งๆครับหลายคนอาจจะตอบว่าเป็นแม่ของพวกเรา ก็ใช่ครับ

 

แต่มันไม่ถูกทั้งหมด แต่มันเป้นเพราะผู้หญิงที่ชื่อ...”

 

เสียงทุ้มหยุดลง ก่อนที่เขาจะก้าวเดินจากเวทีลงมายังกลุ่มแฟนคลับ เสียงกรี๊สของแฟนเพลงดังขึ้นเป็นเท่าตัว

 

หากแต่ก็ยอมแหวกทางให้นักร้องหนุ่มได้เดินเข้ามาในโซนคนดูแต่โดยดี

 

ร่างสูงหยุดลงตรงหน้าร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่ง ก่อนที่เขาจะฉุดให้เธอยืนขึ้น

 

เสียงแฟนเพลงทำให้ฟางหูอื้อไปหมด แต่มันคงจะไม่ดังเท่ากับเสียงเต้นรัวของหัวใจเธอแน่นอน

 

                 “ฟาง ป็อปรู้ ว่าป็อปอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุดสำหรับฟางแต่ป็อปอยากให้ฟางได้รู้ว่า สำหรับป็อป

 

ฟางคือหัวใจได้โปรดกลับมาเป็นอากาศของป็อปได้มั้ย ถ้าไม่มีอากาศ ไม่มีหัวใจ ป็อปจะอยู่ยังไง ถ้าต้องอยู่โดย

 

ไม่มีฟาง”

 

นัตตาคมจ้องลึกเข้าในดวงตาของเธอ สื่อสารยอกย้ำในทุกๆคำพูดของตัวเขาเอง

 

                 “ได้มั้ยคนดี กลับมาเป็นคนที่รักกันจะได้มั้ย”

 

                 “กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”

 

เสียงกรี๊สของแฟนคลับทำเอาเธอหูอื้อตาลายไปเลย บีบมือป็อปปี้ที่กุมมือเธอไว้แน่น

 

                  “ฟาง....”

 

เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆอีกครั้งก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมา

 

                   “ฟางรักป็อปค่ะ”

 

ป็อปปี้ยิ้มก้วางกับคำตอบของเธอทันที คว้างร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น

 

                   “ขอบคุณนะฟาง ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน”

 

                   “ฟางจะทิ้งลมหายใจของตัวเองไปได้ยังไงกัน”

 

 

 

 

                  “ชนๆฉลองให้ไอ้ป็อปที่มันตามหาหัวใจตัวเองเจอกันหน่อยเร็ว”

 

พี่เมฆยกแก้วขึ้นชูกลางอากาศ เอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ถึงแม้พรุ่งนี้เขาจะต้องโดนค่ายเรียกไปด่า แต่เท่านี้สำหรับ

 

ทั้งสามคนที่เขารักเหมือนน้องก็ถือว่าคุ้ม

 

                  “เย้!!!”

 

 

 

                   “เอาไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยให้แม่บ้านมาเก็บ”

 

ป็อปปี้เอ่ยห้ามร่างบางที่กำลังเก็บของบางส่วน ต่างจากคนอื่นๆที่สลบเหมือดไปแล้ว

 

                   “ไปนอนดูดาวบนดาดฟ้ากัน”

 

ฟางเดินตามแรงจูงของอีกฝ่าย ที่พาเดินเข้ามาในห้องนอนของเขา ก่อนจะพาเธออเดินทะลุออกไปทางระเบียง

 

หลังห้องเดินนำเธอขึ้นบันไดเวียนอันเล็กที่อยู่ตรงกำแพงขึ้นมาบนดาดฟ้า

 

                    “ว๊าว ไม่คิดว่าจะมองเห็นดาวเยอะขนาดนี้นะเนี่ย”

 

ฟางเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีดาวเกลื่อนฟ้า

 

                    “มานอนนี่ซิ”

 

ป็อปปี้ดึงร่างบางให้นอนลงเคียงข้าง ให้หญิงสาวนอนหนุ่มแขนตัวเอง

 

                    “เพราะแบบนี้ซินะ ป็อปถึงได้ครองชั้นสามอยู่คนเดียว”

 

                    “ไม่ใช่ซักหน่อย เพราะไอ้โมะมันชอบห้องใต้ดิน แล้วไอ้เขื่อนมันก็ชอบเข้าออกบ้านดึกๆบ่อยๆ

 

ต่างหากมันถึงได้อยู่ชั้นล่าง”

 

ฟางย่นจมูกไม่เชื่อกับคำแก้วตัวของชายหนุ่ม

 

                    “ที่จริง เพราะฉันคิดว่าการที่ฉันได้นอนตรงนี้ก็เหมือนได้นอนมองเธอที่อยู่บนฟ้าตั้งหาก”

 

ฟางเอื้อมมือมากุมหน้าชายหนุ่มไว้ ป็อปปี้หันกลับมาสบตาเธอ

 

                     “ต่อไปนนี้ ฉันจะนอนอยู่ข้างๆนายไม่ไปไหนอีกแล้วนะ ป็อปปี้”

 

                     “ใช่ เธอต้องอยู่ให้ฉันกอดไปอีกนาน ไม่งั้นฉันจะตามทวงเธอไปทุกที แน่” ป็อปปี้รัดร่างบางเข้า

 

มาโอบกอดไว้ ฟางเองก็กอดรัดเอวหน้าของชายหนุ่มเอาไว้แน่นเช่นกัน

 

                    “ฉันรักนาย และจะรักตลอดไปนะป็อปปี้”

 

                    “ฉันรู้แล้ว”  ชายหนุ่มงึมงำตอบกลับมา

 

                    “ฉันเองก็รักเธอมากนะฟาง”

 

                    “อืม.... ^^”  ฟางยิ้มให้ก่อนจะหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน....

 

 

 

ความรักก็ไม่ต่างกับการปลูกต้นไม้ เราต้องคอยรดน้ำ เท่านั้นต้นไม้ก็จะเติบใหญ่

 

น้ำก็เหมือน ความเชื่อใจซึ่งกันและกัน

 

ความรักก็ต้องการความเชื่อใจซึ่งกันและกัน มันถึงจะไปรอด

 

แล้วคุณหล่ะ ดูแลความรักของตัวเองดีแล้วหรือยัง ยังไม่สายที่จะแสดงความรักกับคนที่คุณรักนะค่ะ

 

         The End                                                                                                          

 วันที่ 22/06/12   20:03

แก้ไขครั้งที่2

วันที่ 17/08/2012

11:19

ปล. ฉากคอนเสิตร์มาจากเรื่อง your are beautiful (หมูกระต่าย) ฮ่าๆขโมยมาสุดฤทธิ์อ่ะ ^^

 

จบแล้วค่ะจบแล้ว สองเดือนเต็มๆหลังจากการเขียนและแก้ไขครั้งแรก เหนื่อยมากกับเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าจะเศร้าไปไหน

 

เหมือนกัน สงสัยไอ้คนเขียนมันจะเก็บกดมานาน หวังว่าคงจะดราม่าสมใจใครหลายๆคน

 

ถ้าว่ามีโหมดนี้อีกมั้ย ไม่มีแล้วค่ะ เหนื่อน เขียนกันจนเปื่อยไปข้าง ==”

 

ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามนะค่ะ หลายคนมากที่คอยทวงมาตลอดๆ

 

ทั้งในทวิตและในเว็บ ขอโทษดด้วยที่เวลาอัพไม่ค่อยมี เขางานเยอะอ่ะ ฮือT^T

 

รักคนอ่านมากๆ ขอบคุณคนโหวด กระโดดหอมแกก้มคนเม้นคร้า ^+++^

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา