Truth ความจริงระหว่างเราสองคน

8.1

เขียนโดย mild2011

วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2555 เวลา 17.06 น.

38 ตอน

309 วิจารณ์

65.17K อ่าน

30)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

2 อาทิตย์ต่อมา (ฟาง)

นี่ก็ปาเข้าไปเดือนหนึงแล้ว เมื่อไรนายจะฟื้นสักทีนะป๊อปฉันคิดถึงนายจัง ฉันนั่จับมือของป๊อปมาจับแก้มของฉัน

"ป๊อปฟางยังรอป๊อปนะ รีบฟื้นสักทีสิ บางทีถ้าป๊อปไม่ฟื้นฟางอาจจะมีคนอื่นไปเลยก็ได้" ฉันพูดออกไปเพื่อฟื้น แต่ถ้าสังเกตดีเมื่อกี้ป๊อปหายใจแรงมาก นิ้วเหมื่อนขยับ

"ไม่มั้ง เราคงจะตาฟาด" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะปล่อยมือคนที่นอนอยู่แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ

"หรือว่าป๊อปไกล้จะฟื้นหรือเปล่า!!" ฉันพูดกับตัวเองอยู่หน้ากระจกคนเดียว

"คงไม่มั้ง เรฃลิกคิดได้แล้วยัยฟาง" ฉันล้างมือเสร็จพอดี

"ป๊อป ! "ฉันมองไปที่เตียงแต่ไม่มีแม้แต่เงา กำลังจะกลับหลังหันแต่มีคนมาสวมกอด

ฟอด! มีคนหอมแก้มฉัน จะใครที่ไหนนอกจากคนที่รอคอย

"คิดถึงตัวเล็กจังครับ!" ป๊อปพูดแล้วทำให้ฉันน้ำตาไหล

"ป๊อปจริงหรือเปล่า ฟางไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ??" ฉันพูดกอดตอบน้ำตาก็รินไหลลงอาบแก้ม

"จริงครับ อย่าร้องไห้นะคนดี!" ป๊อปพูดกับฉันแล้วกระชับกอดแน่นขึ้น

"ฟางก็คิดถึงป๊อปเหมื่อนกัน" ฉันพูดแล้วกอดแน่นกว่าเดิม

เหมื่อนปากของเราสองคนกระทบกันอย่างอ่อนหวานอย่ารู้งงาน จูบนี้มันช่างอ่อนหวาน หลงไหล โหยหามารวมๆกัน เราห่างกันไปนานเท่าไรแล้วนะ มือของฉันตอนนี้เลื่อนไปโอบคอเขาอย่างลืมตัว แต่ดูเหมื่อนป๊อปจะไม่พอแค่นี้ มือเริ่มไปป้วนเปี้ยนแถวๆ บราเซียสีชมพูของฉันแล้วปลดมันออกแต่ยังไม่ทันดึงออกฉันผละออกก่อน

"ทะลึ่งจริงนะ ไอ่หมีบ้า!" แกล้งคนให้อารมณ์ค้างนี่ดีอย่านี้นี่เองนะ

"ขอแค่นี้เป็นรางวัลได้ไหมอะ" อ้อนอีกแล้ว

"ไม่ได้ รอไปก่อน !" ฉันพูดต่อไป

"ได้ครับป๊อปจะรอจนถึงวันนั้นของเรา" ป๊อปพูดแล้วกระชับกอด

ฟอด !

"ป๊อปติดตระขอบราเซียให้ฟางเดี๊ยวนี้!" ฉันพูดเสียงอายๆ

"ครับๆ" ป๊อปล้วงมือเข้าไปในเสื้อแล้วเอามือเข้าไปติดตะขอ แล้วไม่วายเอามือลูบหน้าอกของฉันอีก

"ป๊อป !" อายนะเฟ้ย!

"ครับๆผม" แล้วเราก็ออกจากกันไป ป๊อปขึ้นไปนอนที่เตียง

ตอนนี้ก็ประมาณ 12:10 น. คุณหมอเข้ามาตรวจป๊อปและแสดความยินดีกับฉันแล้วบอกป๊อปว่าคุณโชคดีมากที่ได้ แฟนดีๆอย่างนี้ มาเฝ้าคุณทุกวัน ทำให้ตาป๊อปหมีบ้ายิ้มไม่หุบเลย

"ป๊อปหิวหรือยัง อาหารยังร้อนอยู่กินเลยนะ เดี๊ยวไท่อร่อย" ฉันพูดแล้วเดินไปที่รถเข็นที่มีถาดอาหารวางอยู่เข็นมาไว้ ใกล้เตียง

"ป้อนหน่อยนะครับ" อ้อนเหมื่อนเด้กเลยนะ

"ก็ได้ค้ะ คุณชายภานุ" ฉันพูดแล้วเอาข้าวป้อนเข้าไปในปาก แล้วเราก็คุยกันว่าป๊อปรู้สึกตัวตอนไหน สรุปว่ารู้สึกตั้งแต่ฉันจับมือเขาแล้ว ตาบ้า เขินนะเฟ้ย

"ป๊อป เดี๊ยวฟางไปทำอาหารที่คอนโดนะแล้วอีก 3 ชม. กลับมา"ฉันพูดแล้วเดินเข็นรถไปเก็บ

"ไปไหนตั้ง 3 ชม." ถามเสียงดุนึกว่าพ่อ (ก็พ่อบังเกิดเก้าไงม๊า! : ML)(เออเหอะ ! :fang )

"จะไปร้าน"กาแฟของเพื่อนหน่อยอะ" ฉันตอบกลับไปเสียงอ่อน

"เพื่อน ญ/ช เพื่อนคนไหนชื่อไร " เสียงดุสะสดุงเลยแฮะ แกล้งหน่อยดีกว่า

"ชาย" ฉันตอบ

"ใคร" โอ๊ะโอ หน้ากลัวอะ

"กวิน" อ่อนขึ้นมาทันที

"อืม รีบไปรีบกลับนะ คิดถึง เดี๊ยวแหวนอยู่ไหน" ชั่งสังเกตจริงนะ แกล้งเก็บไว้ในกระเป๋า

"ไม่รู้ มีด้วยหรอ"ฉันทำหน้าเฉยๆ

"ตัวเล็ก!" จะเสียงดังทำไม มันหน้ากลัวรู้ไหม

"ค้ะ ไม่มีจริงๆ ให้ไว้ตอนไหนอะ" แพ้แน่เรา

"เอาดีๆ ตัวเล็ก !" ดุอีกแล้ว

"เอาขึ้นมาเดี๊ยวนี้" แพ้ตลอดอะ ฉันล้วงมือไปในกระเป๋าแล้วหยิบแหวนขึ้นมายื่นให้เค้า

"นี่ค้ะ " ฉันพูด แล้วทำให้คนตรงหน้ายิ้มพร้อมแปกใจ

"ใส่ให้หน่อยดิ" ฉันพูด

แล้วยื่นมือไปให้

"มันต้องมีค้าจ้างด้วยนะ"เขาพูดเจ้าเหล่อีกแล้ว

"งั้นก็ไม่ต้องใส่!" หวังไปเถอะตาหมีบ้า

"ล้อเล่นครับ " ป๊อปปี้หยิบแหวนแล้วใส่ไปที่นิ้วนางข้างซ้าย

ฟอด !

"ขอบคุณค้ะ"ฉันพูดแล้วหอมแก้มเขา แล้วเดินถือกระเป๋าออกมา

โอ๊ะโอ ! คิดถึงทุกคนจัง พอดีเรียนหนักอะ เลยไม่ค่อยมีเวลาอัพสักเท่าไร แต่คงจะมาอัพให้บ่อยๆ และกำลงัเริ่มแต่งเรื่องใหม่ อีกไม่ถึง 5 ตอนก็จะจบแล้ว ตอนต่อไป จะเป้นของ TK นะค้ะ เป็นสาเหตุว่าเค้าเป็นแฟนกันได้ยังไง ห้ามพลาด!!