HistoryOfLove ประวัติศาสคร์ร้ายสั่งหัวใจให้รักเธอ

555 วันนี้อารมณ์เสียนิหน่อย -*-  จากสาเหตุบางเรื่อง แต่ก็ดีใจที่มีคนมาคอมเม้นให้ถึงแม้ว่าจะเม้นแค่ 2 คน

แต่ยังไงก็ถือว่าเม้น >< ไรเตอร์รู้สึกว่าอยากลองแต่ง ชาย-ชาย 555 หื่นซะแล้ววว ~

ไม่เอาและอ่านกันเลยดีกว่าไม่พร่ำอะไรมากเพราะนิยายค้างเยอะ ! ( ยอมรับ )

 

-------------------------------------------------------------------------------------------

" พ่อฮะ !!! แย่แล้ว !  "

" เขื่อนเกิดอะไนขึ้น ! " ผมถาม ผมผมรู้ถ้าไม่เกิดเหตุอะไรร้ายแรงจริงๆเขื่อนจะไม่ตะโกนออกมา

" พวกมันบุกรุกถิ่นเรา ! " เขื่อนตอบ มันต้องเกิดอะไรซักอย่างเพราะที่เพราะแน่ๆพวก "หมาป่า " ไม่เคย

บุกรุกถิ่นของ " แวมไพร์ " อย่างเรามาเกือบ 300 ปีแล้ว

 

พวกเราทั้งครอบครัววิ่งไปหน้าบ้านอย่างไวเพียงไม่ถึง 5 วินาที

" มีอะไร ! " พ่อของผมตะโกนถามฝั่งของพวกมัน

" เมื่อวันก่อนฝั่งผมแจ้งว่ามี แวมไพร์ตนหนึ่งในครอบครัวของคุณบุรุกถิ่นของเรา "

" เซจี ! มันจะเป็นไปได้ยังไงกันเมื่อวันก่อนครอบครัวของผมอยู่ที่มหาลัยกันทุกตน ! " ผมตอบเซจีผู้ซึ่งเป็นหัว

หน้าฝูงหมาป่า   ผมยังงงๆอยู่เลยเพราะเมื่อวันก่อน ผม ฟาง ป็อป เขื่อน เฟย์ เราเรียนอยูาที่มหาลัย

ส่วน  พ่อและแม่ของผมท่านก็ทำงานอยู่ในมหาลัย

" เจมส์ ! ทำไมคุณถึงสอนให้ลูกโกหก ! " มันจะมากไปแล้วนะ !

" เซจี ! คุณมีสิทธิอะไรมาว่าลูกของเรา ! " แม่ของผมคำรามใส่

" ไดน่าใจเย็นๆ " พ่อของผมปลอบแม่ทีตอนนี้กำลังเดือดได้ที่

" ทำไมคุณพูดอย่างนี้ค่ะเซจี ครอบครัวของเราอยู่มา 300 กว่าปีแล้วเราเคยบุกรุกถิ่นคุณสักครั้งไหม ? ถ้าพวก

เราคิดจะล่าจริงๆ พวกเราจะไปแบบไม่ให้พวกคุณเห็นหรอก ! พวกคุณก็รู้ว่าพวกเราไวแค่ไหน ? " ฟางรีบ

ตอบอย่างใจเย็น เพราะตอนนี้เธอกำลังระงับอารมณ์ที่อยู่ในใจ แต่ถ้าเธอโกรธขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่ว่าใครก็ห้ามเธอไม่

ได้ทั้งนั้น

" หึ ! ผมจะเชื่อใจพวกคุณสักครั้ง ! แต่อย่าให้รู้นะว่าพวกคุณบุกรุกถิ่นผม ไม่งั้นมันจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณผม

ไม่รับผิดชอบหรอกนะ " เซจีพูดแล้วรีบพาฝูงของเขาวิ่งไปทางทิศใต้ทันที

" ดีนะที่ฉันระงับอารมณ์ไว้ทัน ไม่งั้นพวกมันได้ตายคามือของฉันแน่ ! " ฟางพูด ผมรู้้นะว่าฟางนะอยากฆ่าพวก

หมาป่าแค่ไหน เพราะช่วงก่อนที่พวกเราทำสัญญากันผมก็เป็นแบบเธอแต่หนักกว่าเธอเยอะ

 

 

" ตระกูลไหนกันนะที่ไปบุกรุกถิ่นของพวกนั้น "  ผมตั้งคำถามอยู่ในใจ ขณะที่เดินเข้าบ้านเพื่อไปเอากุญแจรถแล้ว

ไปมหาลัยทันที

 

 

end  Special tomo talk

 

 

หลังจากที่ฉันไปรับน้ำขิงเสร็จแล้วฉันก็ขับรถตรงไปยังมหาลัยทันที เสียดายจริงๆวันนี้ฉันไม่ได้เรียนกับเธอเพราะ

เธอไม่ลงวิชา ฟิสิก  สังคม ชีววิทยา ทั้งหมดนี้วิชาที่ฉันชอบแต่เธอไม่ชอบซะงั้น ! เฮ้อ ~ แล้วฉันจะมีเพื่อน

เรียนไหมเนี่ย !

" ฮ่าๆ แก้วไม่ต้องกังวลหรอก เทอมหน้าฉันจะลงวิชาพวกนี้เป็นเพื่อนเธอถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบก็เหอะนะ ! "

" ขอบใจจ้ะ ไปเรียนก่อนนะตอนพักกลางวันเจอกัน " ฉันบอกลาน้ำขิงแล้วเดินเข้าชั้นเรียนทันที

 

วิชา ฟิสิก 

ฉันเดินเข้าห้อวเรียนด้วยสภาพที่หดหู่มากๆ เพราะฉันไม่รู้จักใครสักคนเลย 

" จริญญาที่มันเต็ม งั้นเธอไปนั่งข้างๆวิศวก็แล้วกันนะเดี๋ยวชั่วโมงหน้าอาจารย์จะจัดที่ให้ใหม่ "

" ค่ะ " ฉันตอบแล้วเดินตรงไปยังที่นั่งทันที วิศวนี่ใครกัน ? ขณะที่ฉันเดินไป แจ่มจ้างทันทีว่า วิศวคือใคร ?

นายโทโมะนั้นเอง ฮ่าๆๆ ก็ยังดีนะมีเพื่อนคุย

" ดีจ้ะ ! " ฉันพูดแล้วตีมือเขาไปทีนึง มือเขาเย็นจนทำให้ฉันขนลุกเลยนะเนี่ย

"  อือ " ทำไมเขาถึงได้เย็นชานัก ฉันอยากทำความสนิทกับนายนะ

 

 

3 ชั่วโมงผ่านไป

ฉันยอมรับนะฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลยเพราะฉันมองแต่ใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทั้งๆที่ตอนนั้น

ตอนแรกที่เจอเขามันเป็นสีดำ ฉันคิดว่าฉันเริ่มตกหลุมรักเขาตกหลุมรับใบหน้า เสียง และกลิ่นของเขา ฉันไม่

เคยเจอใครที่พิเศษแบบนี้มาก่อนเลย

" จริญญาเธอจับคู่กับวิศวทำรายงานนะ "

" อะไรนะครับ ! ให้ผมทำรายงานกับเธอหรอ ! " เขาโต้แย้ง

" ใช่ มีปัญหาอะไรไหมวิศว ? "

" ไม่มีครับ " เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เขารังเกียจฉันมากเลยหรอ ? ถึงไม่อยากทำรายงานกับฉัน ฉันคง

เป็นคนที่น่ารังเกียจมากคนนึงซินะถึงไม่ค่อยมีเพื่อนและก็ไม่มีใครอยากคบ

 

 

ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนด้วยสภาพจิตใจที่หดหู่กว่าเดิม !

" ไงเรียนเป็นไงบ้าง " เดินมาก็เจอคำถามของคำถามของเพื่อนซี้เลยนะ

" อือ ก็ดี "

" เป็นอะไรไหมเนี่ย " เธอถามฉันขณะที่เราเดินเพื่อไปโรงอาหารกัน

" น้ำขิงเธอคบฉันเป็นเพื่อนได้ไง เธอไม้รังเกียจหรือขยะแขยงฉันหรอ ? " ฉันรัวคำถามใส่เธอ

" บ้าซิ ! ใครจะไปรังเกียจเธอละเธอออกจะน่ารักนะแก้ว ! ใครทำอะไรเธอเนี่ยฮะ บอกฉันมาซิ ! "

 

 

ฉันเล่าให้น้ำขิงฟัง เหมือนกับว่าได้ระบายอารมณ์ขึ้นมาทันที...

 

 

" เฮ้อ ! เธอจะไปเอาอะไรกับนายนั่นละเธอก็รู้นิว่านายนั้นกับครอบครัวเป็นไง เขาก็เย็นชากับทุกคนแหละ "

ก็จริงอย่างที่น้ำขิงพูด พวกเขาไม่เคยสนใจใครอยู่แล้ว

 

ฉันเหม่อลอยแล้วยัดขนมปังเข้าปาก ขณะที่น้ำขิงไปเข้าห้องน้ำ

 

" นี่เธอ ! " ฉันถึงกับสะดุ้งเพราะเขามาไม่ให้ซุ่มไม่ใหเสียง และฉันก็ไม่คิดด้วยว่าเขาจะมากเรียก

" ว่าไง ? "

" เรื่องรายงานนะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันทำครึ่งนึงแล้วเอาไปให้เธอทำพรุ่งนี้อีกครึ่งนึงนะ " มาก็เพราะเรื่องรายงานนี่

เอง

" อ๋อๆได้ๆ ไม่มีปัญหา " เมื่อฉันพูดเสร็จก็เขาก็เดินออกไปนั่งโต๊ะของเขาทันที

 

" แก้ว ! เมื่อกี้นายนั้นมาคุยอะไรด้วยหรอ ? " นั้นไงว่าแล้ว

" อ๋อ เรื่องรายงานนะไม่มีอะไรหรอก "

" อ่อ จ้ะๆ "

" ฝากลาครูให้หน่อย วันนี้ฉันไม่เข้าเรียนช้่วงบ่าย "

" อ้าว เออๆ แล้วแต่ก็แล้วกัน แต่ฉันจะกลับบ้านยังไงเนี่ย ? " เออเนอะฉันลืมน้ำขิงเลย

" ฉันไปทำธุระนะ งั้นเดี๋ยว 5  โมงมารับ " ฉันพูดแล้วเดินออกจากตึก

 

 

 

จริงๆแล้วก็ไม่ใช่ธุระอะไรหรอกนะ ฉันก็แค่ไม่อยากเจอหน้าเขาเท่านั้นเอง ฉันเองก็กะว่าจะไปนั่งรถเล่นสักหน่อย

ณ อุทธยานแห่งชาติโอลิมปิก

บรรยากาศทีนี่สบายจัง คนก็ไม่ค่อยจะมี ( ไม่มีคนเลย) ฉันไม่เข้าใจเลยที่นี่สบาย สวย สะอาด แล้วทำไมไม่

เห็นมีคนมาเลย ฉันคิดแล้วโน้มตัวลงไปนอนกับพื้นหญ้า เปลือกตาของฉันมันหนักไปหมดแล้วจนฉันเผลอหลับไป

ในที่สุด...

 

" เฮ้อ ~ " ฉันลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนถอนหายใจ

" ฉันเคยบอกเธอแล้วนะว่านี่มันเป็นถิ่นของฉัน " น้ำเสียงนี้ กลิ่นนี้ไม่ผิดแน่ ! มันต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน

" นายนี่เอง "  ฉันนึกว่าฉันหนีเขาพ้นซะแล้วอีก

" แล้วเธอโดดเรียนมานี่ทำไม ? "

" ก็เปล่าหรอก ฉันเบื่อๆเลยมานั่งรถเล่นนะ " ใครจะไปกล้าบอกละว่าฉันหนีเขามา

----------------------------------------------------------------------------------

พอแค่นี้ก่อนเหอะนะ ไปปั่นนิยายเรื่องอื่นอีก 555

อย่าลืมนะไรเตอร์คนนี้แค่ 2 เม้นก็ดีใจแล้ว ^^

สุขสันต์วันลอยกระทง !!!!!!