คดีลับ....คดีหัวใจ

คดีขโมยอวัยวะ

 

ฟางยืนขยี้หัวตัวเองด้วยความขัดใจอยู่หน้าบ้าน

 

“แงงแล้วทีนี้จะเข้าบ้านยังไงล่ะเนี้ย”

 

จะโทรหาก็ไม่ได้เพราะเธอไม่มีซิมในโทรศัพท์   จะแหกปากเรียกให้พี่ชายมาเปิด ก็คงจะโดนข้างบ้านข้วางของ

 

ออกมาด่า

 

‘เอาว่ะ คงต้องปีนหน้าต่างเหมือนเมื่อก่อน’

 

เพราะเมื่อก่อนก็ชอบลืมพกกุญแจบ้านบ่อย ทำให้ต้องใช้วิธี ปีนขึ้นไปทางชั้นสอง ที่มีขอบกำแพงตรงกับหน้าต่าง

 

ห้องนอนพี่ชายพอดี

 

‘ฮึบ กำแพงมันสูงขึ้น หรือเธออ้วยขึ้นกันแน่เนี้ย’

 

ในที่สุดก็สามารถโหนตัวขึ้นมายืนบนกำแพงข้างบ้านได้สำเร็จอย่างสวยงาม จัดการโหนตัวขึ้นไปยังชั้น2ต่อทันที

 

‘กุกกัก’

 

ร่างบางพยายามดึงตังเองให้พ้นขอบหน้าต่าง แต่ก็ยากเต็มที่ ได้แต่ห้อยต๊องแต่ง อยู่กับขอบหน้าต่าง

 

‘ฮึบ อีกนิดเดียวนะฟาง เมื่อก่อนก็ทำได้น้าฟาง’ (เมื่อ 7 ปีที่แล้วอ่ะนะ)

 

“ว๊าย”

 

ร้องออกมาเสียงหลง ที่อยู่ก็โดนมือปิศนากระชากเข้ามาด้านในห้องนอนแบบไม่ปราณีปราศัยเธอซักนิด

 

เท่านั้นยังไม่พอ ดึงเธอเข้ามาได้ก็จัดการจับเธอกดติดพื้นในท่าตำรวจจับผู้ร้ายอีกตั้งหาก คนจับบิดข้อมือเธอไพล่

 

หลังเต็มแรงฟางได้แต่หน้าเยเก ด้วยความเจ็บ

 

‘ฮือๆๆ เจ็บนะโว้ยไอ้พี่บ้า คนนะไม่ใช่ตุ๊กตาผ้า T.T’

 

“ไอ้โมะเปิดไฟ”  เสียงทุ้มดังอยู่ข้างหู ฟางใจเต้นทันที ที่ได้ยินน้ำเสียงคุ้นหู ที่ไม่ใช่พี่ชาย

 

‘พรึ่บ’

 

“ปะ ปล่อยก่อนพี่ป็อป ฟางเอง”

 

“ยัยฟาง”

 

“ไอ้ป็อปปล่อยก่อนๆ” 

 

โทดมะหนุ่มหน้าหวานผู้มีเชื่อสายญี่ปุ่นไหลเวียนอยู่ในกายครึ่งหนึ่ง  เข้าไปดึงเพื่อนให้ปล่อยน้องสาวคนสวยของ

 

ตัวเองออก ฟางลุกขึ้นนั่งหน้ามุ่ง ส่งสายตาอาฆาตให้หนุ่มหล่อหน้าเข้าที่จ้องเธออึ้งๆอยู่

 

ก่อนจะโดนโทโมะคว้าเข้าไปกอดเอาไว้แน่น  จนเธอต้องร้องประท้วงออกมา

 

“แค่กๆ พี่จะฆ่าฟางหรือไง”

 

“แหะๆ พี่ดีใจนี่”

 

ปล่อยร่างบางออกจากอ้อมกอด จับเธอหมุนไปหมุนมา สำรวจจนทั่ว

 

“ไม่คิดจะทักฟางหน่อยเหรอค่ะพี่ป็อป”  เสียงหวายเอ่ยขึ้นติดจะน้อยใจกับคนที่ยังเอาแต่เงียบ

 

“”พี่ขอโทษแล้วกัน ไม่รู้ว่าเป็นเรา”  ป็อปปี้เลี่ยงจะสบตาที่สื่อออกมาว่าน้อยใจเขามากมายนั้นตรงๆ

 

“ค่ะเรื่องนั้นฟางผิดเอง ที่ไม่บอกก่อน พี่เลยเข้าใจผิด”  ที่เออยากฟังไม่ใช่คำนี้ซักหน่อย

 

“ว่าแต่ จะกลับมาทำไมไม่โทรบอกพี่”

 

“ก็ฟางจะมาเซ่อไพร์สไง”

 

“แล้วนี่มายังไง  กลับมาทำไม กลับมาเที่ยวหรือกลับมาอยู่ถาวร แล้ว....”

 

ฟางยกมือห้ามพี่ชายที่ถามชนิดไม่เว้นช่องให้เธอตอบซักนิด

 

“โอ๊ย ถามแบบนี้จะให้ฟางตอบรึเปล่าเนี้ย”

 

“ฟางมากับแก้ว แก้วไปรับมา กลับมาอยู่ถาวรเพราะฟางได้งานที่โรงพยาบาลแถวๆนี้แล้วที่ถามว่ากลับมาทำไม

 

กลับมาตามหัวใจ”  คุณหมดสาวตอบได้ไม่มีตกหล่นซักนิด ยิ่งคำตอบสุดท้ายเธอเล่นจ้องไปที่ชายหนุ่มที่ยืนนิ่ง

 

เงียบๆคนเดียวในห้องตรงๆ ว่าเธอจะมาตามหาหัวใจตัวเองจากใคร

 

“ไอ้โมะ งั้นกรูกลับ สน.ก่อนแล้วกัน เจอกันตอนเช้า” พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที

 

ป็อปปี้ที่เดินออกมาจากห้องได้แต่พึมพำเสียงเบา

 

“กลับมาแล้วซินะ จะรู้มั้ยว่าทำให้ใครเขาคิดถึงมาตั้งหลายปี”

 

ทางด้านในห้องฟางทำหน้ามุ่ย ที่อยู่ป็อปปี้ก็เดินหนีออกไป

 

“เอาน่ายัยฟาง แกยังต้องเจอมันอีกนาน”

 

โทโมะลูบหัวน้องอย่างปลอบใจ เพราะเขารู้เรื่องที่ฟางแอบรักป็อปปี้เพื่อนสนิทของเขาดี

 

“ก็ได้ค่ะ งั้นฟางไปนอนก่อน”

 

“อ้อ ฝากพี่โมะขนกระเป๋าหน้าบ้านให้ด้วยนะค่ะ”

 

พูดจบก็เดนออกมาจากห้องนอนพี่ชายทันที ทิ้งภาระให้ก่อนจะชิ่งนั้นอหละนิสัยเธอ

 

“พี่ป็อปนะพี่ป็อป จะบอกว่าคิดถึงกันซักคำก็ไม่ได้”

 

ร่างบางได้แต่บ่นออกมาอย่างน้อยใจในท่าที ห่างเหินของป็อปปี้ ที่แสดงออกมา

 

-เช้าวันต่อมา-

 

‘ก๊อกๆ’

 

“ฟางครับ พี่ไปสน.ก่อนนะ”

 

“ห้าว..ค่ะ”ฟางเปิดประตูออกมาหาพี่ชายในสภาพหัวยุ่งๆ

 

“แล้ววันนี้เราจะไปไหนรึเปล่า”

 

“อืม ต้องเข้าไปรายงานตัวที่โรงพยาบาลตอนบ่ายนะค่ะ”

 

“งั้นเอารถพี่ไปใช้แล้วกัน” ยื่นกุญแจรถให้น้องสาว

 

“พี่ลืมไปรึเปล่าว่าฟางขับรถไม่เป็น”

 

“เออ จริงด้วย งั้นพี่มารับเอามั้ย”

 

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวแก้วจะมารับฟาง”

 

“แก้วอีกแล้วเหรอ เราแน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นอะไรกับยัยแก้วจริงๆ”  ถามน้องสาวตาขวาง ไม่รู้ว่าหวงเธอหรือหวงยัย

 

แก้วกันแน่

 

“แน่ซิ พี่ดมะจัจีบก็เชิญเต็มที่เลยค่ะ ฟางเชียร์”

 

“เฮ้ย”

 

“ฮ่าๆๆ ไปทำงานเถอะค่ะท่านสารวัตร ป่านนี้เขารอทั้งโรงพักแล้วมั้ง”

 

“โอเค เจอกันตอนเย็น”

 

“ค่ะ”

 

‘จุ๊ฟ’

 

เขย่างเท้าหอมแก้มพี่ชายเป้นการบอกลา ก่อนจะกลับเข้าไปนอนตามเดิม

 

^_______________________________________________________________^

 

อัพตอนแรกแล้วน้า ติชมกันด้วยน้า

 

เจอกันตอนหน้าจร้า ^^