คดีลับ....คดีหัวใจ

“พี่ป็อป พี่อยู่ไหนเนี้ย ฟางรอมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ”

 

โวยใส่ปลายสายน้าเสียงหงุดหงิดที่ปล่อยให้เธอต้องรอเขามารับไปงานของหวายตั้งเกือบชั่วโมงแล้ว

 

“ใจเย็นซิฟาง พี่ก็รีบอยู่”  ตอบกลับมาด้วยเสียงหงุดหงิดไม่แพ้กัน

 

‘นี่เขาก็รีบสุดๆแล้ว แค่ทำไงได้ มันติดประชุมสำคัญเรื่องคดีอยู่นี่หน่า จะปลีกตัวออกมาก็ไม่ได้’

 

“ฟางให้เวลพี่อีก 10 นาที ถ้าพี่ยังไม่ถึงฟางจะไปเอง” พูดจบก็ตัดสายหนนีไปทันที 

 

‘เชื่อเขาเลย นัดเองช้าเอง เธอบอกว่าจะไปที่งานเองก่อนก็ไม่ยอม ฮึ่ย! รู้ก็รู้ว่าเธอเกลียดการรอคอยที่สุด’

 

15 นาทีต่อมา

 

‘ปี๊นๆ’

 

เสียงบีบแตรของชายหนุ่มเรียกให้ฟางที่นั่งหน้างออยูเดินออกมาขึ้นรถ

 

“ฟางไปก่อนนะค่ะ คุณพ่อ คุณแม่”

 

ไห้วลาพ่อแม่สามีก่อนจะหอบข้าวของที่ต้องใช้ในการเดินแบบมาขึ้นรถของป็อปปี้ที่จอดรออยู่หน้าบ้าน

 

“พี่ปะ....”

 

กำลังจะเอ่ยต่อว่าที่เขากล้ามาช้าจากเวลาที่เอยื่นคำขาดอีก 5นาที จำต้องเงียบลงเมื่อเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าและ

 

เครื่องแต่งกายของป็อปปี้ที่ยังคงอยู่ในชุดตำรวจเต็มยศ รถเคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่อีกครั้ง

 

“ถ้าพี่เหนื่อย ฟางไปเองก็ได้นะค่ะ” พูดเสียงอ่อนกับป็อปปี้

 

“ไม่เป็นไร พี่ยังพอไหว”

 

ฟางเอี้ยวตัวกลับมาค้นของกุกกักที่เบาะหลัง ต้องชะงักไปเพราะโดนป็อปปี้ขโมยหอมแก้มเอา

 

‘นิดหน่อยก็ยังเอา เอากับเขาซิ’

 

คิดปลงๆกับนิสัยความหื่นของเขา ที่ค่อยๆเปิดเผยออกมาให้เธอได้เห็นนับตั้งแต่แต่งงานกันมา  มากขึ้นเรื่อยๆ

 

ทั้งๆทีก่อนหน้านี้ออกจะนิ่งจนเรียกว่าเย็นชาใส่เธอด้วยซ้ำ  นี่แสดงว่าเธอโดนเขาหลอกมาตลอดใช่มั้ย --*

 

“ทานก่อนซิค่ะ ฟางทำมาให้” ยื่นกล่องแซนวิซให้ป็อปปี้ทานรองท้อง เพราะคิดว่าเขาคงยัง

 

ไม่ทันได้ทานอะไรมาแน่

 

“พี่ขับรถอยู่นะ”

 

“งั้นรอไฟแดงก่อนแล้วกัน”

 

“แต่พี่หิว”

 

“แต่พี่ขับรถอยู่”

 

‘เอ๊ะ  จะเอายังไงของเขากันฮะ :( ’

 

“ป้อนหน่อย”

 

“ก็ได้”  ยอมยื่นแซนวิซใส่ปากชายหนุ่ม ที่อ้าปากรอ

 

“อ๊ะ...” ร้องออกมาเพราะเขาไม่งับแค่แซนวิซ แต่ดันงับเอานิ้วเธอเข้าปากไปด้วยนะซิ

 

‘แล้วทำไมเธอต้อง รู้สึกร้อนวูบ ใจหวิวแปลกๆด้วยล่ะเนี้ย’

 

“เอาอีก”

 

ฟางต้องกลายเป็นคุณแม่ คอยป้อนแซนวิซใส่ปากให้ป็อปปี้ตลอดทาง  แถมยังมีการมาจูบเธอแล้วบอกว่าเป็นจูบ

 

ขอบคุณอีก เอากับเขาซิ

 

“พี่ป็อปจะรอข้างนอก หรือเข้าไปข้างในกับฟางค่ะ”  เอ่ยถามชายหนุ่มหลังจากมาถึงสถานที่จัดงานเรียบร้อยแล้ว

 

“พี่เข้าไปด้วยแล้วกัน”  หยิบของจากหลังรถมาถือเอง

 

‘งานประมูล เพื่อเด็กด้อยโอกาส’

 

ป็อปปี้อ่านป้ายหน้างาน  ‘งานเล่นขายของ ของไฮโซซินะ’

 

“ยัยฟาง ช้านะแก”  สาวแกก้มป่องโวยทันที ที่เห็นเพื่อนสาวเดินเข้ามาในงาน

 

“’โทษทีแก รถติด”  แก้ตัวด้วยประโยคยอดฮิตกับเพื่อนสาว

 

“ตลอดๆ อ๊ะ พาใครมาด้วยอ่ะแก”  หวายถามเสียงเบาเมื่อเห็นป็อปปี้ที่เดินเข้ามาสมทบ

 

“คุ้นๆนะฉันว่า” ทำท่านึกหน้าของป็อปปี้ว่าเธอเคยเห็นตำรวจสุดหล่อคนนี้ที่ไหน

 

“พี่ป็อปปี้นี่หน่า  ทำไม..”  หันกลับมาหาฟางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

 

“อืมพี่ป็อป พี่ชายยัยแก้ว แล้วก็เป็นสามีฉันด้วย”

 

“กรี๊สสสสสเมื่อไหร่อ่ะแก ไม่ส่งข่าวบอกเพื่อนฝูงเลยนะยะ”  หวายต่อว่าเสียงแหลม

 

“มันฉุกละหุนะ เลยไม่ค่อยได้บอกใคร”

 

“อย่าบอกนะว่า...แกท้องก่อนแต่ง”

 

“ยัยบ้า >///<”

 

“ฮ่าๆ ก็ฉันไม่รู้นี่  สวัสดีค่ะพี่ป็อป จำหวายได้มั้ยค่ะ” ถามเสียงหวายกับชายหนุ่ม

 

“ครับ”

 

 “พี่ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะค่ะ  ยิ่ง....”

 

“อะแฮ่ม”

 

“ชิส์  ทำหวง”

 

“ของฉันนี่ยะ”  พูดเสียงเบากับเพื่อนซี้

 

“ย่ะ  ของหล่อน ฉันไม่แย่งหลอกน่า”

 

“พอๆ ว่าแต่จะให้ฟางแต่งตัวได้ที่ไหนอ่ะ”

 

“อ้อ หวายเตรียมห้องไว้ให้แล้ว ตามมาๆ”  หวายเดินนำไปทางด้านหลังเวที

 

“ฉันเตรียมห้องส่วนตัวไว้ให้แก”

 

“ใจปล้ำนะแก”

 

“ไม่ใช่ฉันย่ะ เจ้าของเพ็ชรที่แกต้องใส่โชร์ตั้งหาก”

 

“ใครนะ ลืม”

 

“คุณวิน ทายาทบริษัทซันกรุ๊ปไง”

 

“อ้อที่หล่อๆ ตี๋ๆป่ะ”

 

“เยส”

 

“ฟาง” เรียกชื่อภรรยาเสียงหนัก ที่เธอกล้าเอ่ยชมผู้ชายอื่นต่อหน้า

 

“แหะๆ”

 

“เอ่อ แกแต่งตัวแต่งหน้าเลยนะ อีกชั่วโมงงานจะเริ่มแล้ว”

 

“โอเค”

 

“อ้อ แล้วเดี๋ยวใก้ลๆงานคุณวินเขาจะเอา สร้อยที่ต้องใส่โชร์มาให้แกเอง”

 

“อืมๆ”

 

^_______________________________________________________________^

อัพแล้วน้า ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านค่ะ คือเราเน้น PF อ่ะนะ T^T TK อาจน้อยไปหน่อยขอโทษด้วยค่ะ

 

อย่าคิดมากเพราะมันคือนิยายนะ ^^

 

เจอกันตอนหน้าคร้า ><"