คดีลับ....คดีหัวใจ

9.2

เขียนโดย To_oNg0909

วันที่ 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555 เวลา 05.36 น.

  32 ตอน
  452 วิจารณ์
  91.45K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

17)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ว๊าย...พี่โมะ ตกใจหมด”  แก้วยกมือทาบอก เป่าปากออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นโทโมะที่เข้ามาทัก

 

“ตกใจซะเว่อร์เชียวนะ แก้ว แล้วตกลงไปไหนกันมา”

 

โทโมะหรี่ตามอง สองสาวด้วยสายตาจับผิด

 

“แก้วพาฟางไปเปลี่ยนชุดมาค่ะ งานคงไม่มีแล้วนี่คะ”

 

ฟางชิงตอบออกมาก่อนจะส่งยิ้มใสซื่อให้พี่ชาย คลายสงสัยในตัวเธอกับแก้ว

 

“เอ่อ แล้วพี่สอบปากคำคุณวินเรียบร้อยแล้วเหรอค่ะ”

 

“ยัง เขาเรียกทนายมา พี่คงต้องรอทนายเขามาก่อน ถึงจะเริ่มสอบปากคำได้”

 

“ถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วจะเรียกทนายมาทำไม”  แก้วออกความเห็น

 

“แล้วพี่ตรวจสอบด้านอื่นๆแล้วหรือยังค่ะ”

 

“เฮ้อ ..ไม่ได้อะไรเลย”

 

“อ้าวทำไมล่ะค่ะ”

 

“ก็เทปกล้องวงจรปิดหายไปนะซิ”

 

แก้วกับฟางแอบสบตากับแว๊บหนึ่งก่อนจะ รีบปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติกันทั้งคู่

 

“แล้วคนอื่นล่ะ พี่สอบปากคำไปถึงไหนแล้ว”

 

“เราถามทำไม”

 

“แก้ว ก็จะเอาไปเขียนข่าวนะซิ พี่ตอบๆมาเถอะน่า”

 

“คุณสุพรรณสา มีพวกทีมงายยืนยันว่าตอนเกิดเหตุเห็นเธอยืนอยู่หน้าเวทีจริง ตามที่เธอกล่าวอ้าง”

 

“ส่วนนายวิน เขาบอกว่าอยู่กับหวาย คุยกันเรื่องสร้อยที่จะเอามาเปลี่ยนอยู่”

 

“งั้นแสดงว่างานนี้เราไม่มี ผู้ต้องสงสัยเลยซินะค่ะ”

 

“ใช่” โทโมะตอบเสียงแสดงความหนักใจออกมา เพราะคดีนี้ทำท่าจะมือคนร้ายไม่ได้

 

“แล้วเรื่อง สร้อยที่มาอยู่บนคอคุณนารีล่ะค่ะ” 

 

โทโมะหรี่ตามองสองสาว ที่ป้อนคำถามไม่หยุด แต่ก็ยอมตอบออกมา

 

“คุณวิน ตอบแต่ว่าไม่รู้”

 

“แต่เรื่องสร้อยที่คุณวินจะไม่เอามาให้ฟางใส่ก็ไม่แปลกหรอก เพราะเขาไม่ได้ให้รวมอยู่ในรายการที่จะให้ประมูล

 

แต่แรก แค่ใส่โชร์เฉยๆ เห็นยัยหวายบอกคุณวินเขาเก็บไว้ให้ใครคนนึง”

 

“ทำไม ไม่เห็นนายวินจะพูดถึงเรื่องนี้ เจ้าตัวบอกแต่อยู่บ้านไม่ได้เอามา”

 

“งั้นแสดงว่าคุณวินก็โกหกแต่แรกซิค่ะ เพราะเจ้าตัวบอกไม่ได้เอามาจากบ้าน แต่ตัวสร้อย

 

มาปรากฎอยู่บนคอของคุณนารี”

 

“นั้นซิ ทำไมต้องโกหกตั้งแต่แรก ถ้าบอกว่าคุณนารียืมไปใส่ยังน่าเชื่อซะกว่า”

 

“หรือว่าคุณวินจะเป็นคนร้ายซะเอง ค่ะพี่โมะ”

 

โทโมะไม่ตอบคำถามน้องสาว แต่รีบกดโทรศัพท์หาเพื่อนซี้ สั่งให้ชายหนุ่มกักตัวคุณวินเอาไว้ก่อน

 

แล้วรีบวิ่งหายกลับห้องที่ใช้เป็นห้องสอบสวนไปเลย

 

“แก้ว...”

 

“แก้วไม่ได้เอามานะฟาง  แก้วขอ copy มาเฉยๆนะ” รีบพูดออกมาเสียงตัง

 

“ฟางไม่ได้จะถามเรื่องนั้น”

 

“อ้าว  แหะๆ”

 

“ฟางจะถามว่า ตอนที่แก้วออกจากห้องนั้นมา เห็นใครเดินสวนเข้าไปรึเปล่า”

 

“อืม..” แก้วเคาะนิ้วกับปลายคาง อย่างใช้ความคิด

 

“ไม่แน่ใจนะ แต่เหมือนจะเห็นเงาคนแว๊บๆ ตัวเล็ก อาจจะเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชายตัวเล็กก็ได้”

 

“แสดงว่าคนร้อยเกิดอาการร้อนตัว กลัวว่าจะมีภาพตัวเองในกล้องวงจรปิดซินะ”

 

“ถ้าอย่างงั้น แก้วว่าเราไปหาที่เปิดดูของที่แก้วได้มากันดีกว่า”

 

“”อ่าฮะ”

 

“แล้วที่ไหนดีล่ะ”

 

แก้วถามออกมา เพราะแถวนี้มีแต่ลูกน้องของป็อปปี้กับโทดมะเดินกันให้เต็มพื้นที่ ขืนเธอกางโน้ตบุ๊ดเปิดดูภาพ

 

จากกล้องวงจรปิดที่แอบไปแฮ๊บมา มีหวังโดนสอยไปนอนในตารางก่อนที่จะจับคนร้ายได้แน่

 

‘เราอยู่ในโรงแรมนี่น่า เปิดห้องซักห้องมันจะเป็นไรไป’

 

คิดได้ก็ลากฟางไปที่เคาเตอร์หน้าฟร้อน ขอเปิดห้องพักทันที

 

“นี่ค่ะ เอ่อ เชิญตามสบายนะค่ะ”

 

พนังงานยื่นกุญแจห้องให้ทั้งสองสาว พร้อมทั้งมองมาด้วยสายตาแปลกๆ

 

“แก้ว ทำมี่เขามองเราแปลกๆอ่ะ” ฟางกระซิบถามเพื่อนสาว

 

“เขาคงคิดว่าเราจะไปทำ....อย่างนั้นกันมั้ง”

 

“เย้ย!!”

 

“ช่างพี่เขาเถอะน้า เรารีบไปกันดีกว่าแก้วอยาก....”

 

“เออๆรู้แล้วน่า”

 

สองสาวเดาเข้าลิฟต์ไปแล้ว เหลือทิ้งไปแต่พนักงานสาวที่ยังอึ้งค้างไปกับประโยคชวนเข้าใจผิดของพวกเธอ

 

“เห็นเข้ามากับผู้ชายทั้งคู่ ไม่คิดว่าจะมา...เล่นเพื่อนกันซะเอง”

 

[ภาษาไทยวันละคำ คำว่าเล่นเพื่อน หมายถึง ผู้หญิงที่มีพฤติกรรมรักกันเองค่ะ ตามพจนานุกรมค่ะ ^^]

.

.

 

ทางด้านทั้งสองสาวที่เปิดประตูห้องพักเข้ามาได้ก็รีบพุ่งไปที่โต๊ะกลมกลางห้อง จัดการเชื่อมต่อคอมพิวเตอร์

โหลดภาพและข้อมูลลงเครื่องทันที

 

เปิดดูภาพกล้องวงจรปิดที่ทางตำรวจยังไม่ได้เห็นก่อน  ฟางโหลดภาพมาใส่ฮาร์ดิส ก่อนจะโทร

 

เรียกพนักงานโรงแรมให้มาเอาไปล้างภาพมาให้เธอ ทั้งสองสาวมีสีหน้าเคร่งเครียดเพิ่มมาก

 

ขึ้นเมื่อดูจะไม่พบเบาะแสใดเพิ่มจากเท่าที่รู้อยู่แล้ว

 

“เฮ้อ ไม่เห็นจะได้อะไรซักอย่าง”

 

“สรุปเหนื่อยฟรี งานนี้คนทำมันลอยตัว ไม่ทิ้งหลักฐานอะไรไว้ให้ซักอย่าง”

 

แก้วได้แต่ขยี้ผมตัวเองไปมา อย่างขัดใจ คนร้ายมันจะเข้ามาขโมยภาพไปทำไม และไอ้รอยต่างๆบนตัวคุณนารีอีก ทุก

 

อย่างมันดูสะเป๊ะสะปะไม่เข้ากันซักอย่าง กด  replay ภาพกล้องวงจรปิดดูอีกรอบ

 

‘ครือๆ’

 

[P’ PopPy]

“พี่ป็อปโทรมา สงสัยโทรมาถามแน่เลยว่าเราอยู่ไหนกัน”

 

ปากเพือ่นสาวก่อนจะกดรับโทรศัพท์ชายหนุ่ม ทั้งๆทีตายังไม่ละจากภาพในกล้องวงจรปิดที่แก้วเปิดเล่น

 

“ฮัลโหล ว่าไงค่ะพี่ป็อป”

 

[เรา อยู่ไหน]

 

“อยู่ อ๊ะแก้ว ตรงนั้นๆ อือๆ ใช่ๆตรงนั้นแหละ ใก้ลๆหน่อย”

 

[ฟาง ฟางๆ]

 

^_______________________________________________________________^

อัพแล้วเน้อ ขอบคุณทุกๆกำลังใจจร้า

เจอกันตอนหน้าคร้า ^^

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา