คดีลับ....คดีหัวใจ
To_oNg0909
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความไม่นานทั้งคู่ก็ขับรถมาถึงสถานที่เกิดเหตุ ตอนนี้บริเวณด้านหน้าของผับดูจะวุ่นวาย
ทั้งจากบรรดาเจ้าหน้าที่และจากบรรดาเหล่าไทยมุ่งทั้งหลายที่คนเหล่านี้จะตามไปด้วยทุกๆที่
ป็อปปี้เดินลงจากรถมาพร้อมฟาง โชร์บัตรเจ้าหน้าที่ตำรวจให้เจ้าหน้าที่ ที่กำลังกันเหล่าบรรดาไทยมุง
อยู่ดู เปิดทางให้ทั้งคู่เข้าไปด้านใน
“ฟาง”
หันกลับไปมองตามเสียง ก็เจอเพื่อนสาวที่ยืนรวมอยู่ในกลุ่มนักข่าว ปล่อยมือจากป็อปปี้
เดินเข้าไปหาแก้วก่อนจะดึงให้เพื่อนเดินเข้ามาด้านในพร้อมกัน หลายๆสายตามองมาอย่าง
อิจฉาที่พวกเธอได้เข้าไปด้นในสถานที่เกิดเหตุ ด้วยมีสิทธิ์พิเศษของสารวัตรหนุ่มสุดหล่อ
เข้ามาด้านในบรรยากาศแตกต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง แปลสภาพจากผับที่คล่าคล้ำ
ไปด้วยนักเที่ยวยามราตรีให้ตอนนี้เหลือเพียง เจ้าหน้าที่หน่วยต่างๆที่เดินไปมา
“สวัสดีครับท่าน”
นายตำรวจที่มองดูจากยศน่าจะเป็น ผู้กองรีบตรงเข้ามาทำความเครพกับชายหนุ่ม
“สถานที่เกิดเหตุอยู่ไหน”
“ห้องแต่งตัวครับ”
“นิติเวชมาเก็บหลังฐานไปหรือยัง”
“ยังครับ เราก็รออยู่แต่ก็ยังไม่เห็นมีใครจากหน่วยนั้นมาเลยครับ ผมเลยยังไม่ได้สั่งให้ใครเข้าไป”
ป็อปปี้พยักหน้าเข้าใจ เพราะหากหน่วยนิติเวชยังไม่ส่งเจ้าหน้าที่มาชันสูตรพลิกศพ เจ้าหน้าที่
หน่วยอื่นๆก็จะยังเข้าไปปฎิบัติหน้าที่ไม่ได้ เพราะกลัวว่าจะไปทำให้หลักฐานบางอย่างเสียหายได้
“พี่ป็อปค่ะ ให้ฟางกับแก้วช่วยมั้ย” เอ่ยถามร่างสูง
“นะพี่ป็อปให้แก้วกับฟางช่วยเถอะ เพราะถ้าพี่รอนิติเวชคงอีกนาน เห็นว่าไปช่วยคดีวิสามัญฆาตกรรม
ผู้ร้ายในคดี ค้าไม้เถื่อนที่พี่โมะทำอยู่กันหมด”
ป็อปปี้คิดหนัก เขาไม่อยากจะต้องให้สองสาวเข้ามาเกี่ยวข้องกับคดีต่างๆอีก มันอาจจะทำให้
ทั้งคู่ตกอยู่ในอันตรายไม่รู้ตัวก็ได้ แต่ดูจะไม่มีทางเลือกให้เขามากนัก นอกจากยอมให้ทั้งคู่ช่วย
เพื่อที่งานในส่วนอื่นๆจะได้ดำเนินต่อไปได้ เพราะหากช้า คนร้ายก้คงจะรอดตัวจากน้ำมือกฎหมายไปได้
ทุกคนเดินตามผู้กองมายังห้องแต่งตัวที่เกิดการฆาตกรรมกันขึ้น เพียงแค่มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง
ที่ยังไม่ทันได้เปิดเข้าไป ต่างก็ได้กลิ่นคาวเลือดโชยมาแตะจมูกกันถ้วนหน้า
“ใครเป็นคนมาพบศพ คนแรก”
“เปิ้ล เพื่อนนักเต้นของผู้ตายครับ”
ตอบพลางชี้ให้ป็อปปี้ดูหญิงสาวหน้าสะสวย ที่ดูจะยังมีอาการเสียขวัญอยู่มาก
“เธอให้การว่า เธอมาตามผู้ตายให้ไปพบกับ นายชาญแต่กลับมาพบเธอนอนเป้นศพอยู่ครับ”
“นายชาญ” ถามกลับไปงงๆ
“นายชาญเป็น นักธุรกิจที่มาติดพันกับผู้ตายอยู่ครับ”
“เด็กเสี่ย งั้นคงไม่พ้นประเด็นชู้สาว”
“ก็ประมาณนั้นแหละครับ”
“แล้วผู้ตายเป็นใคร สืบมาหรือยัง”
“ครับ ผู้ตายชื่อดาด้า เป็นนักเต้นดาวเด่นของที่นี่ มีผู้ชายเข้ามาติดพันเธอ หลายราย แต่ช่วงนี้
ที่เด่นๆก็มีนายชาญเนี้ยแหละครับ”
“แล้วมีใครเกี่ยวข้องที่พอจะโยงเข้าประเด็นฆาตกรรมอีกรึเปล่า”
“มีครับ ก็มีราตรี นักเต้นเบอร์2 ของทางผับ ที่กำลังมีปัญหากับผู้ตายเรื่องแย่งลูกค้า และก่อนที่ผู้ตายจะเสีย
ชีวิตมั้งคู่ก็ทะเลาะกันอย่างหนักเรื่อง นายชาญครับ”
ป็อปปี้มองภาพถ่ายของราตรีที่ผู้กองยื่นให้ดู ราตรีเป็นสาวหน้าตาสะสวย คมเข้มออกไปทางคนใต้
“เจ๊ดา ที่กำลังมีปัญากับดาด้าเรื่องที่เธอจะขอลาออกจากผับไปอยู่กินกับนายชาญนะครับ
“และนอกจากนี้คนในผับยังพูดกันอีกว่าเจ๊ดาเธอกลัวว่าดาด้าจะมาเป็นภรรยาน้อยของสามีเธอนะครับ
ซึ่งก็คือเสี่ยจวง รายนี้เองก็แสดงออกว่าสนใจในตัวดาด้าแต่เธอไม่เล่นด้วยนะครับ”
มองดูชายหญิงวัยกลางคนที่กำลังให้ปากคำกับทางตำรวจ ทุกๆคนดูจะมีแรงจูงใจในการ
ก่อคดีแทบทั้งนั้น ทั้งราตรี เจ๊ดา เสี่ยจวง หรือแม้แต่ตัวนายชาญเองก็ตามที่อาจจะมีประเด็นหึงหวง
ให้เป็นชนวนในเป็นประเด็นในการลงมือได้เช่นกัน เพราะผู้ตายเป็นคนหน้าตาดีมีผู้ชายเข้ามาติดพันหลายคน
“พี่ป็อปค่ะ ขอฟางเข้าไปดูศพได้มั้ยค่ะ”
“เชิญครับคุณคนสวย”
ผู้กองหมุ่นยิ้มให้ฟางอย่างถูกใจในความสวยของเธอ โดยไม่รับรู้เลยว่ามีสายตาคมจัดของ
ท่านสารวัตรที่ส่งมาให้ ถ้าเปลี่ยนเป็นใบมีดผู้กองก็คงลงไปนอนตายแล้ว
แก้วได้แต่กลั้นเสียงหัวเราะกับชะตากรรมของผู้กองที่กำลังจีบภรรยาสาวของท่านสารวัตร
แบบไม่ดูตาม้าตาเรือ งานนี้ท่าจะมีคนโดนเด้งไม่รู้ตัวเป็นแน่
“ภรรยาผม ผมดูแลเองได้คงไม่ต้องรบกวนผู้กอง”
ป็อปปี้ดึงฟางเข้ามาโอบไว้ เท่านั้นก็ทำเอาผู้กองหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ยกมือไห้วท่านสารวัตร
ก่อนจะโกยอ้าวออกไปทันที
“ฮ่าๆ วิ่งไม่เหลียวหลังเลยอ่ะ”
แก้วหัวเราะออกมาเสียงดัง อย่างกลั้นไม่อยู่
“หยุดเลยยัยแก้ว ไม่งั้นพี่จะโทรตามไอ้โมะมา”
“ง่ะ หยุดความคิดเลยนะพี่ป็อป”
แก้วรีบห้ามป็อปปี้เสียงดัง เพราะขืนเขามาเห้นเธอในสภาพสวมเสื้อยืดตัวเล็ก
อวดหน้าท้องแบนราบ กับกางเกงเอวต่ำขาสั้นแบบนี้ มีหวังโดนบ่นจนหูชาไปเป็นชาติแน่
คนอะไรก็ไม่รู้ขี้บ่นชะมัด แล้วดูจะบ่นก็แต่เรื่องการแต่งตัวของเธอได้ทุกวัน ทั้งๆที่เธอก็แต่ง
ของเธอแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เพิ่งจะมาหวงอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้
“พอๆ ทำงานกันดีกว่าค่ะ ก่อนที่มันจะเสียเวลาไปมากกว่านี้”
ฟางรับถุงมือยางจากป็อปปี้มาสวม ก่อนจะเปิดประตูห้องแต่งตัวเข้าไป เพียงแค่เปิดเข้ามา ทั้ง3คน
ก็แทบผงะ เพราะกลิ่นคาวเลือดที่คลุ้งไปทั้วทั้งห้อง แกก้วยกกล้องขึ้นกดชัตเตอร์เก็บภาพที่
เกิดเหตุรอบๆห้อง ทั้งรอยสาดกระเซ็นของเลือดที่บริเวณผนัง ไม่เว้นแม้แต่ที่กระจกบานใหญ่
“เอ๊ะ”
^_____________________________________________________________^
อัพแล้วน้าค่ะ
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
