คดีลับ....คดีหัวใจ
To_oNg0909
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“อือ...พี่ป็อป”
ลืมตามาก็เจอกับใบหน้าของป็อปปี้ที่อยู่ไม่ห่างจากหน้าเธอนัก
“เจ็บมากรึเปล่า”
“พอไหวค่ะ ^^” ส่งยิ้มเซียวๆให้กับคนที่มองมาอย่างหว่งใย แต่ยังคงไม่ตลายจากสีหน้าเคร่งเครียด
“พักเถอะ พรุ่งนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“พี่จะอยู่กับฟางรึเปล่า”
‘อาจเป้นเพราะฤทธิ์ของยา ที่ทำให้เธอมองเห็นสายตาห่วงใยจากคนตรงหน้า ถึงได้กล้าเอ่ยถาม
อะไรแบบนั้นออกไป’
“พี่ไม่ไปไนหรอก เราพักเถอะ”
ลูบหัวทุย อ่อนโยน โน้มตัวลงไปจูบหน้าผากมน ไล่ลงมาที่เปลือกตาทั้ง 2 ข้างเป็นการบังคับให้เธอหลับตาลง
-เช้าวันรุ่งขึ้น-
“โอ๊ย อะไรของพี่หนักหนาเนี้ย พี่โมะ” เสียงแก้วโวยวายเสียงดังมาแต่ไกล เรียกให้ป็อปปี้ที่นอนฝุบอยู่ข้างเตียง
ให้ลืมตาตื่นขึ้นมามองคู่กัด แบบไม่เป็นมิตรนัก
“แล้วเราจะโวยวายทำไมล่ะ”
“แกก้ว ไอ้โมะแกทั้งคู่แหละเงียบ เดี๋ยวฟางก็ตื่นมาโวยอีกคนหรอก” พูดเสีบงดุจนทั้งคู่ต้องเงียบเสียง
แก้วเดินมากระแทกตัวลงนั่ง ไม่สบอารมณ์กับชายหนุ่มที่เมื่อคืนลากเธอไปนอนที่บ้านเขาไม่พอ ตอนเช้าเธอ
จะเข้าไปทำงานก็ไม่ยอม อ้างว่าไม่ปลอดภัย
“เรื่องคดีไปถึงไหนแล้ว ไอ้โมะ”
“จับหมอวัฒนาได้แล้ว ส่วนมือปืนกำลังตามอยู่”
“แล้วคลีนิก”
“จับเจ้าของมาดำเนินคดีแล้ว เป็นอันว่าปิดคดีได้ทั้งสองคดี” โทโมะเอ่ยถึงคดีขโมยอวัยวะ
ที่หมอวัฒนารับสารภาพว่าทำมาเกือบปี ร่วมกับหมออเล็กซ์ที่ตอนนี้โดนรวบตัวได้ทันก่อนจะหลบหนี
“ไม่คิดว่าจะเป็นยัยสองคนนี้ที่ทำให้เราปิดคดีได้”
“คนมันเก่งอ่ะนะ”
“เงียบไปเลยยัยแก้ว พี่ยังไม่ได้จัดการเรื่องที่แกทำอะไรเสี่ยงๆนะ” ป็อปปี้ชี้หน้าคาดโทษ
“พี่ป็อปอ่ะ ก็....ฟางมันชวน”
โยนความผิดให้คนเจ็บที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง ป็อปปี้ได้แต่ส่ายหน้าเหนื่อยใจ
กับคนที่เปรียบเสมือนน้องสาวจอมแถ
“แล้วหมอว่าไงเรื่องอาการฟางอีกบ้างค่ะ”
“ไม่มีอะไรแล้ว อีก 4-5วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้”
“อ้อ ค่ะ”
“จับมือปืนได้แล้ว” โทโมะที่เดินออกไปติดต่อตามเรื่องคดี เดินกลับเข้ามาแจ้งข่าว
“เป้นว่าปิดคดี ง่ายจัง”
“จะเอาอะไรอีกล่ะครับ แม่คุณ” โทโมะแขวะร่างบางที่นั่งอยู่
“พี่โมะ!!”
“พอๆ พวกแกจะทะเลาะอะไรกันหนักหนาว่ะ”
“ชิส์” ทั้งสองคนสะบัดหน้าใส่กันงอนๆ เป็นเด็กเล็กๆ
“ไอ้ป็อป กรูมีเรื่องขอให้ช่วย” หลังจากงียบไปพักใหญ่โทโมะก็เอ่ยกับเพื่อน
“เรื่องอะไรว่ะ” ไม่ตอบแต่เดินนำป็อปปี้ออกไปคุยหน้าห้อง ปล่อยให้แก้วมองตามไปอย่างสงสัย
ขยับจะก้าวตามแต่ก็ต้องชะงัก เพราะเสียงครางรู้สึกตัวของคนป่วย เปลี่ยนใจเดินไปดูฟางแทน
“ฟางเป็นไงบ้าง ยังปวดแผลอยู่มั้ย”
“แก้ว”
“เจ็บ” นิ่วหน้าให้เพื่อนรัก
“โอ๋ๆ ไม่เป้นไรนะค่ะ” แก้วก้มลงไปหอมหน้าผากมนของฟางเป็นการปลอบโยน
“เฮ้ย ทำไรกันนะ” โทโมะดึงแก้วให้ออกห่างจากน้องสาว
“อะไรของพี่โทโมะ” ขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ
“ลวนลามอะไรยัยฟาง”
“ไอ้พี่โมะบ้า แก้วไปทำอะไรฟางมันเมื่อไหร่” แก้วตอกกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดสุดขีดที่โดน
โทโมะทำตัวไร้เหตุผลใส่
“ไอ้ป็อป เมิงตกลงรึเปล่า” ไม่พูดกับแก้วต่อ แต่หันกลับไปถามคำถามด้วยประโยค
ที่ไม่มีใครเข้าใจกับป็อปปี้แทน
“เออ กรูตกลง”
คำตอบของป็อปปี้ ทำให้โทดมะยิ้มกว้างออกมาทันที สร้างความไม่เข้าใจให้ทั้งสองสาว
เพราะโทโมะดูจะอารมณ์แปรปวนจนพวกเธอตามเขาไม่ทัน
“ฟาง แกต้อง แต่งงานกับไอ้ป็อป”
“o[]o” ทั้งสองสาวอ้าปากค้างกับประโยตของโทโมะ
“พี่ว่าอะไรนะ”
“พี่พูดว่าแก กับไอ้ป็อปต้องแต่งงานกัน”
“พี่โมะ พี่บ้าไปแล้ว”
ฟางส่ายหน้าราวกับคนเสียสติกับประโยคที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้
‘อะไรกัน พี่ป็อปปี้เนี้ยนะ จะมาแต่งงานกับเธอ’
หันกลับมาสบตากับป็อปปี้ที่ยังคงนิ่งเฉยไม่ปฎิกริยาใดๆ สายตาเต็มไปด้วยคำถาม ที่ไม่ได้คำตอบกลับมา
“ไม่ ฟางไม่แต่ง” เถียงพี่ชายเสียงดัง
“แกต้องแต่ง”
“ไม่”
“ต้องแต่ง”
2พี่น้องเถี่ยงกันหน้าดำหน้าแดง จนฟางเป็นฝ่ายที่ต้องยอมแพ้ไปก่อนเพราะ
ออกเสียงมากไปทำให้กระเทือนถึงแผลที่ท้อง จนต้องยกมือกุมไว้ ได้แต่ส่งสายตาไม่เป้นมิตรให้พี่ชายแทน
“พอแล้วไอ้โมะ เดี๋ยวกรูคุยเอง” ป็อปปี้เดินเข้าไปห้ามโทโมะที่ยังไม่ยอมหยุด
“แต่..”
กรูจัดการเอง เมิงพายัยแก้วไปส่งที่บ้านด้วย”
“อ๊ะ..”
แก้วที่กำลังจะเถียงพี่ชายออกมา จำต้องเงียบเพราะสายตาดุจัดของป็อปปี้ สุดท้ายเลยต้องทำตามที่ป็อปปี้
สั่งอย่างเสียไม่ได้ เดินนำโทดมะออกจากห้องพักผู้ป่วยไป
“พี่โมะเร็วๆ แก้วอยากกลับบ้านแล้วนะ” เหวี่ยงใส่ดทดมะที่ยังยืนจ้องตาอยู่กับน้องสาว
“รู้แล้ว แกเตรียมตัวได้เลยยัยฟาง พี่โทรบอกพ่อกับพี่แล้ว”
“พี่โทโมะ” เรียกชื่อพี่ชายเสียงดัง เพราะทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านั้น ส่วนคนพูดเดินตามแก้ว
ออกจากห้องเธอไปแล้ว เหลือไว้แต่ ป็อปปี้กับฟาง ที่เอาแต่เงียบจนเริ่งจะอึดอัด ฟางตัดสินใจ
เป็นคนเปิดประเด็นขึ้นเอง
“พวกพี่คิดจะทำบ้าอะไรกัน”
“ทำไมพี่ต้องแต่งงานกับฟาง มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ”
“ก็เพื่ออะไรหลายๆอย่าง”
‘ฮึ่ย! ตอบก็เหมือนไม่ตอบ ถนัดนักนะพี่ป็อป ไอ้กวนคนหน้าตายเนี้ย’
“ฟางรู้พี่ไม่ได้อยากแต่งกับฟางหรอก ก็แค่พี่โมะบังคับ” พูดออกมาเสียงเบาหวิว
‘ใครเขาจะแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักกันล่ะ’
^_____________________________________________________________^
อ๊ะ จัดให้อีกตอนแบบมึนๆ ฮ่าๆ หวังว่าคงจะชอบกันนะ
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
