Chick Loveable คลิ๊กรัก ห้ามใจยังไงไม่ให้ love you

“ว้าก!!! สายอีกแล้วๆๆ” ฉันรีบวิ่งลงมาหาพี่ชายที่นั่งจิบชาอยู่สบายใจเฉิบเช่นเคย

“วันนี้สายไปเกือบสิบนาทีนะแก้ว” ป๊อปปี้หรี่ตามองแก้วแบบตำหนิ

“ขอโทษค่ะเฮีย ก็มันง่วงอ่ะ”

“ไม่ต้องมาแก้ตัว ไปกันได้แล้ว”

“ค่ะ”

เฮียป๊อปปี้ขับรถมาส่งฉันที่หน้ามหาวิทยาลัยเช่นเคย ฉันลงจากรถโบกมืออำลาเฮียเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็มานั่งรอรุ่นพี่สาวสวยอย่างฟางเหมือนทุกวันที่ริมฟุตบาท

“เฮ้ย!!!”

เอี๊ยดดดดดดดดดดดด!!!

“โธ่เว้ย! ขับรถยังไงของแกวะ ซื้อใบขับขี่หรือไงวะ” ร่างสูงสบถอย่างหัวเสียเมื่อมีคนขับรถแซงมาปาดหน้าแล้วจอดกระทันหัน ร่างสูงลงไปดูทันทีเช่นเดียวกับรถคนนั้นเจ้าของก็ลงมาเหมือนกัน เลยทำให้เห็นหน้าของกันและกัน ยิ่งทให้อารมณ์ขึ้นยิ่งกว่าเดิม

“แก!!!! ไอ้เลวคนเมื่อคืนนี่” ร่างสูงชี้หน้าคนที่ขับรถมาปาดหน้ารถเขา

“อะไรกันคะเนี่ย!!!” สาวน้อยร่างบางคนหนึ่งลงจากรถของไอ้เลวนั่นแล้วเข้ามากอดแขนอีกที

“แฟนเธอขับรถยังไงมาปาดหน้ารถฉัน ฮะ!!!” ป๊อปปี้สบถถามสาวร่างบางคนนั้น สวย สวยเหลือเกิน แต่ถ้าเป็นแฟนไอ้เลวนั่นก็ไม่ต้องไปญาติดีกับมันด้วยหรอก (พาลหมดว่างั้น : ไรเตอร์) (เออ : ป๊อปปี้) (โหด : ไรเตอร์) ==”

“ไอ้บ้าหยาบคายที่สุด นี่พี่ชายฉันไม่ใช่แฟนเว้ย!!!” สาวร่างเล็กตะโกนด่าป๊อปปี้จนหน้าเสียไป

“บอกทำไมไม่ได้อยากรู้” ป๊อปปี้ตอบกวนๆ

“ก็ไอ้บ้าที่ไหนมันหาเรื่องล่ะ”

“พี่ชายเธอแหละหาเรื่อง”

“หน๋อย!!! นี่!!!”

“พอได้แล้วยัยฟาง ไปเข้าเรียนป่ะ พี่จัดการเอง”

“แต่…ไปก็ได้ค่ะ” ฟางรีบเดินไปทันที พอพ้นสายตาโทโมะกับป๊อปปี้แล้ว สองคนนี้ก็ยืนประจันหน้ากัน ความสูงไม่ได้ต่างกันเลย ทั้งหุ่น รูปร่าง หน้าตา ดูดี มีฐานะเท่าเทียมกันหมด จนนิสิต นักศึกษาที่เดินผ่านไปมามองกันเป็นตาเดียว เหมือนยืนมองเทพบุตรสองคนจ้องกันก็ไม่ปาน (ไรเตอร์ชักไร้สาระ: โทโมะ) (เฮียโมะปากไม่ดี -0- : ไรเตอร์) (แต่งต่อไปเลย -*- : โทโมะ) (คร้าบบบบ : ไรเตอร์)

“นายเป็นเสี่ยเลี้ยงแก้วเหรอ?” โทโมะปริปากพูดขึ้นก่อน

“ใช่! ทำไม” คิดมาได้ไงวะเสี่ย -*- แต่ขอลองเชิงนายดูละกันว่านายจะทำไม ป๊อปปี้คิดในใจ

“หึ! หน้าตาก็หล่อ ดูดี มีฐานะนะ ทำไมถึงได้เลือกยัยเด็กนั่นล่ะ” โทโมะว่าพลางมองไปทางอื่น

“แล้วนายมายุ่งวุ่นวายอะไรกับแก้วล่ะ” ป๊อปปี้หยั่งเชิงโทโมะ

“ไม่รู้สิ อยากแย่งมั้ง?”

“…” อะไรของมันวะ “แกรู้จักแก้วได้ไง” ป๊อปปี้ยังคงสงสัยต่อไป

“ฟาง น้องสาวฉันเป็นรุ่นพี่ที่คณะของยัยเด็กนั่น”

“อ้อ น้องสาวนายก็สวยดีนะ ไปล่ะ”

“เฮ้ย! จะรีบไปไหน” โทโมะเข้ามาขวางป๊อปปี้ไว้

“ไปทำงาน ทำไม?”

“เปล่า! แต่ฉันแค่จะบอกนายว่า ฉันจะแย่งเด็กนั่นมาเป็นของฉัน” ว่าแล้วโทโมะก็เดินเข้าตึกคณะไป

“อะไรของมันวะ ไม่มีทาง ฉันไม่ให้แกหรอก ไอ้เลว!!!” ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลังร่างสูงนั่น แต่ร่างนั่นกลับยกมือขึ้นโบกให้ป๊อปปี้อย่างสบายใจ

“ไอ้นี่ชักวอน เว้ย!!! อารมณ์เสีย คอยดูสิแกทำอะไรน้องสาวฉัน ฉันก็จะเอาคืนหลายเท่าเหมือนกันแหละ” ว่าแล้วป๊อปปี้ก็ขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วเพราะความโมโห

“แก้ว มารอพี่นานมั้ย?” สาวร่างเล็กเดินตรงเข้ามาเอ่ยทักเด็กสาวรุ่นน้อง

“ไม่หรอกค่ะ แก้วพึ่งมาไม่นานเอง ไปตึกเรียนกันเถอะค่ะ”

“ไปสิ”

“เที่ยงแล้วอ่ะพี่ฟาง แก้วหิวจัง” ฉันลูบท้องตัวเองหลังเลิกเรียนเสร็จก็เที่ยงกว่าพอดี วันนี้อาจารย์ปล่อยช้ามาก เซ็ง! หิว!

“หิวตลอดเลยนะแก้ว ตัวแค่เนี้ย กินเยอะจริง” สาวร่างเล็กแขวะแก้วอย่างหมั่นใส้

“ก็มันหิวอ่ะค่ะ”

“งั้นไปหาอะไรกินกันร้านนั้นดีกว่า” ฟางว่าแล้วดึงแขนแก้วไปในทันที

“แก้วอยากกินอะไรเลือกเลย พี่กินก๋วยเตี๋ยวนะ” ฟางว่าพลางมองป้ายชื่อเมนูอาหารที่ติดอยู่ข้างๆร้าน

“แก้วอยากกิน อืมมม…ไอศกรีม ^^”

“ไหนว่าหิวข้าวไงแก้ว” ฟางหันมาทำหน้าดุๆใส่

“ก็หิวข้าวด้วย แล้วก็อยากกินไอศกรีมด้วยค่ะ แฮะๆ”

“เฮ้อ! งั้นก็กินข้าวก่อนแล้วไปกินไอศกรีมกันนะ”

“ค่ะ ^^”

เด็กสาวทั้งสองนั่งกินข้าวกันแล้วคุยกันไปพลางจนเวลาเลยไปเกือบชั่วโมง เด็กสาวทั้งสองก็เข้าเรียน

“พี่ฟาง ไปกินไอศกรีมกัน ^^”

“ยังไม่ลืมนะแก้ว” ฟางว่าพลางเก็บหนังสือใส่กระเป๋าสะพายขนาดปานกลาง

“ไม่มีทางในเมื่อแก้วอยากกินแก้วต้องได้กิน ^^”

“ค่ะ คุณหนูๆๆๆๆๆ” ฟางลากเสียงยาววววอย่างหมั่นใส้

ทั้งสองสาวเดินมายังหน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งเรียกกันง่ายๆว่าหน้ามอ มีร้านเยอะแยะ เต็มไปหมด เลือกจนตาลายกันเลยทีเดียว

“แก้วกินร้านนี้กัน” ฟางไม่ว่าเปล่าดึงแนแก้วเข้าไปนั่งในร้านอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสั่งไอศกรีมกินกันคนละถ้วย ของฟางเป็น ไอศกรีมเชอเบตถั่วแดง ของแก้วเป็นไอศกรีมชามะนาว

>>> กริ๊งงงงงงงงงง <<< (เสียงโทรศัพท์ฟาง)

“ค่ะพี่โทโมะ” ฟางกดรับทันทีแล้วก็คุยไป ชื่อนี้อีกละ ไม่อยากได้ยิน เซ็ง -_-^

“โทรมาทำไมหรอคะ” แก้วถามอย่างสงสัยหลังจากฟางกดวางสายไป

“อ้าว! พี่ชายโทรมาก็พูดกันตามประสาพี่น้องแหละแก้ว ทำไม แก้ว…หึงเหรอ?” ฟางยืนหน้าเข้ามาใกล้แก้ว

“เปล่าค่ะพี่ฟาง แก้วก็แค่อยากรู้” หน้าฉันจะแดงมั้ยเนี่ย!!! แก้วไม่ได้ชอบน้า >O< (จริงเหรอ? : ไรเตอร์) (แต่งไป : แก้ว) (ค่ะๆๆ -0- : ไรเตอร์)

“จ้า พี่ล้อเล่นน่า พอดีพี่โทโมะจะมาหาที่ร้านนี้น่ะ” ฟางว่าพลางตักไอศกรีมเข้าปาก

“หา? อะไรนะ งั้นแก้วกลับบ้านแล้วนะพี่ฟาง”

“อ้าว! ทำไมล่ะ วันนี้พี่ชายแก้วจะมารับเหรอ?” ฟางถามขึ้น นั่นสิ วันนี้ลืมถามเฮีย แบตโทรศัพท์ก็หมดอีกง่ะ เซ็ง!!!

“แก้วไปก่อนนะคะ บายๆค่ะพี่ฟาง”

“อ่ะๆก็ได้จ้า บายๆ” เยสรอดแล้วเรารีบไปดีกว่า กลับบ้านๆๆ คิดถึงที่นอนนุ่มๆๆ ^O^

ปึ๊ก!!!

“โอ๊ย!!!”

“ขอโทษครับ!!! เป็นอะไรหรือเปล่า” ฉันโดนร่างหนึ่งชนจนล้มกองกับพื้น

“เอ่อ..ไม่ปะ…เอ๊ยง ^^” คนที่ชนฉันคือคู่หมั้นฉันนี่เอง ^^

“แก้ว ไม่เป็นไรนะ มาๆเอี๊ยงช่วย” เอี๊ยงเข้าประคองแก้วลุกขึ้น

“ขอบใจนะ”

“เราสิต้องขอโทษแก้ว เดินมาซะไม่ดูอะไรเลย” เอี๊ยงตำหนิตัวเองพลางทำหน้ามุ่ย

“ไมเป็นไรหรอก ว่าแต่เอี๊ยงเลิกเรียนแล้วเหรอ?” แก้วเอ่ยถาม

“เลิกนานแล้ว แก้วล่ะพึ่งเลิกเหรอ?”

“เลิกนานแล้วเหมือนกัน แล้วนี่เอี๊ยงจะไปไหน”

“กะว่าจะกลับบ้านครับ แล้วแก้วล่ะ”

“แก้วจะกลับเหมือนกัน”

“งั้นเอี๊ยงไปส่งนะ”

“ก็ได้ค่ะ”

แล้วทั้งสองก็เดินไปด้วยกันที่รถของเอี๊ยง เอี๊ยงไปส่งแก้วถึงที่บ้าน ทางครอบครัวแก้วเลยให้เอี๊ยงทานอาหารเย็นด้วยกันซะเลย

“แม่ล่ะอยากให้ทั้งสองเรียนจบไวๆจังเลยนะเนี่ย! จะได้รีบแต่ง” แม่พูดขึ้นกลางวงกินข้าว

“แม่คะ” สาวร่างสูงปรามแม่เบาๆ

“ไม่ต้องเขินหรอกลูกคนกันเอง เนอะคุณเอี๊ยง”  

“ก็…ครับ” หนุ่มหน้าคมคายพูดยิ้มๆ

“หนุ่มสาวสมัยนี้ขี้อายกันจริงนะ” พ่อหลังจากที่เงียบไปนานก็เอ่ยหยอกล้อขึ้นมาบ้าง

“พ่อคะ” แก้วทำหน้าเขินๆ

“ไม่ต้องเขินยัยแก้ว เดี๋ยวไม่นานก็ชินเองแหละหรืออาจจะเขินยิ่งกว่าเดิมก็ได้ ฮ่าๆๆ” พ่อหัวเราะอย่างสุขใจ

“คุณพูดอะไรเขายังเด็กกันนะคะ” แม่พูดค้อนใส่พ่อ

“ไม่เป็นไรหรอกน่าคุณหญิง” พ่อพูดหยอกแม่

ครอบครัวเราเริ่มมีความสุขขึ้นแล้วแฮะ แต่ผิดตรงที่พี่ชายตัวดีของแก้วน่ะสิ ทำหน้ามุ่ยตั้งแต่นั่งกินข้าวแล้ว ไม่พูดสักคำ ทำตัวอย่างกับไม่มีตัวตนในโต๊ะอาหารงั้นแหละ แต่ก็เหมือนไม่มีจริงๆเลยแหละ เห่อๆ