Guardian Knight พิชิตหัวใจคุณชายอัศวิน

       ฉันกำกระดาษที่ระบุที่ตั้งของห้องกลุ่มการ์เดียนไนต์ กรรมการรักษาระเบียบสุดโหดที่ตั้งตนเป็น'ระเบียบ'เสียเองไว้แน่น ในที่สุดฉันก้อตัดสินใจมาท้านรกถึงที่...เฮือกToT บรรยากาศโคตรวังเวงเลยว้อยยยยย!! แถวนี้มันไม่มีคนจริงๆด้วย ประหนึ่งเหมือนมีรังสีอินฟาเรดห้ามบุคคลภายนอกเข้าใกล้ หากไม่อยากตายก่อนวัยอันควร

       ฉันกลืนน้ำลายลงอย่างลำบาก รู้สึกหนาวคอเสียวสันหลัง วูบวาบแวบหวิวพิลึก ฮือๆ พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกแก้วคนนี้ด้วยเถิดU_U  ฉันแค่จะมายืมเข็มกลัดทองเองน้าาา ไม่น่าจะเปนปัญหาหรอกใช่มั้ย ฮือๆ ถ้ายืมไม่ได้ก้อค่อยขโมย (อ้าว? =_=;;) แต่ขโมยไปแปปเดียว แล้ววันหลังจะเอามาคืนน้า~ ToT ดังนั้น...พระเจ้าโปรดเมตตาลูกด้วย อาเมน... 

       

         และตอนนี้ฉันก้อมาถึงห้องของนาย โมะยูตะ ไทยานนท์ หรือ โทโมะนั่นแหละ ==;; ที่ฉันไม่เลือกห้องของนายป๊อปปี้ ภาณุ อะไรนั่นก้อเพราะว่ามันต้องขึ้นไปชั้นที่4 ฉันก้อเลยขี้เกียจ เลยมาห้องของนาย โมะยูตะ ไทยานนท์ หรือโทโมะไอไรนั่น  ฉันละอยากรู้จริงๆว่าตอนนายนั่นเกิดมาพ่อแม่กำลังคิดอะไรกันอยู่ทำไมถึงได้ตั้งชื่อแบบนี้=_=' แต่นั่นมันไม่ใช่ธุระอะไรของฉันเลย หน้าที่ของฉันตอนนี้ก้อคือ....เอาเข็มกลัดทองมาให้ได้ เคยได้ยินมาจากเพื่อนโต๊ะข้างๆเค้าคุยกันว่า หัวหน้าของไวท์การ์เดียนไนต์ เปรียบปีศาจที่สวมหน้ากากขนานแท้....หน้ากากอะไรหน่ะหรอ หน้ากากรอยยิ้มยังไงล่ะTToTT

ทั้งที่จริงๆแล้วเปนนักฆ่าจอมโหด เลือดเย็น ฆ่าได้หมดไม่เว้นแม้สตรีมีครรภ์(เว่อร์=0=!!! ) แต่ก้อยังแกล้งยิ้มหวานจนดูน่ารัก น่ากอด น่าจูบ หลอกลวงประชาชนอยู่นั่นแหละ... แงๆพูดเองก้อขนลุกเอง บรึ๋ยๆ รีบๆ หา แล้วรีบๆไปดีกว่าเนอะ ToT 

         

          แล้วฉันก้อค่อยๆแง้มประตูเข้าไปอย่างเงียบๆ โชคดีนะที่ในนั้นไม่มีคนอยู่ เอ๊ะ!!ว่าแต่ว่านายนั่นเอาเข็มกลัดไปซ่อนไว้ที่ไหนน้า งานช้างแล้วสิแก้วใจสุดสวยยยย ฉันเริ่มต้นลงมือหาด้วยเสียงอันเบาที่สุด เกิดเจ้าของห้องเข้ามาตอนฉันกำลังรื้อห้องเขาซะเละเทะก้อแย่น่ะสิ ฉันควรจะเงี่ยหูฟังฝีเท้าไว้ด้วย แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันควรทำคือหาเข็มกลัดนั่นให้เร็วที่สุด 

       

 

          ฉันค้นตั้งแต่โต๊ะไม้สุดหรู ในลิ้นชัก ทุกตรอก ทุกซอก ทุกมุม ไปจนถึงตู้เสื้อผ้าและอื่นๆ ในห้องจนทั่วหมดแล้ว ทำไมหาไม่เจอง่ะ แอบทำช่องลับเอาไว้รึเปล่า?? (ติ๊งต๊อง-0-!!)ฉันยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่ครู่ใหญ่ ฉันก้อนึกขึ้นได้ว่าฉันยังไม่ได้ค้นตู้หนังสือเลย  โอ้ว!!!!!ตู้หนังสือสูงประมานพระจันทร์ถึงดาวอังคาร แง้!!สูงขนาดนี้ฉันจะขึ้นไปหาของที่บนตู้ได้ยังง้ายยยย อ๊ะ!มีเก้าอี้อยู่ตรงนั้นนี่หน่า ฉันลั้ลลาด้วยความสุขสันต์ก่อนจะลากเก้าอี้มาเปนบันไดต่อขาเพื่อที่จะไปคนบนตู้...ก่อนจะชะงักเมื่อเหนกรอบรูปอันหนึ่งวางอยู่บนนั้น แม้ของอย่างอื่นจะมีฝุ่นเกาะหนาสามนิ้ว แต่กรอบรูปอันนี้กลับสะอาดเอี่ยมราวกลับเข้าของห้องทำความสะอาดมันอยู่ตลอดเวลา มันจะต้องมีความสำคัญกับเขามากแน่ๆ  อะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันเอื้อมมือไปหามันราวกับมีแม่เหล็กดูด... 

                 

                     แอ๊ดดด

     

         "หาเจอรึยังครับ สาวน้อย^o^"

   "กรี๊ดดดดดดดด!!!" ฉันกรีดร้องสุดเสียงทันทีที่ได้ยินเสียงกลั้ว หัวเราะแฝงไว้ด้วยจิตอำมหิตของนักฆ่า... แง้!! ไอหมอนี่มาตอนหนายยยยยย!!! ฉันตกใจจนมือไม้สั่นขาเขออ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมดจนกระทั่งเสียหลักเซวูบ o_o!!! ไม่น้า~ นี่ฉันยืนอยู่บนเก้าอี้ ตกลงไปมีหวังตายคาที่แน่ๆ ว้ากกกกกก!!! 

               

                     หมับ!

     

          ฉันรู้สึกได้ว่าร่างของฉันร่วงไปอยู่ในอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง กลิ่นหอมอ่อนๆที่มำให้หัวใจเต้นรัว ลอยมาแตะจมูก มองเหนรอยยิ้มบางๆ กับจมูกโด่งๆ และใบหน้าขาวๆ เลือนรางอยู่ตรงหน้า โอ้ว ไม่นะ...เปลือกตาของฉันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ สมองมึนงง ทั้งร่างก้อหมดแรงกะทันหัน...

       "ยัยตัวเล็กที่ทำผิดกฎโรงเรียน... ทั้งโดดเรียน ทั้งบุกรุก หนำซ้ำ ยังกล้ามาท้าทายถึงที่ห้องของฉัน กล้าไม่เบานี่นา ^^ " 

       สะ....เสียงใครน่ะ....ToT ทำไมฟังดูเหมือนยมทูตจังเลย ฉันพยายามจะลืมตาแต่หัวก้อหนักเกินจะคิดอะไรได้ ในที่สุดฉันรู้สึกราวกับว่าร่างของฉันถูกใครบางคนยกลอยขึ้น....

      

                                        แล้วสติสัมปชัญญะของฉันก้อดับวูบไป!

สนุกกันรึเปล่า? ไม่สนุกบอกได้น้า55555 ช่วยเม้นและโหวตกันด้วยน้าาาทุกคน