Secret You & I No.1 ความลับของผมคือ....คุณ

5.3

เขียนโดย MemberBe

วันที่ 16 มกราคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.35 น.

  14 บท
  4 วิจารณ์
  17.79K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 มกราคม พ.ศ. 2556 14.03 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

4) มันยังงงๆ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ฉันเก็บของเสร็จแล้วนะแกเก็บเสร็จยังอามิ”

“เสร็จแล้วๆรีบจริงเลยยัยแก้ม”

“วันนี้ต้องรีบกลับหน่อยน่ะคุณพ่อคุณแม่นัดทานข้าวเย็น ^^”

“อ๋อ ดีจังเลยนะ”

“อย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้นสิอามิ เราไปเช็ครายชื่อนักเรียนกันดีกว่านะ”

            การเช็ครายชื่อก็ไม่มีอะไรมากเพียงแค่ไปบันทึกสถิติของนักเรียนที่เข้าเรียนในแต่ละวันเท่านั้น แก้มยุ้ยอาสาไปเช็คโซนห้องคู่ ส่วนฉันเช็คโซนห้องคี่ฉันเริ่มจากห้องสามซึ่งเป็นห้องของฉัน แล้วเดินย้อนกลับไปยังห้องห้าและกลับมาห้องหนึ่งเป็นห้องสุดท้าย

“มาทำอะไรหน้าห้องฉัน -_-”

“นาย -_-” คงไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้กันนะว่าใคร

“มาสืบอะไรอีกล่ะ”

“สืบอะไร ฉันไม่ได้สืบอะไรสักหน่อย”

“เข้าไปทำงานกับพวกสภานักเรียนจนได้นะ คิดว่าเป็นสภานักเรียนแล้วจะทำอะไรพวกเราได้งั้นเหรอ”

“ก็ไม่แน่หรอก ดูเหมือนนายจะระแวงฉันเหลือเกินนะ”

“ฉันว่าทางที่ดีเธออย่ามายุ่งกับพวกฉันเลยดีกว่า”

“ฉันไม่ได้ไปยุ่งกับกลุ่มนายเลยนะ มีแต่นายนั่นแหละที่เข้ามาวุ่นวายกับฉันก่อน นายทักฉันก่อนมาสองรอบแล้วนะ ^^”

“อย่าพยายามทำให้ความอดทนของฉันหมด”

“กลัวที่ไหนจ๊ะ ^^”

“แล้วฉันจะคอยดู หึ”

            ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้การเคลื่อนไหวของพวกเราเป็นอย่างดีสินะ หลังจากนี้ฉันคงต้องระวังตัวและรอบคอบกว่านี้แล้วล่ะ

“มีอะไรหรือเปล่าอามิ”

“อ๋อเปล่าหรอกแก้มยุ้ย เช็คเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”

“จ๊ะ ^^”

“งั้นเธอกลับก่อนเลย เดี๋ยวฉันเอาสมุดเช็คไปเก็บที่ห้องสภานักเรียนเอง”

“เอางั้นก็ได้ ขอบคุณมากนะ ^^”

“จ้ะ แล้วเจอกัน”

            ฉันเลือกที่จะให้แก้มยุ้ยกลับบ้านไปก่อนคุณพ่อกับคุณแม่ของแก้มยุ้ยจะได้ไม่ต้องรอนานส่วนฉันกลับบ้านไปก็มีแค่นมแจ่มเท่านั้น เพราะฉะนั้นไม่ต้องรีบกลับมากก็ได้และที่สำคัญฉันต้องการค้นประวัตินักเรียนในห้องสภานักเรียนด้วย ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องสภานักเรียนเพื่อจะดูว่ามีใครอยู่หรือเปล่า แต่โชคไม่เข้าข้างฉันสักเท่าไหร่เพราะนมสดยังคงนั่งทำงานอยู่

“หวัดดีนมสด ^^”

“อ้าวอามิ คิดว่ากลับไปแล้วซะอีก”

“ฉันเอาสมุดเช็ครายชื่อมาเก็บน่ะ ^^”

“อ๋อ จ้ะ”

“เธอเป็นสภานักเรียน แล้วอีกอย่างก็ทำงานเกี่ยวกับประวัติของนักเรียนด้วยเธอก็คงจะรู้ประวัติเยอะใช้ได้เลยใช่มั้ยนมสด”

“ก็ใช่ ทำไมเหรออามิ”

“ฉันว่าเธอมาช่วยฉันสืบประวัติของพวกซีเครทแบล็คดีกว่า ฉันว่าพวกเขาต้องมีอะไรมากกว่าที่พวกเราเห็นแน่นอนเลย”

“ฉันว่าเธออย่าพยายามสืบเลยนะอามิ ฉันไม่อยากให้เธอเดือดร้อน”

“เธอหมายความว่าไง”

“ฉันแค่เตือนเธอในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยนะ”

“สรุปคือเธอจะไม่ช่วยฉันงั้นสิ”

“^^” แค่เธอยิ้มฉันก็รู้คำตอบแล้วล่ะว่าเธอไม่เข้าร่วมกับฉันแน่นอน

“ไม่เป็นไร งั้นฉันกลับก่อนนะ”

            ชวดผู้ร่วมอุดมการณ์ไปแล้วหนึ่งคน โอยยยยยยยยยยทำไงดีฉันจะทำยังไงดีๆๆ อยากรู้จริงๆว่าใครคอยช่วยเหลือพวกเขาอยู่ถึงได้เข้าถึงตัวยากขนาดนี้ กลับบ้านดีกว่าอารมณ์เสีย!!!

 

หวังว่าวันนี้ฉันคงไม่ชวดการค้นประวัตินักเรียนในห้องสภานักเรียนอีกนะ กลุ้มใจจริงๆเลยทำไมข่าวที่มันน่าสนใจต้องเป็นข่าวของพวกเขาด้วยนะ ยอมรับเลยว่างานนี้เป็นงานหินเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย

“ไง เช็คชื่อเรียบร้อยป่ะเมื่อวาน”

“ระดับฉันมันต้องเรียบร้อยสิยัยคิม”

“ย่ะ รู้ว่าเก่ง” ก็เก่งอ่ะ อิอิ

“โอ๊ะ! อาจารย์เข้าแล้วๆ”

หลังจากเรียนคาบเช้าเสร็จพวกเราก็ไปกินข้าวกันที่โรงอาหารตามปกติ หลังจากนั้นก็เดินเล่นกันมาเรื่อยๆจนถึงสนามบาส  เอ๊ะ!!! นั่นพวกซีเครทแบล็คนี่ เล่นบาสกันตอนเที่ยงเนี่ยนะ จะเกรียนไปไหนยะ >o< จะว่าไปถ้าพวกเขาไม่ทำตัวเสเพลจนประวัติยับเยินล่ะก็พวกเขาก็จัดอยู่ในพวกเทพบุตรจุติลงมาเกิดเลยก็ว่าได้เรียนก็ดี หน้าตาก็ดี บ้านก็รวยติดตรงนิสัยเนี่ยแหละ

“เฮ้ย!!! อามิ”แหกปากทำไมเนี่ยยัยคิม

“OoO!!!” คร็อก

 

            โอ๊ย ทำไมมันปวดหัวแบบนี้ T^T แล้วนี่ฉันมาอยู่ห้องพยาบาลได้ไงเนี่ย

“อามิ เป็นไงบ้าง”

“งืมๆ.....ฉันโอเค แล้วแช่อิ่มกับคิมล่ะ”

“ไปเช็คชื่อน่ะ วันนี้เวรยัยสองคนนั้นว่าแต่แกเหอะยังเจ็บอยู่มั้ยน่ะหัวอ่ะ” นั่นสินะวันนี้เป็นหน้าที่ของยัยสองคนนั้นที่ต้องเชื่อนี่นา

“ก็นิดหน่อย นี่พวกแกอุ้มฉันจากสนามบาสมาถึงนี่เลยเหรอ ถึกใช่ย่อยนะยะ”

“เปล่า ไม่ใช่พวกเราหรอก”

“อ้าว นี่ฉันละเมอเดินมาเองเหรอ”

“ไอบ้า! ฟีนิกซ์อุ้มแกมาต่างหากเล่า”

“ O.o ว่าไงนะ”

“ไม่ต้องมางงเลย แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าไปรู้จักกันถึงขั้นที่เขามานั่งเฝ้าแกไม่ห่างได้ไง”

“หมายความว่าไงอ่ะงงไปหมดแล้วนะเนี่ย เฝ้าไม่ห่างเหรอ”

“ก็ใช่อะดิ เพิ่งออกไปประมาณสิบนาทีที่แล้วเองเนี่ย ตกลงว่าไงไปสนิทกันเมื่อไหร่ยะ”

“อะไรเล่า ฉันเคยคุยกับเขาแค่สองสามครั้งเอง”

“แล้วทำไมเขาดูเป็นห่วงแกจังเลยน๊า โอ๊ะ! เดี๋ยวนะคุณพ่อโทรมา”

“อื้มๆ” ฟีนิกซ์อุ้มฉันมา จริงหรอเนี่ยหรือว่าเขาเป็นคนที่ทำให้ลูกบาสโดนหัวฉัน ต้องใช่แน่ๆ

“อามิ คุณพ่อฉันมารับแล้วอ่ะเอาไงดี”

“ท่านมารับแล้วแกก็กลับไปดิ ฉันหายแล้วไม่เป็นไรหรอก”

“ฉันไปส่งแกที่บ้านดีมั้ย”

“ไม่เป็นไร แกกลับเถอะเดี๋ยวคุณพ่อรอนานนะ”

“เฮ้อ งั้นไปนะถ้าไม่ไหวแกต้องโทรมาหาฉันนะ”

“รู้แล้ว ไปเหอะ”

            นี่ถ้าฉันกลับบ้านเลยได้มั้ยเนี่ยไม่อยากเดินกลับไปเอากระเป๋าเลย ถ้าไม่ติดว่ามีกล้องสุดที่รักอยู่ล่ะก็ฉันไม่กลับไปเอาจริงๆด้วย หัวก็ยังเจ็บจี๊ดๆอยู่เลย

“ขอโทษเธอด้วย ที่คนของฉันทำให้เธอเจ็บตัว”

“OoO มะ...มะ....มาเมื่อไหร่เนี่ย แล้วไม่ใช่นายหรอกเหรอที่เป็นคนทำ” อืม ช่างเป็นคนที่น่าคบหามาก จู่ๆก็โผล่มายืนอยู่หน้าห้องพยาบาลเงียบๆ เป็นแวมไพร์หรือไงยะ

“เปล่า บัตเตอร์บอกว่าเห็นเธอมองฉันอยู่ มันเห็นแล้วรำคาญแทนเลยปาลูกบาสมากะจะทำให้เธอแค่ตกใจไม่คิดว่าจะแม่นโดนเต็มๆหัว”

“อ๋อ งั้นบอกเพื่อนนายด้วยละกันว่าคราวหน้าปาแสกกลางหน้าฉันเลยก็ได้ -_-”

“-_- ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนโยนมากกว่าครั้งก่อนๆที่ฉันเคยได้คุย

“ก็นิดหน่อย แล้วทำไมนายยังไม่กลับบ้านอีกเนี่ย”

“คนของฉันทำเธอเจ็บฉันต้องรับผิดชอบ”

“อ๋อ ถ้าไม่ใช่คนของนายทำป่านนี้นายคงกลับบ้านไปแล้วงั้นสิ”

“เรากลับบ้านกันเถอะ” ทำไมไม่ตอบคำถามฉัน!!!

“นายก็กลับไปสิ”

“ฉันจะไปส่งเธอเพื่อเป็นการรับผิดชอบ”

“เหอะ เอางั้นก็ได้ รอแป๊ปฉันไปเอากระเป๋าก่อน”

“เอามาแล้ว -_-”

“อ้าวเหรอ แล้วกล้องฉันอ่ะ”

“อยู่ในกระเป๋าเนี่ย ถามมากจริงไปได้แล้ว” ไม่พูดเปล่าฟีนิกซ์ก็เอื้อมมือของเขามาจับมือฉันแล้วลากออกไปทันที

 

“นายจับมือฉันตั้งแต่ยังไม่ออกมาจากโรงเรียนแล้วนะ ตอนนี้ก็อยู่บนรถเมล์แล้ว ทำไมไม่ปล่อยมือล่ะทำแบบนี้อย่างกับคนเป็นแฟนกันเลย”

“อยากเป็นหรือเปล่าล่ะ (  -_-)”

“เป็นอะไรเล่า ( .///. )” พูดบ้าอะไรของเขาเนี่ย....เขินนะเว้ย

“หน้าแดงทำไม เขินเหรอ”

“ไม่ได้เขิน บ้าหรือไงฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยฉันจะไปเขินนายทำไม”

“ก็ถามอยู่นี่ไงว่าอยากเป็นหรือเปล่า ฉันจะยอมเป็นแฟนเธอสักวันก็ได้นะ”

“ไม่จำเป็นหรอก ขอบคุณนะที่เมตตา”

“อะไรของเธอ -_-!”

“ถึงบ้านฉันละขอบใจที่มาส่ง แล้วก็ขอบอกไว้เลยว่า....ฉันสวยเลือกได้ย่ะ เชอะ!!” ไอคนบ้าพูดมาได้ยอมเป็นแฟนให้วันนึงงั้นเหรอ ประสาทหรือเปล่าระดับฉันมีตัวเลือกเยอะแยะย่ะ

“ยัยโง่ -_-”

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
3.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา