เพื่อนหรือแฟนฉันยังไม่รู้เลย...

                        ณ สนามบิน

โทโมะพยายามวิ่งสุดชีวิตหาเจ้าตัวเล็กเพื่อนรักแต่ก็เจอจนได้ผู้หิงร่างสูงบางผมซอยออกแนวทอมๆใบหน้าหวาด

ซีดยืนรอคิว

โทโมะ:แก้ว

แก้ว:ไอโมะ!!

แก้วพยายามจะวิ่งหนีแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วโทโมะได้กอดแก้วไว้

โทโมะ:แกจะไปไหน!!

แก้ว:ฉันจะไปหาพ่อแม่ที่นั้นแล้วแกปล่อยฉันเถอะปล่อยฉัน!!

น้ำตาที่ลินไหลออกมาจากร่างสูงบางที่โทโมะไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้โทโมะไม่มีแรงเป็นเพราะเขาซินะที่ทำให้

แก้วร้องให้

แก้ว:ห่างคือเพื่อนเอื้อมมือแต่มันก็แสนไกลยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิทยิ่งไม่มีสิทธิ์บอกรักเธออ.....

เสีงที่ไพเราะร้องเพลงพร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด

โทโมะ:แก้วฉันไม่ให้แกไม่หลอก

แก้ว:เอ๋

โทโมะดึงแก้วเข้ามากอดอย่างแน่น

โทโมะ:ก็เธอคือเพื่อนที่ฉันรักมากและรักแบบแฟน

แก้ว:จริง...

เสียงของแก้วกลับลงไปในคอเมื่อโทโมะจูบแล้วกอดเหมือนปลอบใจในสิ่งที่ได้กระทำมา

แก้วรู้สึกมีความสุขจริงๆในเวลาที่ผ่านมานี้