เพื่อนหรือแฟนฉันยังไม่รู้เลย...

ท่ามกลางเสียงที่กร๊ดบนเวทีนั้นได้หยุดลงเมื่อคอนเสิร์ตจบลงไปอย่างติดขัดนิดหน่อย

โทโมะ:เอ่อเรื่องนั้นฉันขอโทษนะ

แก้ว:อื้อไม่เป็นไร

แก้วยิ้มให้โทโมะเหมือนไม่ได้คิดมากแต่หัวใจโทโมะนั้นดังโครมๆเหมือนแก้วเช่นเดียวกัน

โทโมะ:แกไม่โกรธฉันนะเว๊ย

แก้วยิ้มให้แล้วหยิกแก้มโทโมะอย่างเอ็นดู

แก้ว:โถ่ๆเรื่องเล็กน้อยอย่างอแงน๊า

แก้วหยิกแก้มโทโมะอย่างเอ็นดูคิดว่าอีกไม่นานคงไม่ได้จับใบหน้าคู่สวยนี้แล้วจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้วแก้วยอมแพ้

แก้วจะกลับไปเรียนเมืองนอกพอกันที...

แก้ว:สักวันนึงมันจะมีเรื่องใหญ่กว่านี้อีกนะแกน่ะต้องทำใจให้ได้นะแค่นี้แกยังทนไม่ได้เลยรึไง

แก้วหยุดหยิกแก้มโทโมะแต่มองโทโมะอย่างเศร้าสร้อย

โทโมะ:เธอหมายความว่าไง

ใบหน้าที่คมคายมองอย่างจริงจัง

แก้ว:สักวันแกก็จะรู้เองน่าโอ๋ๆอย่าทำหน้าเครียดนะเด๊วม๊าไม่รักไม่ชอบแล้วนะ

โทโมะ:แก้ว...

แก้วดึงร่างใหญ่เข้ามาสบแต่ก็แอบร้องไห้ถ้าขืนร้องไห้ให้เห็นมันคงต้องตกใจแน่ๆแก้วขอกอดร่างใหญ่นี่ครั้งสุด

ท้ายของหัวใจดวงนี้เหอะนะ

แก้ว:เป็นไรอ่ะ

โทโมะ:แกไม่ได้จะจากฉันไปไหนใช่มั๊ย?

โทโมะสบตานิ่งๆเพื่อจะเอาคำตอบของแก้วแต่แก้วกลับหลบตา

แก้ว:ฉันจะไปไหนแกอ่ะคิดมากน่า

โทโมะ:อืม

ก๊อกๆ

พิมพ์:สวดีคะโทโมะ

โทโมะ:อืม

พิมพ์:ลืมแก้วด้วยซินะโทษที

แก้ว:เออ- -

หมับ!!

แก้ว:ฉันมีเรื่องคุยกับเธอ

                                    ณ ห้องน้ำ

แก้ว:ฉันมีเรื่องเรื่องนึงจะฝากเธอพิมพ์

ที่ของแก้วที่จริงจังเริ่มทำให้พิมพ์เริ่มเครียดแล้ว

พิมพ์:เธอมีอะไร

แก้ว:ฉันขอฝากโทโมะให้เธอได้ไหมดูแลเขาดีๆฉันยอมแพ้แล้ว

พิมพ์:ทำไมละ!!

พิมพ์เผลอจะตะคอกออกมาด้วยความตกใจ

แก้ว:เก็บความสงสัยเธอเถอะฉันบอกไม่ได้แต่ได้โปรดทำตามที่ฉันขอร้องนะ...

พิมพ์:อืม...