อยากแก้แค้น...แต่ดันเจอรัก

8.9

เขียนโดย Tonpalm

วันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 18.40 น.

  40 ตอน
  742 วิจารณ์
  86.73K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

20) ดวงใจของพี่

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่ 20 ดวงใจของพี่
“แก้ว มารับแทนทำไม พี่บอกให้ถอย”โทโมะพูดทันทีที่รู้ว่าใครถูกยิง
“ถ้าแก้วไม่ออกมาพี่คงไม่ต้องโดนแบบนี้ แก้วขอโทษ”แก้วพูด
“มึงทำแก้ว มึงตายไอ้เสี่ยเม้ง”โทโมะพูดแล้วเดินไปต่อยเสี่ยเม้ง
“จับมันไว้ไอ้พวกโง่”เสี่ยเม้งพูด
“หยุดนะ พวกมึงจะทำอะไรเพื่อนกู”
“ป็อปปี้ มึงมาได้จังหวะมาก”โทโมะพูด
“แน่นอนตอนนี้ก็ขอเป็นพระเอกเพราะตลอดมากูเป็นได้แค่เพื่อนพระเอก”ป็อปปี้พูด
หลังจากนั้นการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น

“โทโมะระวัง”ป็อปปี้พูด
ฉึก!
“พี่โทโมะ”แก้วร้องเรียก
โทโมะที่โดนแทงทรุดไปกับพื้นในทันทีแก้วจึงรีบวิ่งไปดูแต่โดนกายจับไว้ก่อน
“เฮียปล่อยแก้ว แก้วจะไปหาเขา”แก้วพูด
“ไม่ หมวยมากับเฮีย”กายพูดแล้วลากแก้วไป
“พี่โทโมะ พี่โทโมะ”แก้วเรียก
“แก้ว แก้ว”โทโมะเรียกแก้ว
“เฮียปล่อย แก้วบอกให้ปล่อยไง โอ้ยย!”แก้วพูดพร้อมกับสะบัดแขนให้หลุดจากมือกายแต่สะบัดแรงไปแผลที่โดนลูกกระสุนเลยกระทบกระเทือน
“มึงตามแก้วไป ไหวมั้ยว่ะ ?”ป็อปปี้ถาม
“เพื่อแก้วไหวไม่ไหวก็ก็ต้องไหว”โทโมะพูดพร้อมกับพยายามลุกขึ้น แต่ก็โดนเตะอัดเข้าที่แผลเสียก่อน
ที่หน้าบ้านร้าง
“ขึ้นรถ”กายพูด
“ไม่แก้วไม่ขึ้น”แก้วพูด
“หมวย อย่าให้พี่ต้องใช้กำลัง”กายพูด
“แก้วไม่ขึ้นจนกว่าแก้วจะได้เจอพี่โทโมะ”แก้วพูด
“พูดดีดี ไม่ฟังต้องให้ใช้กำลังใช่มั้ย ได้!”กายพูดแล้วอุ้มแก้วขึ้นรถไป
ก่อนที่จะค่อยๆขับรถออกจากบ้านร้างแห่งนี้
ทางด้านโทโมะ
“เป็นไงบ้างว่ะ ?”ป็อปปี้ถาม
“ยังไม่ตาย”โทโมะตอบพร้อมกับเอามือกุมแผลไว้
“อดทนอีกนิดนะ เดี๋ยวก็จบแล้ว”ป็อปปี้พูด
“กูทนได้”โทโมะตอบพร้อมกับค่อยต่อยหน้าลูกน้องเสี่ยเม้ง
ทางด้านแก้ว
“เฮียจะพาแก้วไปไหน ?”แก้วถาม
“กลับบ้าน”กายตอบ
เมื่อถึงที่บ้านแก้ว
“ตายแล้วลมอะไรหอบลูกสาวกับลูกชายแม่กับบ้านเนี้ย ?”แม่มลถามเมื่อเห็นว่าใครที่ขับรถมา
“หายไปนานนะเฮีย แล้วแก้วไปโดนอะไรมา ?”กิ่งถาม
“อุบัติเหตุนิดหน่อย ทำแผลให้น้องด้วยนะกิ่ง”กายพูด
“ได้ๆ ว่าแต่ทำไมไม่พาไปโรงพยาบาล”กิ่งถามกลับ
“ขี้เกียจไปมันไกล บ้านใกล้กว่า นี้มันก็ถากๆเอง”กายตอบแล้วเดินเข้าบ้านไป
เมื่อแก้วทำแผลเสร็จ
“เสร็จแล้วหรอ ?”กายถาม
“เห็นว่าเสร็จหรือยัง ?”แก้วถามกลับ
“หมวย”กายพูด
“ไม่ต้องมาเรียก ทำไมไม่บอกทุกคนไปล่ะว่าเฮียยิงน้องตัวเอง ป๊อดหรอ ?
แค่นี้ไม่กล้าพูด”แก้วพูด
“หมวยพี่ขอโทษพี่จะยิงมัน หมวยเข้ามาขวางทำไม ?”กายถาม
“เฮียจะยิงคนรักของแก้ว จะให้แก้วทำยังไง นั่งดูเฉยๆหรอ ?”แก้วถาม
“แต่มันคือคนที่ทำร้ายแก้วนะ”กายพูด
“แล้วยังไง ? ถ้าพี่ไม่ไปก่อเรื่องเอาไว้เรื่องมันก็ไม่เกิด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเฮีย เพราะเฮียคนเดียว”แก้วพูดแล้วเดินหนีไป
“จะไปไหน ?”กายถาม
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีเฮีย”แก้วตอบ
“จะไปหามันหรือไง เฮียไม่ให้ไป กิ่งมานี้สิ”กายเรียก
“ว่า ?”กิ่งถาม
“ขังหมวยไว้ในห้อง ห้ามให้ออกไปไหนจนกว่าเฮียจะสั่ง”กายพูด
“ทำไม ?”กิ่งถาม
“หมวยตกอยู่ในอันตรายเพราะคนที่มันคบที่ชื่อว่าโทโมะจะฆ่ามัน ถ้าคนของมันมาถามก็บอกว่าไม่รู้ เข้าใจมั้ย?”กายพูด
“ห๊า..โทโมะเนี้ยนะ”กิ่งพูด
“ใช่”
“ไม่จริงนะเจ๊ เฮียกุเรื่อง”แก้วพูด
“ไม่ต้องเถียงหมวยยังไม่รู้ความจริงมากกว่า เฮียเตือนเพราะความหวังดี”กายพูด
“แสดงเก่งแบบนี้สมควรได้รับรางวัล สตรอเบอร์รี่แห่งชาตินะเฮียน่ะ”แก้วพูด
“หมวย!!”กิ่งกับกายดุ
“เฮียไม่มีเหตุผล ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเฮีย เพราะเฮียคนเดียว แก้วเกลียดๆๆๆๆๆๆเฮีย
แก้วจะไม่มีวันให้อภัยเฮีย แก้วเกลียดเฮียขนาดที่จะฆ่าเฮียได้ เกลียดๆๆๆๆๆ
เกลียดดดดดดดดดดดดดด!!!! เฮียจะฆ่าน้องตัวเองทำไมเฮียไม่พูดล่ะ ? พูดออกมาสิ พูดสิ
แก้วเกลียดเฮีย เกลียดดดดดด! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”แก้วพูดแล้วเดินเข้าห้องนอนไปทั้งน้ำตา
“แก้ว...”กิ่งเรียก
“ปล่อยให้หมวยอยู่คนเดียวสักพัก เฮียจัดการทุกอย่างก่อนแล้วจะกลับมา”กายพูดแล้วเดินออกไปข้างนอก
ทางด้านโทโมะตอนนี้ได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว แผลที่โดนแทงก็ไปรักษามาแล้ว ส่วนพวกเสี่ยเม้งก็หนีไปได้
“เป็นไงบ้าง ?”ป็อปปี้ถาม
“ก็เจ็บอยู่ แล้วแก้วล่ะ ?”โทโมะถาม
“โดนลูกน้องเสี่ยเม้งลากไปไหนไม่รู้”ป็อปปี้พูด
“แล้วจะไปไหน ?”ป็อปปี้ถาม
“ไปตามหาแก้ว”โทโมะตอบ
“เจ็บแบบนี้เนี้ยนะ ?”ป็อปปี้ถาม
“อืมม”โทโมะตอบ
“แล้วจะตามหาที่ไหน ?”ป็อปปี้ถาม
“ไม่รู้ว่ะ”โทโมะตอบ
“รอสักพักก่อนแล้วค่อยตามหา ขืนแกไปตอนสภาพแบบนี้มีหวังไม่รอดกลับมาหรอก”ป็อปปี้พูด
“เดี๋ยวฉันจะช่วยตามหาอีกแรงนึง นอนพักก่อนเถอะ”
“ก็ได้”โทโมะพูดแล้วเดินไปที่เตียงนอน
ทางด้านแก้ว
“พี่โทโมะ แก้วคิดถึงพี่”แก้วพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“แก้ว กินข้าวก่อน”กิ่งรียก
“แก้วไม่กินเจ๊”แก้วตะโกนบอก
“ไม่ได้ แกต้องกิน”กิ่งพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องเข้ามา
“ถึงเจ๊จะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เจ๊ก็อยากได้แก้วคนเดิมกลับมานะ”กิ่งพูด
“ฮึกๆ เจ๊แก้วคนเดิมกลับมาไม่ได้แล้ว ถ้าแก้วไม่ได้เจอพี่โทโมะ แก้วคิดถึงเขา
เจ๊พาแก้วไปหาเขาหน่อยได้มั้ย ?”แก้วพูดทั้งน้ำตา
“ถ้าเจ๊มีรถเจ๊คงพาแกไป”กิ่งพูด
“เจ๊ก็ปล่อยแก้วไง นะเจ๊นะ”แก้วพูด
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเฮียกลับมาแล้วไม่เจอแก้วเจ๊จะทำไง แก้วก็รู้ไม่ใช่หรอ ?
ว่าเวลาเฮียโกรธเป็นยังไง ?”กิ่งพูด
“แต่แก้วคิดถึงเขา แก้วอยากเจอเขา อยากดูแลเขา”แก้วพูดทั้งน้ำตา
“กินข้าวดีกว่านะ สักวันแกคงได้เจอเขา”กิ่งพูด
“แก้วไม่หิว เจ๊ออกไปก่อนเถอะแก้วอยากอยู่คนเดียว”แก้วพูดแล้วนอนหันหลังให้
แล้วสักพักกิ่งก็เดินออกไป
“พี่โทโมะ พี่จะเป็นยังไงบ้าง ? พี่ทำแผลหรือยัง ?”แก้วพึมพำออกมา
ทางด้านโทโมะ
“ดวงใจของพี่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ? กินข้าวหรือยัง ?
เราจะได้เจอกันอีกมั้ย ?”โทโมะพูดขึ้นพร้อมกับเหม่อมองบนฟ้า
“เราจะได้มองดาวดวงเดียวกันอยู่หรือเปล่า ? ดวงใจของพี่ตอนนี้ทำแผลหรือยัง ?
นอนคนเดียวหรือป่าว ? เธอหนาวมั้ย ? ร้องไห้เพราะคิดถึงพี่หรือป่าว ?”โทโมะพูดขึ้นพร้อมกับมองดวงดาวบนท้องฟ้าต่อไป
“รู้บ้างมั้ย ? ว่าพี่คิดถึงดวงใจของพี่ใจแทบขาด”โทโมะพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมา

ตัวอย่างตอนต่อไป :
“พี่โทโมะ”แก้วเรียก
“แก้ว”โทโมะเรียกแก้ว
“พี่คิดถึงจัง เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย ?”โทโมะถาม
“อืมม แก้วสบายดีก็ตอนที่เห็นหน้าพี่นั้นแหละ
พี่ล่ะเป็นไงบ้าง ? แผลที่โดนแทงเจ็บมากมั้ย ?”แก้วถาม
“พี่หายเจ็บแล้วแค่พี่ได้เห็นหน้าดวงใจของพี่”โทโมะพูดพร้อมกับกอดแก้ว


 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา