ฺBy love ตามหารักที่หายไป

       ในเขตชนบทแห่งหนึ่ง

 " เฮ้อ ~ ได้เงินมาแค่นี้เอง ทำไมชีวิตของฉันมันต้องลำบากแบบนี้ด้วยนะ คุณแม่ที่อยู่บนสวรรค์ ได้โปรด ส่งเงิน 10 ล้านบาทมาให้ฉันที " หญิงสาวคนนึง บ่นถึงความยากเข็ญของชีวิต เธอสูญเสียแม่ไปสองปีที่แล้ว ทำให้เธอต้องอยู่บ้านคนเดียว ใช้ชีวิตเหมือนกับผู้ยากไร้คนอื่นๆในชนบท 

 " ยัยแก้ว !! ยัยแก้วววว ฉันมีเรื่องอะไรจะบอก " เพื่อนของเธอที่วิ่งมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ตะโกนเรียกเธอเพื่อจะบอกอะไรบางอย่าง 

 " มีอะไรเหรอ ? น้ำฝน ฉันกะว่าจะนอนพักสักหน่อย " หญิงสาวบ่นอย่างอารมณ์ไม่ค่อยดี เพราะเธอต้องทำงานอย่างหนักมาทั้งคืน จึงต้องหาเวลาพักสักระยะนึง 

 " พี่ชายของเธอไง ฉันได้ข่าวมาว่าเขาเรียนอยู่โรงเรียน K School เชียวนะ " เพื่อนที่แสนดี บอกกับเธอ ด้วยอาการที่ตื่นเต้น แต่คนที่ดูจะเป็นลม กับเป็นแก้วที่สีหน้าของเธอดูจะอารมณ์ดีขึ้นมา

 " เอ๊ะ ~! พี่ชายฝาแฝดของฉันน่ะเหรอ ? " แก้วลุกขึ้นมา และจับที่มือของน้ำฝน ด้วยความตื่นเต้นดีใจสุดขีด

 " ใช่แล้วล่ะ ฉันเพิ่งเข้าไปกรุงเทพ บังเอิญไปเจอผู้ชายที่หน้าเหมือนเธอเข้า ก็เลยถ่ายรูปของเขามาน่ะ "

ว่าแล้วน้ำฝนก็โชว์ผลงานของเธอ ให้กับแก้วดูเป็นขวัญตา  

 " เอ๋ ! หน้าเหมือนกับฉันเปี้ยบเลย " แก้วตกใจที่ได้เห็นรูปถ่ายของพี่ชาย 

 " แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ ยัยแก้ว ~ " น้ำฝนถามแก้วอย่างสงสัย  

 " ก็ต้องไปหาเขาน่ะสิ " แก้วลุกขึ้น และถือรูปถ่ายใบนั้นไว้แน่น พร้อมกับหันมาบอกน้ำฝน 

 " เอ๊ะ ~! แต่นั่นมันโรงเรียนชายล้วนนะ เขาไม่ให้ผู้หญิงเข้าไป เธอก็รู้นี่ " น้ำฝนบอกกับแก้ว ว่าสิ่งที่กำลังจะทำนั้นมันเป็นไปไม่ได้ 

 " แล้ว ... ถ้าเกิด ฉันเป็นผู้ชายล่ะ ? " แก้วเสนอความคิดบางอย่างของเธอขึ้นมา 

 " หรือว่า .... เธอจะ " น้ำฝนยังคงอ้ำอึ้งกับความคิดของแก้ว 

 " ใช่แล้วล่ะ ฉันจะปลอมเป็นผู้ชาย เพื่อเข้าโรงเรียนนั่นให้ได้ !! " แก้วชูกำปั้นขึ้นอย่างมั่นใจ พร้อมกับรีบเก็บข้าวของ ของเธอ เพื่อเดินทางไปกรุงเทพ 

   K School โรงเรียนชายล้วน 

 " ไอ้จองเบนะ ไอ้จองเบ ดันลืมเอาแว่นไป เป็นไงล่ะ เสือกไปเดินตกท่อซะได้นี่ " เขื่อนบ่นถึงเพื่อนชายของเขา อย่างหงุดหงิด 

 " อย่าโมโหไปเลยน่า ไอ้เขื่อน เดี๋ยวมันก็คงหายดีแล้วล่ะ " เคนตะเข้ามาปลอมเพื่อนของเขา ด้วยท่าทางเบื่อหน่ายกับนิสัยขี้โวยวายของเขื่อน 

 " ตั้ง 5 เดือนเชียวนะ มันต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลตั้ง 5 เดือน แบบนี้การบ้านฉันไม่เสร็จแน่ "

เขื่อนยังคงบ่นออกมาไม่หยุด

 " ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ เดี๋ยวฉันจะสอนนายเอง " ป๊อปปี้ชูสมุดพกของเขา พร้อมกับเอาไปให้เขื่อนดู

 " อ่ะ ~ ป๊อปปี้ นายนี่เป็นคนดีจริงๆเลยนะ " เขื่อนขอบคุณเขา พร้อมกับลงมือลอกการบ้านทันที

 " ที่เมื่อกี้ยังบ่นถึงไอ้จองเบอยู่เลย " เคนตะบ่นใส่เขื่อน อย่างไม่ปลื้มสักเท่าไร

 " ไอ้ - เคน - ตะ ถ้านายว่างมาก ก็ไปทำอย่างอื่นเลยไป " เขื่อนต่อว่าเคนตะ อย่างหมดอารมณ์

 " เชอะ ~ ไปก็ได้วะ " ว่าแล้วเคนตะก็เดินออกไป อย่างหงุดหงิด

 " ว่าแต่ไอ้จองเบเข้าโรงพยาบาลเนี่ย มันจะทำให้กลุ่มของพวกเราต้องลำบากนะ " ป๊อปปี้บอกถึงปัญหาที่กลุ่มเพื่อนๆของเขาจะต้องเจอ

 " งั้นฉันไปหามันก่อนดีกว่า !! " โทโมะที่เงียบอยู่นาน ก็เดินออกไปเพื่อไปเยี่ยมเพื่อนของเขาที่บาดเจ็บ

   ในระหว่างทางที่เดินไปนั้น โทโมะดันไปชนกับคนคนนึงเข้า

 " อะ ~ ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ " ชายรูปร่างบางคนนั้นกล่าวคำขอโทษแก่โทโมะ

 " จะรีบไปตายหรือไงห่ะ " โทโมะตวาดใส่เขาอย่างหงุดหงิด

 " นี่มันจะมากไปแล้วนะ ไอ้พวกคนรวย " ชายคนนั้นเงยหน้า พร้อมจะเอาเรื่องโทโมะ พอโทโมะได้เห็นใบหน้าที่ขาวใสของชายร่างบางคนนั้น เขาก็เกิดอาการช๊อกทันที

 " อ้่าว !! ไอ้จองเบ ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย ? " โทโมะถามชายคนนั้นอย่างสงสัย

 " จองเบ จองเบนี่มันใครกันล่ะเนี่ย " แก้วถามโทโมะอย่างสงสัย เพราะเธอเพิ่งได้ยินชื่อนี่เป็นครั้งแรก

 " นี่ ! ตกท่อประปาจนความจำเสื่อมแล้วหรือไง ทำไมถึงจำชื่อตัวเองไม่ได้ล่ะห่ะ " โทโมะสงสัยกับคำพูดของจองเบเพื่อนสนิทของเขาอย่างมาก

 " นี่คงจะเป็นชื่อของพี่ชายฉันสินะ ...เออ ~ ว่าไงวะไอ้โทโมะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาโว้ย " จองเบกล่าวคำทักทายโทโมะอย่างคุ้นเคย

 " เอ๊ะ !? ไอ้จองเบ นายดูจะก้าวร้าวขึ้นมากนะ " โทโมะแปลกใจกับคำพูดของเพื่อนสนิทเป็นอันมาก เพราะเมื่อก่อน จองเบที่เขารู้จัก เป็นคนเรียบร้อย และมักจะพูดครับตามหลังเสมอ 

 " ซวยล่ะสิ ~ พี่ชายเป็นคนแบบไหนกันนะ " แก้วพยายามนึกภาพลักษณ์ของพี่ชาย 

 " แต่ก็เอาเหอะ !! ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว จะได้ไปว่ายน้ำด้วยกัน " โทโมะกอดคอของแก้ว พร้อมกับพาเธอไปที่สระว่ายน้ำ 

 " หาาาาา ว่ายน้ำยังงั้นเหรอ ! " แก้วตกใจมาก ที่เธอจะได้ไปว่ายน้ำกับผู้ชายสองต่อสอง 

 " อืม ! ก็เมื่อวานนายบอกเองนี่นา ว่าอยากจะว่ายน้ำกับฉัน " โทโมะทวงคำสัญญาของจองเบทันที

 " เออ ... คือ ...พอดีวันนี้ฉันไม่ค่อยว่างน่ะ ขอตัวล่ะนะ " แก้วรีบปฏิเสธ ก่อนจะวิ่งหนีโทโมะอย่างไว 

 " เอ๊ะ !? เป็นอะไรของเขานะ " โทโมะยังคงแปลกใจกับบุคลิก และท่าทางของจองเบที่ดูเปลี่ยนไป 

               โปรดติดตามตอนต่อไป  

  นิยายเรื่องนี้ เป็นนิยายเรื่องแรกนะครับ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะ ผิดพลาดตรงไหนก็บอกด้วยนะครับ