ฺBy love ตามหารักที่หายไป

                                    ในป่าหลังหมู่บ้าน ห่างจากใจกลางป่า 10 กิโลเมตร 

   เคนตะ ป๊อปปี้ และ เขื่อน ออกเดินเท้าอย่างไม่จักเหน็ดเหนื่อย พวกเขามุ่งมั่นออกตามหาจองเบที่กำลังถูกความมืดกัดกินไปที่ละส่วน แม้พวกเขาจะสนิทกันมาก แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขาคือ การทำให้แก้วสบายใจ และมีความสุข เพราะโทโมะเคยสัญญากับพวกเขาไว้ว่า ไม่อยากจะให้แก้วต้องร้องไห้อีก 

 " ดูเหมือนพวกเราจะเข้าใกล้ไอ้จองเบแล้วล่ะ " เคนตะบอกกับทุกคน 

 " นายรู้ได้ยังไงวะ ? " เขื่อนถามเคนตะอย่างสงสัย

 " นายไม่ได้กลิ่นไหม้หรือไง ? " เคนตะบอกกับเขื่อน ให้สังเหตุสภาพแวดล้อมของป่าให้ดี  

 " นั่นสิ กลิ่นนี่ .. เหมือนกำลังย่างอะไรสักอย่าง " ป๊อปปี้บ่นขึ้นอย่างแปลกใจ

 " เฮ้ย ! หลบเร็ว .. " จู่ๆ เคนตะก็เอ่นขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะบอกให้ป๊อปปี้กับเขื่อนหมอบอย่างรวดเร็ว

 " มีอะไรผิดปกติเหรอวะ ไอ้เคนตะ ? " ป๊อปปี้เอ่ยถามอย่างแปลกใจ

 " มีคนกำลังสะกดรอยตามพวกเราอยู่ " เคนตะบอกกับเพื่อน

 " ใครกันวะ หรือจะเป็นไอ้จองเบ ? " เขื่อนบ่นขึ้นอย่างตกใจ

 " ไม่ใช่มันหรอก เสียงฝีเท้าเบามาก ฉันคิดว่า ... น่าจะเป็นผู้หญิง " เคนตะวิเคราะห์เสียงฝีเท้าปริศนาอย่างละเอียด

 " ผู้หญิงเหรอ ? ในป่าแบบนี้ ไม่น่าจะมีผู้หญิงเลยนี่นา " ป๊อปปี้สงสัยเป็นอย่างมาก เพราะในป่ามีทั้งอันตรายรอบด้าน รวมทั้งยังเสี่ยงต่อการหลงป่าไำด้ง่ายๆด้วย

 " แต่เสียงฝีเท้าแบบนี้ ฉันว่าต้องเป็นผู้หญิงแน่นอน " เคนตะพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

 " นั่นมันจองเบนี่ ! " ทันใดนั้นเขื่อนก็เหลือบไปเห็นคนๆนึงเดินออกมา อย่างทุลักทุเล

 " จริงเหรอวะ ? " เคนตะถามเขื่อนอย่างสงสัย  

 " ไม่ผิดแน่ พวกเรารีบตะครุบตัวมันเร็ว ! " เขื่อนรีบดำเนินการจับตัวเพื่ิอนของเขาทันที

 " ใจเย็นก่อนไอ้เขื่อน รอมันมาใกล้กว่านี้สักหน่อย แล้วค่อยตะครุบมัน " ป๊อปปี้บอกกับเขื่อน เพื่อหาโอกาสที่เหมาะสมที่สุด

      จากนั้นจองเบที่พวกเขาเห็น ก็เดินไปหาพวกเขาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ในวินาทีนั้นเอง ป๊อปปี้ที่รอโอกาสมานาน เขาจึงกระโดดเข้าไปตะครุบตัวของบุคคลปริศนานั่นทันที

 " ว้ายยยยยย ! " ทันใดนั้นเอง เสียงผู้หญิงก็ดังลั่น ทำเอาป๊อปปี้รุ้ได้ทันทีว่า คนที่ตัวเองกำลังจับกุม นั่นคือใคร

 " จองมีเหรอ ? " ป๊อปปี้พูดขึ้น

 " ป๊อปปี้ยังงั้นเหรอ ? " แก้วถามกลับไป

 " ทำไมจองมีถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ " เขื่อนเอ่ยถามแก้ว ในขณะที่ป๊อปปี้ก็ค่อยๆคลาอยมือออกอย่างช้าๆ

 " ได้ยินว่า .. พวกนายมาตามหาพี่ใช่ไหม แล้วเป็นไงบ้างล่ะ " แก้วเอ่ยถามพวกหนุ่มๆ

 " คิดว่าคงจะเจอในไม่กี่นาทีนี่ล่ะ " เคนตะบอกกับแก้ว

 " งั้นเหรอ ? ยังไงก็ ขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้พวกนายต้องลำบาก ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉัน " แก้วบ่นขึ้นด้วยความรู้สึกเศร้าและเสียใจ  

 " พวกเราน่ะ เป็นห่วงเธอนะจองมี " เขื่อนพูดปลอบอย่างอ่อนโยน

 " ไม่ใช้ความผิดของจองมีหรอกนะ อย่าเสียใจไปเลย " เคนตะเข้ามาปลอบอีกคน

 " ไม่ว่ายังไง พวกเราก็ .. จะพาไอ้จองเบกลับมาให้ได้เลย " ป๊อปปี้พูดปิดท้าย คำพูดที่อ่อนโยน และแฝงไปด้วยความหมายของทั้งสาม ทำให้จิตใจของแก้ว .. ดีขึ้น

 " เอาล่ะ ไปหาไอ้จองเบกัน " จากนั้นป๊อปปี้ก็นำพวกเพื่อนไปทันที

 

                                     ทางด้านโทโมะ

  โทโมะขับรถมาถึงหมู่บ้านเขมรจนได้ เขาหยุดรถอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงจากรถ และตรงเข้าไปหมู่บ้านไปอย่างเร่งรีบ

 " นั่นมัน ... " ทันทีที่เฟย์เห็นโทโมะ เธอถึงกับอึ้งเป็นอย่างมาก

 " คุณโทโมะ มาได้ไงค่ะเนี่ย " ฟางเอ่ยถามอย่างสงสัย

 " นี่ ยัยหน้าจืด เห็นจองมีบ้างหรือป่าว ? " โทโมะตรงเข้าไปถามสองสาวด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดๆ

 " เฮ้ย ! นายกล้ามากเลยนะ ที่ใช้คำพูดแบบนั้นกับพี่สาวของฉัน " เฟย์พูดขึ้นอย่้างโมโห

 " ใจเย็นๆก่อน ฉันไม่ได้มาหาเรื่องทะเลาะกับพวกซะหน่อย ฉันแค่อยากจะรู้ว่า .. จองมีมาที่นี้หรือป่าว ? "      โทโมะเริ่มใช้เสียงที่นุ่มนวลลง  

 " น้องสาวฝาแฝดของจองเบน่ะเหรอ .. เข้าไปในป่าทางด้านโน่นน่ะ " ฟางบอกกับโทโมะ 

 " ตกลงพวกนายมีเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย ? " เฟย์ถามโทโมะ 

 " ก็ตามหาไอ้จองเบน่ะสิ .. " โทโมะบ่นขึ้นอย่างหัวเสีย 

 " เจ้าหมอนั่น เป็นอะไรเหรอ ? " เฟย์เอ่ย ด้วยความอยากรู้  

 " หมอนั่นน่ะ .. เป็นโรคไบโอพาร์ " โทโมะบอกกับสาวๆ ด้วยสีหน้าเศร้าๆ 

 " ไบโอพาร์เหรอ ! โรคสองบุคลิกนั่นอ่ะนะ " เฟย์กับฟางตกใจกับคำพูดของโทโมะเป็นอย่างมาก 

 " ใช่แล้วล่ะ ดูเหมือนเขาจะเป็นมา 3 เดือนแล้วล่ะ " โทโมะบ่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย 

 " หมายความว่า .. " เฟย์พูดขึ้น 

 " กำลังจะโดนอีกบุคลิกครอบงำน่ะสิ " ฟางบอกกับเฟย์ 

 " ไม่ได้การแล้วล่ะ พวกเราต้องรีบไปหยุดพวกเขาก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ " เฟย์พูดขึ้น ก่อนจะเดินนำโทโมะและฟางเข้าไปในป่า 

   

                                   ใจกลางป่า 

    ในที่สุดพวกป๊อปปี้ก็มาถึงที่อยู่อาศัยของจองเบ พวกเขาเห็นจองเบนั่งย่างไก่ป่าอยู่ในต้นไม้ สีหน้าของเขาดูปกติดี ไม่มีทีท่าว่า จะคลั่งขึ้นมาเลยสักนิด 

 " นั่นล่ะ เป้าหมายของพวกเรา " เคนตะพูดขึ้น 

 " ไอ้จองเบ ! " เขื่อนตะโกนออกไป ทำเอาจองเบสะดุ้งขึ้นมาทันที 

 " พวกนาย .. มาที่นี้ทำไม ? " จองเบถามพวกเพื่อนๆของเขาอย่างสงสัย

 " ก็มารับตัวนายกลับยังไงล่ะ " ป๊ิอปปี้บอกกับจองเบ ด้วยสีหน้าของหนุ่มอารมณ์ดี

 " แล้วก็ .. มีคนอยากเจอนายด้วยนะ " เขื่อนพูดขึ้น ก่อนจะนำแก้วออกมา

 " จอง .. มี ทำไมถึง ... " จองเบถึงกับพูดไม่ออก เมื่อได้เห็นหน้าของน้องสาวฝาแฝด

 " พี่ค่ะ ! ขอโทษนะ ที่ทำให้พี่เสียใจ ขอโทษที่พูดไม่ดีกับพี่ ต่อไปนี้ แันจะอยู่ข้างกายพี่ ฉันจะไม่จากพี่ไปไหนอีกด้วย " แก้วพูดพร้อมน้ำตา ก่อนจะเดินไปใกล้ๆจองเบ

 " อย่าเข้ามานะ ! มันอันตราย " จองเบกล่าวเตือน

 " ฉันไม่กลัวหรอก ขอแค่ฉันได้กอดพี่สักครั้งก็ยังดี " แก้วยังคงเดินเข้าไปใกล้พี่ชายเรื่อยๆ โดยไม่สนใจคำเตือนของเขาเลยสักนิด

 " นี่น่ะเหรอ ความรักของพี่น้อง " ป๊อปปี้พูดขึ้น ด้วยความดีใจ  

 " ฉันรักพี่นะ ... " แก้วห่างจากพี่ชายของเธอแต่ 1 เมตร จากนั้นเธอจึงพยายามจะเข้าไปกอดพี่ชายฝาแฝดให้หายคิดถึง แต่หารู้ไหมว่า จองเบได้เตรียมมีดเล่มนึงไว้ด้านหลังของเขาแล้ว และอีกไม่ช้า เขาคงจะทำอะไรที่ไม่คาดฝันอย่างแน่นอน

 " ฉันก็รักเธอนะ .. จองมี " จองเบพูดจบก็ชักมีดออกมา ก่อนจะแทงออกไป

 " ฉึก .. ! อ๊ากก .. " แทนที่มีดของจองเบจะแทงเข้าที่ท้องของน้องสาว แต่กลับเป็นโทโมะ ที่รับมีดเล่มนั้นไว้ได้

 " โทโมะ นาย ? " แก้วพูดขึ้นอย่างตกใจ

 " ฉันบอกแล้วไง .. ว่าจะช่วยพี่ชายของเธอมา - ให้ได้ " โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง เลือดของเขาเริ่มไหลออกมาอย่างรวดเร็ว  แก้วจึงประคองร่างของเขาจึงมาอย่างช้าๆ พลางร้องไห้ออกมาไม่หยุด 

 " ไอ้จองเบ ทำไมต้องทำกับเพื่อนของนายแบบนี้ด้วยวะ " ป๊อปปี้ตะโกนถามจองเบอย่างโมโห 

 " หึหึหึ .. ฮ่าๆๆๆๆ ฮะ ฮ่าๆๆๆ ! " จองเบหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง 

 " เจ้าหมอนี่ " เขื่อนชักจะทนไม่ไหว เขาพยายามจะเข้าไปอัดเจ้าปีศาจที่อยู่ตรงหน้า แต่เฟย์ก็ห้ามไว้ซะก่อน 

 " ยัยบ้า นี่ ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ " เขื่อนต่อว่าเฟย์อย่างโมโห 

 " ใจเย็นหน่อยสิ หมอนั่นเป้นเพื่อนนายไม่ใช่หรือไง ? " เฟย์พยายามเตือนสติเขื่อน 

 " เพื่อนงั้นเหรอ ? ฉันไม่นับคนแบบนั้นเป็นเพื่อนหรอกนะ " เขื่อนกำหมัดไว้แน่น  

 " ใจเย็นหน่อยสิ ถึงยังไงเขาก็เป็นพี่ชายของจองมีนะ " ฟางพยายามจะทำให้เขื่อนใจเย้นลงกว่านี้ เพราะการจะเอาชนะโรคไบโอพาร์ได้ จะต้องมีสติเท่านั้น

 " ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย " แก้วพูดทั้งน้ำตา แต่ยังคงประคองร่างที่ไร้สติของโทโมอยู่

 " เจ็บใจมากสินะจองมี เพราะมันสมควรจะโดนแล้วยังไงล่ะ " จองเบยิ้มเยาะอย่างชอบใจ  

 " แล้วท่าทางเมื่อกี้มันคืออะไรห่ะ ? " ป๊อปปี้ถามเพื่อนของเขาอย่างแปลกใจ

 " ก็แค่เล่นละครเล็กๆน้อยๆน่ะ อะ ! แก .. " จู่ๆ จองเบก็มีท่าทางแปลกๆ

 " เขาเป็นอะไรของเขาน่ะ ? " เคนตะบ่นขึ้นอย่างสงสัย

 " เห็นผลแล้วสินะ " เฟย์พูดขึ้น พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก

 " มีอะไรเรอะ ? " ป๊ํอปปี้เอ่ยถาม

 " ก็ไบโอพาร์น่ะสิ ถึงมันจะเป็นโรคที่น่ากลัวก็เหอะ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีรักษาเลยนะ " ฟางอธิบายให้พวกป๊อปปี้ฟัง

 " ไบโอพาร์ มันคืออะไรกันล่ะ ? " เขื่อนเกาหัวของตัว ด้วยความอยากรู้

 " โรคสองบุคลิกยังไงล่ะ คนที่เป็นโรคนี้ จะมีอีกบุคลิกหนึ่งที่น่ากลัวอยู่ " เฟย์บอกกับพวกเขา

 " หมายความว่า .. ที่ไอ้จองเบกำลังเป็นอยู่ก็ .. " ป๊อปปี้เริ่มจะเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด

 " ใช่แล้วล่ะ ดังนั้นวิธีรักษาโรคนี้ก็คือ .. ต้องให้คนไข้ช๊อกสุดๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม " ฟางอธิบายต่อ

 " ด้วยการใช้โทโมะเป็นเครื่องสังเวยยังงั้นเหรอ นี่เธอกำลังจะฆ่าคนหนึ่งคนนะ " เขื่อนเริ่มแสดงอาการหงุดหงิดออกมาทันที

 " แต่หมอนั่นน่ะ เขาอาสาจะทำเองนะ " เฟย์บอกกับเขื่อน

 " คิดจะไปตายเพื่อช่วยไอ้จองเบน่ะเหรอ ? นี่มันบ้ากันชัดๆ " เคนตะบ่นขึ้นอย่างแปลกใจ

 " ยังไงก็รอดูต่อไปเถอะน่า " ป๊อปปี้บอกเพื่อนๆอย่างใจเย็น

 " ฉันรู้ว่าพี่อยู่ข้างในนั่น สู้กับมันสิ สู้กับมันให้ได้ " แก้วตะโกนเรียกพี่ชาย

 

 " แก ! ทำไมแกถึงได้ ? " จองเบด้านร้ายพูดขึ้นอย่างสงสัย ทั้งๆที่เขาน่าจะควบคุมอีกด้านไว้สมบูรณ์แล้ว

 " เพราะความรัก และความสามัคคียังไงล่ะ นายดูถูกความรักของพี่น้อง ความรักของเพื่อน ทั้งๆที่มันมีพลังที่ยิ่งใหญ่กว่าที่นายคิดซะอีก " จองเบด้านดีพูดขึ้น

 " ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ ความรักยังงั้นเหรอ น่าสนใจดีนี่ " จองเบด้านร้ายหัวเราะอย่างมั่นใจ

 " จองมี พี่จดจำช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน " จองเบหันมีดเข้าหาตัวเอง ด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น มีที่เต็มไปด้วยเลือดของเพื่อน จะทำให้เขาเป็นอิสระในไม่ช้า 

 " อย่านะ .. ถ้าทำแบบนั้น แกก็จะตายไปด้วยนะ " จองเบด้านร้ายเริ่มหวาดกลัว 

 " ไม่หรอก คนที่ตาย คือนายตั้งหาก " จองเบพูดจบก็ใช้มีดแทงเข้าที่ท้องของตัวเองทันที 

 " ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ... " จองเบด้านร้ายร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ทั้งสองบุคลิกจะล้มลงไป สร้างความตื่นตกใจต่อทุกคน โดยเฉพาะแก้วที่ดูเหมือนเธอจะช๊อกเป็นอย่างมาก

 

                                   โรงพยาบาล RS group

  โทโมะตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนล้า เขามองไปรอบข้างเตียง เห็นแก้วนอนอยู่ข้างๆเขา โทโมะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ จากนั้นแก้วก็ตื่นขึ้นมา และมองหน้าของโทโมะ ก่อนจะยิ้มให้กับเขา

 " โทโมะ ! นายฟื้นแล้วเหรอ เป็นอะไรหรือป่าว ? " แก้วถามโทโมะอย่างเป็นห่วง

 " ฉันไม่เป็นอะไร ว่าแต่ .. ไอ้จองเบล่ะ พี่ชายของเธอกลับมาด้วยหรือป่าว " พอฟื้นขึ้น โทโมะถามหาจองเบทันที

 " พี่น่ะ ตอนนี้เขา .. " พอพูดถึงพี่ชาย แก้วก็ทำตาเศร้าทันที

 " ฉันขอโทษนะ ที่ช่วยเหลือพี่เธอไม่ได้ " โทโมะร้องไห้ออกมาเล็กน้อย

 " ไม่เป็นไรหรอก นายทำดีที่สุดแล้ว " แก้วพูดปลอบโทโมะอย่างอ่อนโยน

 " เฮ้ ~ ไงวะไอ้โทโมะ รอดตายจนได้นะ " เขื่อนมาถึง ก็แหกปากออกมาทันที

 " ไอ้เขื่อน ยังปากหมาเหมือนเดิมเลยนะ " โทโมะบ่นใส่

 " ไอ้นี่มันไม่ค่อยจะแปรงฟันน่ะ ก็เลยปากแบบนี้ไง " เคนตะแซวเขื่อนด้วยสีหน้ากวนๆ

 " ไอ้เคนตะ นายก็มาด้วยเหรอวะ ? " โทโมะทักเขาอย่างคุ้นเคย

 " ไอ้โทโมะ ไม่เป็นอะไรนะ "  จากนั้นป๊อปปี้ก็เดินเข้ามา พร้อมกับจองเบ เฟย์ และฟาง

 " ไอ้ป๊อปปี้ อ้าว ? ไอ้จองเบ นาย.. " ทันทีที่เห็นหน้าของจองเบ โทโมะถึงกับตกใจทันที

 " ทำไมล่ะ โทโมะ หน้าฉันเหมือนผีหรือไง ? " จองเบชี้หน้าตัวเองอย่างสงสัย

 " ก็ผีน่ะสิ ! " โทโมะหน้าซีดเป็นอย่างมาก จากนั้นแก้วก็หัวเราะออกมา

 " นี่เธอ กล้าหลอกฉันเหรอ ? " โทโมะหันไปถามแก้ว

 " ก็แก้แค้นนายยังไงล่ะ " แก้วโวยใส่

 " เธอนี่มัน ... " โทโมะส่ายหน้าหนี อย่างหงุดหงิด  จากนั้นทุกคนก็หัวเราะอย่างมีความสุข

 

      จบไปแล้วครับ กับนิยายเรื่อง ยังไงก็ ติดตามต่อได้ ในภาคสองนะครับ คงจะเร็วๆนี้แหละครับ