รักนะ...นายขี้เก๊ก(TK)

ก๊อก!!  ก๊อก!!

“เข้ามาเลยค่ะ”ฉันตะโกนบอกขณะที่ในปากมือแอปเปิ้ลผลใหญ่อยู่ในปาก   แหม๋ถ้าใครมาเห็นก็คง

ตะกละ..ชัวร์

“นี่แก้ว  เธอเอาแอปเปิ้ลออกจากปากก่อนก็ได้นะ  ฉันไม่แย้งหรอก”เสียงห้วนดังมาจากประตูพร้อมกับปรากฏร่างของผู้หญิงผมยาวสลวยสีน้ำตาลทอง  ดวงตากลมโตสีเฮเซลนัทดูเข้ากันกับพวงแก้มสีชมพูสดใส

“ยัยมีล่า!!!”ฉันร้องขึ้นอย่างดีใจ  ก็แหม๋ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี

“ไงยัยเพื่อนรัก  ได้ข่าวว่าเธอป่วยเลยมาเยี่ยม”ยัยมีล่าพูดพลางเดินเอากระเช้าเยี่ยมไปวางที่โต๊ะอาหาร

“นี่แล้วพี่โทโมะละจ้ะ^^”

เอ๋...

นายโคโดโมะอ่านะ

“เอ๋  โทโมะหรอ?”

“ก็พี่โทโมะคู่หมั้นแกไง  หรือเลิกแล้วยะ”

คู่หมั้น?  

ฉันเกลียดนายนั่นจะตาย  บ้ารึเปล่า

“ฉันยังโสดนะ   บ้ารึเปล่าแกเนี่ย”

“ไม่บ้าละ   ก็หลายเดือนก่อนยังส่งรูปแกกับพี่โทโมะช่วงไปเที่ยวโตเกียวมาให้ฉันอยู่เลย”ยัยมีล่าเริ่มอธิบาย

“แกจะบ้าหรอมีล่า   หลายเดือนก่อนฉันไปโตเกียวที่ไหนกันละ   ฉันกับแกยังไปเที่ยวยุโรปกันอยู่เลย”

นั่นสิ  เรายังไปยุโรปกันอยู่เลย

“อ้าวมีล่า!!!O_o”ยัยเฟย์เดินเข้ามาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง

“กรี๊ดดดดด!!!  ยัยเฟย์”ยัยมีล่าวิ่งไปกอดคอยัยเฟย์  แต่ถูกยัยเฟย์ดึงออกไปนอกห้อง

มีความลับอะไรกัน   ทำไมไม่บอกฉัน

สักพักนึงยัยมีล่ากับยัยเฟย์ก็เดินเข้ามา  ดูยัยมีล่าสีหน้ายังไงไม่รู้

แปลกแฮะ  ตะกี้ยังดีอยู่เลย

“แฮะ^_^   ขอโทดนะยัยแก้วฉันลืมน่ะว่าแกไม่เคยไปโตเกียว    สงสัยฉันคงไปจำสับสนกับพวกยัยโมนาแน่ๆเลย”นั่นไงว่าแล้ว

ยัยนี่มันน่านัก!!!!

“เออใช่เฟย์  นั่นดอกไม้ของใครหรอจ้ะ^_^”ฉันถามอย่างมีเลสนัย

พอพูดจบยัยเฟย์ก็ยื่นช่อดอกฟอร์เก็ตมีนอธช่อใหญ่มาให้ฉัน   โอ้ใครสะดุดหินตกหลุมฉันอีกละเนี่ย  คราวนี้หมอชัวร์

แก้วฟันธงค่ะ!!!

“ใครหรอ?”

ยัยเฟย์ไม่ตอบพลางชี้ไปที่ป้ายที่ติดอยู่ในดอกไม้   ไม่บอกชื่อคนส่งแต่บอกว่า

ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะไม่ยอมเสียคุณไป     G:คนที่รักเสมอ

ใครคือG?

"ใครคือGหรอ  เฟย์รู้ป้าว"

คำตอบที่ได้กลับมาคือ ไม่รู้

งั้นใครส่งมากันนะ

ก๊อก  ก๊อก

"พี่เข้าไปได้ไหมจ้ะ"เสียงหวานสดใสของพี่ฟางดังมาจากหน้าห้องพร้อมกับขนมที่หอบมาเต็ม2มือ  

"พี่ฟางเอามาน้อยจัง-3-"ฉันทำแก้มป่องตัดพ้อพี่ฟางเล็กๆ

ได้ผลดีด้วยแฮะ

"โอ้ๆๆๆ  ต่อไปจะหอบมาเยอะกว่านี้แน่นอนจ้ะ"พี่ฟางบอกพร้อมรอยยิ้มหวานดูน่ารัก

ทางด้านโทโมะ

สนามบินสุวรรณภูมิ   เวลา12.12น.

  วันนี้เป็นอีกวันที่เพื่อนคนสำคัญของผมนอกตจากไอ้ป๊อปกลับมาไทย   และไม่ใช่ธรรมดานะครับเพราะเป็นการกลับมาครั้งแรกในรอบ7ปีเลย  เพราะงั้นต้องมารับซะหน่อยเดี๋ยวยัยบ้านั่นจะวีนถ้าหลงทาง

"ไงโทโมะ  มารอฉันนานไหม"เสียงสดใสของบุคคลที่ผมผาดผิงดังมาจากเกสท์ด้านใน 

ทั้งที่ยังไม่รู้เลยใครมารับ  ยัยนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยแฮะ=_=!!!

"รู้แล้วหรอว่าใครมารับถึงได้ตะโกนไม่อายใครเลยน่ะ  ยัยหวายสานตะกร้า"

ผมบ่นเล็กๆพลางสำรวจเพื่อนที่ไม่เจอกันมา7ปี  ร่างบางจากเมื่อก่อนตัวเล็กและเตี้ยตอนนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม  แต่หุ่นเปลี่ยนไปเยอะเลยแฮะจากอวบๆตอนนี้ผอมบางดูน่าทะนุทะถนอม   ผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนดัดเป็นลอนเล็กดูน่ารักมาก  ผิวที่ขาวจัดอย่างคนแทบจะไม่ออกแดดมาทั้งชีวิตยังคงเหมือนเดิม  แต่ผมชอบแบบขาวอมชมพูของแก้วจัยมากกว่า   ชุดที่ใส่คงเป็นของชาแนลแน่นอน!!!

"นี่สำรวจอะไรนานจังเลยนายนี่นะ  ได้ข่าวว่าแก้วเกิดอุบัติเหตุเราไปเยี่ยมแก้วกันเหอะ"ยัยตัวเล็กกระเซ้ากระซี้ 

ฟันธงมีล่าชัวร์

แล้วผมก็พาหวายไปที่โรมแรมที่ยัยตัวเล็กต้องพักในช่วงที่อยู๋ไทย  พร้อมกับพาไปซื้อของก่อนเพราะยัยนี่ดูจากชุดแล้วไม่เหมาะไปทะเลาะอย่างยิ่ง

    ผมพาหวายไปตะเวนร้อยเอ็ด7ย่านน้ำตั้งแต่ห้างยันตลาดนัด  เพราะยัยนี่ไม่เคยมีเสื้อผ้าธรรมดากับชาวบ้านเขาเลย   ให้ตายสิรู้งี้เอาไอ้ป๊อปมาด้วยคงจะดีไม่น้อยเลย  อย่าน้อยก็ทำให้ยัยนี่เงียบตลอดทางไปซื้อของได้

แต่เอาเหอะ  ถ้าเงียบก็ไม่ใช่หวายนี่นา!!!

"โมะ  หวายหิวแล้วอ่ะเราไปกินชาบูกันเหอะ"ยัยตัวเล็กข้างๆผมเริ่มบ่นหิวข้าว(อีกครั้ง)

"นี่ยังหิวอีกหรอ  ซัดไปกี่อย่างแล้ววันนี้น่ะตั้งแต่ลงจากเครื่องเนี่ยหะยัยตัวเล็ก"ผมตำหนิเล็ก  ก็ดูสิครับแก้วจัยยังไม่กินเยอะเท่าเพื่อนคนนี้เลย  แก้วจัยนะกินครั้งเดียวอิิ่่มตลอดวันเลย   แต่หวายนี่ผมต้องเสียเงินค่าข้าวทุกครึ่งชั่วโมงเลย

"เดี๋ยวไปกินบนเครื่องละกัน  เพราะเราต้องขึ้นเครื่องไปภูเก็ตตั้งแต่4ทุ่มนะอย่าลืม"ผมบอกหวายพลางเดินเอาชุดเสื้อผ้าไปเก็บที่รถ  ก่อนที่หวายจะซื้อของมาเยอะเกินความจำเป็น

ทางด้านแก้ว

โรงพยาบาลHealth

ฉันยังคงนั่งๆนอนอยุ๋บนเตียงผู้ป่วยอย่างเอือมระอาและชินชากับการนอนอย่างไร้ที่สิ้นสุด  ก็แค่เป็นลมไม่รู้จะนอนอะไรนักหนา

"นี่ห้ามลุกนะยัยน้อง  ไม่งั้นพี่จะให้โทโมะมาเฝ้า"เสียงเข้มดุของพี่ป๊อปปี้ทำให้ฉันไม่คิดจะลุกเลย 

ทำไมต้องเป็นหมอนั่นด้วยนะ

สวยเพลีย!!

"อยากได้อะไรไหม   เพราะพี่ต้องออกไปทำธุระข้างนอก"พี่ชายพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ชิ

แม้แต่น้อยก็ยังเมินใส่  คอยดูเหอะ!!!

"แก้วอยากได้ขนมเอาเยอะๆเลย"ฉันบอกพี่ชายราวกับเด็กสามขวบ  พี่ป๊อปมองไปทางกองขนมของพี่ฟางก่อนจะส่ายหน้าเอือระอาน้อย

"โอเค  เดี๋ยวพี่ซื้อเข้ามาให้จำไว้พี่ไปแปปเดี๋ยวอย่าดื้อเข้าใจไหม"พี่ป๊อปปี้พูดเน้นน่ากลัว

ครึ่งชัวโมงผ่านไป

ก๊อก ก๊อก

"ใครค่ะ"ฉันกรอกเสียงหวานถามออกไปแต่ไม่มีเสียงตอบรับ

"ฉันเองจำไม่ได้หรอนังแก้ว!!!"