(Really happened) บังเอิญจริงๆ

ตอนที่13

ที่กรุงเทพ

ป๊อปปี้(จูงลูกสาวเข้ามาที่ห้องทำงาน)//ข้าวฟ่างรอพ่อที่นี้ก่อนนะลูกอย่าไปไหนเดี๋ยวพ่อขอทำงานแปปนึงแล้วเดียวเรากลับบ้านกัน(วางข้าวฟ่างที่โซฟา)

ข้าวฟ่าง(พยักหน้า)//ค่ะพ่อ(แล้วเขื่อนก็เปิดประตูออกไป)

..ป๊อปขาอยู่ไหมค่ะ(เปิดประตูเข้ามา)

ข้าวฟ่าง//มาหาคุณพ่อหรอค่ะพ่อไม่อยู่ค่ะ

...แล้วแกเป็นใครกล้าดียังไงมานั่งเล่นในห้องแฟนฉันแล้วยังมาเรียกแฟนเป็นว่าพ่ออีก(ดึงแขนข้าวฟ่างลงมาจากโซฟา)

ข้าวฟ่าง(ตกใจก็ได้ร้องไห้โฮ)//ฮือ ฮึก ฮือ พ่อป๊อป แม่ฟาง ฮึกฮือข้าวฟ่างกลัว(ร้องไห้หาพ่อกับแม่ทันที)

...หุปปากเดี๋ยวนี้นะนังเด็กบ้า(ตีข้าวฟ่างทันที)

ข้าวฟ่าง//เจ็บ ฮึกฮือ แม่ฟาง(เด็กหญิงร้องไห้หาแม่ตัวเอง)

..เอ๊ะฉันบอกหยุดไง(หยิกแขนข้าวฟ่างเพื่อให้หยุดร้องไห้)

เลขา//คุณแพทค่ะทำอะไรค่ะ(เปิดประตูเข้ามา)คุณข้าวฟ่าง(พร้อมกับตกใจที่ข้าวฟ่างร้องไห้ไม่หยุดจึงวิ่งไปตามป๊อปที่ห้องประชุม)คุณป๊อปแย่แล้วค่ะคุณข้าวฟ่างค่ะ

ทุกคนในห้องประชุมก้ได้หันมาที่ป๊อปทันที

ป๊อปปี้//ข้าวฟ่าง(หันมาทางป๊อบปี้)ฝากงานด้วยนะ(เดินออกไปพร้อมกับเลขา)

ที่ห้อง

แพท//ฉันบอกให้แกเงียบไม่หยุดใช่ไหม(ตีก้นข้าวฟ่างอีกข้าวฟ่างก็ได้แต่ร้องไห้โฮหาแม่ไม่หยุด)

ป๊อปปี้(เปิดประตูเข้ามา)//ข้าวฟ่างลูก(ดึงข้าวฟ่างมาจากแขนแพทแล้วอุ้มขึ้นมา)

ข้าวฟ่าง//คุณพ่อข้าวฟ่างเจ็บ(ฟ้องพ่อทันที)

ป๊อปปี้(สำรวจดูร่างกายลูกสาวตัวเองก็มองมาที่แพทอย่างไม่พอใจ)//คุณมาทำไมที่นี้(ลูบหลังลูกสาวอย่างปลอบโยน)

แพท//ก็แพทมาหาคุณนะสิค่ะพอเปิดประตูเข้ามาก็นังเด็กเนี้ยนั่งอยู่ที่ห้องคุณไล่เท่าก็ไม่ยอมไป(บอกอย่างอารมณ์เสีย)

ป๊อปปี้//ข้าวฟ่างจะไปได้ยังไงก็ในเมื่อเค้าเป็นลูกสาวของผมและคุณก็ไม่มีสิทธิตีแกด้วย

แพท//ลูกสาวหรอคุณมีตั้งแต่เมื่อทำไมแพทไม่เคยรู้

ป๊อปปี้//ผมเจอเค้าเมื่ออาทิตย์ก่อนแม่เค้าพาหนีผมไปเมื่อ5ปีก่อนคุรรู้ยังไงแล้วทีหลังอย่ามาตีลูกผมอีก(หันมามองลูกที่ผวาด้วยความกลัว)ไปข้าวฟ่างเดี๋ยวพ่อทายาให้โซดาเดียวช่วยเอากล่องพยาบาลมาให้ผมด้วยและตามพนักงานทุกคนมาหาผมที่ห้องด้วย

โซดา//ค่ะคุณป๊อป(เปิดประตูเดินออกไป)