never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

เรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องห่วง..." 

 

 

 

 

"....."

 

 

 

 

"ไม่ต้องรับผิดชอบ...."

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"ลืมมันไปซะก็พอ..." ฉันพูดแค่นั้นแล้วเขยิบออกห่างพี่โทโมะนิดนึง

 

 

 

 

"ไม่มีทาง!!ฉันจะบอกอะไรให้นะ...เธอเป็นของแล้ว...และเธอก็ต้องเป็นของฉันตลอดไป...ไม่ว่าใครน่าหน้าไหนก็แย่งเธอไม่ได้แน่นอน!!" พี่โทโมะบีบปลายคางฉันอย่างแรงแล้วตอกย้ำคำที่ทำให้ฉันเจ็บ ฉันไม่สิ่งของนะ!

 

 

 

 

"อยากได้นักใช่มั้ยร่างกายของฉันน่ะ!!" ฉันตะโกนทังน้ำตาทำให้พี่โทโมะนิ่งไปแล้วก็กลับมาทำสีหน้าตามเดิม!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

"อยากหรือไม่อยากอย่างไงฉันก็ได้มันมาแล้ว...อย่าลืมสิ" พี่โทโมะแสระอย่างเหนือไพ่กว่าฉํน จริงสิตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้วนิเป็นเพราะไอ้ยาบ้านั่นแท้ๆ

 

 

 

 

"งั้น...ในเมื่อคุณได้สิ่งที่คุณต้องการก็ไปฉันไปซะทีสิ!" ฉันตะโกนทั้งน้ำตา

 

 

 

 

"อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะแก้ว..." พี่โทโมะตรงเข้ามาบีบปลายคางของฉันอย่างแรงตามอารมณ์โกรธของตัวเองแต่ใช่ว่าฉันจะกลัวซะหน่อย

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"เธอก็รู้ดีว่าตอนเธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมาลองดีกับฉัน" ฉันเงียบไปแต่ใช่ว่าฉํนจะยอมแพ้ซะหน่อยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ฉันจะพยายามลืมมันให้หมด!!

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"แล้วก็อย่ามามองหน้าฉันด้วยสายตารังเกียจฉันนะ!" ถึงพี่โทโมะจะเพิ่มแรงบีบปลายคางฉํนแต่ฉันก็ยังไม่ละสายตาที่มองด้วยความรังเกียจ สมเพช บนใบหน้าของเค้า!!

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

"อยากลองดีนักรึไงห๊ะ!!" พี่โทโมะผลักฉันลงกับเตียงอีกรอบแล้วกระแทกตัวเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ครั้งนี้ฉันรู้เจ็บมากกว่าครั้งที่แล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอาจจะเป็นเพราะว่าอารมณ์ของพี่โทโมะก็ได้มั้งแต่...หลังจากวันนี้ฉันจะเป็นอย่างไงถ้าพี่ป็อปรู้ล่ะ ฉันจะเป็นอย่างไง แต่ฉันขอสัญญาเลยว่าถ้าฉันได้มีโอกาสหนีเมื่อไรฉันหนีไปให้พ้นจากพี่โทโมะโดยเร็วที่สุด!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เธอไม่ได้กำลังคิดจะหนีฉัน..." ฉันจงใจสบตากับพี่ที่ยังอยู่บนร่างกายของฉัน

 

 

 

 

"รู้ได้ไงว่าฉันไม่คิด..." ฉันตอบเสียงเรียบพอกันทีกับแก้วที่แสนจะอ่อนแอคนนั้น ตายๆไปจากชีวิตได้ก็ดี!!

 

 

 

 

"แล้วเธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆหรือไง" พี่โทโมะถอนตัวออกจากฉันแล้วหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวตัวเองไว้

 

 

 

 

"ฉันจะไปรู้ไงล่ะ...แต่ถ้าเป็นไปได้ฉันก็หวังว่าคุณคงมีความเป็นคนเหลืออยู่บ้างก็ควรปล่อยฉันไปซะ!!" ฉันหวังคำพูดของฉันจะทำให้พี่โทโมะเกิดสำนึกขึ้นมาได้บ้างแต่....

 

 

 

 

"เธอนี่มันปากดีจริงๆ!!" พี่โทโมะกลับไมม่คิดจะสำนึกอะไรเลยด้วยซ้ำ!!

 

 

 

 

"...."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยายามเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมารวมๆกันไว้ ส่วนตัวพี่โทโมะก็หันหลังให้ฉันแล้วเดินไปอาบน้ำอย่างสบายใจ ดี!!ฉันจะใช้โอกาสนี้แหละหนีซะเลย!! ฉันรีบแต่งตัวแล้วโทร.หาพี่ป็อปอีกครั้งแต่ครั้งพี่ป็อปกลับไม่รับสายฉันเลย ทำไมนะ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ช่วยไม่ได้ในเมื่อพี่ป็อปไม่รับสายฉัน ฉันก็คงต้องช่วยเหลือตัวเองไปก่อนแล้วกันนะ...ฉันรีบวิ่งลงมาข้างล่างของบ้านทั้งๆที่ตัวเองยังเจ็บ...ขาอยู่เลย ให้ตายสิทำไมครั้งแรกมันถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ ฮึย!!แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็พยายามที่จะก้าวขาเพื่อที่จะหนีให้ได้ ไปตายเอาดาบหน้า!! ฉันท่องคำนี้ไว้ในใจแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดข้างหน้าก็จะเป็นถนนใหญ่แล้ว สู้ๆนะแก้ว!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วยๆๆ" ฉันพยายามโบกรถที่วิ่งผ่านบนถนนแต่ไม่มีใครจอดรับฉันเลย อะไรกันไร้น้ำใจชะมัด!!

 

 

 

 

"เธอคิดว่าเธอจะหนีฉันพ้นหรอแก้ว!!" เสียงพี่โทโมะที่ดังอยู่ข้างหลังฉันไม่ใกล้ไม่ไกลจากฉันสักเท่าไรดังขึ้นพร้อมๆกับร่างสูงที่วิ่งเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ไม่นะถ้าเป็นอย่างนี้ฉันก็จะต้องกลับไปกับพี่โทโมะเหมือนเดิมน่ะสิ ฉันยอมตายซะดีกว่าในเมื่อไม่มีใครช่วยฉันได้ ฉันขอลองเสี่ยงกับชีวิตที่เหลือดีกว่า ฮึบ!! ฉันสูดลมหายใจไปเต็มปอดแล้วจะรีบวิ่งข้ามถนนในช่วงที่ไม่ค่อยมีรถ อย่างน้อยถ้าฉันอยู๋คนละฝั่งกับพี่โทโมะอาจจะทำให้ฉันรอดพ้นก็เป็นได้!! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดด!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

พรึบ!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

//โทโมะ//

 

 

 

 

 

 

 

"แก้ว!!!" ผมร้องเสียงหลงเมื่อเห็ฯร่างของแก้วนอนนิ่งเต็มไปด้วยเลือดท้วมตัว บ้าจริง!!

 

 

 

 

"ฝื้นสิแก้ว...แก้วๆๆๆพี่บอกให้ฝื้น" ผมรีบพุ่งเข้ามาพยุงร่างของแก้วที่ไร้เสียงตอบรับแล้วเขย่าเหมือนจะเรียกสติของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ผมรีบอุ้มร่างของแก้วโดยไม่สนรถที่วิ่งผ่านหรือเฉียดตัวผมเลลยด้วยซ้ำเพราะคนที่ผมห่วงก็คือคนที่อยู่ในอ้อมกอดผมต่างหาก คอยดูนะถ้าเป็นอะไรไปผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองอีกเลย!! เพราะผม เพราะผม!! ทุกอย่างมันผิดที่ผมคนเดียว ผมทำให้แล้วต้องเป็นแบบนี้!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เราอัพแล้วนะ เม้นเยอะๆด้วยน๊าเราอยู่ขอเม้นถึง250ได้มะตอนที่แล้วก็ไม่ถึงอ่ะ เสียใจชะมัด!