never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2555 เวลา 15.44 น.
แก้ไขเมื่อ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 22.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง never too late สำหรับเราย่อมไม่มีคำว่าสายไป
"แก้วคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่" ฉันตอบไปตามความจริง
"ห๊ะๆอารมณ์ไหนกันเนี๊ย" พี่โทโมะยิ้มล่าเมื่อเห็นอาการของฉัน
"แก้วขอกลับไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ได้มั้ย" ฉันเอื้อมมือไปจับมือพี่โทโมะเพื่อบอกว่าฉันพูดจริงๆ
"มาๆทานไอศรีมกันดีกว่า" พี่โทโมะเปลี่ยนเร่ืองทันทีเมื่อไอศรีมมมาเสิร์ฟเมื่อกี้ฉันเห็นนะว่าหน้าของพี่โทโมะแอบบกังวลนิดๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เดี๋ยวสิพี่โมะ..." ฉันคว้าแขนของพี่โทโมะไว้ก่อนที่พี่แกจะเดินหนีฉันไปยังห้องนอน
"อะไรครับ...ฟอด~" อ่าพี่โทโมะแต๊ะอั๋งฉันอีกแล้วT^T
"พาแก้วกลับไปหาคุณพ่อคุณแม่หน่อยนะคะ"
"แก้วพี่ว่าเราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วนะ" พี่โทโมะกดเสียงต่ำ ความจริงที่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วน่ะพี่โทโมะรู้เรื่องอยู่คนเดียวต่างหากฉันไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด!
"แล้วเพราะอะไรล่ะคะ...ทำไม..." ฉันรู้สึกว่าน้ำตามันเริ่มมาปริ่มๆที่ขอบตาของฉันแล้วนะ!
"แก้ว..." พี่โทโมะเอ่ยเรียกฉันเสียงเบาแล้วก็ปล่อยตัวฉันเป็นอิสระแล้วหันหลังจะเดินหนีฉัน!
"ทำไมคะ!แค่แก้วจะกลับไปหาคุณพ่อคุณแม่ของแก้วมันจะอะไรกันนักกันหนาคะ!" ฉันหมดความอดทนกับพี่โทโมะแล้วนะ!มีอย่างที่ไหนฉันจะกลับบ้านแต่ไม่ให้ฉันกลับน่ะ!!
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้ว!แต่...แก้วไม่เข้าใจ" พี่โทโมะหันกลับมาตอบฉันด้วยใบหน้าที่เหมือนดูมีอะไรลึกลับ
"ไม่เข้าใจอะไร...พี่ก็บอกแก้วมาสิ!" ฉันกระแทกเสียงใส่พี่โทโมะที่ยืนห่างจากฉันอยู่3-4ก้าว
"พี่ก็แค่เป็นห่วง..."
"เป็นห่วงหรอค่ะ...เหอะ!แล้วพี่ไม่คิดบ้างคุณพ่อคุณแม่ของแก้วเค้าจะเป็นห่วงแก้วบ้างอ่ะ!!" ฉันเถียงน้ำตาที่มันเอ่อไหลลงมาทั้งแต่เมื่อไร่ก็ไม่รู้แต่ฉันไม่สนใจมันแล้ว!
"...." พี่โทโมะไม่ได้พูดอะไรแต่หันหลังเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป
"พี่โทโมะบ้า!!...แก้วไม่ยอมหรอก" ฉันบ่นกลับตัวเองก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองไปเช่นกัน
ฉันไม่สน!!อย่างไงฉันก็จะต้องกลับไปหาคุณพ่อคุณแม่ของฉันให้ได้ ฉันจะไม่อยู๋กับคนใจดำอย่างพี่โทโมะแล้วว่าแต่ประเทศไทยมันไปทางไหนอ่ะ...ฉันต้องหาใครสักคนที่สามารถช่วยฉันได้! อย่างนี้ต้องลองๆ ว่าแล้วฉันก็โทร.หาเพื่อนๆที่ฉันรู้จักและสนิทด้วย
และในที่สุดก็มีคนที่สามารถช่วยฉันได้แล้ว...โอเคตอนนี้เรียบร้อยไป1ขั้นตอนล่ะขั้นตอนต่อไปนั่นคือหาpassportของฉันแล้วก็ติดต่อจองเที่ยวบิน มันต้องมีสิถ้าไม่มีแล้วฉันจะมาที่นี่ได้ไงอ่ะหรือว่า...มันจะอยู่กับพี่โทโมะ ไม่จริงงงงงงงงงงงถ้าเป็นอย่างนั้นฉันซวยแน่ๆ หมดกันหนทางหนีของฉัน!T^T
ก๊อก~ก๊อก~
"มีอะไรค่ะ!" ฉันกระแทกเสียงถามบุคคลที่มารบกวนการนอน?ของฉัน
"พรุ่งนี้ไปไหนรึเปล่าครับ" พี่โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งๆเรียบๆ
"ว่าจะไปติดต่อเรื่อง...หางานอ่ะค่ะ...ทำไมค่ะ" เกือบหลุดปากแล้วฉันT^T
"งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปส่งเราก่อนแล้วกัน..." พี่โทโมะบอกจะปิดประตูให้ฉันแต่...
"แก้วขอไปเองค่ะ!" ฉันเอาแขนตัวเองกันไว้ก่อนที่พี่โทโมะจะปิดประตูถึงจะเจ็บแต่ก็ยอมล่ะว่ะ!
"พี่ขอเหตุผล..." พี่โทโมะขมวดคิ้วนิดราวกับถูกขัดใจแน่สิถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะดีใจแล้วก็ตอบตกลงไปแล้วแต่ตอนนี้ฉันต้องหาทางหนีกลับบ้านก่อน!
"ก็ไม่ทำไมอ่ะ...แก้วก็แค่อยากทำอะไรด้วยตัวเองบ้างเผื่อวันนึงเราเลิกกัน!" ฉันกระแทกเสียงอย่างมั่นใจ!อ่า ณ เวลานี้เหตุผลอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ
"ไม่มีวันนั้นแน่นอน!!" พี่โทโมะกระแทกประตูใส่ผนังอย่างแรงจนฉันต้องสะดุ้ง><
"พี่เป็นอะไรเนี๊ยอารมณ์ขึ้นๆลงๆ!" ฉันเริ่มถอยหลังกรูเมื่อเห็นว่าพี่โทโมะได้เปลี่ยนร่างเป็นซาตารไปแล้ว!
"ทำไมอยากเลิกนักหรือไงห๊ะ!" พี่โทโมะบีบต้นแขนของฉันอย่างแรงจนฉันต้องยู่หน้าด้วยความเจ็บ! ความรู้สึกนี้คุ้นๆแห๊ะเหมือนมัน...
"พี่เป็นบ้าอะไรเนี๊ย!!" ฉันตะโกนใส่หน้าพี่โทโมะไม่ใช่ว่าโกรธหรอกนะแต่เพียงเพราะว่าจะเตือนสติพี่เค้าเท่านั้นเอง!!
"ใช่เพราะแก้วนั้นแหละรู้ไว้ซะ!!" พี่โทโมะบอกแล้วผลักฉันลงไปที่เตียงแล้วทิ้งตัวตามลงมา!
"ออกไปนะ!...อย่ามาคิดอกุศลกับแก้ว!" พอถึงเวลานี้ฉันรู้ด้วยตัวเองเลยมันไม่ปลอดภัยแน่ๆถ้าพี่โทโมะกำลัง...มายุ่งกับฉัน
"ทำเป็นไม่เคยไม่ได้...เหอะ!" นี่ไม่ใช่พี่โทโมะที่ฉันรู้จักอีกต่อไปแล้ว!!
ฉันไม่ทันได้เถียงอะไรก็โดนพี่โทโมะบดริมฝีปากของตัวเองลงแล้วขยี้มันอย่างรุนแรงจนฉันได้กลิ่นคาวเลือดซึ่งมันก็น่าจะมาจากปากของฉัน เท่านั้นยังไม่พอมือของพี่โทโมะยังกระชากเสื้อผ้าของฉันและของตัวเองออกจนหมดฉํนได้แต่หันหน้าหนี ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยหรอนะแต่ทุกครั้งๆที่เราเอ่อ...แสดงความรักมันไม่ใช่อย่างนี้! ครั้งนี้มันทั้งรุนแรง ทั้งป่าเถื่อนที่สุด!
"ปล่อยแก้วนะ!" ถึงแม้ว่าฉันจะรุ็ตัวเองว่าคงไม่มีทางหลุดออกมาจากพี่โทโมะได้แต่อย่างน้อยทำให้พี่โทโมะถอยไปสักนิดก็ยังดี!
"เหอะ!" พี่โทโมะพ่นลมหายใจแรงๆแล้วบดจูบฉันอีกรอบ
วันต่อมา
แสงแดดอ่อนๆส่องมาทำให้ต้องลืมตาอย่างเสียไม่ได้ ฉันขยับตัวนิดๆเพื่อไม่ให้พี่โทโมะรู้สึกตัว เหอะ!เจ็บชะมัดเลยT^T ฉันมองหน้าพี่โทโมะแล้วคาดโทษไว้ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูข้างๆเตียงมาพันรอบตัวแล้วลุกออกจากเตียงเบาๆกลัวว่าเดี๋ยวคนที่นอนอยู่จะตื่นขึ้นมาซะก่อน!
แต่จะว่าไปตออนี้ก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีนะที่ฉันจะได้ไปค้นห้องนอนพี่โทโมะเพื่อหาPassportของตัวเองได้555+ ว่าแล้วตอนนี้ฉันก็อยู่ที่ในห้องของพี่โทโมะเรียบร้อยแล้วอ่าจะค้นแล้วนะ อยู่ไหนเอ่ย อยู่ไหนเอ่ย นั่นไงเจอแล้ววววว ในที่สุดฉันก็หาเจอแล้วเย้ๆจะได้กลับบ้านซะทีเหอะ!
...ruktomokaew...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อ่าเรื่องนี้กะว่าจะเอาให้หักมุมกันหน่อยๆ5555ด้วยความที่ว่าไรท์เตอร์มันประสาท5555ไม่ใช่นะอย่าพึ่งเบื่อกันนะเพราะเรื่องอีกนานกว่าจะจบ5555ระหว่างนั้นก็จะพยายามหาแนวที่มันไม่น่าเบื่อจนเกินไปน๊ารอหน่อยๆ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
