ใจฉัน...รักเธอคนเดียว Only you

“............”

“ยัยแก้ว!... ป๊า! ผมบอกแล้วใช่มั๊ย? ว่าอย่าให้ปล่อยให้ยัยแก้วอยู่คนเดียว! เป็นไง? สมใจป๊าหรือยัง ป๊าเคยบอกว่าอยากอุ้มหลานไม่ใช่เหรอ? นี่ไงยัยแก้วมันมีลูกแล้วนี่!!! เฮอะ!”ป๊อปปี้กล่าวย้อนบิดาด้วยความแค้นใจ

“เจ้าป๊อป! แกเงียบไปนะ!!!”

“ป๊ายอมรับความจริงไม่ได้ใช่มั๊ยล่ะ? ว่าลูกสาวสุดรักสุดหวงของป๊า ยอมให้ไอ้ผู้ชายกรุงเทพมันย่ำยี จนท้องโต!!!”

เพี๊ยะ!

“หยุดนะ....มันมากเกินไปแล้วนะเจ้าป๊อปยัยแก้วมันน้องสาวแท้ๆของแกนะ!!”มือหนักของพ่อฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อของป๊อปี้อย่างแรงจนเขาหน้าชาไปชั่วขณะ แต่ความถือดีย่อมมีมากกว่าอยู่แล้ว...

“เพราะมันเป็นน้องของผม เป็นน้องที่ผมรัก! และ...ผมยอมไม่ได้!!! ถ้าผมไม่รักไม่สนใจมัน ผมจะไม่ยุ่งเลย!!!”ป๊อปปี้กล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำตาก่อนจะหุนหันเดินหนีไป ไม่ว่าแก้วจะร้องเรียกอย่างไรเขาก็ไม่มีวันกลับ...

“พี่ป๊อป...พี่ ฮึก...ฮือออ...แก้ว.....”

“แกบอกชั้นมาสิยัยแก้ว...บอกชั้น ว่าแกจะทำยังไงต่อไป!!”เมื่อเห็นว่าวิธีใช้ความรุนแรงไม่ได้ผล พ่อเลยต้องใช้ไม่อ่อน เพราะรู้ดีว่าก่นด่าไปก็เท่านั้น สิ่งที่เสียไปแล้วไม่มีวันกลับคืน

                   ปัญหามีไว้ให้แก้ ไม่ได้มีไว้ให้หนี!

“ฮึก....อีกไม่กี่เดือน.........แก้วกำลังจะเรียนจบ...ฮึก...ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกทีค่ะ!”

“ผมจะแต่งงานกับแก้ว!  อภัยให้ผมกับแก้วด้วยเถอะครับ!ขอร้องล่ะครับ ผมพูดจริงๆนะครับ!”คนเป็นพ่อเบือนหน้าหนีเล็กน้อย ไม่อยากจะเสวนากับร่างสูงเสียเท่าไหร่ แต่ในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องยอมทำใจ!

“คุณว่ายังไงผมก็ตามนั้น! มันไม่มีอะไรจะดีไปเท่ากับการแต่งงานอยู่แล้ว ยัยแก้วจะได้ไม่ตกเป็นขี้ปากชาวบ้านเขา!”สามีหันไปขอความคิดเห็นจากภรรยา ก่อนที่เธอจะตอบออกไป

“แม่เห็นด้วยนะลูก....มันคงไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ”

“ม๊า...ฮึก..ขอโทษ ป๊า แก้วผิดไปแล้ว ยกโทษให้แก้วด้วย...ฮึก”คนเป็นแม่คว้าลูกสาวเข้ามากอดอย่างปลอบใจ

“ผมขอโทษอีกครั้งครับ ผมรู้ว่ามันไม่ทำทุกอย่างให้ดีขึ้นมาได้ แต่ไดโปรดรับคำขอโทษของผมด้วยเถอะครับ!ให้ผมกราบก็ได้!”ไม่รอช้า ร่างสูงรีบก้มกราบทันที อีกฝ่ายชักเท้าหนีพร้อมพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย!

“ดูแลลูกสาวชั้นให้ดีแค่นี้นะทำได้มั๊ย? ไม่ต้องมากราบชั้น!!!”

“ขอคุณมากครับ!”ร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงสดชื่น และหัวใจที่พองโต

“แก้วรักป๊า...ฮึก...ขอบคุณค่ะป๊า!”แก้วโผเข้ากอดพ่อและแม่อย่างซาบซึ้งใจ คนเป็นพ่อกอดตอบเบาๆ

และสักพัก...........ทั้งคู่ก็ลากลับกรุงเทพเลย

.

.

.

“กลับดีๆนะลูก มีอะไรโทรบอกม๊าเลยนะ มาจะได้รีบไปหา”

“ค่ะม๊า แก้วรักม๊านะ”

“ม๊าก็รักแก้ว แล้วเรานะดูแลตัวเองกับหลานม๊าดีๆนะ ฝากยัยแก้วด้วยนะลูก!”หลังจากที่ล่ำลากับลูกสาวแล้วคนเป็นแม่จึงหันไปสำทับกับร่างสูงอีกที

“ต้องห่วงครับ!  งั้นผมลาละครับ สวัสดีครับ!”

“เออ! ถ้าแกดูแลลูกสาวชั้นไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะได้เจอยัยแก้วอีก..ตลอดชีวิต!!!”

“ครับ...ผมสาบาน!”ร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะเดินขึ้นรถไปตามด้วยแก้ว.........

.

.

.

“แกจะกลับโดยไม่ลาพี่สักครับเลยเหรอยัยแก้ว!”เสียงของป๊อปปี้ดังขึ้น ทำเอาแก้วต้องหันกลับไปมองก่อนจะตั้งสติได้ วิ่งเข้ามากอดพี่ชาย

“พี่ป๊อป...ไม่โกรธแก้วแล้วใช่มั๊ย?  ฮึก....แก้วขอโทษนะ!ที่ทำให้พี่ผิดหวัง”

“^^พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษเรา...พี่ขอโทษนะที่พูดไม่ดีใส่แก แต่รู้มั๊ย? เพราะพี่รักแกนะแก้ว...”ป๊อปปี้สวมกอดน้องสาวพร้อมลูบหัวเบาๆ  หลายนาทีที่มีค่าที่ให้เขาได้อยู่กับตัวเอง ทำให้เขาได้คิดอะไรได้บ้าง...

“แก้วก็รักพี่...แก้วต้องไปแล้วนะพี่ป๊อป! พี่ดูแลตัวเองแล้วก็ป๊ากับม๊าด้วยนะ!”

“อื้ม..ไปได้แล้วลิงน้อยของพี่^^”ป๊อปปี้ขยี้หัวน้องสาวเล็กน้อยก่อนจะส่งแก้วขึ้นรถไป.....

“แกหายบ้าแล้วเหรอ?ฮะเจ้าป๊อป!~”

“ครับป๊า ผมขอโทษครับที่พูดไม่ได้ใส่ป๊า ผมคิดๆไปแล้ว อาละวาดไปก็เท่านั้นมันไม่ใช่ทางออกของเรื่องนี้เลย แล้วอีกอย่างผมก็คิดว่าน้องโตพอ...โตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตของตัวเองได้แล้วครับ!”

“เห็นลูกเข้าใจแบบนี้ ม๊าก็ดีใจนะลูก”

“ครับ!”

.

.

.

.

.

กรุงเทพ

“สบายใจขึ้นหรือยัง?”ร่างสูงเอ่ยถามขณะที่แก้วนั่งทำแผลให้ที่โดนต่อยให้เขาอยู่

“อื้อ…^^ เจ็บมากมั๊ย?นั่น”

“ไม่หรอก ไม่เจ็บเลย แค่นี้สบายมากเลยล่ะ....ว่าแต่พี่ชายแก้วนี่ดูเค้ารักแก้วมากเลยนะ!”

“ใช่! พี่ป๊อปรักแก้วมาก พี่ป๊อปดูแลแก้วทุกอย่าง!ตั้งแต่เด็ก แก้วรักพี่ป๊อปมากนะ พี่ชายของแก้ว.....”

“อืม...จำเอาไว้อย่างนะแก้ว ชั้นก็รักเธอไม่ได้น้อยไปกว่าพ่อ แม่ แล้วก็พี่ชายของเธอเลย..ชั้นพูดเรื่องจริง”ร่างสูงทอดน้ำเสียงอ่อนโยน ก่นจะจุมพิตที่หน้าผากเนียนอย่างแผ่วเบา

.

.

ปังๆๆๆๆ!!

“ยัยแก้ว/แก้ว!!!!!”เสียงของขนมจีนและกันต์ที่ดังเข้ามาหลังจากที่รู้ว่าทั้ง 2 กลับมามาจากปายแล้ว

“เบาๆก็ได้ เดี๋ยวเค้าก็แตกตื่นกันหมดหรอก!”แก้วเอ็ดเพื่อนทั้ง 2 เบาๆ

“แล้วเป็นไงแก้ว พ่อแม่แก้วท่านว่ายังไงบ้าง!”กันต์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกุมมือแก้วไว้  ร่างสูงหรี่ตามองเล็กน้อย ก่อนจะกระแอมเบา

“ไม่ต้องจับมือแก้วก็ได้มั้งไอ้กันต์”

“เอ่อ..ขอโทษ แฮ่ๆ”

“ตอนแรกท่านก็ทำท่าว่าจะรับไม่ได้ แต่สุดท้าย ท่านก็เข้าใจชั้น”

“ดีจังเลน^^ว่าป่ะนายกันต์!!

“อื้ม...ยินดีด้วยนะแก้ว”กันต์เอ่ยด้วยความจริงใจ พร้อมส่งยิ้มให้คนทั้งคู่อย่างเป็นมิตร

“เออ!ขอบใจ แล้วนี่...ว่าแต่มากับยัยขนมจีนได้ยังไง?ปกติไม่ถูกกันไม่ใช่เหรอ?”ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย เพราะก่อนหน้านี้แก้วก็เคยเล่าเรื่องทั้งคู่ให้โทโมะได้ฟังบ้างแล้ว....

         เออนั่นสิ...มากับยัยขนมเส้นนี้ได้ยังไง?

“ก็.....”กันต์หันไปสบตากับขนมจีน อีกฝ่ายหลบตาด้วยความเขิน

“บังเอิญต่างหากเล่า-*-“

“แล้วไป...นึกว่าทะเลาะกัน จนกลายเป็นรักกันซะแล้ว^^คิกๆ”ร่างบางหัวเราะคิกคัก อย่างขำๆกับอาการและท่าทางของทั้ง 2 คน

            เลิกตั้งแง่กันได้แล้ว><~

“ขำอะไรเล่า-*-ยัยแก้ว!”

“หัวเราะดีนักเหรอ?ไปขำเขาทำไมฮะ ทีเมื่อกี๊ยังเป็นเด็กขี้แยอยู่เลยน้า^^”ร่างสูงเขย่าเอวบางเล็กน้อยจึงถูกอีกฝ่ายส่งค้อนเข้าให้!

“แล้วเมื่อกี๊ใครหน้าไหนที่ยังเป็นหมาหงอยอยู่ไม่ทราบ!!!”

“อ่า....ขอโทษค๊าบบบบTOT”สุดท้ายก็ต้องเป็นเขาที่ยอมศิโรราบอยู่ดี........

......................................................................................................................................................................

 โอ๊ย!จะเป็นยังไงก็ไปดี๊TOT!!!