I can say...ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ

 

        นอกจากนายนั่นจะน้ำใจแห้งแล้งยิ่งกว่าทะเลทรายซาฮาร่า? แล้ว หมอนั่นยังขี้โวยวายสุดๆ ขืนฉันยังดันทุรังอยู่ที่นี่ต่อไป มีหวังสักวันนึงหมอนั่นต้องกระชากคอฉันแล้วโยนให้จระเข้กินแน่ๆ บรื๋อส์ น่ากลัวTT

 

ปึก! ><

 

แว้ก....อะไรฟ่ะ อยู่ๆก็หยุดเดินไม่บอกไม่กล่าว ดั้งฉันเลยกระทบกับแผ่นหลังของเขาเต็มๆ จะหักไหมเนี่ย? ฮือๆ TToTT  หมอนี่มันคนปกติแน่แหรอเนี่ย><

 

“ยัยบ้า! เดินยังไงมาชนฉัน?”

 

“หน็อย~ นายนั่นแหละเดินประสาอะไรไม่ทราบ? จะหยุดก็บอกกันหน่อยเซ่-O-“

 

“มีตาก็หัดดูดิ บ้านฉันออกจะกว้าง ที่เดินก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ นี่ยัยเด็กผี...เธอประสาทหรือเปล่า??” ดูเขาพูดเข้า คำก็เด็กผี 2 คำก็เด็กผี โว้ย! ฉันออกจะสวย บอบบาง และน่ารักขนาดนี้(?)  ที่สำคัญฉันชื่อแก้ว แก้วนะ แก้ว!!! >< ไอ้คนที่ประสาทมันคือนายมากกว่า!

 

“เหรอย่ะ? ไอ้ผีดิบ!”

 

“บังอาจมาก เธอเรียกใครแบบนั้น?”

 

“ทีนายยังเรียกฉันเด็กผีได้เลย แล้วทำไมฉันจะเรียกนายบ้างไม่ได้ย่ะ? ผีกับผีอยู่ด้วยกันทีนี้แหละสนุกน่าดู คิกๆ ฮ่าๆๆ ฮะๆๆ”

 

แก้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยวของโทโมะ เขาคิดผิดเสียแล้ว ที่นึกว่าแก้วเป็นเด็กเหงียมๆอย่างที่คิดไว้ตอนแรก แต่ตอนนี้เขาละอยากจะฆ่าเธอเสียจริงๆ!....เด็กบ้าอะไร ปากดี!

 

“จะหัวเราะทำบ้าอะไร?! หนวกหูชะมัด! ตามมาๆได้แล้ว เสียเวลาเป็นบ้า!!” หมอนั่นหันมาออกคำสั่ง-___-; กับฉันแล้วเดินฉับๆไปอย่างไม่รีรอ ฉันก็เลยต้องเดินตามไปติดๆเพราะเกรงว่าจะหลง แหะๆ บ้านมันใหญ่เกินอ่ะ><

 

“ว้าย~หนูแก้ว มาแล้วเหรอลูก^^”คนเป็นแม่ยิ้มทักทายพลางเข้ามาโอบกอดแก้ว ร่างบางยิ้มแหยๆก่อนจะกอดตอบเพื่อนแม่กลับตามมารยาท แม่ของเขาดีอกดีใจยกใหญ่ที่เห็นเธอมาถึง แน่นนอนว่าโทโมะไม่พอใจอีกตามเคย! แก้วเองก็งงเหมือนกันว่าทำไมเพื่อนแม่ถึงได้ตื่นเต้นกับการมาครั้งนี้ของเธอนัก มันมีอะไรที่มากกว่านั้นหรือเปล่า?

 

“สวัสดีค่ะ^__^;”

 

“จ้า..อยู่ที่นี่ตามสบาย คิดว่าเป็นบ้านของตัวเองเลยนะลูก เราก็เหมือนกันดูแลน้องด้วย อย่าให้เสียชื่อแม่เป็นอันขาด!”คนเป็นแม่บอกกับแก้วก่อนจะหันไปกำชับลูกชายที่ยืนใบ้กินและหน้าตาบอกบุญไม่รับ

 

“นี่ผมต้องดูแลยัยเด็กผี..เอ่อ...น้องแก้วด้วยเหรอครับ?TT”

 

“-___- อะไรของลูก ก็ใช่นะสิ แล้วไปเรียกน้องแบบนั้นได้ยังไงกัน?? ไม่ได้เรื่องเลย!” แก้วหัวเราะคิกคักเป็นการใหญ่เมื่อเห็นโทโมะโดนแม่ของเขาดุ พยายามที่จะกลั้นหัวเราะแล้วแต่มันก็กลั้นไม่อยู่จริงๆนี่นา

 

“ฮ่าๆๆๆ อุ๊บส์ OXO”

 

“เป็นอะไรไปลูก อยู่ๆก็หัวเราะ”

 

“อ่อ...คือ เมื่อคืนแก้วดูตลกคาเฟ่ นะค่ะ เลยนึกถึง แต่แหม มันขำจริงๆนะคะเนี่ย ว่าแล้วขอหัวเราะต่ออีกหน่อย ฮ่าๆๆ” แก้วขำต่ออย่างเอาเป็นเอาตายพลางส่งสีหน้าเยาะเย้ยให้กับโทโมะ จนเขาทนแก้วถากถางไม่ไหวเลยโพล่งขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์

 

“ยัยบ้า!...”

 

“ตาโทโมะ-__-“ เขาชี้หน้าแก้วอย่างเอาเรื่องเมื่อเห็นว่าแม่ของเขาคอยให้ท้ายอยู่เสมอ  เขาทำได้เพียงกัดฟันด้วยความคับแค้นใจและรอเวลาที่จะเอาคืนเด็กตัวแสบอย่างแก้วให้จงได้!

 

อาหารเย็นมื้อนั่นแม่ของเขากับแก้วนั่งคุยกันอย่าออกรสมีเพียงโทโมะที่นั่งกินอย่างซังกะตายเมื่อนึกไปถึงภาพที่เขาต้องนั่งกินข้าวกับแก้วทุกวันต่อแต่นี้.....ความสุขกับการที่ต้องอยู่คนเดียวอย่างเงียบสงบต้องเลือนหายไปเป็นระยะเวลา 1 เดือน? แค่คิดก็หดหู่ใจพอควรแล้ว

 

ไหนยังต้องมาคอยดูแลเธออีก ดีล่ะ คราวนี้เขาจะเอาคืนแก้วให้สาสมเลยคอยดู!

 

“แม่ไปละนะโทโมะ หนูแก้ว”หลังจากอาหารมื้อเย็นสิ้นสุดลงคนเป็นแม่ก็ขอตัวลาทนที แต่ถูกลูกชายรั้งไว้ด้วยท่าทีงงงัน ก็แม่ของเขาเพิ่งกลับมาไม่ใช่หรือ?แล้วจะไปไหนอีก

 

อะไรของคุณแม่นะ?

 

“เดี๋ยวครับ....คุณแม่จะไปไหน?”

 

“อ้าว? อ๋อ แม่คงลืมบอกลูกไป พอดีก่อนกลับอังกฤษ 2 อาทิตย์ เพื่อนแม่ก็แม่ของหนูแก้วนั่นแหละ ชวนแม่ไปพักผ่อนที่รีสอร์ทของเขาที่เชียงใหม่ แล้วแม่ก็เก็บของเรียบร้อยแล้วด้วย ช่วงที่ลุกไปรับน้องที่สนามบินนะจ๊ะ”

 

“หา/หา!!!”

 

“คุณแม่ไม่เห็นบอกแก้วเลยอ่ะTT”

 

“คุณแม่ครับT^T จะทิ้งให้ผมอยู่กับเด็กผีนี่จริงๆเหรอครับ”

 

“ตาโทโมะ-*-“

 

เมื่อไม่สามารถทัดทานมารดาตัวเองได้ เขาจึงต้องทำใจยอมรับชะตากรรม(ที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อ)อย่างฝืนทน เมื่อคนเป็นแม่เดินออกจากบ้านไปคงเหลือเพียงแค่เขากับ....แก้ว เท่านั้น!  ในใจที่นึกห่อเหี่ยวก็คิดอะไรสนุกๆขึ้นมาได้ เขายืนยิ้มอยู่คนเดียว....

 

“บ้าหรือเปล่า? ยิ้มบ้าอะไรนั่น” ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นว่าไอ้ผีดิบยืนแสยะยิ้มแบบ(น่ากลัวๆ)มาทางฉัน นี่เขาจะฆ่าฉันหรือเปล่า? โอ้...ไม่นะ ฉันยังไม่มีแฟนเลยT^T

 

“นี่”

 

“....”

 

“นี่ๆ”

 

“....”

 

“นี่ ยัยเด็กผี!”

 

“แย้กกก...ตะโกนใส่หูฉันทำไม??”

 

“ก็เธอเป็นบ้าอะไรเล่า-*- เรียกก็ไม่ยอมขาน  ฉันจะบอกให้เธอเอาของขึ้นไปเก็บบนห้องโว้ย...ไม่ไปก็ตามใจนอนมันโซฟานี่แหละ!”  ก็แทนที่เขาจะบอกดีๆ ก็ไม่มี? เรียก นี่ๆๆ จะไปรู้หรือไง ฉันไม่เคยติดหนี้?ใครนี่นา... ก็บอกว่าชื่อแก้ว ชื่อแก้ว ไม่ต้องมาเปลี่ยนชื่อให้ฉัน!

 

“ไม่เอา...รอด้วยเซ่-*-“ฉันรีบพยุงกร่างที่แบกของสัมภาระอันหนักอึ้งของตัวเองซึ่งปราศจากการช่วยเหลือจากอีตาโทโมะ(อีกตามเคย) ด้วยความรวดเร็วเหตุเพราะวันนี้เดินทางมาเหนื่อยๆทั้งวัน อยากจะอาบน้ำ เข้านอนเสียเต็มประดาแล้ว ฮ้าวว~ พูดแล้วก็ง่วงชะมัดเลยแหะ ขอพักสายตาสักหน่อยแล้วกัน -__-ZZZzzz

 

ฟรี้ZZzzZZ

 

“หา....? แก้ว....แก้ว!....ยัยตุ๊กตาผี!!!!!!!!!!!!!”

 

อ๊ากกกก  ผีหลอก ไหนผี ไหนๆๆๆๆ (>_O)  (O_<)  (- -   ) (   - - ) ไหนล่ะ ผี???

 

ฉันรีบลืมตาทันทีที่ได้ยินเสียงโวยวายว่า ผีๆ ของโทโมะ ด้วยความกลัวและไม่กล้าที่จะลืมตา แต่พอฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นจะมีแต่โทโมะที่ยืนทำหน้ายักษ์ใส่ฉันอยู่นั้นแหละ นี่ถ้าเขางาบหัวฉันได้คงงาบไปแล้วล่ะนะ ^_^;

 

“ยัยขี้เซา...นี่เธอยืนหลับกลางอากาศได้เลยเหรอ? ร้ายกาจมาก! แค่รอฉันไขกุญแจห้อง 10 วิ มันทนไม่ไหวเลยหรือไง หา...?!!!” แล้วโทโมะก็เทศนาฉันร่วมๆ 10 นาที ได้และแน่นอนว่าฉันหลับตั้งแต่นาทีแรก และก็โดนหมอนั่นด่าเช็ด ด่าจนลืมบ้านเกิดตัวเองไปเลยฉันT^T

 

“นี่ห้องเธอ! อยากจะนอนไปนอนบนเตียงโน้น ฮึ่ย  ตัวปัญหา”ก่อนออกจากห้องไป เขาก็ไม่วายหันมากระแนะกระแหนฉันอีกตามเคย แต่ในนาทีนี้ไม่สนใจแล้วแหละ พรุ่งนี้ค่อยจัดห้องก็แล้วกัน ตอนนี้ที่ฉันทำได้คืออาบน้ำและนอนเท่านั้นแหละ!

 

ฉันใช้เวลาอาบน้ำประมาณ 10 นาทีได้ก่อนจะออกมาแตกตัวด้วยชุดนอนลายมิกกี้เม้าท์ ไม่อยากจะโม้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับมิกกี้ละก็ฉันเก็บและมีสะสมไว้หมดและ อิอิ><~

 

“ฮ้า...เตียงนุ่มจัง” ตอนนี้ต่อให้ฉันก็ต้องนอนบนหินแข็งก็คงจะหลับได้ง่ายๆแล้วแหละ ฮิๆ มันง่วงนี่ฟ่า-O-

 

พอเคลิ้มๆใกล้จะหลับได้สักพักฉันก็ได้ยินเสียงกอกแกกดังมาจากระเบียงข้างห้อง หรือว่ามันจะดังมาจากห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องของอีตาโทโมะ-*-  ด้วยความอยากรู้ปนอยากเห็นของฉันเอง ฉันเลยค่อยๆเดินย่องๆ ๆ ๆไปดู และตัดสินใจเปิดผ้าม่านออก....

 

วึ่บ!!!!

 

(-__-)

 

แบร่!

 

O o O!!!! จ้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!  ผีหลอก!!!!

 

“ผีหลอก อ๊ากกกก ผีหลอก แง้.......”ฉันวิ่งไปร้องไห้ไปด้วยความหวาดกลัว ให้ตายเหอะT^T พีตัวนั่นมันน่ากลัวมากๆเลยอ่ะ จมูกยาวๆ ที่ปากก็มีคราบเลือด ฮือๆ หน้ากลัวอ่ะTT ฉันวิ่งสะเปะสะปะไปทั่วก่อนจะไปทุบประตูห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องของโทโมะ ไม่สนใจแล้วว่าเธอกับเขาบาดหมางกันมาก่อน นาทีนั้น เธอต้องหาที่พึ่ง

 

ปังๆๆๆ!!

 

“แง้....โทโมะ เปิดหน่อยๆๆๆ”

 

“....”

 

“ฮือออ~ เปิดประตูให้ฉันหน่อย T^T”

 

“.....”

 

“โท....”

 

แกร็ก~

 

“นี่....เป็นบ้าอะไร ร้องไห้โวยวายอยู่ได้ ง่วงนักทำไมไม่ไปนอนฮะ? เฮ้ยยย~”

 

เขาร้องขึ้นทันที ที่แก้วกระโดดกอดพลางร้องไห้ฟูมฟายจนเขาอดที่จะใจอ่อนไม่ได้ มือหนาลูบผมแก้วเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าให้ใจเย็นๆ แลเขา....หนัก!

 

ก็เธอเล่นกระโดดเขาไว้แบบนี้นี่นา ไม่หนักก็ให้มันรู้ไป แถม...เอ่อ.....หนะ....หน้าอกอ่ะ เอ่อ...มันเบียด แฮ่ๆ><

 

“ฮือออ~ โทโมะ ผี....ผีอะTToTT”

 

“ผีอะไร? ไร้สาระน่า ไปนอนได้แล้วไป ไม่มีหรอกผีเผอที่ไหนกัน ฉันอยู่บ้านนี้มานานไม่เห็นเคยเจอเลย นี่แสดงว่าเธอเห็นพวกเดียวกันงั้นเหรอ ฮะๆ เธอนี่มันเด็กผีจริงๆ”

 

เขาขำเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดี แต่แก้วไม่ขำด้วยก่อนจะทำหน้างอและโวยวายเขาขึ้นมา เรื่องอะไรมาเยาะเย้ยเธอเล่า ถ้าเขาเจอบ้างแล้วจะรู้สึก!

 

“เออ! ฉันมันเด็กผี นายสะใจใช่ไหมล่ะที่ฉันเป็นแบบนี้ ฮึ!”  เธอว่าแล้วสะบัดหน้าหนีและวิ่งหายไปอีกทางพร้อมกับความมืด ใจจริงก็นึกสงสารอยู่หรอก แต่แสบๆแบบแก้วก็ต้องเจออย่างนี้แหละ  เขาไม่ได้สนใจอะไรมากนักก่อนจะกลับเข้าห้องตัวเองไปนอนต่ออย่างสบายอารมณ์

 

และยังไม่ลืมที่จะซ่อนหน้ากากผีที่เขาใช้หลอกเธอเมื่อครู่??

 

เขานี่เองที่แกล้งจนเธอร้องไห้แบบนี้??

 

“โดนซะบ้าง...ยัยตัวแสบ”

 

 

......................................................................................................................................

 แว้กกกก....แวะมาอัพเบาๆ ก่อนจะหายหัวไปแชร์TKนะคร้าบบบบ

มาเร็ว ไปเร็ว เคลมเร็ว(-*-)

ตามสบาย ถ้าไม่สนุกยังไง ขอให้อภัยล่วงหน้า ตอนเเรกกะจะปิดเรื่องนี้เเ้ล้ว สาเหตุ...คิดไม่ออก แฮ๋ๆๆ><