กองปราบจิตป่วน [City Hunter] ตอน รับน้องสยองขวัญ
ออมอนี่cake
11) ตอนที่ 8
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
# เรื่องสั้นเรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter #
ตอน รับน้องสยองขวัญ ตอนที่ 8
"ซี้ด.......อ่า เจ็บเป็นบ้า แก้วครับ.....ฮึ่ยไม่ได้อยู่ที่ห้องนี่หว่า ที่ไหนวะเนี่ย?"
"ออกไป......ข้าบอกให้ออกไป!!!!!!!!!"
คลับคล้ายคลับคลาว่าจะได้ยินเสียงร้องขอใครสักคน ก็รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมา ใบหน้าของหญิงอันเป็นที่รักปรากฏขึ้นในความคิด ก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบที่ท้ายทอย
ที่นี่ไม่ใช่คอนโด....ไม่มีแก้วใจ
ที่นี่ที่ไหน....
ได้ยินเสียงชายวัยกลางคนกำลังขับไล่เขาออกไป ชายผมยาวรุงรัง เสื้อผ้าขาดวิ่น แต่แปลกที่ไม่มีกลิ่นตัวเหม็นออกมาจากร่างกายเลยแม้แต่น้อย จะเป็นไปได้อย่างไรกัน
นอกเสียจากว่าเขาก็แค่คนธรรมดาที่หยิบเอาเสื้อผ้าสกปรกมาใส่ก็เท่านั้นเอง
แล้วคนธรรมดาที่ไหนเค้าทำกัน....
...
.........
"ที่แท้แกก็แกล้งทำเป็นผีหลอกชาวบ้าน แล้วลักลอบขนยานี่ใช่ไหม? หึหึ"
"กะ แก พูดเรื่องอะไร.....แฮ่ !!!!!!! ข้าบอกให้ออกไปจากที่นี่!!! ไม่ไปใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเอาไม้นี่ไปกินซะ!! ย้าก...."
"ฮึบ พี่คาราเต้สายดำ 4 สมัยครับน้อง ย่า!!!!!!!!!!!!!! เฮ้ย....ทำไมน็อคง่ายจังวะเนี่ย?"
ในที่สุดภารกิจก็เสร็จสิ้นเสียที ผู้ชายคนนี้แกล้งทำเป็นผีสางแล้วเที่ยวไล่หลอกหลอนคนอื่นที่เข้ามาใกล้ เพื่อไม่ให้ใครเข้าหา จะได้ขนถ่ายยาได้ง่ายขึ้น ที่เหลือก็แค่หาหลักฐานที่มันพึ่งขนมา แล้วจับไปส่งตำรวจก็เท่านั้น
แต่ไอที่โดนเขาหมัดเดียวแล้วน็อคเนี่ย ง่ายไปหรือเปล่า? คนที่จะมาทำงานอันตรายขนยาครั้งละ 3-4ร้อยล้านบาทเนี่ยนะ ง่ายไป....
งานนี้ไม่ธรรมดาแล้วสิ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
วิ่งนำหน้าเพื่อนๆมาด้วยความลืมตัวด้วยเพราะเป็นห่วงคนรักจับใจ สังหรณ์ใจไม่ดีและรู้สึกผิดที่ไม่ยอมถามหาเขาตั้งแต่เมื่อคืน จึงไม่ได้รับรู้ว่าเขาหายไป มาถึงบ้านร้างก็พบคนรักที่สภาพย่ำแย่ หน้าตาอิดโรยพร้อมกับมีเลือดแห้งเกรอะกรังบริเวณศีรษะยาวเป็นทางถึงท้ายทอย
คนดีของแก้วใจ.....
.
.
"โมะ.....เอ่อ พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?"
"แก้ว!....อ่ะ พวกเธอก็มาด้วย ดีเลยภัทรดนัยกับกวิน ช่วยแบกผู้ชายคนนี้ไปหน่อย ...ป๊อบปี้ทางนี้"
"อ.โทโมะของหวาย ยังไม่ทันได้ถามเลยไปซะแล้ว.....แง"
"เอาน่าก็เห็นอยู่ว่า อ.ไม่เป็นไร ไปเหอะไปดูที่เขื่อนแบกไปดีกว่า นั่นน่าจะเป็นเยอะเลยอ่ะ"
อยากจะเข้าไปหาคนรักแล้วโอบกอดเบาๆให้หายตกใจแต่ก็ทำไม่ได้ และเป็นเขาที่แทบโผเข้าหาจนเกือบลืมสังเกตว่ามีเพื่อนๆตามมาอีกเป็นฝูง จึงหยุดการกระทำทั้งหมดแล้วเรียกเพื่อนสนิทเข้าไปคุยด้วยแทน
....
........
"ที่ศีรษะของ อ....มีเลือดออกด้วยแก้ว กะ แก้ว....เป็นอะไรร้องไห้เหรอ?"
"อ่ะ เปล่า ขาของแก้วเกี่ยวเข้ากับหนามอ่ะฟาง ฟู่ว เจ็บชะมัด ฮึก...."
น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัวทั้งตกใจที่เห็นสภาพดูไม่ได้ของเขาและโกรธตัวเองที่ไม่สามารถเข้าไปดูแลเขาได้ในเวลาแบบนี้ หากแต่เบาใจเมื่อพบว่าเขายังอยู่และไม่เป็นอะไร ทรุดนั่งร้องไห้แล้วโกหกเพื่อนรักไปคำโตถึงสาเหตุการไหลของน้ำตาที่อาบบนแก้มสวย
แบบนี้ไม่ชอบเลย โมะ....แก้วไม่ชอบแบบนี้เลย
"จัดการเลยก็แล้วกัน ทางสะดวกแล้วนี่ ฮ่าๆๆๆ"
"ครับ ผมหาพาหนะส่งของล็อตใหญ่ครั้งนี้ให้ท่านได้แล้วครับ"
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
"เอ็งไปอยู่ที่ไหนมาวะ แล้วอะไรเนี่ย สภาพนี้?...."
"มันง่ายไปว่ะ ข้าว่าไอผีนั่นมันไม่น่าจะล้มง่ายขนาดนี้..."
"หืม.....เอ็งหมายถึง ถ้ามันเป็นพวกค้ายา มันน่าจะเก่งกว่านี้? อย่าบอกนะว่าที่สลบไปเมื่อกี้..."
"เออ แค่หมัดเดียว .... มันมีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วว่ะ ข้าว่า"
เมื่อส่งคนที่คาดว่าน่าจะเป็นคนร้ายให้เด็กๆไปทำแผลเนื่องมาจากฝีมือของเขา ยังไม่ทำได้ออกแรงอะไรเลยเจ้านั่นก็ฟุบสลบไป เรียกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัว จับมัดมือแล้วส่งต่อคงไม่เป็นอันตรายกับใครได้แล้วล่ะ
ก่อนจะเดินทางถึงที่พักก็ไม่ทันได้ตอบคำถามเพื่อน รีบปรึกษาถึงเป้าหมายที่น่าจะคลาดเคลื่อนไปจากที่พวกเขาคิดไว้เสียแล้ว ตอนเช้าของเมื่อวานบนรถได้ตกลงกับป๊อบปี้เอาไว้แล้วว่าเขาจะเข้าไปที่บ้านร้างเพื่อหาตัวคนร้าย ส่วนป๊อบปี้ให้อยู่เฝ้าเด็กๆไว้เผื่อมันไม่ได้มีแค่คนเดียว แล้วเขาทั้งสองคนก็คาดการณ์ผิดเมือ่คนร้ายมันมีคนเดียว แถมยังดูไร้พิษสงอย่างที่ควรจะเป็นอีกด้วย
ถ้าเจ้านั่นไม่ใช่คนร้าย แล้วเป้าหมายของเขาล่ะอยู่ที่ไหนกันตอนนี้?
...
.........
"ลูกชายคนเล็กของลุงเองครับ....ลุงต้องขอโทษเด็กๆด้วยนะ พักหลังมานี้ที่นี่ไม่เป็นที่นิยมอีกแล้ว รายได้เราน้อยลง พวกนายทุนเลยอยากได้หนะครับ แต่ลุงก็ไม่รู้จะไปสู้เจ้าพวกนั้นมันได้อย่างไร ถ้ามันจะเอาสุดท้ายมันคงทำอะไรสักอย่างให้ตัวเองได้ไปแน่ๆ"
"ผมก็เลยไปเฝ้าที่นั่น....ด้วยการปลอมตัว ต้องขอโทษอาจารย์และเด็กๆจริงๆนะครับ"
"เกือบทำให้ อ.ท่านเดือดร้อนแล้วเห็นไหม ผมว่าพ่อขายเหอะ รำคาญไอพวกนั้นมัน"
"อ้าว ไหนแกเคยบอกว่ารักที่นี่ไงวิชา พูดแบบนี้ได้ไงน้องอุตส่าห์ปลอมตัวรักษาที่นี่นะ"
"ผมรักที่นี่ แต่บางทีการเปลี่ยนแปลงอาจทำให้อะไรหลายๆอย่างดีขึ้น เราจนจะตายกันอยู่แล้วเห็นไหมพ่อ?"
.
.
"เอาเถอะครับ ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ"
"ต่อไปนี้ที่นี่ต้องกลับมาเป็นที่สนใจเหมือนเดิมแน่ๆค่ะ ใช่ไหมคะคุณลุง หนูเห็นตารางจองทั้งเดือนเลย ฮิฮิ"
"ครับ ไม่รู้มาได้ยังไงกัน บางเดือนมีถึง2-3กลุ่มเลย ดีจริงๆ"
"แก้วนิ่งเชียว....เป็นอะไรหรือเปล่า"
"......อ่ะ เปล่า"
เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
# เรื่องสั้นเรื่อง กองปราบจิตป่วน City Hunter #
ตอน รับน้องสยองขวัญ ตอนที่ 8
"ซี้ด.......อ่า เจ็บเป็นบ้า แก้วครับ.....ฮึ่ยไม่ได้อยู่ที่ห้องนี่หว่า ที่ไหนวะเนี่ย?"
"ออกไป......ข้าบอกให้ออกไป!!!!!!!!!"
คลับคล้ายคลับคลาว่าจะได้ยินเสียงร้องขอใครสักคน ก็รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมา ใบหน้าของหญิงอันเป็นที่รักปรากฏขึ้นในความคิด ก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบที่ท้ายทอย
ที่นี่ไม่ใช่คอนโด....ไม่มีแก้วใจ
ที่นี่ที่ไหน....
ได้ยินเสียงชายวัยกลางคนกำลังขับไล่เขาออกไป ชายผมยาวรุงรัง เสื้อผ้าขาดวิ่น แต่แปลกที่ไม่มีกลิ่นตัวเหม็นออกมาจากร่างกายเลยแม้แต่น้อย จะเป็นไปได้อย่างไรกัน
นอกเสียจากว่าเขาก็แค่คนธรรมดาที่หยิบเอาเสื้อผ้าสกปรกมาใส่ก็เท่านั้นเอง
แล้วคนธรรมดาที่ไหนเค้าทำกัน....
...
.........
"ที่แท้แกก็แกล้งทำเป็นผีหลอกชาวบ้าน แล้วลักลอบขนยานี่ใช่ไหม? หึหึ"
"กะ แก พูดเรื่องอะไร.....แฮ่ !!!!!!! ข้าบอกให้ออกไปจากที่นี่!!! ไม่ไปใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเอาไม้นี่ไปกินซะ!! ย้าก...."
"ฮึบ พี่คาราเต้สายดำ 4 สมัยครับน้อง ย่า!!!!!!!!!!!!!! เฮ้ย....ทำไมน็อคง่ายจังวะเนี่ย?"
ในที่สุดภารกิจก็เสร็จสิ้นเสียที ผู้ชายคนนี้แกล้งทำเป็นผีสางแล้วเที่ยวไล่หลอกหลอนคนอื่นที่เข้ามาใกล้ เพื่อไม่ให้ใครเข้าหา จะได้ขนถ่ายยาได้ง่ายขึ้น ที่เหลือก็แค่หาหลักฐานที่มันพึ่งขนมา แล้วจับไปส่งตำรวจก็เท่านั้น
แต่ไอที่โดนเขาหมัดเดียวแล้วน็อคเนี่ย ง่ายไปหรือเปล่า? คนที่จะมาทำงานอันตรายขนยาครั้งละ 3-4ร้อยล้านบาทเนี่ยนะ ง่ายไป....
งานนี้ไม่ธรรมดาแล้วสิ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
วิ่งนำหน้าเพื่อนๆมาด้วยความลืมตัวด้วยเพราะเป็นห่วงคนรักจับใจ สังหรณ์ใจไม่ดีและรู้สึกผิดที่ไม่ยอมถามหาเขาตั้งแต่เมื่อคืน จึงไม่ได้รับรู้ว่าเขาหายไป มาถึงบ้านร้างก็พบคนรักที่สภาพย่ำแย่ หน้าตาอิดโรยพร้อมกับมีเลือดแห้งเกรอะกรังบริเวณศีรษะยาวเป็นทางถึงท้ายทอย
คนดีของแก้วใจ.....
"โมะ.....เอ่อ พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?"
"แก้ว!....อ่ะ พวกเธอก็มาด้วย ดีเลยภัทรดนัยกับกวิน ช่วยแบกผู้ชายคนนี้ไปหน่อย ...ป๊อบปี้ทางนี้"
"อ.โทโมะของหวาย ยังไม่ทันได้ถามเลยไปซะแล้ว.....แง"
"เอาน่าก็เห็นอยู่ว่า อ.ไม่เป็นไร ไปเหอะไปดูที่เขื่อนแบกไปดีกว่า นั่นน่าจะเป็นเยอะเลยอ่ะ"
อยากจะเข้าไปหาคนรักแล้วโอบกอดเบาๆให้หายตกใจแต่ก็ทำไม่ได้ และเป็นเขาที่แทบโผเข้าหาจนเกือบลืมสังเกตว่ามีเพื่อนๆตามมาอีกเป็นฝูง จึงหยุดการกระทำทั้งหมดแล้วเรียกเพื่อนสนิทเข้าไปคุยด้วยแทน
....
........
"ที่ศีรษะของ อ....มีเลือดออกด้วยแก้ว กะ แก้ว....เป็นอะไรร้องไห้เหรอ?"
"อ่ะ เปล่า ขาของแก้วเกี่ยวเข้ากับหนามอ่ะฟาง ฟู่ว เจ็บชะมัด ฮึก...."
น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัวทั้งตกใจที่เห็นสภาพดูไม่ได้ของเขาและโกรธตัวเองที่ไม่สามารถเข้าไปดูแลเขาได้ในเวลาแบบนี้ หากแต่เบาใจเมื่อพบว่าเขายังอยู่และไม่เป็นอะไร ทรุดนั่งร้องไห้แล้วโกหกเพื่อนรักไปคำโตถึงสาเหตุการไหลของน้ำตาที่อาบบนแก้มสวย
แบบนี้ไม่ชอบเลย โมะ....แก้วไม่ชอบแบบนี้เลย
"จัดการเลยก็แล้วกัน ทางสะดวกแล้วนี่ ฮ่าๆๆๆ"
"ครับ ผมหาพาหนะส่งของล็อตใหญ่ครั้งนี้ให้ท่านได้แล้วครับ"
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
"เอ็งไปอยู่ที่ไหนมาวะ แล้วอะไรเนี่ย สภาพนี้?...."
"มันง่ายไปว่ะ ข้าว่าไอผีนั่นมันไม่น่าจะล้มง่ายขนาดนี้..."
"หืม.....เอ็งหมายถึง ถ้ามันเป็นพวกค้ายา มันน่าจะเก่งกว่านี้? อย่าบอกนะว่าที่สลบไปเมื่อกี้..."
"เออ แค่หมัดเดียว .... มันมีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วว่ะ ข้าว่า"
เมื่อส่งคนที่คาดว่าน่าจะเป็นคนร้ายให้เด็กๆไปทำแผลเนื่องมาจากฝีมือของเขา ยังไม่ทำได้ออกแรงอะไรเลยเจ้านั่นก็ฟุบสลบไป เรียกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัว จับมัดมือแล้วส่งต่อคงไม่เป็นอันตรายกับใครได้แล้วล่ะ
ก่อนจะเดินทางถึงที่พักก็ไม่ทันได้ตอบคำถามเพื่อน รีบปรึกษาถึงเป้าหมายที่น่าจะคลาดเคลื่อนไปจากที่พวกเขาคิดไว้เสียแล้ว ตอนเช้าของเมื่อวานบนรถได้ตกลงกับป๊อบปี้เอาไว้แล้วว่าเขาจะเข้าไปที่บ้านร้างเพื่อหาตัวคนร้าย ส่วนป๊อบปี้ให้อยู่เฝ้าเด็กๆไว้เผื่อมันไม่ได้มีแค่คนเดียว แล้วเขาทั้งสองคนก็คาดการณ์ผิดเมือ่คนร้ายมันมีคนเดียว แถมยังดูไร้พิษสงอย่างที่ควรจะเป็นอีกด้วย
ถ้าเจ้านั่นไม่ใช่คนร้าย แล้วเป้าหมายของเขาล่ะอยู่ที่ไหนกันตอนนี้?
...
.........
"ลูกชายคนเล็กของลุงเองครับ....ลุงต้องขอโทษเด็กๆด้วยนะ พักหลังมานี้ที่นี่ไม่เป็นที่นิยมอีกแล้ว รายได้เราน้อยลง พวกนายทุนเลยอยากได้หนะครับ แต่ลุงก็ไม่รู้จะไปสู้เจ้าพวกนั้นมันได้อย่างไร ถ้ามันจะเอาสุดท้ายมันคงทำอะไรสักอย่างให้ตัวเองได้ไปแน่ๆ"
"ผมก็เลยไปเฝ้าที่นั่น....ด้วยการปลอมตัว ต้องขอโทษอาจารย์และเด็กๆจริงๆนะครับ"
"เกือบทำให้ อ.ท่านเดือดร้อนแล้วเห็นไหม ผมว่าพ่อขายเหอะ รำคาญไอพวกนั้นมัน"
"อ้าว ไหนแกเคยบอกว่ารักที่นี่ไงวิชา พูดแบบนี้ได้ไงน้องอุตส่าห์ปลอมตัวรักษาที่นี่นะ"
"ผมรักที่นี่ แต่บางทีการเปลี่ยนแปลงอาจทำให้อะไรหลายๆอย่างดีขึ้น เราจนจะตายกันอยู่แล้วเห็นไหมพ่อ?"
......
"เอาเถอะครับ ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ"
"ต่อไปนี้ที่นี่ต้องกลับมาเป็นที่สนใจเหมือนเดิมแน่ๆค่ะ ใช่ไหมคะคุณลุง หนูเห็นตารางจองทั้งเดือนเลย ฮิฮิ"
"ครับ ไม่รู้มาได้ยังไงกัน บางเดือนมีถึง2-3กลุ่มเลย ดีจริงๆ"
"แก้วนิ่งเชียว....เป็นอะไรหรือเปล่า"
"......อ่ะ เปล่า"
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
