Loved to bosom friend...เพื่อนกัน...ฉันรักเธอ

9.1

เขียนโดย StrawberryTKCuTe

วันที่ 28 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 14.39 น.

  18 ตอน
  474 วิจารณ์
  47.56K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

18) วันสุดท้าย...The end

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

               เช้าวันสุดท้ายของการเรียน!

 

                         หลังจากที่ตัวแทนนักเรียนรุ่นที่จบปีนี้ขึ้นมากล่าวอำลาหน้าแถวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วันนี้ไม่ได้มีการเรียนการสอน มีเพียงการเลี้ยงฉลองในห้องระหว่างเพื่อนๆก็เท่านั้น...

 

“เฮ้! ในที่สุดเราก็เรียนจบกันซะที วู้วววววว!” ป๊อปปี้ตะโกนลั่นห้อง แต่เฟย์แขวะขึ้นเบาๆเล็กน้อยเพื่อเป็นสีสัน

 

“นี่! แล้วนายจะไม่เรียนต่อแล้วเหรอยังไง?นายป๊อปปี้เพื่อนยาก!!”

 

“โห่! อย่าทำลายบรรยากาศฉันสิ เธอนี่....เรียนนะฉันก็เรียนอยู่หรอก แต่วันนี้ฉันจบแล้ว! เข้าใจไหมมมมม??”ป๊อปปี้ขยี้หัวเฟย์เบาๆ อีกฝ่ายหน้ามุ่ยไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

                ท่ามกลางเสียงโวยวายของเหล่าเพื่อนๆในห้อง แก้วกลับมานั่งเงียบคนเดียวอยู่หลังห้อง สายตาเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย ...ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงเดินเข้ามาหา

 

“เป็นอะไรไป หือ??”

 

“เปล่าหรอก...ฉันแค่...คิดถึงวันเก่าๆ เพื่อนเก่าๆ บรรยากาศคุ้นหูคุ้นตา อาจารย์ โอ๊ย! ฉัน....”

 

“คิดถึงฉันไหม?”

 

“........”

 

“ถ้าเราไม่ได้เรียนที่เดียวกัน? เธอจะคิดถึงฉันไหม??”

 

“........”

 

“ถ้าเราต้องห่างกัน เธอ...จะไม่มีใครใช่ไหม??”โทโมะจดจ้องแก้วด้วยสายตาจริงจังจนแก้วชักหวั่นใจ เขาชอบพูดอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย ทำเหมือนว่า..เขากำลังจะไปที่ไหนสักแห่ง?

 

“ทำไม?ถามแบบนั้นล่ะ”

 

“ตอบก่อนสิแก้ว! ว่าไง? เธอจะไม่รักใครนอกจากฉัน!”ร่างสูงส่งเสียงดุจนแก้วต้องถามขึ้นอีกครั้งด้วยความสงสัย เธอเองก็หัวดื้อพอๆกับเขานั้นแหละ

 

“ไม่ตอบ!นายนั้นแหละที่ต้องตอบ ว่าทำไมถึงถามฉันแบบนี้?!”

 

“เฮ้! โทโมะ แก้ว ไปฉลองกันเร็ว ฮ่าๆ”เฟย์เดินเข้ามากอดคอแก้วพร้อมกับลากไปสังสรรค์ ยังไม่ทันที่คนทั้งคู่จะพูดอะไรจบเลย...

 

                ปาร์ตี้ภายในห้องสิ้นสุดลงเย็นย่ำมากแล้ว เฟย์ ป๊อปปี้ โทโมะ แก้ว ต่างพากันแยกย้ายกลับบ้าน 4 เพื่อนรัก เดินพูดคุยกันอย่างสนุกสนานก่อนที่ป๊อปปี้จะเอ่ยขึ้นทำเอาแก้วตกใจ.....

 

“นี่แก้ว! พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆนะโว๊ยยย! เดี๋ยวไปส่งแฟนแกไม่ทัน!”

 

                                      ฮะ? ไปส่ง....ใคร? โทโมะนะเหรอ??

 

“ไปส่ง? ใครจะไปไหน?ฉันไม่เห็นรู้เรื่องด้วยเลย??”แก้วเอ่ยถามด้วยความงุนงง ป๊อปปี้กับเฟย์มองหน้ากันอย่างสงสัย ก่อนจะเข้าใจดีว่าโทโมะคงยังไม่บอกแก้วแน่ๆ

 

“เอ่อ...ถามกันเอาเองแล้วกัน ป่ะ!หัวหอมกลับบ้านกันเหอะ!”

 

“เออ! เจอกันพรุ่งนี้นะ”เฟย์ส่งยิ้มแห้งๆให้ก่อนจะเดินกลับบ้านกับป๊อปปี้ไป  แก้วหันหน้ามาถามโทโมะอย่างเอาเรื่อง   เรื่องอะไร?มีอะไรที่เธอไม่รู้อย่างนั้นหรือ?

.

.

.

.

“แก้ว....”ร่างสูงเดินเข้ามาหาช้า ก่อนจะหอมแก้มร่างบางอย่างนิ่มนวล จุมพิตของเขาครั้งนี้มันทำให้แก้วใจหายชอบกล..

 

“เรื่องอะไร? โทโมะ มันเรื่องอะไร??”แก้วเอ่ยถามเสียงสั่นเมื่อเห็นว่าเขาไม่กล้าสบสายตา

 

“ฉัน....จำเรื่องที่ฉันถามเมื่อตอนกลางวันได้ไหม? เธอจะไม่มีใครเมื่อฉันไม่อยู่...”

 

“นายจะไปไหน?! จะไปไหน!”แก้วโวยวายขึ้นมาทันที น้ำตาที่ถูกเก็บกักเริ่มทะลักทะลาย อีกฝ่ายจึงต้องปลอบปะโลมพร้อมกับอธิบาย

 

“ฉัน....ฉันต้องไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น! หลังจากที่ท่านกลับไปเมื่อวาน ท่านประสบอุบัติเหตุจนเป็นอัมพาตชั่วคราว ระหว่างนั้นฉันต้องไปดูแลพ่อ จนกว่าท่านจะหายดี..แก้ว....”ร่างสูงเสียงอ่อยทันทีที่เห็นน้ำตาของคนที่รัก

 

ฮึก..นายไม่บอกฉัน ฮึก พรุ่งนี้นายก็ต้องไปแล้ว ใช่ไหม?”แก้วปาดน้ำตาทิ้งด้วยความเสียใจ ทำไมล่ะ? เมื่อตอนเช้าทำไมถึงไม่บอก ถ้าบอกเธอเร็วกว่านี้สักนิด! เธอจะได้ใช้เวลาอยู่กับเขาให้นานที่สุด!

 

 

                                               ทำไม?ไม่บอกฉัน!

 

 

“ขอโทษนะแก้ว..ฉัน”

 

“โชคดี! พรุ่งนี้ ฮึก ฉันจะไม่ไปส่งนาย!!!”ร่างบางเดินหนีทันที แต่ถูกเขารั้งข้อมือเอาไว้เสียก่อน

 

“ทะ..ทำไม?ทำไม่ไปส่งฉัน ฉันอยากเห็นหน้าเธอนะแก้ว ได้โปรด! ไปหาฉัน นะแก้ว...”ไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนอย่างไร แก้วก็ไม่ไปท่าเดียว แหงล่ะ..ถ้าเธอไป เธอคงทำใจไม่ได้แน่!

 

“ไม่!”ร่างบางสะบัดตัวจนหลุดจากการรัดกุมของเขา ก่อนจะวิ่งหนีกลับบ้านไป โทโมะมองตามด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น เสียใจอย่างบอกไม่ถูก ผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลต่อชีวิตของเขามากเหลือเกิน!

.

.

.

.

               ร่างบางวิ่งปาดน้ำตามาจนถึงบ้านของตัวเอง ก่อนจะเดินปึงปังขึ้นบ้านไป ไม่ฟังเสียงร้องเรียกของคนเป็นแม่ใดๆทั้งสิ้น

 

“ยัยแก้ว!เป็นอะไรไปลูก? เดี๋ยวบันไดก็พังหรอกมาหรอก!!”

.

.

.

“ฮึก....ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!”ร่างบางฟุบหน้าร้องไห้กับใบหมอนจนเปียกชุ่ม ภาพวันวานระหว่างเธอกับเขาย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง เธอคิดไว้แล้วว่า ไม่ว่าจะยังไงพรุ่งนี้ แก้วจะไม่ไปส่งเขาเด็ดขาด! เธอทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นคนรัก เดินจากไป! เขาจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู่? คำถามที่เขาถามเธอว่า เธอจะคิดถึงเขาไหม? เธอจะไม่มีใครอกจากเขา? เธอคิกว่าเธอนั้นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายถาม! ไม่ใช่เขา!!

 

                    ร่างสูงเดินกลับบ้านด้วยเรี่ยวแรงที่เหลือน้อยเต็มที มองไปยังบ้านฝั่งตรงข้ามด้วยแววตาเศร้าสร้อย  เมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องปิดไฟเงียบ ไม่ได้นั่งเล่นคอมเครื่องโปรดอย่างเคย! ได้ยินเสียงหัวเราะ! เสียงร้องเพลงอันสดใสของแก้ว! แค่คิด เขาก็แทบขาดใจแล้ว!

 

                                ฉันจะรอ ไม่ว่าเธอจะมาหรือไม่มา ฉันจะรอ!

 

 

.

.

.

.

เช้าวันรุ่งขึ้น!

 

             เมื่อจวนเจียนเวลาที่เครื่องจะออก ก็ยังไม่เห็นวี่แววของใครบางคนที่โทโมะเฝ้ารอ ป๊อปปี้กับเฟย์มองหน้ากันอย่างเห็นใจ ก่อนจะพูดปลอบใจเพื่อน

 

“คิดซะว่า! ยัยแก้วมันคงทำใจไม่ได้ เอาน่า!เพื่อน ฉันขอให้แกโชคดี^^~”ป๊อปปี้ตบบ่าเพื่อนเบาๆ โทโมะพยักหน้ารับพลางส่งยิ้มฝืนๆ

 

“เขาคงโกรธฉัน?”

 

“ไม่หรอก! เชื่อฉันเหอะ!เพื่อนฉันมันรักนาย แก้วไม่โกรธนายหรอก แต่นี่...เครื่องจะออกแล้วนะ นายรีบไปขึ้นเครื่องเถอะ โทโมะ! เดี๋ยวจะตกเครื่องเอา!”เฟย์เอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง

 

                ร่างสูงกล่าวลาเพื่อนๆเล็กน้อยก่อนจะหันหลังขึ้นเครื่องไปด้วยหัวใจ ที่เจ็บเกินจะเยียวยา แก้วใจร้าย! ใจร้ายเหลือเกินที่ทำกับเขาแบบนี้! เขาคิดถึงเธอจะตายอยู่แล้ว...

 

“แก้วจ๋า...ทำไม?เธอใจร้ายกับฉันถึงขนาดนี้”ร่างสูงพึมพำกับตัวเองในขณะที่รอให้เครื่องออก เหลือเวลาอีกแค่ 10 นาทีเท่านั้น!

.

.

.

               ในขณะที่เฟย์กับป๊อปปี้กำลังจะหันหลังกลับ .......

“แก้ว/แก้ว!!!!!!”

 

“แฮ่กๆ เขา...เขาอยู่ไหน? ฉันมาไม่ทันแล้วเหรอ?”แก้ววิ่งหอบเข้ามา ทำเอาเฟย์กับป๊อปปี้ตกใจ จึงรีบพยุงเพื่อนเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะล้มลงไปเสียก่อน

 

“ยัยแก้ว!ไหนแกบอกว่า...แกจะไม่มา”

 

“ไม่ทันแล้ว..ฮึก  เขาไปแล้ว ฉัน....มาช้าไป”ร่างบางปาดน้ำตาทิ้งอย่างนึกสมเพชตัวเองในใจ เธอมีโอกาสล่ำลาเขาแท้ๆ แต่เธอกลับปล่อยขว้างมันไป เขาไปแล้ว...เธอมาไม่ทันจริงๆ!

 

“เครื่องยังไม่ออก! แกยังพอมีเวลา ไปสิ!”เฟย์เร่งเร้าให้แก้วไปหาโทโมะ แก้วยิ้มน้อยๆพลางส่ายหน้าเพราะคิดว่ายังไงซะ...ก็คงไม่ทันอยู่ดี!

 

“ฮึ! ฉันโง่เอง...ไม่เป็นไรหรอก ฉัน..กลับก่อนนะ”

 

“ไม่ได้นะแก้ว เธอมาแล้ว ไปหามันเร็วๆ เร็วสิ! เครื่องยังไม่ออกเหลือแค่ 7 นาที 7นาทีสุดท้าย ไปสิแก้วไป!”ป๊อปปี้เร่งพร้อมกับดันหลังแก้วไปทันที ร่างบางทำตัวไม่ถูกก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปหาเขา!

.

.

.

“เข้าไม่ได้นะคะ”พนักงานสาวกล่าวห้ามแต่แก้วก็ยังจะดึงดันจะขึ้นเครื่องเสียให้ได้

 

“เพื่อนฉัน...เขาลืมของ...ขอร้องนะค่ะ แปปเดียวจริงๆ” ร่างบางพยายามขอร้องจนพนักงานสาวอ่อนใจ ให้เข้าไปได้  ร่างบางกวาดตามองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา จะว่าขึ้นเครื่องผิดก็ไม่ใช่!

 

 

                             นายอยู่ที่ไหนกัน?

 

“โทโมะ!!!!!!!”

“.......”

“......”

               ผู้โดยสารหลายคนต่างมองมาที่แก้ว ไม่เข้าใจว่าเธอตะโกนเรียกใคร ในนาทีนั้นแก้วไม่ได้สนใจใครทั้งสิ้น คิดอยู่อย่างเดียวว่าเธอ...จะต้องลาเขาให้ได้!

 

“นายอยู่ที่ไหน? ฮึก...ฉันมาแล้วนี่ไงเล่า?!!!”

“........”

 

“.......”

 

“ขอโทษครับ! คุณเรียกผมเหรอ?”ร่างบางชะงักกึกไปชั่วขณะเมื่อได้ยินเสียงเขาจากทางด้านหลัง แก้วรีบหันกลับไปทันที เขา...ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ! ทั้งคู่ต่างตกใจไม่แพ้กัน เมื่อตั้งสติได้ แก้วก็โผเข้ากอดเขาทันที!

 

“โทโมะ! ฉันมาแล้ว ฉันมาส่งนาย ฮึก...”

 

“แก้ว...เธอทำฉันเสียใจรู้ไหม? ฉันนึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเธอซะแล้ว”ร่างสูงกอดตอบพลางต่อว่าแก้วด้วยความน้อยใจ

 

“ฉันขอโทษ เพียงแต่ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันคงเห็นนายเดินจากไปไม่ได้ ฉันก็เลย คิดว่าจะไม่ขอเจอหน้านาย...แต่ เมื่อเช้า ที่ฉันเห็นนายออกจากบ้านไป ฉันทำใจไม่ได้ ฉันก็เลยต้องมาหานาย”ร่างบางพูดไปสะอื้นฮักไป จนเขารู้สึกเอ็นดู มือบางยังโอบรอบเอวเขาไว้แน่น

 

“ขอบคุณนะ...สัญญาได้หรือเปล่า?ว่าจะรอฉัน”มือหนาดันไหล่แก้วออกให้เผชิญหน้ากับเขา

 

“อื้อ…แต่นาย...ห้ามมีคนอื่น ไม่งั้น ตาย!!!! ”ร่างสูงหัวเราะน้อยๆก่อนจะเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง

 

“รักฉันไหม?”

“......”

 

“รักไหม?”แก้วไม่เข้าใจเลย เขาก็รู้ดีอยู่แล้วนี่นาว่าแก้วรักเขาจะตาย! เขาจะถามทำไมอีกกัน!

 

“ระ...รักสิ!”

 

“เธอจะไม่มีใครนอกจากฉันคนเดียว?!”นี่เป็นคำขอหรือบังคับกันแน่! น้ำเสียงเด็ดขาดของเขาทำเอาแก้วงง แต่ก็ยอมรับปากแต่โดยดี

 

“อะ..อืม..ฉันจะไม่มีใคร!”

 

“สาบาน!!!!!”เขาเป็นเอามากจริงๆนะเนี่ย.....

 

“สาบานก็ได้!”

 

“อย่าให้ใครจีบนะ...ไม่เอานะแก้ววววว!”ร่างสูงงอแงเป็นเด็กๆจนแก้วส่ายหน้าระอา

 

 

                                    รู้งี้ปล่อยให้ชักตายไปก็ดี!

 

 

“รู้แล้วละน่า...ฉันไปนะ กลับมาเร็วๆนะ ....ที่รัก^^”ร่างสูงยิ้มกว้างทันทีกับสรรพนามแทนตัวเองของแก้ว

 

“รอฉัน....^^”โทโมะพูดได้แค่นั้นก่อนจะหอมแก้มแก้วฟอดใหญ่ พร้อมๆกับที่เครื่องกำลังจะออก แก้วจำต้องเดินออกมาอย่างเสียมิได้

.

.

.

.

                 ร่างบางกลับบ้านพร้อมกับเฟย์และป๊อปปี้ด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย รอ....เธอรอได้ แต่...ความคิดถึงมันห้ามกันไม่ได้หรอก เคยเห็นกันอยู่ทุกวัน ซ้ำร้ายก่อนหน้านั้นเธอกับเขายัง......  ยิ่งคิดแก้วก็ยิ่งเศร้า 

.

.

.

             หลังจากที่เข้าวิทยาลัยพร้อมกับเฟย์และป๊อปปี้ทั้ง 3 ก็ยังได้อยู่มหาลัยเดียวกัน แต่เรียนต่างคณะกันออกไป แก้วเฝ้ารอใครคนนึงมาร่วม 3ปีเศษ เดือนหน้าก็จะครบ 4 ปีแล้ว....แม้จะติดต่อกับเขาได้ แต่มันก็ไม่เหมือนกับที่มีเขาอยู่ข้างๆ

บางที...การรอคอยนี่มันทรมานเกินไปสำหรับแก้วด้วยซ้ำ กลัวไปหมดว่าเขาจะรักคนอื่น ยิ่งห่างกัน ยิ่งทำให้ต่างฝ่ายต่างกังวลใจ.....

 

“แก้ว^^ ไปเที่ยวกันไหม?”เฟย์วิ่งเข้ามาหาแก้วพร้อมป๊อปปี้เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าเดี๋ยวนี้เฟย์กับป๊อปปี้ตัวติดกันเป็นตังเม พากันเที่ยวไปเรื่อย!

 

“ไม่ล่ะ วันนี้หยุดฉันว่าจะพักผ่อน^^”

 

“งั้นฉันกับยัยเฟย์ไปก่อนนะ วุ้วววว lets goooo หัวหอมมมม^^”

 

“เย่!”แก้วส่ายหัวกับพฤติกรรมของเพื่อนทั้งคู่ โตๆกันแล้วก็ยังเล่นเป็นเด็กๆกันอยู่ได้  อีกไม่กี่วันก็เรียนจบแล้วก็ต้องทำงาน 2 คนนี้ก็ยังจะ เฮ้อออ...~~

.

.

.

.

        แก้วเอนหลัง หลับตาอยู่ที่บ้านของเขา เพราะเขาไม่อยู่แก้วเลยต้องคอยดูแลความเรียบร้อยแทนให้

 

“คิดถึง~”เสียงหวานที่เอ่ยทอดมาทำให้แก้วหลุดอยู่ในภวังค์ เหมือนความฝันที่เขามากระซิบข้างหูว่าคิดถึง แต่ก็เหมือนความจริงเมื่อเสียงนั้นมันดูชัดเจนเหลือเกิน

 

“ฉันก็คิดถึงนาย”แก้วเอ่ยตอบทั้งที่ยังหลับตา

 

“แต่งงานกัน”ร่างบางตะลึงอึ้งเมื่อรู้สึกหนักๆที่แก้ม จากการถูกจูบ แก้วลืมตาขึ้นฉับพลันและพบว่าคนที่เฝ้ารอมาโดยตลอดยืนถือดอกไม้ช่อโตสีสันสวยงามอยู่ตรงหน้า

 

“ทะ...โทโมะ กลับมาตอนไหน?”

 

“แต่งงานกัน?”เขาถามย้ำอีกครั้ง

 

“คนบ้า! กลับมาทำไมไม่บอก รู้ไหม?ว่าฉันทรมานแค่ไหน”

 

“ฮะๆ แก้วจ๋า ฉันขอโทษ ฉันกลับมาหาเธอแล้วนี่ไง ไปกับฉันนะ”

 

“ไปไหน?”

 

“ขึ้นรถสิ^^”ร่างสูงเดินจูงมือแก้วพลางขึ้นรถ ก่อนจะขับออกไป

.

.

.

.

              ร่างสูงขับรถมาเรื่อยๆจนถึงทุ่งกว้างที่เขาเคยพาแก้วมา ถนนโล่งไม่ค่อยมีรถสัญจรเพราะเป็นพื้นที่ส่วนตัว โทโมะหยุดรถลงพลางเอ่ยถามแก้ว

 

“คิดถึงฉันไหม?”ร่างสูงหยุดรถ(เปิดหลังคา)พร้อมกอบกุมมืออีกฝ่ายไว้แน่น สายลมเอื่อยๆพัดผ่านมันช่างสุขใจยิ่งนัก 

 

“คิดถึงสิ..ฉันรอนายมานานแล้วนะ”

 

“น่ารักจริงๆเลย รู้ไหม?ฉันกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจจากฉัน กลัวว่าใครจะเข้ามาจีบเธอ ฉันกลัวไปหมดทุกอย่างเลย ....”

 

“ไม่หรอก..อันที่จริงหนุ่มมหาลัยก็เข้ามาจีบฉันตั้งเยอะแน่ะ...ฮ่าๆ อย่างงอนไปหน่อยเลย ฉันไม่ได้สนใจใคร”ร่างบางรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าบูดบึ้ง

 

“ว่าแต่นายเถอะ แอบมีกิ๊กหรือเปล่า?”

 

“โธ๋! จะมีได้ยังไง ฉันมีเธอคนเดียวนะแก้ว ตอนนี้พ่อฉันหายดีแล้ว ท่านคงกลับมาอยู่เมืองไทยด้วยเลย  เรียนจบแล้ว ฉันจะแต่งงานกับเธอนะคนสวย^^”ร่างบางพยักหน้ารับอย่างอายๆเมื่อเขาพูดจาห้าวๆแบบนั้น ร่างสูงจุมพิตแผ่วเบาที่เรียวปากของแก้ว จูบที่เต็มไปด้วยความคิดถึงตลอกระยะเวลา เกือบ 4ปี!

.

.

.

.

“ขับรถกัน...ฉันสอนเอง^^”ร่างสูงเอ่ยถามแต่แก้วกลับส่ายหน้าพัลวัน เพราะอะไรนะเหรอ? แก้วขับรถไม่เป็นนะสิ

 

“ไม่เอาอ่ะ แก้วขับรถไม่เป็น”

 

“เอาน่า...มาๆนั่งตักฉันเร็ว เดี๋ยวสอนขับรถเล่นกินลมกัน^^”นึกในใจก็น่าสนุกเหมือนกัน แก้วยิ้มร่าก่อนจะกระโดดนั่งตักเขาทันที อีกฝ่ายอมยิ้มน้อยๆกับความทโมนที่มีไม่เคยเปลี่ยนแปลงของแก้ว

.

.

.

.

“เอาล่ะ ค่อยๆเหยียบคันเร่งนะ ช้า ๆนะคนสวย”ร่างสูงอธิบายไป พร้อมกับคอยควบคุมมือของแก้วไปด้วย

 

“อ่า เหยียบแล้วนะ”

 

“จ๊ะ”

 

บรื้นน!

“อ๊ากกก แก้วจ๋า ใจเย็นๆๆ เหยียบเบรกเร็ว เร๊ว จะชนแล้ววววว!!!”ร่างสูงร้องโวยวายเมื่อแก้วเหยียบมิด จนรถพุ่งไปจนเกือบจะชนต้นไม้ดีที่เขาชิงเหยียบเบรกไว้ทันเสียก่อน จนแก้วหัวกระแทกกับพวงมาลัยรถอย่างแรง มือบางยกมือลูบหัวตัวเองป้อยๆด้วยความเจ็บ

 

“โหยยย! หัวใจจะวาย...อ่ะ..เจ็บหรือเปล่าตัวเล็ก!”

 

“งืออออ~ ไม่เจ็บสนุกดีๆๆ^^”ร่างบางหัวเราะร่วนทั้งที่มือยังกุมหัวอยู่ เขาละอยากจะตีเด็กดื้อคนนี้เสียจริง? แต่ทำไงได้?เขาเป็นคนหาเรื่องเองนี่นา

 

 

                            ถ้ารู้ว่าจะซน หัวรั้นแบบนี้....? จะไม่ให้ขับหรอก!

 

 

“ขับต่อๆ”

 

“หา...????!!!”

 

“ไม่เอา แก้วจะขับต่อ ทำไม?อ่ะ โทโมะ ไม่รักแก้วแล้วเหรอ? พึ่งกลับมาก็ขัดใจเลยนะ”แก้วกอดอกอย่างงอนๆ ในขณะที่เขาจำยอมอย่างเสียมิได้….

 

“แก้วๆ มีรถสวนมาชะลอหน่อยค๊าบบบ เร็วๆไปนะ”

 

“ไม่เอา แก้วจะแซงงงงงงงง ฮ่าๆ”ร่างบางหัวเราะคิกคักอย่างนึกสนุก พลางขับปาดรถคันนั้นไปทำเอาโทโมะใจหายใจคว่ำ ไม่น่าเลย เขาไม่น่าสอนเธอเลย ให้ตายเถอะ ยัยเด็กเซี้ยว!

.

.

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!”หลังจากที่สอนแก้วขับรถจนเสียวสันหลังไปแล้ว ทั้งคู่จึงหยุดพักเหนื่อย ท่ามกลางสายลมเย็นๆ แก้วจึงผล็อยหลับไปด้วยความเพลียจากการเล่นสนุก ร่างสูงถอดเสื้อนอกคลุมให้ร่างบางเนื่องจากลมแรงกลัวคนตัวเล็กจะไม่สบายไปเสียก่อน!  ร่างสูงทอดสายตาหวานฉ่ำมายังแก้วด้วยความหลงรักอย่างถึงที่สุด  เขาหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่ภายในบรรจุแหวนเพชรเม็ดงามที่เขาเป็นคนเลือก สวมให้คนหลับอย่างแผ่วเบา ก่อนจะจุมพิตที่มือเรียว...

 

“ขอจองไว้ก่อนนะ ...ตัวน้อย^^” ร่างสูงมองยิ้มๆก่อนจะก้มจุมพิตอีกครั้งที่หน้าผากเนียนอย่างเนิ่นนาน

“.....”


“ขอบคุณนะ....ผู้หญิงที่ทำให้ฉันรู้จักความรัก”

 

                                                THE END

.....................................................................................................................................

อ๊ากกกกกกกกกก^O^~ จบแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยย<<<ขอดีใจนิดนึง><

เอาล่ะ ในที่สุดเรื่องราวก็ดำเนินมาจนถึงตอนจบ(ไรเตอร์ใจหายอ่ะTToTT)

ก่อนอื่นเลยต้องขอขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจจากทุกๆคน^^ ไม่ว่าจะเม้นหรือไม่เม้น ก็ต้องขอบคุณนะค๊าบ

งือออ~ รักรีดเดอร์ทุกคนมากเลย>O< จริงๆนะ ทุกคนจริงๆ!

ขอกราบงามๆทุกคน -/\-

จากนี้ก็ไม่มีอะไรจะบรรยายแล้วนะเออ~ ^^ บ๊าย บายยยย~(ลอยๆๆๆ><)

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา